مُنو بھائ

سوچے اَج سمجھاویں مینوں اپنی گلیں لاویں مینوں رنگ برنگے کپڑے پاکے بھیتاں وانگ چھپاویں مینوں اک سو اسی موتاں کولوں چیکاں مار ڈراویں مینوں کنیاں سچیاں گلاں کر کے کنے جھوٹ جھکاویں مینوں اُس ویلے تو کیوں نئ بولی جس ویلے میں جوگی بنیا کَن پڑواکے مندراں پائیاں جس ویلے سمجھاون آئیاں...

اَج تک میرے گھر وِچ چانن اِک وی جھات نہ ماری آن رکی نئیں اِک پل اُوتھے سورج دی اسواری ڈوریاں کندھاں گونگے بوہے چپ راہواں، بند باری جوکاں بن کے خون نچوڑن بے رونق دُکھ میرے اِک میں سو انجانے دُکھ اِک دیوا تیل نہ کھٹیا اک میرا دل ریجھاں بھریا بے قدری دا کھٹیا اپنے گھر وِچ رونق بھر لاں...