پنجابی آزاد نظم

****چھتر تھوہر *** پرانی گل اے، اساڈے وڈکیاں اک باغ لانا متھ لیا دور دراڑیوں، آڈیوں پھاڈیوں لبھ لبھا کے ، میوے، چھاواں گوڑھیاں لمیاںسگویاں ماواں پھل پھلاری تے خوشبوواں دھرتی گڈیاں، تے فیر اپنے پتراں دھیاں نوں سد کے آکھیا ہن ایہدا پیچا اپنے لہو نال کرو اوہناں اپنے وڈیاں دی گل وڈیائی اپنیاں...

کِھیر دی راکھی کُتے بیٹھے دُدھ دی راکھی بِلے لومڑ دے فرمان دے اُتے کُکڑاں کَٹے چِلے لگھڑ بگھڑ میچ کراؤن اِلاں مارن تاڑی ایس جنگل دے وسنیکاں دی دُھر توں قسمت ماڑی باندر ہَتھ ترکڑی آئی سوہنی ہوئی وَنڈ بلبل نُوں دھرکونے لَبھے اُلو کھا گئے کَھنڈ ماڑے بندے دی کنڈ اُتے آئی ایم ایف دی پَنڈ...

اسی عشق بنایا ِپیر وے بیلیا اسی عشق بنایا پیر زخماں دے وچ کُنڈیاں پائیاں تے چَھالیاں دے وِچ کَچ ٹُر ٹُر رستے کالے کیتے پیلے کیتے پیلا کیتا لہو جاگ جاگ کے اکھیں ساڑیاں تے رو رو ساڑیا دل آپڑیں ہتھیں آپے ٹھوکے سدھراں دے وچ کِل اپنا آپ بیگانہ کیتا مٹی لایا مُل ساہ ساہ نال آری بن کے سینہ دتا چیر کیتی...

جہڑے دن دا سجن ورگا پِنڈ چھڈیا اے بھولے بھالے مُکھ نئیں ویکھے وِیراں ورگے رُکھ نئیں ویکھے شہر چ بھاویں دُکھ نئیں ویکھے اوہو جئے پر سُکھ نئیں ویکھے جہڑے دن دا ماہیے ورگا پِنڈ چھڈیا اے ہاں اچ رَلدی ہاں نئیں ویکھی سانجھاں نئیں سن تاں نئیں ویکھی اک وی چج دی تھاں نئیں ویکھی ماواں ورگی چھاں نئیں...

راتیں کُجھ چِر کلیاں بہہ کے اپنے آپ دے نال مِلن دا موقع مِلیا کِنیاں ای گلاں باتاں ہوئیاں دُکھ سُکھ پھولے او گلاں جو ڈر دے مارے کر نہیں سکدے او شاعری جو ڈر دے مارے پڑھ نہیں سکدے او غزلاں جو ڈر دے مارے گا نہیں سکدے قسمے اپنے سامنے بہہ کے سب کُجھ پڑھیا سَب کُجھ گایا رج کے رانجھا راضی کیتا...

اُڈدی چِڑی دے جے توں کھمبھ گِن لیندا سیں اجکل اوس توں اگانہہ دیاں گلاں نیں کتھے لگا پھرنایں؟ کندھاں دے جے کن سی ۔۔۔تے اجکل اکھاں نیں۔۔۔ ہر پاسے اکھاں نیں مونہاں نوں کیہ ویکھنا ایں۔۔۔۔ ہتھاں وچ اکھاں نیں ۔۔۔تے تلی تے زمانہ اے کتھے لگا پھرنایں؟ بولدے جے نہیں لوکیں ویکھدے تے پئے نیں بولدے...

دادا بابا میں شاملاٹ ہاں تیرے پوتریاں دی گُجھی مات ہاں ایس کرکے ڈانگاں منجیاں ہیٹھ نہیں رکھی دیاں ہتھاں وچ پھڑی دیاں نیں ویلا کسے ویلے وی منجی بن سکدا اے فیر؟ اسیں سارے بھین بِھرا گھیر گھتے ہاں کُھوہ تے ہُن ٹھنڈی واء نہیں وگدی ٹِنڈاں وی نہیں ٹہکدیاں آٹا وی نہیں اُگدا، گھیو وی نہیں پُگدا، بُھکھ...

دودھ وچوں اُڈ گئی چَٹیائی تے چَٹنی چُوں کَٹھیائی لَونگاں دے لشکارے مُکے وَنگاں دی چھنکار تے اُچے شَملے والیاں دی وڈیائی یاداں وچوں چَیتے بُھل گئے چَیتیاں وِچوں شکلاں تے اکھاں چوں شَنائی َگَلاں وِچوں باتاں گَئیاں باتاں وچوں معنی مطلب قلماں چوں رُشنائی معاف کریں میرے جَھوٹھے مُوہنوں نکل گئی...

ایہہ شاہیاں نوُں بچاون لئی جو ساوے، لال، کالے جھنڈیاں دے نال کھیہندے نیں تے سانوُں یار کہندے نیں اسیں ایہہ سمجھدے کیوں نئیں کہ ساڈے خوُن پانڑی تے اینہاں دا تیل پانڑی اے بڑی لمی کہانی اے کِسے جُگنو نے دسیا اے ہنیرا نال نئیں جمیا تیرے پُرکھاں دا ہانی اے بڑی لمی کہانی اے