نوائے فردا

مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز از علامہ اقبال؛ زبورِ عجم در گُل کدہ ءعشق چمیدن دگر آموز بوئے سمن و لالہ شنیدن دگر آموز تا رازِ دلِ غنچہ رسیدن دگر آموز تا رفت غم و سوزِ محبت ز دلِ تو آثارِ حیات است کہ گم شد ز گلِ تو از سوز و غمِ عشق تپیدن دگر آموز صید حیف دریں دشت شنیدی نہ صدائے کوہست پئے...

باز این عالم دیرینہ جوان می بایست از علامہ اقبال ؛ زبورِ عجم دمبدم کوششِ تسخیرِ جہاں بائست کارِ مردانِ خود آگاہ چناں می بائست اہل و نا اہل کند بادہ فروشی اینجا! بادہ از میکدہ پیرِ مغاں می بائست صنمِ اہلِ ہوس پیر شود بعدِ شباب لیک محبوبِ تو ہموارہ جواں می بائست از سکوں بے خبر و شام و سحر مست...

من بندهٔ آزادم عشق است امام من از علامہ اقبال؛ زبورِ عجم چرخ است بسے حیراں از رفعتِ بامِ من اندیشہ نہ زد بالے تا اوج مقامِ من کوہ و کمر و گردوں سرگشتہ بکامِ من ایں گیتی و آن گیتی صیدے است بدامِ من در وادی ہجرانم ، باآہِ شرر بارے صد صبحِ صفا خیزد از ظلمتِ شامِ من در مرحلہ ہستی ہر لحظہ برآں...

خود را کنم سجودی ، دیر و حرم نمانده از علامہ اقبال؛ زبور عجم مرہونِ چشمِ ساقی ذوقِ عجم نماندہ در بزمِ مے پرستاں آئینِ جم نماندہ آں شوقِ عشق بازی ، آں سوزِ غم نماندہ در گیسوئے ایازاں آں پیچ و خم نماندہ آدابِ کافری ھم در دیر گشت رسوا خود در صنم پرستاں شوقِ صنم نماندہ از سینہ مسلماں رفت آتشِ...

گرچہ فتادہ ام بسے دور ز خاکِ کوئے تو گشت علاجِ ہجرِ تو گیسوئے مشکبوئے تو او بہ سراغِ سنگ و خشت ہست ہنوز در بدر چشمِ جہاں کجا رسید تا بہ جمالِ روئے تو گرچہ محال می نمود تا بہ درت رسیدنم گشت محال تر ولے آمدنم ز کوئے تو بیش ازیں دو حرف نیست لبِ لبابِ زندگی آتشِ آرزوئے تو لذتِ جستجوئے تو روز و...

گشت قوت در جہاں دلدادہ کارِ ثواب کُشت بہرِ امنِ عالم لاغراں را بے حساب انقلاب! انقلاب! اے انقلاب! بادہ را در طشت دارند اندریں عہدِ جدید یافتند اندر صراحی جائے خود نقل و کباب انقلاب! انقلاب! اے انقلاب! قائداں مسرور و خوش در خلوتِ عیش و نشاط لیک پیشِ خلق می آیند باچشمِ پُرآب انقلاب! انقلاب! اے...

یا رب شعورِ عظمت خیر البشر بدہ رازِ حیات فاش کند آں نظر بدہ ہستم ز بندگانِ غلامانِ مصطفے سرمایہ غلامی او بیشتر بدہ با ازد یادِ سوزِ محبت دلِ مرا توفیق شعلہ ریزی آہِ سحر بدہ چشمِ دلم ز نورِ مبیں راہ بیں بساز شمعِ یقیں بہ تیرگی رہگذر بدہ بے ہوش گشت میکشِ ما از مئے فرنگ ذوقِ تمام بادہ نابش...

ایک کتاب کا تعارف "نوائے فردا" از محمد ایوب (ڈپٹی سیکرٹری وزارت مالیات ۔ حکومت پاکستان) طبع اول جون 1956 نوائے فردا کے دیباچہ میں ڈاکٹر محمد رفیع الدین رقمطراز ہیں : بخوانندہ کتاب زبور عجم: می شَوَد پردۂ چشمِ پرِ کاہے گاہے دیدہ ام ہر دو جہاں را بنگاہے گاہے نوائے فردا: تیرہ آید بہ نظر...

در راہ نخوابند چناں قافلہ راں خیز طوفانِ بلا می رسدت ، پیش ازاں خیز تاجائے اماں ہمنفساں را برساں ، خیز اے حوصلہ افزائے دلِ راہرواں خیز از خوابِ گراں ، خوابِ گراں خوابِ گراں خیز از خوابِ گراں خیز! تا ذوقِ تو خو کردہ آرام و سکوں شد حال تو چو بیمار بسے زار و زبوں شد محروم رگ جانِ تو از گرمی خوں...

اے مسلماں یا بروں نہ پائے خود را از حرم یا قیامے در حدودِ آں بہ صدقِ دل گزیں یا چناں کن یا چنیں! یا بکن از تیشہ تفریق خود را ریز ریز یا بشو با ہمدماں وابستہ حبل المتین یا چناں کن یا چنیں! یا بیا موز از فرنگ افسوں طرازی ہائے عقل جاگزیں کن یا بہ دل بارِ دگر اسرارِ دیں یا چناں کن یا چنیں! یا...