پیر فضل گجراتی

بھلیو بھلی وچ جگ دے ہَین سوہنے ، سوہنے نہیں پر میری جناب ورگے اوہ جہدے پسینیاں وچ ہلے رکھے گئے نیں عطر گلاب ورگے چہرہ ماہِ کنعان دا ویکھ کے تے ماہ وشاں نے انگلیاں چیر لیاں اوہدی اک انگشت دا ویکھ جلوہ سینے چاک کر لین مہتاب ورگے بالو ریت تتی تتی ہیٹھ کنڈاں ،گرم گرم پتھر اپر چھاتیاں دے اوہدے عشق...

سسی سوہنی سکیاں بھیناں برہوں دے گھر جائیاں وکھّو وکھ نصیبےدونویں دُھروں لکھا لیائیاں ایہدے ہتھوں دور بریتہ ، اوہدی تھلیں وَہانی اوہ پانی نوں سکدی مر گئی ، ایہہ موئی وچ پانی ایہہ پانی وچ غؤطے کھائے ، اوہ پئی پھکے ریتاں لیکھ اوہدے وچ ہُسڑ گُمیں ، بھاگ ایہدے وچ سیتاں باگاں دے وچ کھیڈدیاں نے ،جیہا...

ایہہ پھٹ برہوں دے مینوں دیرپا معلوم ہوندے نیں جو میرے روگ نیں اوہ لا دوا معلوم ہوندے نیں جنہان نو ں زندگی وچہ اوس ظالم دے نیں ہتھ لگے اہنہاں نو ں میرے شکوے کجھ بجا معلوم ہوندے نیں جے اک سِمّن توں رک جائے تے دوجا ہو شروع جاندائے میرے ناسور اک توں اک سوا معلوم ہوندے نیں...