سرجیت پاٹر

میری ماں نوں میری کویتا سمجھ نہ آئی بھاویں میری ماں بولی وچ لکھی ہوئی سی اوہ تے کیول اینا سمجھی پُتّ دی روح نوں دُکھ ہے کوئی پر اس دا دُکھ میرے ہندیاں آیا کتھوں نیجھ لگا کے دیکھی میری ان پڑھ ماں نے میری کویتا دیکھو لوکو ککھوں جائے ماں نوں چھڈ کے دکھ کاگتاں نوں دسدے نے میری ماں نے کاغذ چُک سینے...

میری سولی بناؤ گے کہ رباب،جناب کہ میں ایوں ہی کھڑوتا رہاں ساری عمر کردا رہاں پتیاں تے موسماں دا حساب کتاب، جناب کوئی جواب مینوں کیہ پتہ۔۔۔۔۔ مینوں کیہ پتہ میں تاں آپ ہاں تیرے وانگ اِک درخت توں ایوں کر اج دی اخبار دیکھ اخبار وچ کجھ نہیں جھڑے ہوئے پتے نیں فیر کوئی کتاب ویکھ کتاب وچ بیج نیں تاں فیر...

میں جنہاں لوکاں لئی پل بن گیا ہاں اوہ جدوں میرے توں لنگھ کے جارہے ہن میں سُنیا میرے بارے کہہ رہے سن اوہ کِتھے رہ گیا ہے، چُپ جیہا بندا شاید پچھے مڑ گیا ہے سانوں پہلاں پتہ سی کہ اوس وچ دم نہیں ہے

اِس نگری تِرا جی نہیں لگدا اِک چڑھدی اِک لہندی اے تینوں روز اُڈیک خطاں دی سِکھر دُوپہرے رہندی اے اِک خط آوے دُھپ دا لکھیا مہندی رنگے پنے تے تیرے ویڑھے بُوٹا بن کے اُگ آواں جے منھے تے اَک خط آوے ماں جائی دا بانجھ دیوگن رُتے وی ویراپت شرینہہ دے بجھ گئے میرے بُوہے اُتے وی اَک خط آوے جس وچ ہووے تیرے...