زہرا کے قلم سے

چپ اے اندر بُتاں ہار وچ مندر چا ہوندا گھار پا دیندا کوئی گلمی ہار بھَن دیندا کوئی کھوجن ہار فاقے نال نے وَکھیاں جڑیاں آکھن لوکی روزے دار غیرت دے ناں وَڈھی گئی اک مٹیارن الہڑ نار ماں نوں ساہ ہُن مُل لبھدے پتر شہر دے ساہو کار جُثّا بھُردے ڈِھل کی لگدی پہلاں اِس نوں اندروں مار کچا پکا ویکھ...

سُکھ دی مَتّے چنگیر بھریوے، دُکھاں کئی من بالن کھاہدا اجے وی رب کیوں کجھ نئیں آہدا ڈھور ڈنگر جب سبھے مر گئے، لوگ نے بھکھاں لگے لڑ گئے جانگلی گِدّڑ دیہہ وچ وڑ گئے دِلے نوکیلی نوک اے کھوبی، رنگ بھرن نوں آہر کیتا اندروں کڈھ کے باہر کیتا (غدیر زہرا)

اونج تے پنجابی غزل نیڑے نیڑے زوال پذیر اے. سوائے انہاں چند سر پھریاں دے جیہڑے ہالے تیکر ماں بولی دا پیار سر تے بھار سمجھ کے چائی پھردے نے. پنجابی لکھن والے اونج ہی آٹے اچ لون دی تھاویں نیں فیر انہاں نوں وی جد معیار دی تگڑی تولیا جائے تے مگروں رہ ای کنے جاندے نے؟ غدیر دا کمال اے کہ اوہ نویں...