فاطمہ شیخ
محفلین
میری چُنی چِھیکو چھیک
میرے سِر تے چوکھا سِیک
میری اکھیاں وچ ہنیر
مینوں کِکر دِسدے بِیر
میرے سینے ہجر دا تیر
مینوں کیتا لِیرولِیر
میرے ہتھیں کاسہ خالی
میری صورت بنی سوالی
میرا کوئی نا مرض پچَھانے
مینوں سارے دِیون طعنے
میری ہوئی نا شنوائی
مینوں سارے کیہن شُدائی
نا رؤواں نا کُرلاواں
نا اپنا حال سناواں
میری چُپ مینوں کیتا جھلی
ہن رہ گئی آں میں کلّی
میری جندڑی کلّا رُکھ
میرے چار چفیرے دُکھ
میں کلّم کلّی نار
میرا کوئی گھر نا بار
نا بیلی نا دلدار
نا پیار تے نا بیوپار
میرا کوئی نا کُل جہان
نا سائیں نا سلطان
میرا کوئی نا دین ایمان
میرا کوئی نا رب رحمان
میرے سِر تے چوکھا سِیک
میری اکھیاں وچ ہنیر
مینوں کِکر دِسدے بِیر
میرے سینے ہجر دا تیر
مینوں کیتا لِیرولِیر
میرے ہتھیں کاسہ خالی
میری صورت بنی سوالی
میرا کوئی نا مرض پچَھانے
مینوں سارے دِیون طعنے
میری ہوئی نا شنوائی
مینوں سارے کیہن شُدائی
نا رؤواں نا کُرلاواں
نا اپنا حال سناواں
میری چُپ مینوں کیتا جھلی
ہن رہ گئی آں میں کلّی
میری جندڑی کلّا رُکھ
میرے چار چفیرے دُکھ
میں کلّم کلّی نار
میرا کوئی گھر نا بار
نا بیلی نا دلدار
نا پیار تے نا بیوپار
میرا کوئی نا کُل جہان
نا سائیں نا سلطان
میرا کوئی نا دین ایمان
میرا کوئی نا رب رحمان