فارسی شاعری تا بہ کَی؟ - صدرالدین عینی

[حسان خان]

(تا به کَی؟)
تا به کَی آشُفتهٔ زُلفِ پریشان است دل؟
تا به کَی خون‌گشتهٔ لعلِ سُخن‌دان است دل؟
تا به کَی قُربانِ بی‌رحمیِ جانان است دل؟
تا به کَی ویرانِ استبدادِ هجران است دل؟
تا به کَی از غُصّه گریان همچو نَیسان است چشم؟
تا به کَی از داغ سوزان همچو نَیران است دل؟
تا به کَی از بی‌کسی هم‌راهِ فریاد است لب؟
تا به کَی از بی‌رفیقی یارِ افغان است دل؟
تا به کَی در خاک و خونِ هجر غلطان است تن؟
تا به کَی در سوز و داغِ عشق بِریان است دل؟
تا به کَی از خارِ راهِ یار افگار است پای؟
تا به کَی از جور و ظُلمِ دوست نالان است دل؟
تا به کَی خم بر سرِ زانویِ مأیوسی‌ست سر؟
تا به کَی خون از هُجومِ داغِ حِرمان است دل؟
وقتِ آن آمد، که در سعی و عمل هِمّت کنیم.
در سرِ آسودگیِ خویش خود خدمت کنیم.
(صدرالدین عینی)
۱۹۲۴ء

ترجمہ:
کب تک دل زُلفِ پریشاں کا آشُفتہ ہے؟
کب تک دل لعل جیسے لبِ سُخن داں کے باعث خوں گشتہ ہے؟
کب تک دل جاناں کی بے رحمی کا قُربان ہے؟
کب تک دل ہجراں کے استبداد کے سبب ویران ہے؟
کب تک چشم غم کی وجہ سے ابرِ نَیساں کی طرح گِریاں ہے؟
کب تک دل داغ کی وجہ سے آتشوں کی طرح سوزاں ہے؟
کب تک لب بے کسی کے باعث فریاد کا ہمراہ ہے؟
کب تک دل بے رفیقی کے باعث نالہ و فغاں کا یار ہے؟
کب تک تن ہجر کی خاک و خوں میں غلطاں ہے؟
کب تک دل عشق کے سوز و داغ میں بِریاں ہے؟
کب تک پاؤں راہِ یار کے خار سے مجروح ہے؟
کب تک دل دوست کے ظُلم و سِتم سے نالاں ہے؟
کب تک سر مایوسی کے زانو پر خَم ہے؟
کب تک دل داغِ نااُمیدی کے حملے سے خون ہے؟
[اب] اِس [چیز] کا وقت آ گیا ہے کہ ہم کوشش و عمل کے لیے اِرادہ و جِدّ و جہد کریں
[اور] اپنی آسودگی کے لیے ہم خود فعالیت و کوشش کریں۔