یوسف سلطان
محفلین
گُڈیاں رون پٹولے روون ،،،، ویر وی باری اولے روون
اج تقدیر نے میرے کولوں کھویا ویہڑا بابل دا
مینوں اج پردیسن کر کے رویا ویہڑا بابل دا
گُڈیاں وی اج کُھسیاں مِیتھوں
سہیلیاں وی اج رُسیاں مِیتھوں
کمبن کنداں رون بَنیرے
گل جد لایا بابل میرے
ویراں نے وی اتھروں ڈولے
چک لی ڈولی کج نہ بولے
امبڑی نے وی ہنجوں وچ ڈبویا ویہڑا بابل دا
مینوں اج پردیسن کر کے رویا ویہڑا بابل دا
ویراں کولوں دور چلی آں
ہو کے میں مجبور چلی آں
گل نال لا لے چلیے مائے
لیکھاں اج وچھوڑے پائے
اج میں پا لے کپڑے سوہے
روون لگ پے باریاں بوہے
مینوں ٹور کے اڑیوں سُنجا ہویا ویہڑا بابل دا
مینوں اج پردیسن کر کے رویا ویہڑا بابل دا
بوہے وجیاں آن شنایاں
وچھڑن والیاں گھڑیاں آیاں
کندیں لگ کے ویر کھلو گے
مینوں ٹور کے کلے ہو گئے
جھولی پیاں اج جدائیاں
روون پُھپھیاں مَاسیاں تایاں
اج سوچاں دیاں سولاں وچ پرویا ویہڑا بابل دا
مینوں اج پردیسن کر کے رویا ویہڑا بابل دا
کھیڈی بچپن دے وچ جتھے
ہن او گلیاں لبنیاں کِتھے
لے چلی آن نال میں یاداں
کسی وی نئی سنیاں فریاداں
مینوں غیر دے ناویں لایا
ساریاں نے اَج مُکھ پرتایا
صادق ہنجوں دے پانی نال دھویا ویہڑا بابل دا
مینوں اج پردیسن کر کے رویا ویہڑا بابل دا
