عبداللہ محمد
محفلین
ساڈے بابے لیکاں چُمیاں، سانوں مت کیہ آؤنی
انگ لمکن ننگی تار تے، وِچ رت کیہ آؤنی
اسیں جُھوٹھو جُھوٹھی کھیڈ کے، اِک سچ بنایا
فیر اُس نوں دھرمی لہر دا، اِک تڑکا لایا
اسیں پاک پلیتے پانیاں وِچ، رِجھدے جائیے
یاں ہسیے گُھوری وٹ کے، یاں کھِجدے جائیے
کوئی نیزے اُتے سچ وی، ایتھے نہیں پچنا
بھاویں عیسیٰ مُڑ کے آ جائے، ایتھے نہیں بچنا
اسیں اکھّاں مَل مَل ویکھئے، کیہ کھیڈاں ہوئیاں
کِتے شیراں ورگے سُورمے، اج بھیڈاں ہوئیاں
چنگا ای سی پُترا، جے دیس چ رہندے
سانوں آن انگریجاں رولیا، ساڈے بابے کہندے
سانوں سجّا ہتھ وکھا کے، ماری سُو کھبّی
اسیں جنت ول نوں نٹھ پئے، تے دوزخ لبھّی
اسیں جُتےّ وچ پنجالیاں، ہل بن گئے پھاہیاں
اسیں کھیتاں وچ ای بیجیاں، کئی سال، چھماہیاں
اسیں وِلکے روئے بھُکھ تُوں، ساہ ٹُٹن لگ پئے
فیر لتّاں کڈھیاں چودھری، اسیں گُھٹن لگ پئے
نہیں کھان پین نوں لبھدا، ساڈے گھر اِچ سایا
اخے بوتل چوں نہیں پِیوَنا، ایہہ دم کروایا
اسیں چھِٹی چِراون لے گئے، کِنج بوہا نکلے
جیوں بین وجایئے رُڈھ تے، تاں چوہا نکلے
گئے وڈے باہر ولیت چوں، شاہوکار لیائے
ساڈی کھڑی کپاہ نُوں ویچیا، اسیں منگ کے پائے
جد شیشے موہرے آ گئے، بن افلاطونی
تد شکلاں دِسیاں کالیاں، ہتھ خُونو خونی
اسیں کھڑے کھلوتے کنب گئے، پرچھاویں بدلے
ساڈے آپنیاں پٹواریاں، ساڈے ناویں بدلے
سانوں سُرت نہ آئی ہووندے، کِنج گھاٹے وادھے
اسیں باندر کِلّا کھیڈیا، تے چِھتر کھادے
سانوں ٹُک دا پھاہا لے گیا سی، مِلّاں وَلے
دو مالک جُڑ کے بہہ گئے، اسیں لکھّاں کلے
ساڈا گنّا مِل نے پِیڑیا، روہ رتی نکلی
اُس رت چوں پگاں والیاں دی، پتّی نکلی
اسیں مِینہ توں کنکاں سانبھیاں، سانوں چودھر پے گئی
ساڈا مِٹی وچ مُونہہ تُن کے، ساڈے سِر تے بہہ گئی
کیہ دساں! ساہ دی منڈیئے، کِنج مندا ہوندا
میں ربّ نال دُکھڑے پھولدا، جے بندا ہوندا
افضل ساحر
انگ لمکن ننگی تار تے، وِچ رت کیہ آؤنی
اسیں جُھوٹھو جُھوٹھی کھیڈ کے، اِک سچ بنایا
فیر اُس نوں دھرمی لہر دا، اِک تڑکا لایا
اسیں پاک پلیتے پانیاں وِچ، رِجھدے جائیے
یاں ہسیے گُھوری وٹ کے، یاں کھِجدے جائیے
کوئی نیزے اُتے سچ وی، ایتھے نہیں پچنا
بھاویں عیسیٰ مُڑ کے آ جائے، ایتھے نہیں بچنا
اسیں اکھّاں مَل مَل ویکھئے، کیہ کھیڈاں ہوئیاں
کِتے شیراں ورگے سُورمے، اج بھیڈاں ہوئیاں
چنگا ای سی پُترا، جے دیس چ رہندے
سانوں آن انگریجاں رولیا، ساڈے بابے کہندے
سانوں سجّا ہتھ وکھا کے، ماری سُو کھبّی
اسیں جنت ول نوں نٹھ پئے، تے دوزخ لبھّی
اسیں جُتےّ وچ پنجالیاں، ہل بن گئے پھاہیاں
اسیں کھیتاں وچ ای بیجیاں، کئی سال، چھماہیاں
اسیں وِلکے روئے بھُکھ تُوں، ساہ ٹُٹن لگ پئے
فیر لتّاں کڈھیاں چودھری، اسیں گُھٹن لگ پئے
نہیں کھان پین نوں لبھدا، ساڈے گھر اِچ سایا
اخے بوتل چوں نہیں پِیوَنا، ایہہ دم کروایا
اسیں چھِٹی چِراون لے گئے، کِنج بوہا نکلے
جیوں بین وجایئے رُڈھ تے، تاں چوہا نکلے
گئے وڈے باہر ولیت چوں، شاہوکار لیائے
ساڈی کھڑی کپاہ نُوں ویچیا، اسیں منگ کے پائے
جد شیشے موہرے آ گئے، بن افلاطونی
تد شکلاں دِسیاں کالیاں، ہتھ خُونو خونی
اسیں کھڑے کھلوتے کنب گئے، پرچھاویں بدلے
ساڈے آپنیاں پٹواریاں، ساڈے ناویں بدلے
سانوں سُرت نہ آئی ہووندے، کِنج گھاٹے وادھے
اسیں باندر کِلّا کھیڈیا، تے چِھتر کھادے
سانوں ٹُک دا پھاہا لے گیا سی، مِلّاں وَلے
دو مالک جُڑ کے بہہ گئے، اسیں لکھّاں کلے
ساڈا گنّا مِل نے پِیڑیا، روہ رتی نکلی
اُس رت چوں پگاں والیاں دی، پتّی نکلی
اسیں مِینہ توں کنکاں سانبھیاں، سانوں چودھر پے گئی
ساڈا مِٹی وچ مُونہہ تُن کے، ساڈے سِر تے بہہ گئی
کیہ دساں! ساہ دی منڈیئے، کِنج مندا ہوندا
میں ربّ نال دُکھڑے پھولدا، جے بندا ہوندا
افضل ساحر
آخری تدوین:
