غدیر زھرا
لائبریرین
(کوی)
تک تک تینوں بھین میریئے، نین ہرانے میرے
توں تاں پری حسن دی جاپیں کتھے شاہ پر تیرے ؟
کیوں توں لاہ سنگچوراں تائیں، چندن کیتا خالی ؟
اکو واری ساری سنبل پٹّ نہ سٹدے مالی
بھنّ سٹدا میں ہتھ اوس دے ہتھ جے پیندا میرا
جس ظالم تے پاپی بندے، سرو چھانگیا تیرا
ویلاں باجھ نہ سوہن سپھیدے، جالاں باجھ شکاری
سپاں باجھ نہ سوہن خزانے، مشکاں باجھ تتاری
(سندھن)
آ جیویں ! میں دساں تینوں، کیوں میں وال مُنائے
درد ہجر دیاں کٹھیاں تائیں، لمی رات نہ بھائے
کی پچھنا ایں ؟ کدھر ٹر گئے، وال کنڈلاں والے؛
دل میرے دا ڈاکو نسیا، لے ہتھکڑیاں نالے
وال اڈنے، ڈھائی گھڑیئے، وال کوڈیاں والے
اوس سپیرے ماہی باجھوں، کون ایہناں نوں پالے !
جے نہ وال مناندی، نت نت ڈلھدے نین وچارے
ہو نہیں سکدا، راتاں ہوون، نال نہ ڈلھکن تارے
جا بیٹھا اوہ آپ سورگیں مینوں چھڈّ کے کلی
نہ اس گھلیا سکھ-سنیہڑا، نہ اس چٹھی گھلی
توں سمجھیں میں کملی-رملی، سر دے وال مناواں
اس ماہی نوں گھلن سنیہڑا، میں پر کاگ اڈاواں
بہہ بہہ کاگ بنیرے اس دے، چوکھا چر کرلاون
اوڑک ہو بے آس وچارے، پھر پچھانہ مڑ آون
پھیر اڈاواں، پھر اوہ موڑے، پھر گھلاں، پرتاوے
ایسے طرحاں اڈاندی جاساں، بنھ کے لمے داہوے
کاگاں ہتھ نہ اےداں جے کر ہویا کوئی نبیڑا
پھر گھلساں میں 'نل' اپنے نوں ہنساں ہتھ سنیہڑا
ہنس میرے وی کاگاں وانگر، جے بدقسمت جاپے
چڑھ تختے دے اڈن-کھٹولے پھر میں ملساں آپے
(ایہہ خیال اک سندھن کڑی نوں دیکھ کے پھرے جو
انج تاں بڑی جوان تے گمبھیر سندرتا والی سی؛
پر اس دے سر دے وال مُنے ہوئے سن ۔ سندھ وچ
عام رواج ہے کہ پتی دی موت 'تے پتنیاں سر
دے وال منا دیندیاں ہن ۔)
(پروفیسر موہن سنگھ دیوانہ)
تک تک تینوں بھین میریئے، نین ہرانے میرے
توں تاں پری حسن دی جاپیں کتھے شاہ پر تیرے ؟
کیوں توں لاہ سنگچوراں تائیں، چندن کیتا خالی ؟
اکو واری ساری سنبل پٹّ نہ سٹدے مالی
بھنّ سٹدا میں ہتھ اوس دے ہتھ جے پیندا میرا
جس ظالم تے پاپی بندے، سرو چھانگیا تیرا
ویلاں باجھ نہ سوہن سپھیدے، جالاں باجھ شکاری
سپاں باجھ نہ سوہن خزانے، مشکاں باجھ تتاری
(سندھن)
آ جیویں ! میں دساں تینوں، کیوں میں وال مُنائے
درد ہجر دیاں کٹھیاں تائیں، لمی رات نہ بھائے
کی پچھنا ایں ؟ کدھر ٹر گئے، وال کنڈلاں والے؛
دل میرے دا ڈاکو نسیا، لے ہتھکڑیاں نالے
وال اڈنے، ڈھائی گھڑیئے، وال کوڈیاں والے
اوس سپیرے ماہی باجھوں، کون ایہناں نوں پالے !
جے نہ وال مناندی، نت نت ڈلھدے نین وچارے
ہو نہیں سکدا، راتاں ہوون، نال نہ ڈلھکن تارے
جا بیٹھا اوہ آپ سورگیں مینوں چھڈّ کے کلی
نہ اس گھلیا سکھ-سنیہڑا، نہ اس چٹھی گھلی
توں سمجھیں میں کملی-رملی، سر دے وال مناواں
اس ماہی نوں گھلن سنیہڑا، میں پر کاگ اڈاواں
بہہ بہہ کاگ بنیرے اس دے، چوکھا چر کرلاون
اوڑک ہو بے آس وچارے، پھر پچھانہ مڑ آون
پھیر اڈاواں، پھر اوہ موڑے، پھر گھلاں، پرتاوے
ایسے طرحاں اڈاندی جاساں، بنھ کے لمے داہوے
کاگاں ہتھ نہ اےداں جے کر ہویا کوئی نبیڑا
پھر گھلساں میں 'نل' اپنے نوں ہنساں ہتھ سنیہڑا
ہنس میرے وی کاگاں وانگر، جے بدقسمت جاپے
چڑھ تختے دے اڈن-کھٹولے پھر میں ملساں آپے
(ایہہ خیال اک سندھن کڑی نوں دیکھ کے پھرے جو
انج تاں بڑی جوان تے گمبھیر سندرتا والی سی؛
پر اس دے سر دے وال مُنے ہوئے سن ۔ سندھ وچ
عام رواج ہے کہ پتی دی موت 'تے پتنیاں سر
دے وال منا دیندیاں ہن ۔)
(پروفیسر موہن سنگھ دیوانہ)
