سکھیں دی رُت کو دیر ہے

[عبداللہ محمد]

سوکھیں دی رُت کو دیر ہے
اجاں اوویں اندھیر ہے اجاں اوویں اندھیر ہے


میں سُکھ کنوں پٹیچ گیاں
فراق وچ سٹیچ گیا
سوکاڑا اک درخت ہاں
تاں اوں تے میں کٹیچ گیاں
رکاوٹیں دا سنگ آں
راہ اچوں ہٹیچ گیاں
ازل کنوں ایں ڈیں تائیں
جتھاں وی گیا لٹیچ گیاں


انجہیا ای کمبخت بیر ہے
سکھاں دی رت کو دیر اے
اجاں اویں اندھیر ہے۔۔۔

سکھاں دی کوئی خبر نہیں
آئے کتھائیں نظر نہیں
اجاں دکھیں دی شام اے
سوکھیں دی تھئی سحر نہیں
اجاں تے دربدر ہی سے
ڈھیٹا میں گھر دا در نہیں
اجاں تے اپنے آپ تے پیا کوئی اثر نہیں
اجاں تے بوؤں سویر ہے

سکھیں دی رُت کو دیر ہے
اجاں اوویں اندھیر ہے

دکھیں دے مار دھاڑ اے
سجن دی تا اجاڑ اے
مصیبتاں وی دھاپ دھاپ
دل دی تاں لتاڑ اے
مدت دے پیاسے دل میڈے کو
تھائی وفا دی باڑ ہے
ایہو جھنال میڈے کو موت موئی کو ساڑ ہے
بیٹھی دا ڈیں وڈھیر ہے
سکھیں دی رُت کو دیر ہے

سکھیں دی رُت کو دیر اے
اجاں اوویں اندھیر ہے اجاں اوویں اندھیر ہے

ایں عشرت ہئی سماج دا
پتہ نہیں رواج دا
محتاج کر دیندے، جہاں کوئی نہیں محتاج دا
فقیر کو ہے کیا پتہ کئی بادشاہ دے تاج دا
ملاپ تھیں سکیا نہیں تیرے میرے مزاج دا
ایہو تا فرق ڈھیر ہے، ایہو تا فرق ڈھیر ہے

سکھیں دی رُت کو دیر ہے
اجاں اویں اندھیر ہے اجاں اوویں اندھیر ہے

(عشرت لغاری)