سید زبیر
محفلین
اِک پہاڑ گلہری نوں کہن لگا
نچّن ٹپن دا اے بڑا چا تینوں
اودھر دوڑنی ایں ، ایدھر آؤنی ایں
رب دی شان ناچیز وی چیز بن گئی
بے تمیز ہو کے باتمیز بن گئی
میرے جیہے تیرے وچ طور کِتھے
میں پہاڑ کِتھے تُوں جنَور کِتھے
جد ایہہ گل گلہری نے سُن لئی
آئی جوش دے وچ تے بول پئی
سُن ایہہ کیہ ویروے کھولنا ایں
کیہڑی گل پِچھے مندا بولناایں
دِلوں بھیڑے خیال نوں کڈھ دیئے
چنگی گل نہ ہووے تے چھڈ دیئے
وڈا ہوویں گا، کیہ پرواہ مینوں
نِکّا بن کے ذرا وکھا مینوں
ہر شے وچ رب دیاں قدرتاں نیں
چھوٹا وڈا سبھ اوہدیاں حکمتاں نیں
رب تینوں جے وڈا بنا دِتّا
مینوں ٹہنی تے چڑھنا سکھا دِتّا
ذرا اپنی جگہ توں ہٹ تے سہی
دو تن قدم میرے نال پٹ تے سہی
میرے جیہا کوئی گُن وکھا مینوں
چھالیا توڑ کے ذرا دکھا مینوں
کوہجھی شے نہیں کوئی جہان دے وچ
ہر اِک سو ہنی اے اپنی شان دے وچ
صوفی تبسم 20 اپریل 1974
