ننگے ِپنڈے چاننی گئی بگانے پِنڈ ۔ چوہدری محمد علی مضطر عارفی

[رانا]

اک خوبصورت پنجابی نظم پِنڈ تے شہر دے حوالے نال

 

[لاریب مرزا]

لالا جی، ویڈیو دے نال جے تسیں نظم دے اکھر وی لکھ دیندے تے کئیاں نوں آسانی رہندی

 

[رانا]

گَل اے وے کہ اے والی نظم سنن دا آپنا ای مزہ اے۔ پنجابی لکھنا وی تے اوکھا ای کم اے میرے واسطے۔ اک شعر لکھ دِنا واں:
تینوں ٹھرک پلاٹ دا تے سانوں ویل زمین
تیری روزی شہر وچ تے ساڈے دانے پِنڈ

 

[یوسف سلطان]

ربط
ننگے پنڈے چاننی گئی بگانے پنڈ
عاشق ُبھکھّے سوں گئے رات پرانے پنڈ

کِکّر دے گل لگ کے آکھے جنڈ کریر
کلّم کلّے رہ گئے اسیں نمانے پنڈ

ہولی ہولی شہر نے مٹی لئی خرید
وِکدے وکدے وک گئے آنے آنے پنڈ

منڈیاں کُڑیاں پالئے بنگلے شہر لہور
ماں پیو موت اُڈیکدے نِمُّو جھانے پنڈ

ناں کوئی آنڈھ گوانڈھ اے تے نہ کوئی سجّن ساق
توں وسنیک ایں شہر دا توں کی جانے پنڈ

پنڈوں آوے پیار دی نِمّی نِمّی وا
وسدیاں رہن حویلیاں تے موجاں مانے پنڈ

سرگھی ویلے جاگدے ربوے دے وسنیک
لوکاں بھانے شہر اے تے ساڈے بھانے پنڈ

نِگھّی، نرم، نویکلی پنڈاں دی پرتیت
سفنے دے وچ جاوڑاں آنے بہانے پنڈ

کچےّ پکّے شہر دی وِنگی ٹیڈھی سوچ
ویندیاں ویندیاں آوڑی زور تگھانے پنڈ

تینوں ٹھرک پلاٹ دا، سانوں ویل زمین
تیری روزی شہر وچ تے ساڈے دانے پنڈ

کندھاں دے گل لگ کے کوٹھے دیسی ڈھا
جے مضطرؔ نوں لے گیؤں اج پرانے پنڈ

چوہدری محمد علی مضطرؔعارفی
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ربط2
اکھاں دی رکھوالی رکھ
عینک بھانویں کالی رکھ

جِیویں رات ہنیری اے
دل دا دِیوا بالی رکھ

اُتوں راون نچن دے
وِچوں رام دِوالی رکھ

غصہ، گِلہ، کام کرودھ
اینے سپ نہ پالی رکھ

اِکو یار نال یاری لا
دُشمن پینتی چالی رکھ

چناں دل دِیاں گلاں نُوں
گلِیں باتِیں ٹالی رکھ

مضطرؔ! منزل آ پُہجی
جوڑی کھول پنجالی رکھ
۔۔۔۔۔۔
ربط3
چناں! وے تیری چاننی، تاریا! وے تیری لو
چن پکاوے روٹیاں تے تارا لوے کنسو

اسیں سائے شِگر دوپہر دے، سانوں کندھاں لیا لکو
سانوں یار نے جتھے آکھیا اسیں اوتھے رہے کھڑو

میں کراں تے کلی کی کراں؟ کدے ہس پواں،کدے رو
کدے چرخہ اُٹھ کے ڈاہ لواں، کدے چکّی دیواں جھو

اج لہراں کھاون پیندیاں، اج بھُکّھا گھمن گھیر
توں بیڑی ٹھیل مہانیاں! جو رب کرے سو ہو

اسیں ہس ہس عمر لنگھا لئی، تینوں شک نہ دِتّا پین
جو زخم سی تیرے ہجر دے اوہ تیتھوں لئے لکو

سوچاں دے تنبو تان کے اسی ویلا لیا لنگھا
یاداں دے تاگے کت کے اسیں ہنجو لئے پرو

سبھناں دے سانجھے رانجھناں! توں جانویں کیہڑے راہ
ترا عاشق کل جہان اے، ترے عاشق اک نہ دو

میں سورج ادھی رات دا، مرے برفاں چار چوفیر
مری اگ تاں اَگے بجھ گئی، مرا نور نہ میتھوں کھو

کل تاریاں ہیٹھ کھڑو کے مَیں مضطرؔ! اَدھی رات
جد کھڑکی کھولی وقت دی آئی صدیاں دی خشبو

چوہدری محمد علی مضطرؔعارفی

 

[رانا]

بہوت ودھیا سلطان پائی جان۔ منوں نئی سی پتہ کہ ایہہ تِنون نظماں یونی کوڈ وچ نیٹ تے پہلے ای موجود نے۔ مِنوں صرف اینا دے کلام دے پی ڈی ایف مجموعے دا پتہ سی۔
نوٹ: اسٹیج تے جیہڑے بزرگ بیٹھے نے کالے چشمے والے ایہہ چوہدری محمد علی مضطر عارفی جنہاں دی نظم پڑھی جارہی اے.