پنجابی پسندیدہ اشعار
- صاحب لڑی شمشاد خان
- تاریخ ابتداء
سیما علی
لائبریرین
امرتسر پریتم
پنجاب کی مظلوم بیٹیوں کی آواز وارث شاہ تک پہنچا رہی ہے....
’اج آکھاں وارث شاہ نوں کتوں قبراں وچوں بول
تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقہ کھول
اک روئی سی دھی پنجاب دی توں لِکھ لِکھ مارےوَین
اَج لَکھاں دھیآں روندیاں، تینوں وارث شاہ نوں کَیہن
اٹھ دردمنداں دیا دردیا اٹھ تک اپنا پنجاب
اج بیلے لاشاں وچھیاں تے لہو دی بھری چناب‘
پنجاب کی مظلوم بیٹیوں کی آواز وارث شاہ تک پہنچا رہی ہے....
’اج آکھاں وارث شاہ نوں کتوں قبراں وچوں بول
تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقہ کھول
اک روئی سی دھی پنجاب دی توں لِکھ لِکھ مارےوَین
اَج لَکھاں دھیآں روندیاں، تینوں وارث شاہ نوں کَیہن
اٹھ دردمنداں دیا دردیا اٹھ تک اپنا پنجاب
اج بیلے لاشاں وچھیاں تے لہو دی بھری چناب‘
شمشاد
لائبریرین
جھکھڑاں دے وچ رکھ دتا اے، دیوا بال پنجابی دا
لوکی منگ منگا کے اپنا، بوہل بنا کے بہہ گئے نے
اساں تاں مٹی کر دتا اے، سونا گال پنجابی دا
جہڑے آکھن وچ پنجابی، وسعت نہیں تہذیب نہیں
پڑھ کے ویکھن وارث، بلھا، باہو، لال پنجابی دا
من دا ماس کھوا دیندا اے، جہڑا ایہنوں پیار کرے
کوئی وی جبراً کر نہیں سکدا، ونگا وال پنجابی دا
(بابا نجمی)
لوکی منگ منگا کے اپنا، بوہل بنا کے بہہ گئے نے
اساں تاں مٹی کر دتا اے، سونا گال پنجابی دا
جہڑے آکھن وچ پنجابی، وسعت نہیں تہذیب نہیں
پڑھ کے ویکھن وارث، بلھا، باہو، لال پنجابی دا
من دا ماس کھوا دیندا اے، جہڑا ایہنوں پیار کرے
کوئی وی جبراً کر نہیں سکدا، ونگا وال پنجابی دا
(بابا نجمی)
گُلِ یاسمیں
لائبریرین
میرے ہتھیں چھالے پئے مزدوری نال
پھر وی نہیوں بھریا چھناں چوری نال
خوشیاں نال نہیں چھڈی اپنی جمن-بھوں
تیرے شہر 'چ آیا واں مجبوری نال
پھر وی نہیوں بھریا چھناں چوری نال
خوشیاں نال نہیں چھڈی اپنی جمن-بھوں
تیرے شہر 'چ آیا واں مجبوری نال
شمشاد
لائبریرین
کسراں آکھاں ماں بولی دے 'برخدار' پنجابی نے
بالاں دے منہ جہڑے اکھر چوغے وانگوں دینے سن
اوہناں بدلے پھڑ پھڑ اوبڑ تندے یار پنجابی نے
اچنچیتی وی نہ لاویں میرے متھے اوہناں نوں
جہڑے وی اس دھرتی اتے بدبودار پنجابی نے
اودھر اودھر کراں سلاماں دل دی دنیاں کہندی اے
جدھر جدھر جاندے میرے باکردار پنجابی نے
کنڈ کدے نہ لگے ربا وچ میدانے اوہناں دی
جہڑے اپنی ماں بولی دے خدمتگار پنجابی نے
خواجہ 'فرید'، محمد، وارث، نانک، بلھا، باہو، لال
ایہہ پنجابی اچے سچے، ایہہ سردار پنجابی نے
اپنی بولی بولن ویلے جہناں دا ساہ گھٹدا اے
'بابا نجمی' دے دے فتویٰ، اوہ غدار پنجابی نے
(بابا نجمی)
بالاں دے منہ جہڑے اکھر چوغے وانگوں دینے سن
اوہناں بدلے پھڑ پھڑ اوبڑ تندے یار پنجابی نے
اچنچیتی وی نہ لاویں میرے متھے اوہناں نوں
جہڑے وی اس دھرتی اتے بدبودار پنجابی نے
اودھر اودھر کراں سلاماں دل دی دنیاں کہندی اے
جدھر جدھر جاندے میرے باکردار پنجابی نے
کنڈ کدے نہ لگے ربا وچ میدانے اوہناں دی
جہڑے اپنی ماں بولی دے خدمتگار پنجابی نے
خواجہ 'فرید'، محمد، وارث، نانک، بلھا، باہو، لال
ایہہ پنجابی اچے سچے، ایہہ سردار پنجابی نے
اپنی بولی بولن ویلے جہناں دا ساہ گھٹدا اے
'بابا نجمی' دے دے فتویٰ، اوہ غدار پنجابی نے
(بابا نجمی)
ام عبدالوھاب
محفلین
چھڈ دنیا دا کہیڑا سیّد پھڑ لے یار دا پَلّا
لکھ واری پئے لوکی آکھن جھلا جھلا جھلا
ناں میں طور تے جاون جوگا ناں او مکے سدھے
میں ہن یار دا مکھڑا ویکھن مئے خانے ول چلا
مٹی دے سب باوے بندیا،، مٹی کھر کھر جانا
اکو ذات ہکلی رہنی،،، اللہ اللہ اللہ
دنیا وانگ سٹیشن بابو،،، ہر گڈی دا ویلا
اے کھلوتی،، او پئی جاندی،،، اے چلا،،، او چلا
چل بزار طریقت کڑیے،،، حشر سمان لیائیے
فقر دی تسبی،،، عمل دے منکے،،، نال فنا دا چھلا
توں عطّار ہیں مشکاں ونڈیں،،، تیریاں وکھریاں گلاں
کولے دی دلّالی کردا،،، میں کولے دا دلّا
آزاد حسین آزاد
لکھ واری پئے لوکی آکھن جھلا جھلا جھلا
ناں میں طور تے جاون جوگا ناں او مکے سدھے
میں ہن یار دا مکھڑا ویکھن مئے خانے ول چلا
مٹی دے سب باوے بندیا،، مٹی کھر کھر جانا
اکو ذات ہکلی رہنی،،، اللہ اللہ اللہ
دنیا وانگ سٹیشن بابو،،، ہر گڈی دا ویلا
اے کھلوتی،، او پئی جاندی،،، اے چلا،،، او چلا
چل بزار طریقت کڑیے،،، حشر سمان لیائیے
فقر دی تسبی،،، عمل دے منکے،،، نال فنا دا چھلا
توں عطّار ہیں مشکاں ونڈیں،،، تیریاں وکھریاں گلاں
کولے دی دلّالی کردا،،، میں کولے دا دلّا
آزاد حسین آزاد
صباء
محفلین
مینوں سمجھ نیئں آ رئی کہ لائک کتھوں کرنا ہوندا اے، کوئی میری مدد کرے گا؟
گُلِ یاسمیں
لائبریرین
تہاڈے کول جے ایس فوٹو ورگے آپشن نئیں آ رہے تے شاید 50 مراسلے پورے ہون توں بعد آن گے۔
لگے رہو 42 تے باقی نیں۔
سیما علی
لائبریرین
دھپ تے بیٹھا اک دیوانہ وین کرے
اجڑے گھر کوں ویکھ روزانہ وین کرے
رل وسدیاں کوں راہ وچ سنگتی چھوڑ گیا
کرکے گزریا یاد زمانہ وین کرے
وچ فانوس سے بلدی اپنی شمع ویکھ
پندھ پریڑے بیٹھ پروانہ وین کرے
مہنے وی مجبوری میری جاندے ہن
مینوں لگدا ہویا اک اک طعنہ وین کرے
کڈھ چھوڑیا اے مالی جس نوں باغ وچوں
کوئل دی سن کوک ویرانہ وین کرے
رج کے روون ظرف نہیں دیندا شاکر کوں
شعراں دا نت گھول بہانہ وین کرے
(شاکر)
ترجمہ
دھوپ میں بیٹھا ہوا ایک دیوانہ بین (آہ و فغاں) کرے
اجڑے ہوئے گھر کو دیکھ کر روزانہ بین کرے
رل مل کر بسنے والوں کو ایک دوست راہ میں چھوڑ گیا ہے
اب کرکے یاد گزرا زمانہ، بین کرے
فانوس کے اندر (قید) اپنی شمع کو جلتا دیکھ کر
تھوڑے فاصلے پر پرے بیٹھ کر پروانہ بین کرے
طعنے بھی میرے مجبوری جانتے ہیں
مجھے ملتا ہوا ایک طعنہ بین کرے
مالی نے جس کو باغ میں سے نکال دیا ہے
اس کوئل کی کوک سن کر ویرانہ بھی بین کرے
ظرف کھل کر رونےنہیں دیتا شاکر کو
روزانہ اشعار کے پردے میں بین کرتا ہے
اجڑے گھر کوں ویکھ روزانہ وین کرے
رل وسدیاں کوں راہ وچ سنگتی چھوڑ گیا
کرکے گزریا یاد زمانہ وین کرے
وچ فانوس سے بلدی اپنی شمع ویکھ
پندھ پریڑے بیٹھ پروانہ وین کرے
مہنے وی مجبوری میری جاندے ہن
مینوں لگدا ہویا اک اک طعنہ وین کرے
کڈھ چھوڑیا اے مالی جس نوں باغ وچوں
کوئل دی سن کوک ویرانہ وین کرے
رج کے روون ظرف نہیں دیندا شاکر کوں
شعراں دا نت گھول بہانہ وین کرے
(شاکر)
ترجمہ
دھوپ میں بیٹھا ہوا ایک دیوانہ بین (آہ و فغاں) کرے
اجڑے ہوئے گھر کو دیکھ کر روزانہ بین کرے
رل مل کر بسنے والوں کو ایک دوست راہ میں چھوڑ گیا ہے
اب کرکے یاد گزرا زمانہ، بین کرے
فانوس کے اندر (قید) اپنی شمع کو جلتا دیکھ کر
تھوڑے فاصلے پر پرے بیٹھ کر پروانہ بین کرے
طعنے بھی میرے مجبوری جانتے ہیں
مجھے ملتا ہوا ایک طعنہ بین کرے
مالی نے جس کو باغ میں سے نکال دیا ہے
اس کوئل کی کوک سن کر ویرانہ بھی بین کرے
ظرف کھل کر رونےنہیں دیتا شاکر کو
روزانہ اشعار کے پردے میں بین کرتا ہے
ام عبدالوھاب
محفلین
وچھڑ کے دوویں مر جاواں گے
کہندا سی پر ہویا نئیں
میں وی خیریں میریں پھردا
او وی کلا مویا نئیں
کہندا سی پر ہویا نئیں
میں وی خیریں میریں پھردا
او وی کلا مویا نئیں
ام عبدالوھاب
محفلین
جدوں لبھدے رہے اوہدوں لبھیا نہ
جدوں لبھیا تے آپ گواچ گئے
اک لبھدے یار گواچے نوں ۔
اک لبھ کے یار گواچ گئے۔۔۔۔
جدوں لبھیا تے آپ گواچ گئے
اک لبھدے یار گواچے نوں ۔
اک لبھ کے یار گواچ گئے۔۔۔۔
سیما علی
لائبریرین
فریدا،، خاک نہ نندیئے خاکو جیڈ نہ کوئی
جیوندیاں پیراں تھلے مویاں اوپر ہوئی
منظوم ترجمہ
فریدا،، مٹی بہت بھلی ایس جیہا نہ کوئی
جیون ویلے پیراں تھلے مویاں اوپر ہوئی
اردو تشریح
اس شعر میں بابا صاحب نے مٹی کی تعریف کی ہے اور اس کے احترام کی طرف توجہ دلائی ہے آپ نے فرمایا کہ مٹی کا احترام کرو اس لیے کہ یہ تمہیں زندگی کہ وقت زندگی کا سامان مہیا کرتی ہے اور مرنے کہ بعد تمہیں اپنے اندر چھپا لیتی ہے یہاں تک کوئی گنہگار ہو یا نیک ہو کسی کا احوال باہر کہ لوگوں کو نہیں پہنچتا اسی لیے بابا صاحب نے مٹی کی تعظیم کی ہدائت کی کیو نکہ یہی مٹی ہے جس سے انسان کا خمیربھی ہے اور اسی میں ہم نے جانا ہے۔۔۔۔۔۔
جیوندیاں پیراں تھلے مویاں اوپر ہوئی
منظوم ترجمہ
فریدا،، مٹی بہت بھلی ایس جیہا نہ کوئی
جیون ویلے پیراں تھلے مویاں اوپر ہوئی
اردو تشریح
اس شعر میں بابا صاحب نے مٹی کی تعریف کی ہے اور اس کے احترام کی طرف توجہ دلائی ہے آپ نے فرمایا کہ مٹی کا احترام کرو اس لیے کہ یہ تمہیں زندگی کہ وقت زندگی کا سامان مہیا کرتی ہے اور مرنے کہ بعد تمہیں اپنے اندر چھپا لیتی ہے یہاں تک کوئی گنہگار ہو یا نیک ہو کسی کا احوال باہر کہ لوگوں کو نہیں پہنچتا اسی لیے بابا صاحب نے مٹی کی تعظیم کی ہدائت کی کیو نکہ یہی مٹی ہے جس سے انسان کا خمیربھی ہے اور اسی میں ہم نے جانا ہے۔۔۔۔۔۔
ام عبدالوھاب
محفلین
محبت چھُری ہیٹھ پُتر لٹاوے
محبت کربل چ سر نوں کٹاوے
محبت چ شالا ایہہ دل ڈب جاوے