شاہ حسین کلامِ شاہ حُسین (رح)

[غدیر زھرا]

نی مائے! مینوں کھیڑیاں دی گل نہ آکھ
رانجھن میرا، میں رانجھن دی، کھیڑیاں نوں کُوڑی جھاک
لوک جانے ہیر کملی ہوئی، ہیرے دا ورچاک
کہے حسین فقیر سائیں د، جاندا مولٰے پاک​

 

[غدیر زھرا]

جنگل بیلے پھراں ڈھوڈیندی رانجھن میرے سنگے
مینڈا دل رانجھن دا ول منگے
میں آیا میرا ڈھول نہ آیا، ہیر کوکے وچ جھنگے
راتیں دنیں پھراں وچ جھل دے پڑن ببولاں دے کنڈے
کہے حسین فقیر نماناں رانجھن ملے کِتے ڈھنگے​

 

[غدیر زھرا]

سائیں میں واری آں وو، واری آں وو، دار ڈاری آں وو
چُپ کراں تاں دیون طعنے، جاں بولاں تاں واری آں

اِک کھنّی توں ترساویں اِک ونڈ ونڈ دیندے نی ساریاں
اِکناں ڈھول کلاوے نی سیو، اِک کنتاں دے باجھ بچاریاں

اوگن ہاری نوں کُوگن ناہیں، نت اُٹھ کردی زاریاں
کہے حسین فقیر سائیں دا، فضل کرے تاں میں تاری آں​

مشکل لفظاں دے معنے

کھنّی = روٹی، ادھی روٹی
کلاوے= معشوق بغل وچ
کنتاں= مالک
اوگن= گنہگار
کُوگن= گن نہیں
تاری= تر سکدی آں

 

[غدیر زھرا]

مینڈی جان جو رنگے سو رنگے
مستک جیہناں دے پئی فقیری بھاگ تیہناں دے چنگے
سُرت دی سوئی، پریم دے دھاگے پیوند لگے ست سنگے
کہے حسین فقیر سائیں دا، تخت نہ ملدے منگے​

مشکل لفظاں دے معنے

مستک= متھے، مقدر
سُرت= توجہ، ہوش
ست= صحبتِ صالح

 

[غدیر زھرا]

پیارے بن راتاں ہوئیاں وڈیاں

رانجھن جاگی، میں جوگیانی، کملی کر کر سڈّ ی آں
ماس جھڑے، جھڑ پنجر ہویا، کڑکن لگیاں ہڈّیاں
میں ایّانی، نیہوں کیہ جاناں، برہوں تناواں گڈّیاں
کہے حسین فقیر سائیں دا، دامن تیرے میں لگّی آں​

 

[غدیر زھرا]

دوکھیا تمھارے درس کو، تڑپھت ہوں دن رَین!
پل بھر چین نہ آویئے، بِرہا ستاوے نَین !​

 

[غدیر زھرا]

مائے نی میں بھئی دیوانی، ویکھ جگت میں شوہ

اِکناں ڈولی، اِکناں گھوڑی، اِک سِوئے، اِک گور
ننگے پیریں جاندڑے ڈِٹھے، جن کے لاکھ کروڑ
اِک شاہ، اِک دِلدری، اِک سادھو، اِک چور
کہے حسین فقیر نمانا، بھلے اساتھوں ڈھور​

سِوئے= مڑھیاں، شمشان

 

[غدیر زھرا]

سَاجن تُمرے روسڑے موہے آدر کرے نہ کوے
دُر دُر کرن سہیلیاں، میں تُر تُر تاکوں تُوہے​

 

[غدیر زھرا]

ساجن رٹھرا جاندا وے، میں بُھلّی آں وے لوکا
ساجن مینڈا، وے میں ساجن دی کارن میں جُلّی آں وے لوکا
جے کوئی ساجن آن ملاوے، بندی تس دی ان ملی آں وے لوکا
کہے حسین فقیر سائیں دا ملے تاں میں پُھلی آں وے لوکا​

 

[غدیر زھرا]

بُریاں، بُریاں، بُریاں وے اسیں بُریاں وے لوکا
بُریاں کول نہ بہووے
تیراں تے تلواراں کولوں تِکھیاں برہوں دیاں چُھریاں وے لوکا
لڈ سجن پردیس سدھانے اسیں ودیاع کر کے مڑیاں وے لوکا
جے توں تخت ہزارے دا سائیں، اسیں سیالاں دیاں کُڑیاں وے لوکا
سانجھ پات کاہوں سوں ناہیں، ساجن کھوجن اسیں کُڑیاں وے لوکا
جیہناں سائیں داناؤں نہ لِتا، اوڑک نوں اوہ جھریاں وے لوکا
اساں اوگن ہاریاں جیہے
کہے حسین فقیر سائیں دا صاحب سیوں اسیں جُڑیاں وے لوکا​

 

[غدیر زھرا]

ایہہ نس دَس رہی دل میرے، صورت یار پیارے دی
باغ تیرا باغیچہ تیرا، میں بُلبل باغ تہارے دی
اپنے شوہ نوں آپ ریجھاواں، حاجت نہیں پسارے دی
کہے حسین فقیر نمانا، تھیواں خاک دوارے دی​

 

[عبدالقیوم چوہدری]

ودھیا شراکت