عبداللہ محمد
محفلین
کیہ پچھدے او حال فقیراں دا
ساڈے ندیوں وچھڑے نیراں دا
ساڈے ہنجھ دی جُونے آیاں دا
ساڈا دل جلیاں دل گیراں دا
ایہ جاندیاں کجھ شوخ جہے
رنگاں دا ہی ناں تصویراں ہے
جد ہٹ گئے اسیں عشقے دی
مُل کر بیٹھے تصویراں دا
تقدیر تاں آپنی سوکن سی
تدبیراں ساتھوں نہ ہوئیاں
نہ جھنگ چھٹیا نہ کن پاٹے
جُھنڈ لنگھ گیا انجے ہیراں دا
سانوں لکھاں دا تن لبھ گیا
پر اک دا من وی نہ ملیا
کیا لکھیا کسے مقدر سی
ہتھاں دیاں چار لکیراں دا
میرے گیت وی لوک سنیندے نیں
نالے کافر آکھ سدیندے نیں
میں درد نوں کعبہ کہہ بیٹھا
رب ناں رکھ بیٹھا پیڑاں دا
میں دانشوراں سنیندیاں سنگ
کئی واری اُچی بول پیا
کجھ مان سی سانوں عشقے دا
کجھ دعوا وی سی پیڑاں دا !
توں خود نوں عاقل کہندا ہیں
میں خود نوں عاشق دسدا ہاں
ایہ لوکاں تے چھڈ دیئے
کہنوں مان نیں دیندے پیراں دا
ساڈے ندیوں وچھڑے نیراں دا
ساڈے ہنجھ دی جُونے آیاں دا
ساڈا دل جلیاں دل گیراں دا
ایہ جاندیاں کجھ شوخ جہے
رنگاں دا ہی ناں تصویراں ہے
جد ہٹ گئے اسیں عشقے دی
مُل کر بیٹھے تصویراں دا
تقدیر تاں آپنی سوکن سی
تدبیراں ساتھوں نہ ہوئیاں
نہ جھنگ چھٹیا نہ کن پاٹے
جُھنڈ لنگھ گیا انجے ہیراں دا
سانوں لکھاں دا تن لبھ گیا
پر اک دا من وی نہ ملیا
کیا لکھیا کسے مقدر سی
ہتھاں دیاں چار لکیراں دا
میرے گیت وی لوک سنیندے نیں
نالے کافر آکھ سدیندے نیں
میں درد نوں کعبہ کہہ بیٹھا
رب ناں رکھ بیٹھا پیڑاں دا
میں دانشوراں سنیندیاں سنگ
کئی واری اُچی بول پیا
کجھ مان سی سانوں عشقے دا
کجھ دعوا وی سی پیڑاں دا !
توں خود نوں عاقل کہندا ہیں
میں خود نوں عاشق دسدا ہاں
ایہ لوکاں تے چھڈ دیئے
کہنوں مان نیں دیندے پیراں دا
