غدیر زھرا
لائبریرین
تن دی صندلی گیلی وچوں
ایہہ کیہی خوشبو پئی آوے
جیکن ہنگ کتھوری دے وچ
چھٹّ ساری ڈلھ جاوے
تے مرن سگندھیاں ۔
ککھّ دی کالی دھرتی اندر
چانن دا اک بوٹا اگئ
اس بوٹے دے پھلّ نے وسے
زہر-کوڑیاں پھلیاں
گھٹن سنگھیاں ۔
ککھّ دی سوڑی دھرتی اندر
ایہہ بوٹا میں کیکن سامبھاں ؟
ایہہ بوٹا میں کیکن چھانگاں ؟
نت نت ہندیاں جان
ڈالیاں لمبیاں ۔
ککھّ دی دھرت کوآری اندر
جے دنیاں دی میلی اکھ نوں
ایہہ بوٹا نظریں پے جاسی
ستّ جہانیں رجّ کے
ہوسن بھنڈیاں ۔
جاواں تے میں کتّ ولّ جاواں
کس مریئم نوں حالَ سناواں
اک پڑوپی آٹے خاطر
وکن ہوا دیاں جائیاں نی
وچ منڈیاں ۔
ایس شہر دی چوڑی ہکّ 'تے
میرے جہیاں لکھاں کنجکاں
اک تولا تامبے دی خاطر
وچ چوراہیں وکن نی
ہو ہو ننگیاں ۔
غربت دا سنگھنا جنگل
بھکھاں دی وچ پون وگیندی
عشقَ جویں اک بانس دا بوٹا
نہ کوئی لگے پھلّ
نہ دوے سگندھیاں ۔
آس جویں اک اچا پربت
من جیکن ہوئے سرگھی ویلا
یاد جویں سورج دی ٹکی
وچ سوچاں دیاں چیلھاں
اڈّ اڈّ ہمبھیاں ۔
مات لوک دی دو گٹھّ دھرتی
کئیاں اگے گہنے رکھی
پر نہ مینوں اک وی ملیا
دوے قیمتاں جہڑا
مونہوں منگیاں ۔
نہ ایہدی قیمت چاندی چاہی
نہ ایہدی قیمت سونا منگی
اک منگیا بس ساتھی سنگی
کھا جائے بھاویں جہڑا
وڈھّ وڈھّ دندیاں ۔
ٹھیک کسے دروپد دی جائی
پنج پانڈواں نال ویاہی
جھوٹھ ہے اوہنوں ارجن باجھوں
ہور وی شکلاں لگدیاں
ہوسن چنگیاں ۔
عورت تاں اک اوہ پنچھی ہے
جس نوں سونے دے پنجرے وچ
مٹھّ ساری بس کنگنی پا کے
ٹنگ دتا ہے جاندا
اہلے کندھیاں ۔
پر ایہہ پھر وی بھولا پنچھی
کھا کنگنی دے اک دو دانے
چنجھ بھر پی کے ٹھنڈھا پانی
روھے دعاواں دیندا
عمروں لمبیاں ۔
ہے آدم دے کامی پترو
جاں ایہہ پنچھی مار مکاوو
جاں اس پنچھی دا کجھ سوچو
چھڈّ دیوو ایہنوں کھلھا وے
وچ جھنگیاں ۔
میں کنتی ہاں اج دے جگ دی
میری ککھّ وچ کرن ہے کوئی
جاں چانن دا ہے اک بوٹا
جان نہ میتھوں شاخاں
اس دیاں جھمبیاں ۔
اس بوٹے دے کولے وچ
میں ممتا دا پاساں پانی
میں لیساں پردکھنا اس دی
جان عصمتاں بھاویں
سولی ٹنگیاں ۔
مات لوک دی دھرتی اندر
جس مالی ایہہ بوٹا لائی
کھورے کون تے کتھوں سی اوہ
پھر وی اوہدے نال میں
اج توں منگی آں ۔
اج میرے ارادے اندر
اوہ میرا نہ واقف مالی
اج توں میرا کنت ہے ہویا
کر لاں گی دن پورے
واکن رنڈیاں ۔
تن دی صندلی گیلی وچوں
ایہہ کیہی خوشبو پئی آوے
جیکن ہنگ کتھوری دے وچ
چھٹّ ساری ڈلھ جاوے
تے مرن سگندھیاں ۔
(شو کمار بٹالوی)
ایہہ کیہی خوشبو پئی آوے
جیکن ہنگ کتھوری دے وچ
چھٹّ ساری ڈلھ جاوے
تے مرن سگندھیاں ۔
ککھّ دی کالی دھرتی اندر
چانن دا اک بوٹا اگئ
اس بوٹے دے پھلّ نے وسے
زہر-کوڑیاں پھلیاں
گھٹن سنگھیاں ۔
ککھّ دی سوڑی دھرتی اندر
ایہہ بوٹا میں کیکن سامبھاں ؟
ایہہ بوٹا میں کیکن چھانگاں ؟
نت نت ہندیاں جان
ڈالیاں لمبیاں ۔
ککھّ دی دھرت کوآری اندر
جے دنیاں دی میلی اکھ نوں
ایہہ بوٹا نظریں پے جاسی
ستّ جہانیں رجّ کے
ہوسن بھنڈیاں ۔
جاواں تے میں کتّ ولّ جاواں
کس مریئم نوں حالَ سناواں
اک پڑوپی آٹے خاطر
وکن ہوا دیاں جائیاں نی
وچ منڈیاں ۔
ایس شہر دی چوڑی ہکّ 'تے
میرے جہیاں لکھاں کنجکاں
اک تولا تامبے دی خاطر
وچ چوراہیں وکن نی
ہو ہو ننگیاں ۔
غربت دا سنگھنا جنگل
بھکھاں دی وچ پون وگیندی
عشقَ جویں اک بانس دا بوٹا
نہ کوئی لگے پھلّ
نہ دوے سگندھیاں ۔
آس جویں اک اچا پربت
من جیکن ہوئے سرگھی ویلا
یاد جویں سورج دی ٹکی
وچ سوچاں دیاں چیلھاں
اڈّ اڈّ ہمبھیاں ۔
مات لوک دی دو گٹھّ دھرتی
کئیاں اگے گہنے رکھی
پر نہ مینوں اک وی ملیا
دوے قیمتاں جہڑا
مونہوں منگیاں ۔
نہ ایہدی قیمت چاندی چاہی
نہ ایہدی قیمت سونا منگی
اک منگیا بس ساتھی سنگی
کھا جائے بھاویں جہڑا
وڈھّ وڈھّ دندیاں ۔
ٹھیک کسے دروپد دی جائی
پنج پانڈواں نال ویاہی
جھوٹھ ہے اوہنوں ارجن باجھوں
ہور وی شکلاں لگدیاں
ہوسن چنگیاں ۔
عورت تاں اک اوہ پنچھی ہے
جس نوں سونے دے پنجرے وچ
مٹھّ ساری بس کنگنی پا کے
ٹنگ دتا ہے جاندا
اہلے کندھیاں ۔
پر ایہہ پھر وی بھولا پنچھی
کھا کنگنی دے اک دو دانے
چنجھ بھر پی کے ٹھنڈھا پانی
روھے دعاواں دیندا
عمروں لمبیاں ۔
ہے آدم دے کامی پترو
جاں ایہہ پنچھی مار مکاوو
جاں اس پنچھی دا کجھ سوچو
چھڈّ دیوو ایہنوں کھلھا وے
وچ جھنگیاں ۔
میں کنتی ہاں اج دے جگ دی
میری ککھّ وچ کرن ہے کوئی
جاں چانن دا ہے اک بوٹا
جان نہ میتھوں شاخاں
اس دیاں جھمبیاں ۔
اس بوٹے دے کولے وچ
میں ممتا دا پاساں پانی
میں لیساں پردکھنا اس دی
جان عصمتاں بھاویں
سولی ٹنگیاں ۔
مات لوک دی دھرتی اندر
جس مالی ایہہ بوٹا لائی
کھورے کون تے کتھوں سی اوہ
پھر وی اوہدے نال میں
اج توں منگی آں ۔
اج میرے ارادے اندر
اوہ میرا نہ واقف مالی
اج توں میرا کنت ہے ہویا
کر لاں گی دن پورے
واکن رنڈیاں ۔
تن دی صندلی گیلی وچوں
ایہہ کیہی خوشبو پئی آوے
جیکن ہنگ کتھوری دے وچ
چھٹّ ساری ڈلھ جاوے
تے مرن سگندھیاں ۔
(شو کمار بٹالوی)
