حسان خان
لائبریرین
بیر گۆن جاوانلېقدا نادانلېق ائدیب آنامېن اۆستۆنه برْک قېشقېردېم. اۏ، قلبی اینجیمیش حالدا کۆنجده اۏتوردو، آغلایېب دئدی: «کؤرپهلیڲین اونودوبسان کی، بئله کۏبودلوق ائدیرسن؟»
آنا اۏغلونو زۏرلو گؤرجک هامان،
بئله سؤیلهدی: ای پلنگ اۏولایان!
یادا دۆشسه ایدی اوشاقلېق چاغېن،
کی قۏینومدا گۆجسۆز چکهردین فغان،
بو گۆن ائیلهمزدین منه ظۆلملر،
کی، سن گۆجلۆسن ایندی، من ناتوان.
مُتَرجِمان: محمدآقا سُلطانوف، رحیم سُلطانوف، اسماعیل شمس (از شُورَوی آذربائجان)
ایک روز جوانی میں نادانی کرتے ہوئے مَیں اپنی مادر پر سخت چِلّایا۔ وہ رنجیدہ دل حالت میں گوشے میں بیٹھی اور روتے ہوئے بولی: «کیا تم اپنی طِفلی کو فراموش کر گئے ہو جو اِس طرح بدتمیزی کر رہے ہو؟»
شعر:
مادر نے جیسے ہی اپنے پِسر کو پُرقوّت و زورمند دیکھا تو یہ کہا: اے تیندوے کو شِکار کرنے والے! اگر تمہارا زمانۂ طِفلی [تمہاری] یاد میں آ جاتا، کہ جب تم میری آغوش میں بے قُوّتی کے ساتھ فغاں کیا کرتے تھے، تو اِس روز تم مجھ پر ظُلم نہ کرتے، کہ [جب] تم اِس وقت قوی ہو اور میں ناتواں۔
Bir gün cavanlıqda nadanlıq edib anamın üstünə bərk qışqırdım. O, qəlbi incimiş halda küncdə oturdu, ağlayıb dedi:
– Körpəliyini unudubsan ki, belə kobudluq edirsən?
Ana oğlunu zorlu görcək haman,
Belə söylədi: – Ey pələng ovlayan!
Yada düşsə idi uşaqlıq çağın,
Ki, qoynumda gücsüz çəkərdin fəğan,
Bu gün eyləməzdin mənə zülmlər,
Ki, sən güclüsən indi, mən natəvan.
آنا اۏغلونو زۏرلو گؤرجک هامان،
بئله سؤیلهدی: ای پلنگ اۏولایان!
یادا دۆشسه ایدی اوشاقلېق چاغېن،
کی قۏینومدا گۆجسۆز چکهردین فغان،
بو گۆن ائیلهمزدین منه ظۆلملر،
کی، سن گۆجلۆسن ایندی، من ناتوان.
مُتَرجِمان: محمدآقا سُلطانوف، رحیم سُلطانوف، اسماعیل شمس (از شُورَوی آذربائجان)
ایک روز جوانی میں نادانی کرتے ہوئے مَیں اپنی مادر پر سخت چِلّایا۔ وہ رنجیدہ دل حالت میں گوشے میں بیٹھی اور روتے ہوئے بولی: «کیا تم اپنی طِفلی کو فراموش کر گئے ہو جو اِس طرح بدتمیزی کر رہے ہو؟»
شعر:
مادر نے جیسے ہی اپنے پِسر کو پُرقوّت و زورمند دیکھا تو یہ کہا: اے تیندوے کو شِکار کرنے والے! اگر تمہارا زمانۂ طِفلی [تمہاری] یاد میں آ جاتا، کہ جب تم میری آغوش میں بے قُوّتی کے ساتھ فغاں کیا کرتے تھے، تو اِس روز تم مجھ پر ظُلم نہ کرتے، کہ [جب] تم اِس وقت قوی ہو اور میں ناتواں۔
Bir gün cavanlıqda nadanlıq edib anamın üstünə bərk qışqırdım. O, qəlbi incimiş halda küncdə oturdu, ağlayıb dedi:
– Körpəliyini unudubsan ki, belə kobudluq edirsən?
Ana oğlunu zorlu görcək haman,
Belə söylədi: – Ey pələng ovlayan!
Yada düşsə idi uşaqlıq çağın,
Ki, qoynumda gücsüz çəkərdin fəğan,
Bu gün eyləməzdin mənə zülmlər,
Ki, sən güclüsən indi, mən natəvan.
