محمد اظہر نذیر
محفلین
میں تاں پُت اسکولے گھلیا سی
ایناں بُڈیاں بانہواں پلیا سی
مینوں ککھ احساس نئیں سی گا
او تاں آخر رستہ چلیا سی
ایتھے سوور پھردے کھُلے نے
جیہڑے اپنا رستہ بھُلے نے
کوئی اکھیں شرم دی رتی نئیں
سارے انس مکاونڑ، تُلے نے
ناں او ویکھنڑ وڈا نکا اے
کوئی کننا پڑھیا لکھا اے
ہوئے گاجر مولی کٹدے نے
بس مقصد سامنے ہکا اے
دسو ڈنگر چھڈے جاونڑ اے
یا چین انسان وی پاونڑ اے
تُسی گردن اینا دی لاوؤ
پیلاں اس توں تہاڈی لاونڑ اے
