محمد اظہر نذیر
محفلین
کی کنواں اُس دی ادا، سب توں سی وکھری وکھری
خود سپردی تے حیا سب توں سی وکھری وکھری
وصل دا یار ہواواں تے اثر ہندا اے
اُس دے موسم دی ہوا سب توں سی وکھری وکھری
سوچیا سی کہ میں چکھاں اُناں بلیاں دی شراب
فیر بس ڈول گیا، سب توں سی وکھری وکھری
باغ وچ پھُل وی اے، تتلی وی تے کجھ کلیاں وی
کُجھ نئیں اُس دے جیا، سب توں سی وکھری وکھری
وردیاں نال ہی بپھرے دی نکیلاں ہتھیاں
اوناں زُلفاں دی گھٹا، سب توں سی وکھری وکھری
او جے رُسیا وی تے رُسیا بڑی نکی گل توں
میری لگیا کہ خطا سب توں سی وکھری وکھری
او مرے نال وے پر دور بڑا رہندا اے
میری تقدیر خُدا سب توں سی وکھری وکھری
دینڑ آیا تے بڑی شان مطابق دتا
میرے مالک دی عطا سب توں سی وکھری وکھری
بولیاں رنگ برنگی دے دوالے اظہر
اس فقیراں دی صدا سب توں سی وکھری وکھری
