محمدعمرفاروق
محفلین
جو جو گلاں سردی دوتاں وِچ اے دل جانی ڑا
ہوتی لاج تو ڈب ہی مردی ترتی پھر کر پانی ڑا
حوراں پریاں جک وِچ دبہیں بہتی سے ان نیونال
پر کوئی سانوں خیر نہ آیا سو نڑاں لو سادا سانی ڑا
اچھی لیتے گھبرا ساڈی اک دن بھی نا پُچھتا حال
آئے ساڈے ہونٹوں اوتے آخر جاں نمانی ڑا
میں بھی تینڈے سنگ چلوں گی بیٹھ کے یک بوریا وِچ
راوی پار نجادی پیڈھ کر سانو دِلبرجانی ڑا
شوق رنگ اپنا دلی دیدیگا کیسے تجھ بِن اوراں نو
ایسو گمان نہ لاویں دا وِچ اپنی دیکھ گمانی ڑا
ہوتی لاج تو ڈب ہی مردی ترتی پھر کر پانی ڑا
حوراں پریاں جک وِچ دبہیں بہتی سے ان نیونال
پر کوئی سانوں خیر نہ آیا سو نڑاں لو سادا سانی ڑا
اچھی لیتے گھبرا ساڈی اک دن بھی نا پُچھتا حال
آئے ساڈے ہونٹوں اوتے آخر جاں نمانی ڑا
میں بھی تینڈے سنگ چلوں گی بیٹھ کے یک بوریا وِچ
راوی پار نجادی پیڈھ کر سانو دِلبرجانی ڑا
شوق رنگ اپنا دلی دیدیگا کیسے تجھ بِن اوراں نو
ایسو گمان نہ لاویں دا وِچ اپنی دیکھ گمانی ڑا