شمشاد
لائبریرین
سَن 1947 کی تقسیم ہند کے بعد جب ہندوستان میں پہلا ہند و پاک مشاعرہ ہوا، تو استاد دامن نے یہ پنجابی غزل اس مشاعرے میں پڑھی تھی۔
بھاویں مونہوں نہ کہیے پر وچوں وچی
کھوئے تسی وی او، کھوئے اسی وی آں
ایہناں آزادیاں ہتھوں برباد ہونا
ہوئے تسی وی او ،ہوئے اسی وی آں
کجھ امید اے زندگی مل جائے گی
موئے تسی وی او، موئے اسی وی آں
جیوندی جاں ای، موت دے منہ اندر
ڈھوئے تسی وی او، ڈھوئے اسی وی آں
جاگن والیاں رج کے لٹیا اے
سوئے تسی وی او سوئے اسی وی آں
لالی اکھیاں دی پئی دسدی اے
روئے تسی وی او روئے اسی وی آں’
(استاد دامن)