استاد بخاري جي شاعري

[سکون]

مان كجه عرصو غايب رهيس ليكن استاد كي سڀني وساري چڏيو ڪنهن به ان کي اڳتي نه وڌايو سارہ خان توهان ته هر روز ايندا اهيو پو ء به .

 

[سارہ خان]

ڪاميابيءَ جي مٺي م۔اکي چ۔ک۔۔ڻ،
ڪجھ ڏکي آ، ڏنگ جھلڻا ٿا پون.
م۔ن۔۔۔۔زل۔۔ن پاس۔۔ي وڌڻ س۔۔ؤک۔و نه آ،
ه۔ر قدم ت۔ي ونگ ڇِ۔ن۔۔ڻ۔ا ٿا پ۔۔۔ون.

 

[سارہ خان]

سنڌ جي سورن جو ڪ۔ونهي آن۔۔د پان۔۔د،
گھر ڊٺل، وِهڪيل ڍڳي، ڪمزور ڏاند.
پ۔۔وءِ ب۔۔۔ه شه۔پ۔۔ر ک۔۔ي وٽيندي پيو چوي،
س۔۔۔وٽَ سان ڪ۔۔رڻو اٿ۔۔م جلدي پلاند!

 

[سارہ خان]

وطن جي ٻچن لئه لڇون ٿا، ڪڙهون ٿا،
سياست نه ڄاڻون، اڪ۔ابر ن۔ه آه۔۔ي۔۔ون.
وطن جي زمين لئه جيئون ٿا، مرون ٿا،
اس۔۔ي۔۔ن واٽ وي۔۔ن۔۔دڙ مس۔افر نه آهيون.

 

[سکون]

تو هان جي نمام گهني مهرباني

 

[سکون]

نانگ، وڇون ۽ ويري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي،
ٽانڊا، ڪوئلا، ڪيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

تر ۾ امن مري يا، گھر ۾ غير گھِري يا،
ڳاري ڦاسي ڳيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

منهنجي آجي رڳ رڳ، تنهنجي ساري لڳ ڀڳ،
گھنگھر آهي گھيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

هڪڙو اَڻ هوندائي ۽ ٻيو گھڻ هوندائي،
وک وک باهه وکيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

ديول، مندر، مسجد، اولهه، اوڀر ۽ وچ،
هيڏي هيري ڦيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

رَت ۾ توڙي سَت ۾، ڏِک ۾ توڙي وِک ۾،
ڪولهي، شاهه، ڪهيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي.

مرندا سڀ پرماري، ايندي عيد بخاري،
ڊوها ٿيندا ڍيري، ڳالهه مڙيئي هڪڙي​