انور مسعود تندور
- صاحب لڑی الف نظامی
- تاریخ ابتداء
یوسف سلطان
محفلین
نظم: تندور تے ۔۔۔
شریفاں
سنیا نہیں سائی چھنڈ کے لائیں، کناں اگے جھپے نیں؟
ساری تون ونجائی ماسی، آہ کیہ گوگے تھپے نیں
کچھ نہیں کہندا ماچھن تاہیں، لالہ چپ چپاتا اے
کچے گچل کھائے کیہڑا، گھتے کون مواتہ اے
قہر خدادا جے کجھ کہئے، بندا اے پھر الاہمہ نی
پیشی دا میں آٹا آندا، وچے ای پے گئیاں شاماں نی
آٹے دا وی ناس کرایا، نال دیہاڑی پٹی اے
روز گھروں وی جھڑکاں کھائیے، سانوں کاہدی چٹی اے
ویکھ نی ماسی جیواں جے کر ایہو چالے تیرے نیں
اساں نہیں ایتھے مڑ کے آونا، ہور تندور بتھیرے نیں
شاداں (شریفاں دی دھی)
ایتھے اج نہیں واری آؤندی، کون اڈیکے پچھلا تاء
لیبے چھڈ گیا آٹا بے بے چل توے تے لُوہئے چاء
ایہدے ہتھوں روز ایانے بھکھے بھانے سوندے نیں
اودوں ای ایتھے سوتا پیندا اے جدوں پروہنے آوندے نیں
پچھوں جیہڑیاں چُنگاں آئیاں پہلاں پئی بھگتانی ایں
جیہڑا چنگی دھُوتی چاڑھے روٹیاں اوہدیاں لانی ایں
چھوئی سٹ کے کالھی ایں ہن تتے تاء دیاں ساڑن نون
ویکھ نی پونا لُوہ چھڈیا ای روندی کھونڈی مارن نوں
ماسی جیواں
توں تے جدوں وی آندی ایں ایتھے نال بھونچال لیاونی ایں
دونہہ گُلیاں دا آٹا لے کے ٹبر نال لیاونی ایں
حال دہائی پا دیندی اے، جیہڑی آن کھلوندی اے
کلی کس طرح پوری آواں ہر کوئی کالھی آوندی اے
نکیاں نکیاں کڑیاں مینوں کھوہ کھوہ کھاون لگیاں نیں
کل دیاں جمیاں میرے اتے رعب جماون لگیاں نیں
میرا دھن کلیجا اے اڑیو ہوندی نال جو میرے نی
اگے میرے اگ دے لنبو رولا چار چوفیرے نیں
خیراں
میں سنیا نی چوری ہو گیازیور کچھ سرداراں دا
پچھلی راتیں کھول کے لے گیا کھوتا کوئی کمہیاراں دا
گل نہ کریو کدھرے اڑیو، حسیناں مینوں کہہ گئی اے
خصمے دے نال لڑ کے جِیرو پیکے آ کے بہہ گئی اے
لاڈاں دے وچ پلیاں دا کوئی سوہرے رہنا سوکھا اے
مینوں پہلوں ای دِسدی سی پئی ایہدا وسیبا اوکھا اے
بھید میں ایتھے کاہنوں بھناں ملاں دی بدنیتی دے
رُڑھ پڑھ جانے ویچ سٹے نیں سارے پھوہڑ مسیتی دے
کریماں
توں وی بول نی مونہوں بی بی جِیب توں کاہنوں سیتی اے
سنیاے اے تیرے سرجن ٹکے نویں کمائی کیتی اے
پرسوں تیرے پیراں دتے حبیب دا بستہ کھوہیا اے
اڑیے تیرا لاڈو رانا پُج کے بھیڑا ہوئیا اے
راہ جاندے نوں ٹچکر کر دا اے، مندے بول سناندا اے
ٹٹے ہوئے چھتر وانگوں بہتا ای ودھدا جاندا اے
بی بی
دھوں دتا اے ناسیں اینہے ود ھ کے جناں بھوتاں توں
میں وی ڈاہڈی ستی آں بھیناں ایس دیاں کرتوتاں توں
گھُتل باہجوں رہ نہیں سکدا جنے کھنے نال کھہندا اے
اڈ پڈ جانا پھٹکی جوگا کدوں نچلا بہندا اے
روز شکایتاں روز الاہمے شرم نہ ایہنوں آوندی اے
ایس کپتے دتے دی کوئی ہڈی پسلی لاوندی اے
خیراں
چھڈو نی گل منڈیاں والی منڈیاں لڑدیاں رہنا اے
تسیں نہ ایتھے کرو لڑائی دونہہ گھڑیاں دا بہنا اے
میں سنیا اے نی چن دے اتے روس دے راکٹ جانا اے
بندے نالوں پہلاں اوتھے کتا اوس پہنچانا اے
انجے لگدا اے دنیا دے دن ہو گئے جے ہن پورے نی
بندے رہن زمیں دے اتے چن تے جان کتورے نیں
گل نہ کدھرے کرنا اڑیو گل وی ایہ سرکاری اے
لے نی ماسی جیواں پیڑا، ہن تے میرے واری اے
شریفاں
سنیا نہیں سائی چھنڈ کے لائیں، کناں اگے جھپے نیں؟
ساری تون ونجائی ماسی، آہ کیہ گوگے تھپے نیں
کچھ نہیں کہندا ماچھن تاہیں، لالہ چپ چپاتا اے
کچے گچل کھائے کیہڑا، گھتے کون مواتہ اے
قہر خدادا جے کجھ کہئے، بندا اے پھر الاہمہ نی
پیشی دا میں آٹا آندا، وچے ای پے گئیاں شاماں نی
آٹے دا وی ناس کرایا، نال دیہاڑی پٹی اے
روز گھروں وی جھڑکاں کھائیے، سانوں کاہدی چٹی اے
ویکھ نی ماسی جیواں جے کر ایہو چالے تیرے نیں
اساں نہیں ایتھے مڑ کے آونا، ہور تندور بتھیرے نیں
شاداں (شریفاں دی دھی)
ایتھے اج نہیں واری آؤندی، کون اڈیکے پچھلا تاء
لیبے چھڈ گیا آٹا بے بے چل توے تے لُوہئے چاء
ایہدے ہتھوں روز ایانے بھکھے بھانے سوندے نیں
اودوں ای ایتھے سوتا پیندا اے جدوں پروہنے آوندے نیں
پچھوں جیہڑیاں چُنگاں آئیاں پہلاں پئی بھگتانی ایں
جیہڑا چنگی دھُوتی چاڑھے روٹیاں اوہدیاں لانی ایں
چھوئی سٹ کے کالھی ایں ہن تتے تاء دیاں ساڑن نون
ویکھ نی پونا لُوہ چھڈیا ای روندی کھونڈی مارن نوں
ماسی جیواں
توں تے جدوں وی آندی ایں ایتھے نال بھونچال لیاونی ایں
دونہہ گُلیاں دا آٹا لے کے ٹبر نال لیاونی ایں
حال دہائی پا دیندی اے، جیہڑی آن کھلوندی اے
کلی کس طرح پوری آواں ہر کوئی کالھی آوندی اے
نکیاں نکیاں کڑیاں مینوں کھوہ کھوہ کھاون لگیاں نیں
کل دیاں جمیاں میرے اتے رعب جماون لگیاں نیں
میرا دھن کلیجا اے اڑیو ہوندی نال جو میرے نی
اگے میرے اگ دے لنبو رولا چار چوفیرے نیں
خیراں
میں سنیا نی چوری ہو گیازیور کچھ سرداراں دا
پچھلی راتیں کھول کے لے گیا کھوتا کوئی کمہیاراں دا
گل نہ کریو کدھرے اڑیو، حسیناں مینوں کہہ گئی اے
خصمے دے نال لڑ کے جِیرو پیکے آ کے بہہ گئی اے
لاڈاں دے وچ پلیاں دا کوئی سوہرے رہنا سوکھا اے
مینوں پہلوں ای دِسدی سی پئی ایہدا وسیبا اوکھا اے
بھید میں ایتھے کاہنوں بھناں ملاں دی بدنیتی دے
رُڑھ پڑھ جانے ویچ سٹے نیں سارے پھوہڑ مسیتی دے
کریماں
توں وی بول نی مونہوں بی بی جِیب توں کاہنوں سیتی اے
سنیاے اے تیرے سرجن ٹکے نویں کمائی کیتی اے
پرسوں تیرے پیراں دتے حبیب دا بستہ کھوہیا اے
اڑیے تیرا لاڈو رانا پُج کے بھیڑا ہوئیا اے
راہ جاندے نوں ٹچکر کر دا اے، مندے بول سناندا اے
ٹٹے ہوئے چھتر وانگوں بہتا ای ودھدا جاندا اے
بی بی
دھوں دتا اے ناسیں اینہے ود ھ کے جناں بھوتاں توں
میں وی ڈاہڈی ستی آں بھیناں ایس دیاں کرتوتاں توں
گھُتل باہجوں رہ نہیں سکدا جنے کھنے نال کھہندا اے
اڈ پڈ جانا پھٹکی جوگا کدوں نچلا بہندا اے
روز شکایتاں روز الاہمے شرم نہ ایہنوں آوندی اے
ایس کپتے دتے دی کوئی ہڈی پسلی لاوندی اے
خیراں
چھڈو نی گل منڈیاں والی منڈیاں لڑدیاں رہنا اے
تسیں نہ ایتھے کرو لڑائی دونہہ گھڑیاں دا بہنا اے
میں سنیا اے نی چن دے اتے روس دے راکٹ جانا اے
بندے نالوں پہلاں اوتھے کتا اوس پہنچانا اے
انجے لگدا اے دنیا دے دن ہو گئے جے ہن پورے نی
بندے رہن زمیں دے اتے چن تے جان کتورے نیں
گل نہ کدھرے کرنا اڑیو گل وی ایہ سرکاری اے
لے نی ماسی جیواں پیڑا، ہن تے میرے واری اے
یوسف سلطان
محفلین
مہربانی ۔۔
