فارسی شاعری دردِ عشقی کشیده‌ام که مَپُرس

[رضوان راز]

https://ganjoor.net/hafez/ghazal/sh270#footer

حافظ » غزلیات »

غزل​

دردِ عشقی کشیده‌ام که مَپُرس
زهرِ هجری چشیده‌ام که مَپُرس

گشته‌ام در جهان و آخرِ کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن چنان در هوایِ خاکِ دَرَش
می‌رود آبِ دیده‌ام که مپرس

من به گوشِ خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس

سویِ من لب چه می‌گَزی که مگوی
لبِ لعلی گَزیده‌ام که مپرس

بی تو در کلبهٔ گداییِ خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

همچو حافظ غریب در رَهِ عشق
به مَقامی رسیده‌ام که مپرس

 

[سید عاطف علی]

خوبصورت۔
لسان الغیب کی کیا بات ہے

 

[اربش علی]

دردِ عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهرِ هجری چشیده‌ام که مپرس
(میں نے ایسا دردِ عشق برداشت کیا ہے کہ استفسار نہ کر، اور وہ زہرِ فراق چکھا ہے کہ مت پوچھ۔)

گشته‌ام در جهان و آخرِ کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس
(میں پورے جہاں میں پھرا ہوں، اور آخرِ کار ایک ایسا دلبر چُن لیا ہے کہ مت پوچھ۔)

آن چنان در هوایِ خاکِ دَرش
می‌رود آبِ دیده‌ام که مپرس
(اس کے در کی خاک کی چاہ میں میری آنکھیں اس طرح سے آنسو بہا رہی ہیں کہ مت پوچھ۔)

من به گوشِ خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس
(میں نے خود اپنے کانوں سے کل اس کے منہ سے وہ باتیں سنی ہیں کہ مت پوچھ۔)

سویِ من لب چه می‌گزی که «مگوی»
لبِ لعلی گزیده‌ام که مپرس
(تُو میری طرف دیکھ کر ہونٹ کیوں بھینچ رہا ہے کہ "(سب کے سامنے) مت کہہ!" میں نے ایسے لبِ لعل کو کاٹا ہے کہ مت پوچھ۔)

بی تو در کلبهٔ گداییِ خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس
(تیرے بغیر اپنی گدائی کی کُٹیا میں مَیں نے وہ رنج سہے ہیں کہ مت پوچھ۔)

همچو حافظ غریب در رهِ عشق
به مقامی رسیده‌ام که مپرس
(میں غریب الدّیار حافظ کی طرح راہِ عشق میں ایسے مقام کو جا پہنچا ہوں کہ مت پوچھ۔)

حافظ شیرازی​