سید شہزاد ناصر
محفلین
دَماں نال آرام نہ آوے بھاویں سو سو دَم کراوے
عِشق دا مرض کدی وی سجنو نہ نال دوائیاں جاوے
تیرے باہجوں کون اساڈا محرم راز دِلے دا
کِس دَر اُتے جا کے مندا اپنا حال سُناوے
تیرے غم وِچ ہر پل روواں نِت پیا کُرلاواں
دِن گُزرے یاداں اندر روندیاں رات لنگھ جاوے
شمع وانگوں سَڑدا جاواں پلک آرام نہ جُسے
آون خوشیاں جے ہِک واری اوہ مُڑ گھر نوں آوے
عاشق وِچ فِراق سجن دے چَڑھدا ہر پل سُولی
عِشق کماؤنا سوکھا نہیں اوہ جانے جو لاوے
کھاون لاون لگے نہ چنگا سونا سوبھے ناہیں
جو عِشقے دی پھاہی پھسیا اوہ ہر کموں جاوے
عاشق نوں جُدائی سجن تھیں دِسدی وانگ عذاباں
شام بِنا آرام نہ کائی بھاویں سو دوائیاں کھاوے
حبیب جو ہے سوزوں خالی عِشق نہ اوہنوں آکھو
ایویں سمجھو اوہ بِن دردوں بیٹھا مَن پَرچاوے
عِشق دا مرض کدی وی سجنو نہ نال دوائیاں جاوے
تیرے باہجوں کون اساڈا محرم راز دِلے دا
کِس دَر اُتے جا کے مندا اپنا حال سُناوے
تیرے غم وِچ ہر پل روواں نِت پیا کُرلاواں
دِن گُزرے یاداں اندر روندیاں رات لنگھ جاوے
شمع وانگوں سَڑدا جاواں پلک آرام نہ جُسے
آون خوشیاں جے ہِک واری اوہ مُڑ گھر نوں آوے
عاشق وِچ فِراق سجن دے چَڑھدا ہر پل سُولی
عِشق کماؤنا سوکھا نہیں اوہ جانے جو لاوے
کھاون لاون لگے نہ چنگا سونا سوبھے ناہیں
جو عِشقے دی پھاہی پھسیا اوہ ہر کموں جاوے
عاشق نوں جُدائی سجن تھیں دِسدی وانگ عذاباں
شام بِنا آرام نہ کائی بھاویں سو دوائیاں کھاوے
حبیب جو ہے سوزوں خالی عِشق نہ اوہنوں آکھو
ایویں سمجھو اوہ بِن دردوں بیٹھا مَن پَرچاوے