یوسف سلطان
محفلین
میں اک شاعر دُکھاں بھریا دُکھاں دا شیدائی
اپنی لگے، اپنی جاپے، مینوں پِیڑ پرائی
جدوں میں دِینے ولوں ویکھاں میرا دل کُرلاوے
اَٹھے پہر خدادے مینوں ایہوں چِنتا کھاوے
نقد کوئی نہ سودا لیندا ائے نہ کوئی لوے ادھارا
میں سوچاں ایہہ ہَٹی والا کردا اے کیویں گزارا
جس دے نیڑے گاہک نہ ڈھکے نج ہووے اوہ ہٹی
جتھے نہ کوئی وِکری ہووے کیہہ ہونی اے کھٹی
ایہو کہن محلے والے کدوں ایہہ مغروں لہندااے
ایہہ سوکھے دا ماریا ہویا کھونہہ کھونہہ کردا رہندااے
ایسے پاروں دینے کولوں رُسی خَلقت ساری
مَت کوئی سودا لیندا لیندا لے آوے بیماری
ایہدی بیماری دا کوئی بھیت کیویں نہ پاوے
ڈَک ڈَک رکھے کھنگ وَچارا کھنگ نہ ڈَکی جاوے
ایہہ اک تَھکا ٹُٹا راہی ایہدی راہ وچ کنڈے
کیہڑا ایہدے بھار ونڈاوے کون ایہدے دُکھ ونڈے
اوکھے ویلے نِکھڑ جاندے سَجن یار نگینے
ایہہ اک ایسی دنیا جتھے گلی گلی وچ دِینے
