فارسی شاعری سرمد شہید دیاں کافیاں سردار صوبہ سنگھ دے کیتے گئے منظوم پنجابی ترجمے دے نال

[غدیر زھرا]

محمد وارث سر ہوراں نیں اک لڑی "رباعیاتِ سرمد شہید مع اردو ترجمہ"دے ناں نال شروع کیتی سی۔ اُنہاں دی اجازت نال اوسے ترتیب نوں لے کے ایس لڑی وچ سرمد شہید ہوراں دیاں کافیاں دا منظوم ترجمہ پیش کراں گی جو کہ سردار صوبہ سنگھ ہوراں نیں کیتا اے۔

 

[غدیر زھرا]

سرمد غمِ عشق بوالہوس را نہ دہند
سوزِ دلِ پروانہ مگس را نہ دہند
عمرے باید کہ یار آید بہ کنار
ایں دولتِ سرمد ہمہ کس را نہ دہند

غم عشقَ دا 'سرمدا' نہیں ملدا،
کدے حرص ہوا دے ماریاں نوں ۔
ملدا سدا پروانے نوں سوز دل دا،
ملدا کدوں ایہہ مکھاں وچاریاں نوں ۔
اک عمر گزار کے کوئی ویکھے،
سوہنے یار دے سوہنے نظاریاں نوں ۔
کسے ورلے نوں 'سرمد' نصیب ہووے،
دولت ملدی نہ کدے ایہہ ساریاں نوں ۔

 

[غدیر زھرا]

سرمد تو حدیثِ کعبہ و دیر مَکُن
در کوچۂ شک چو گمرہاں سیر مَکُن
ہاں شیوہٴ بندگی ز شیطان آموز
یک قبلہ گزیں و سجدۂ غیر مَکُن

گل سدا مسیتاں تے مندراں دی،
ہر تھاں تے 'سرمدا' نہ کریئے ۔
اوہ تھاں ہے راہاں توں بھلیاں دی،
وادی سنسے دی کدے نہ پیر دھریئے ۔
سبق لئیے شیطان توں بندگی دا،
ہور کسے دی حاضری نہ بھریئے ۔
اکو اشٹ نوں ٹیکیئے سدا متھا،
سجدے غیراں دے دراں تے نہ کریئے ۔

 

[غدیر زھرا]

سرمد گلہ اختصار می باید کرد
یک کار ازیں دو کار می باید کرد
یا تن برضائے یار می باید داد
یا قطع نظر ز یار می باید کرد

چھڈّ 'سرمدا، گلے گزارشاں نوں،
میری گلّ تے ذرا وچار کر لے ۔
دو جہڑیاں تینوں میں دسدا ہاں،
کوئی اک توں اوہناں 'چوں کار کر لے ۔
جاں تاں منّ رضا محبوب دی نوں،
تن-بھیٹ توں اوہدے دربار کر لے ۔
جاں پھر آ خدا دے راہ اتے،
اٹھ ! اپنی جان نثار کر لے ۔

 

[غدیر زھرا]

اے از رُخِ تو شکستہ خاطر گُلِ سُرخ
باطن ہمہ خونِ دل و ظاہِر گُلِ سرخ
زاں دیر برآمدی ز یُوسُف کہ بباغ
اوّل گُلِ زرد آمد و آخِر گُلِ سُرخ

لال پھلّ اپر خیڑا آ جائے،
ویکھے جدوں وی ترا پرنور چہرہ ۔
دل دے اندر اداسیاں پاؤن چیساں،
اتوں جاپدا بھاوے مسرور چہرہ ۔
پہلاں توں ہی سبھناں توں پیر پایا،
پچھے رہِ گیا ای یوسف حور چہرہ ۔
پیلا پھلّ کیونکہ باگے آئے پہلاں،
پچھوں آؤندا ہے سرخ مشہور چہرہ ۔

 

[غدیر زھرا]

از منصبِ عشق سرفرازَم کردند
وز منّتِ خلق بے نیازَم کردند
چو شمع در ایں بزم گدازم کردند
از سوختگی محرمِ رازم کردند

منصب عشقَ دا بخش خدا مینوں،
وچ دنیاں دے سرفراز کیتا ۔
میری سبھ مشندگی دور ہوئی،
ساری خلق توں بے نیاز کیتا ۔
مینوں ساڑیا شمع دے وانگ اوہنے،
چارہ اس طرحاں سی چاراساز جیتا ۔
سڑدے سڑدے حقیقتاں کھل گئیاں،
سائیں مینڈڑے نے محرم راز کیتا ۔

 

[غدیر زھرا]

صد شُکر کہ دلدار ز من خوشنُود است
ہر دم بہ کرم و ہر نفَس در جُود است
نقصاں بہ من از مہر و محبت نہ رسید
سودا کہ دلم کرد، تمامش سُود است

میرے نال ہے خوش دلدار میرا،
سائیاں بڑا ہی شکرگزار ہاں میں ۔
ہر دم کرم تیرا، ہر دم رحم تیرا،
تیتھوں سدا بلہار ! بلہار ! ہاں میں ۔
مینوں پیار وچ نہیں نقصان ہویا،
تیری مہر دے نال سرشار ہاں میں ۔
اوس سودے وچ کیتا جو دل میرے،
لاہا کھٹیا میں ! شاہوکار ہاں میں ۔

 

[غدیر زھرا]

آں شوخ بہ من نظر نہ دارَد، چہ کُنَم
آہِ دلِ من اثر نہ دارَد، چہ کُنَم
با آنکہ ہمیشہ در دلم می مانَد
از حالِ دلم خبر نہ دارَد، چہ کُنَم

اوہ شوخ نہ ساڈے ولّ نظر کردا،
چاراگرو پھر دسنا کی کریئے ؟
دل دا ہؤکا نہ ذرا وی اثر کردا،
چاراگرو پھر دسنا کی کریئے ؟
بھاویں دل اساڈڑے گھر کردا،
ایس رنج نوں دسنا کی کریئے ؟
نہیں پچھیاں دلے دی خبر کردا،
چاراگرو پھر دسنا کی کریئے ؟

 

[غدیر زھرا]

ہر چند گل و خار دریں باغ خوش است
بے یار دل از باغ نہ از راغ خوش است
چوں خونِ دلم، لالہ بہ بیں در رنگست
ایں چشم و چراغ نیز با داغ خوش است

ایس کھڑی گلزار دے وچّ بھاویں،
ٹہکن پھلّ سوہنے تکھے خار سوہنے ۔
دل میرا پر بڑا اداس رہندا،
کھیڑے لگدے نہیں باجھوں یار سوہنے ۔
رنگ پھلاں دے جگر دے لہو ورگے،
ویکھ ! کنے نے بے-شمار سوہنے ۔
بناں داغاں دے رنگ پر پھبدے نہیں،
آکھے اوہناں نوں کوئی ہزار سوہنے ۔

 

[غدیر زھرا]

دُوری نَفَسے مرا از اُو ممکن نیست
ایں یک جہتی بہ گفتگو ممکن نیست
اُو بحر، دلم سبوست، ایں حرفِ غلط
گنجائشِ بحر در سبو ممکن نیست

میں تاں پاک خدا دی ذات کولوں،
اک گھڑی وی دور نہیں رہِ سکدا ۔
ایس عشقَ دا اوکھا بیان کرنا،
میں نہیں کچھ زبان توں کہہ سکدا ۔
میں ہاں اک پیالی اوہ مہانساگر،
اینا فاصلہ کس طرحاں ڈھیہہ سکدا ۔
دل میرے وچ سائیں سمائے کداں،
کدے پیالے وچ ساگر نہیں بہہ سکدا ۔

 

[غدیر زھرا]

دلخواہ نہ شد دو چار بارے بہ جہاں
غمخوار نہ دیدیم بکارے بہ جہاں
آں گل کہ دہد بوئے وفا نایاب است
کُن سیرِ خزانے و بہارے بہ جہاں

لکھ ٹکراں ماریاں جگّ اندر،
مینوں کدھرے نہ کوئی دلدار ملیا ۔
کدھرے کوئی ہمدرد نہ ویکھیا میں،
نہ ہی دنیاں وچّ کوئی غمکھار ملیا ۔
مہکاں مہر، نہ ونڈدا پھلّ ملیا،
سگوں اس دی تھاں تے خار ملیا ۔
اک وار بہار نوں ویکھیا میں،
موقع پھیر نہ دوسی وار ملیا ۔

 

[غدیر زھرا]

تنہا نہ ہمیں دیر و حرم خانہٴ اُوست
ایں ارض و سما تمام کاشانہٴ اُوست
عالم ہمہ دیوانہٴ افسانہٴ اُوست
عاقل بوَد آں کسے کہ ویوانہٴ اُوست

نرا وسدا نہیں اوہ میخانے،
نرا مکہ وی نہیں مکان اوہدا ۔
ساری دھرت ہی اس دی اپنی اے،
ہویا پھیلیا نیلا اسمان اوہدا ۔
اوہدے نام دے چرچے نے ہر پاسے،
عاشق ہو گیا کلّ جہان اوہدا ۔
آکل اصل وچّ جانیاں جائے اوہی،
ہویا باورا جہڑا انسان اوہدا ۔

 

[غدیر زھرا]

سرمد در دیں عجب شکستے کردی
ایماں بہ فدائے چشمِ مستے کردی
با عجز و نیاز، جملہ نقدِ خود را
رفتی و نثارِ بُت پرستے کردی

دین چھڈیا 'سرمدا' حد ہو گئی،
کویں اپنا آپ رسوا کیتا ۔
کتھے ریجھیوں کالیاں اکھیاں تے،
کافر اتے ایمان فدا کیتا ۔
نال آجزی اتے ادھینگی دے،
بھینٹ سارا ہی مال متعہ کیتا ۔
اوس، بتّ-پرست نوں ٹیک متھے،
توں تاں کافر نوں چکّ خدا کیتا ۔