غزل (پنجابی)

[Qamar Farid Chishti]

میں پیراں چوں کنڈے وی نہ کڈ ھے بیہہ وچ راہواں
ہک دو پل دی دیر ہوئی اوس بنھ لئے گجرے بانہواں
سوھنی صورت رب چا دتی لیکھ نہ سوھنے لکھے
سوہل ملوک کبوتری ورگی ڈولے پا لئی کاواں
نہ میں پھڑن دا سوچیا نہ اوہ تتلی ہتھیں آئی
میرے پیر زمین تے رھے اوہ اڈ گئی وچ ہواواں
واءپرے دی دے جھولے آ خشبو نوں بھلیں پایا
پھل وچارا سوچی جاندا میں ہن کدھر جاواں
عشق نوں سمجھیا روگ ممولی آپے ای گھل جاسی
پر میریاں ھالے نکلن چیکاں کنہوں پھٹ وخاواں
دو قدماں دی دوری نوں چا دو سو کوہ بنایا
میرے ساہنویں رکھیا سی اج ہور کسے دا ناواں
ہیر کسے دی جھنگ کسے دا چل قمر ٹر چلیئے
بن کے رانجھا چوچک دا میں چاکر کیوں کہاواں
​

 

[تلمیذ]

عشق نوں سمجھیا روگ ممولی آپے ای گھل جاسی
پر میریاں ھالے نکلن چیکاں کنہوں پھٹ وخاواں

واہ چشتی صاب، بوہت ودھیا!