محفل متراں دی

[عبدالقیوم چوہدری]

جے سُفنے جَاگیراں ہوندے
کون میرے توں سوکھا ہوندا​

 

[سید شہزاد ناصر]

 

[سید شہزاد ناصر]

 

[سید شہزاد ناصر]

 

[سید شہزاد ناصر]

 

[عبدالقیوم چوہدری]

جھوٹے ہاسے ہسدے لوکی
بھیت نہ دل دا دسدے لوکی
چنگے وقت دے سنگی ساتھی
برے وقت توں نسدے لوکی​

 

[سید شہزاد ناصر]

"ربّ" ۔۔۔۔ شاعر : پروفیسر موہن سنگھ
ربّ اک گنجھل دار بجھارت
ربّ اک گورکھ دھندا
کھولن لگیاں پیچ ایس دے
کافر ہو جائے بندہ
کافر ہونو ڈر کے جیویں
کھوجوں مول نہ کھنجھی
لائیلگّ مومن دے کولوں
کھوجی کافر چنگا
تیری کھوج وچ عقل دے کھنبھ جھڑ گئے
تیری بھال وچ تھوتھا خیال ہویا
لکھاں انگلاں گنجھلاں کھولھ تھکیاں
تیری زلف دا سدھا نہ وال ہویا
گھگی بجھّ گئی سنکھاں دی رو رو کے
پٹّ-پٹّ کے چور گھڑیال ہویا
چیک چیک کے قلم دی جیبھ پاٹی
اجے حلّ نہ تیرا سوال ہویا
تیری سک کوئی سجری سک تاں نہیں
ایہہ چروکنی گلے دا ہار ہوئی
ایہہ ادوکنی جدوں دا بتّ بنیا
نال دل دی مٹی تیار ہوئی
تیرے ہجر وچ کسے نے کنّ پاڑے
اتے کسے نے جٹاں ودھائیاں نے
بوہے مار کے کسے نے چلے کٹے
کسے رڑے 'تے راتاں لنگھائیاں نے
کوئی لمکیا کھوہ دے وچ پٹھا
اتے کسے نے دھونیاں تائیاں نے
تیرے عاشقاں نے لکھاں جتن کیتے
پر توں منہ توں زلفاں نہ چائیاں نے
تیری سکّ دے کئی تہائے مر گئے
اجے تیک نہ وصل دا جگ لبھا
لکھاں سسیاں مر گئیاں تھلاں اندر
تیری ڈاچی دا اجے نہ کھرا لبھا
کسے پھلّ-قرآن دا پاٹھ کیتا
کسے دل دا پترا کھولھیا وے
کسے نیناں دے ساگر ہنگال مارے
کسے ہکّ دا کھونجا پھرولیا وے
کسے گلھاں دے دیوے دی لوء تھلے
تینوں زلفاں دی رات وچ ٹولیا وے
رو رو کے دنیاں نے راہ پائے
پر توں ہسّ کے اجے نہ بولیا وے
دیدے کلنج مارے تیرے عاشقاں نے
اجے اتھرو تینوں نہ پوہے کوئی
تیری سونہ، کجھ رون دا مزہ ہی نہیں
پونجھن والا جے کول نہ ہوئے کوئی
تیری مانگ دی سڑک تے پیا جہڑا
اس نوں حیلیاں نال پرتایا توں
حرصاں، دولتاں، حسناں، حکومتاں دا
اوہدے راہ وچ چوغا کھنڈایا توں
کسے قیس نوں لگا جے عشقَ تیرا
اس نوں لیلی دا لیلا بنایا توں
کسے رانجھے نوں چڑھیا جے چا تیرا
اس نوں ہیر دی سیجے سوایا توں
ساڈے ہنجھوآں کیتا نہ نرم تینوں
ساڈی آہ نے کیتا نہ چھیک تینوں
اسیں سڑ گئے وچھوڑے دی اگّ اندر
لاگے وسدیاں آیا نہ سیک تینوں
کسے چھنا بنایا جے کھوپری دا
توں بلھیاں نال چھہائیاں نہ
کسے دل دا رانگلا پلنگھ ڈاہیا
تیرے ناز نوں نیندراں آئیاں نہ
کسے جتیاں سیتیاں چمّ دیاں
تیری بے-پرواہی نے پائیاں نہ
رگڑ-رگڑ کے متھے چٹاک پے گئے
اجے رحمتاں تیریاں چھائیاں نہ
مار سٹیا تیریاں روسیاں نے
پھوک سٹیا بے-پرواہی تیری
لے کے جان توں اجے نہ گھنڈ چایا
خبرے ہور کی اے منہ وکھائی تیری
جے توں منہ توں زلفاں ہٹا دیویں
بٹ بٹ تکدا کل سنسار رہِ جائے
رہِ جائے بھائی دے ہتھ وچ سنکھ پھڑیا
بانگ ملاں دے سنگھ وچکار رہِ جائے
پنڈت ہراں دا رہِ جائے سندھور گھلیا
جام صوفی دا ہویا تیار رہِ جائے
قلم ڈھیہہ پئے ہتھوں فلاسفر دی
منکر تکدا تیری نہار رہِ جائے
اک گھڑی جے کھلھا دیدار دے دئیں
ساڈا نت دا ریڑکا چکّ جاوے
تیری زلف دا سانجھا پیار ہووے
جھگڑا مندر مسیت دا مکّ جاوے

 

[خالد محمود چوہدری]

اک اک مصرع لاجواب تے دل وچ اتر جان والا اے۔ بہت ودیا جناب بہت ای اعلیٰ

بس اک لفظ میرے ناقص خیال وچ شاید ٹائپو ہو گیا اے

کھوجوں مول نہ کھنجھی
​

یا تے اے لفظ کھُنجی ((او) نہ بھٹکی) اے
تے یا فیر اے لفظ کھُنجیں((توں) نہ بھٹکیں) اے

 

[فاروق احمد بھٹی]

رسماں دے اس نگر دے اندر، 'اختر' اپنی پونجی،
لٹی گئی اک پل دے اندر، جوڑی پھویا پھویا ۔

اختر کاشمیری

 

[سید شہزاد ناصر]

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندی آری
ایمرجنسی لا دتی جد اوہنوں ہٹان دی آئی واری

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندا پراندہ
ویکھو ہن شیرافگن کہڑی پارٹی وچ جاندا

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندی سوٹی
میری کرسی قائم رہوے پھاویں غریب نوں ملے نہ روٹی

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندی توری
لوکاں پارٹی بدل دتی جدوں ملی نوٹاں دی بوری

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندی ہلدی
امریکہ دے حکم نال اسیں لاہ دتی جے وردی

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندا فون
چمک ڈالر دی جدوں پوے اسیں ویچیے اپنا خون

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندا بلا
کرسی میں نئیں چھڈنی پھاویں بننا پوے نغلا

 

[عبدالقیوم چوہدری]

بارہیں برسیں کھٹن گیا تے کھٹ کے لیاندا فون
چمک ڈالر دی جدوں پوے اسیں ویچیے اپنا خون

 

[عبدالقیوم چوہدری]

مَیلِّیاں اَکھاں دھو نہ لئیے، کسے بہانے رو نہ لئیے ؟

ایتھے اوھنوں تکیا سی میں، ایتھے جَھٹ کھلو نہ لئیے ؟

 

[جاسمن]

رسماں دے اس نگر دے اندر، 'اختر' اپنی پونجی،
لٹی گئی اک پل دے اندر، جوڑی پھویا پھویا ۔

اختر کاشمیری

السلام علیکم ورحمتہ اللہ وبرکاتہ۔
خوش آمدید۔
کیا حال ہے؟
بڑے عرصہ بعد آئے۔۔۔خیریت؟

 

[جاسمن]

مَیلِّیاں اَکھاں دھو نہ لئیے، کسے بہانے رو نہ لئیے ؟

ایتھے اوھنوں تکیا سی میں، ایتھے جَھٹ کھلو نہ لئیے ؟

خوب!
بہت خوب!

 

[جاسمن]

رسماں دے اس نگر دے اندر، 'اختر' اپنی پونجی،
لٹی گئی اک پل دے اندر، جوڑی پھویا پھویا ۔

اختر کاشمیری

پھویا دا کیہ مطلب اے؟
محمد یعقوب آسی

 

[محمد یعقوب آسی]

پھویا دا کیہ مطلب اے؟
محمد یعقوب آسی

وقت کے ساتھ ساتھ بہت کچھ محو ہو گیا۔
کپاس کے کھِلنے کا موسم، کھیت میں ایک ایک پودے سے کھِلی ہوئی کپاس کو چننا، پھر اس کو بیلنا، دھُننا، کاتنا، اَٹیرنا، بُننا؛ اس عمل میں روئی کے چھوٹے چھوٹے گالوں کو بھی سنبھال کر رکھا اور کام میں لایا جاتا۔ اس کو پنجابی کے اپنے اپنے علاقائی لہجوں کے مطابق (پھویا، پھَمبا، بُڑا؛ وغیرہ) کہا جاتا ہے۔ وہ تہذیب نہ رہی تو زبان بھی اجنبی ہوتی گئی۔

 

[جاسمن]

پھَمبا

یہ لفظ میں نے سنا ہے۔ہماری اماں، اللہ جنت نصیب کرے،چرخہ کاتا کرتی تھیں تو امی جی شاید یہ لفظ استعمال کرتی تھیں۔
تھوڑی سی روئی کو کہتے ہیں۔زخم پہ روئی کا پھمبا رکھ دو۔

 

[جاسمن]

فاروق احمد بھٹی کدھرے نیں؟

 

[عبدالقیوم چوہدری]

جهلیا! جی نوں جی ہوندی اے
ہور محبت کیہ ہوندی اے

تیرا مکهڑا ویکھ کے سوچاں
ایسی صورت وی ہوندی اے؟

 

[عبدالقیوم چوہدری]

میاں محمد بخشؔ رحمتہ اللہ علیہ دے کلام توں چُوّن۔

نا چھڈ نا چھڈ یار دا بُوہا، ہو جاویں گی رُوگی
جِہیڑی بکری اَجڑُوں وِچھڑی، او بھگیاڑاں جوگی

جو دُکان دے اندر ہووے، اُوہو دیوے وِچارہ
تے کِتھوں دیویں لعل محمدؔ، کوئلے ویچن والا

دانش مند نوں سپ نہیں لڑدا، اِک کُھڈوں دو واری
او ای مڑ مڑ دھوکا کھاندے، مت جنھاں دی ماری

گونگیاں ہو کے بھید نا رکھن، اینھاں کولوں ڈرئیے
دل دی گل محمد بخشاؔ، بُڈھیاں نال نا کرئیے

ماں مری تے رِشتے مُک گئے، پیو مرے گھر وِیہلا
جس دن وِیر پیارے ٹُر جانڑ، اُجڑ جاندا جے میلا