عبداللہ محمد
محفلین
میں آکھیا اپنے چودھری نوں
سائیں ! سُنیایں نال دی وستی اچ
سرکاری مکتب کھلّا اے
جتھے پڑھدٍن بال غریباں دے
جتھے مفت کتاباں ڈٍھیندیاں ھِن
کائی فیس پڑھائی دی نئیں لگدی
میں سُنیایں علم خزانہ ایں
ایہہ علم ایں چانن اکھیاں دا
ست پیڑھیاں میریاں ہڈھیاں ھِن
سرکار دی تابعداری وچ
ایہو منگناں اجر غلامی دا
صدیاں دیاں انّھیاں اکھیاں وچ
میں علم دا سرمہ پاونا ایں
میں اپنا پتر ۔۔۔۔۔پڑھاونا ایں
اگّوں دَھڑک کے چودھری آھدا اے
او کجھ سوچ سمجھ کے بولیا کر
تیرا پتر سکولے جاسی تا
ایہنوں ویکھ کے تھینہہ دیاں لوکاں نوں
رِیس اَمسی بال پڑھاون دی
جے رسم پڑھائی دی چل پئی تاں
میرے بخت دا سورج ڈھل جاسی
میرے مال دے پٹّھے کہیں کرنِن
میرے کون نوٍیسی کُتیاں نوں
مینوں حقّہ کون بَھکھا دیسی
میرے بال شٍکارتوں ہٹسٍن تاں
لَڑ کون مریسی گڈّی تے
اوھدے سُن کے بول حقارت دے
چُپ کر کے گھر نوں رلٍک پیُم
رہیا وسدا ساون اکھیاں دا
ساری رات سُچیندیاں گذر گئی
میرا پتر اے نازک پھلّا ں توں
نئیں اگ رکھ سکدا ڈپّھے تے
نئیں گرم ھوٍیزہ چا سکدا
ایہیا سوچ سچیندیاں اکھ لگ گئی
ہٍک ویکھیا منظر خواب دے وچ
میرے پتر دی کنڈ تے بستہ اے
اوہدے ہتھ اٍچ ہار اے پھلّاں دا
اُتاں اَڈیاں چا کے گَل میرے
اوہ ہار پواوناں چاہندا اے
اجے اکھ دا خواب ادھورا ھَا
ادووں گھر دا کُنڈا کھڑک پیا
میں پچھیا کون ایں ۔۔۔کی آہدائیں
اگّوں بولیا مُنشی چودھری دا
تینوں چودھری صاحب سدیندے ھٍن
میں آکھیا، آکھیں چودھری نوں
مینوں نا فرمانی معاف کرے
میرے پَیریں لج دیاں بیڑیاں ھن
میرے "عاقب" ہتھ مفلوج تاں نئیں
میں اَج لا ڈھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں کئیں دی نوکری نئیں کرنی
سر دیساں ہیٹھ تگاری دے
ہاں دیساں چٍیر پہاڑاں دا
رخ دیساں موڑ سمندراں دا
وَنج۔۔۔۔آکھیں آپنے چودھری نوں
سٍکھّے اٹکل آپ بھکھاون دی
یاں حقّہ پیوناں چَھڈ دیوے
صدیاں دیاں انّھیاں اکّھیاں وچ
میں علم دا سُرمہ پاوناں ایں
میں اَج لا ڈٍھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں اپنا پتر پڑھاونا ایں
عاقب ستیانوی
سائیں ! سُنیایں نال دی وستی اچ
سرکاری مکتب کھلّا اے
جتھے پڑھدٍن بال غریباں دے
جتھے مفت کتاباں ڈٍھیندیاں ھِن
کائی فیس پڑھائی دی نئیں لگدی
میں سُنیایں علم خزانہ ایں
ایہہ علم ایں چانن اکھیاں دا
ست پیڑھیاں میریاں ہڈھیاں ھِن
سرکار دی تابعداری وچ
ایہو منگناں اجر غلامی دا
صدیاں دیاں انّھیاں اکھیاں وچ
میں علم دا سرمہ پاونا ایں
میں اپنا پتر ۔۔۔۔۔پڑھاونا ایں
اگّوں دَھڑک کے چودھری آھدا اے
او کجھ سوچ سمجھ کے بولیا کر
تیرا پتر سکولے جاسی تا
ایہنوں ویکھ کے تھینہہ دیاں لوکاں نوں
رِیس اَمسی بال پڑھاون دی
جے رسم پڑھائی دی چل پئی تاں
میرے بخت دا سورج ڈھل جاسی
میرے مال دے پٹّھے کہیں کرنِن
میرے کون نوٍیسی کُتیاں نوں
مینوں حقّہ کون بَھکھا دیسی
میرے بال شٍکارتوں ہٹسٍن تاں
لَڑ کون مریسی گڈّی تے
اوھدے سُن کے بول حقارت دے
چُپ کر کے گھر نوں رلٍک پیُم
رہیا وسدا ساون اکھیاں دا
ساری رات سُچیندیاں گذر گئی
میرا پتر اے نازک پھلّا ں توں
نئیں اگ رکھ سکدا ڈپّھے تے
نئیں گرم ھوٍیزہ چا سکدا
ایہیا سوچ سچیندیاں اکھ لگ گئی
ہٍک ویکھیا منظر خواب دے وچ
میرے پتر دی کنڈ تے بستہ اے
اوہدے ہتھ اٍچ ہار اے پھلّاں دا
اُتاں اَڈیاں چا کے گَل میرے
اوہ ہار پواوناں چاہندا اے
اجے اکھ دا خواب ادھورا ھَا
ادووں گھر دا کُنڈا کھڑک پیا
میں پچھیا کون ایں ۔۔۔کی آہدائیں
اگّوں بولیا مُنشی چودھری دا
تینوں چودھری صاحب سدیندے ھٍن
میں آکھیا، آکھیں چودھری نوں
مینوں نا فرمانی معاف کرے
میرے پَیریں لج دیاں بیڑیاں ھن
میرے "عاقب" ہتھ مفلوج تاں نئیں
میں اَج لا ڈھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں کئیں دی نوکری نئیں کرنی
سر دیساں ہیٹھ تگاری دے
ہاں دیساں چٍیر پہاڑاں دا
رخ دیساں موڑ سمندراں دا
وَنج۔۔۔۔آکھیں آپنے چودھری نوں
سٍکھّے اٹکل آپ بھکھاون دی
یاں حقّہ پیوناں چَھڈ دیوے
صدیاں دیاں انّھیاں اکّھیاں وچ
میں علم دا سُرمہ پاوناں ایں
میں اَج لا ڈٍھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں اپنا پتر پڑھاونا ایں
عاقب ستیانوی
