نہ کوئی میریاں رمزاں سمجھے، نہ کوئی قدر پچھانے

[محمد رضا سلیم]

نہ کوئی میریاں رمزاں سمجھے، نہ کوئی قدر پچھانے
ود ود میرے اگےّ بولن ایتھے لوگ سیانے

اُنگل چُکےّ دوجے ول جیڑا ہر شام دیہاڑے
ایہو جیا کلموہا اپنا آپ کدے نہ جانے

سوچ پُرانی میری، ہر ہر فعل پُرانا میرا
نوے نا جچّن مینو، مینو جچدے لوگ پُرانے

نظر کرن تے بدل دیون اندر دا اُجڑیا موسم
لبھدے ہاں پر لبھدے ناہی ایہو جئے مستانے

ماں نو پیر بنائیے چل اج نور اکھّاں دا پائیے
ماں بن انّاں توں، انّے جیویں شمع بنا پروانے

وانگ عمر حاکم ہُن ربّا پیج دے دنیا اُتےّ
آساں لایاں لوکاں لنگ گئِے کنےّ ورے زمانے

عمل بنا کوئی قدر نہ تیری، رضا تو کُج نا جانیں
لِکھدا رہ، لِکھّن دا کی، تو لِکھ پانویں افسانے
​

 

[آبی ٹوکول]

واہ جی واہ رضا جی بوہت ودھیا