تبسم وہ گیسو فتنۂ جاں ہوں تو دل آباد کیا ہو گا ۔ خسرو کی فارسی غزل کا منظوم ترجمہ از صوفی تبسم

[فرخ منظور]

وہ گیسو فتنۂ جاں ہوں تو دل آباد کیا ہو گا
غمِ ہجراں کا یہ عالم تو کوئی شاد کیا ہو گا

جو نالاں ہے مری جاں دل کی ویرانی پہ ہونے دو
کسی بے خانماں کے لپ پہ جز فریاد کیا ہو گا

نہ جانے کیسے کیسے داستانِ درد دہرائی
مگر اس درد سے نا آشنا کو یاد کیا ہو گا

تمھاری یاد دل پر لائی ہے بربادیاں کیا کیا
جو سلطاں ہی ستم ڈھائے تو ملک آباد کیا ہو گا
(صوفی تبسم)

فارسی غزل
چو زلفش فتنه شد بر جان، دلم آباد کي ماند
غم هجران ز حد بيرون، درونم شاد کي ماند
مکن عيب، ار بنالد جان چو نقد تن همه بردي
کسي کش خانه غارت گشت بي فرياد کي ماند
ملامت بيهده ست آزادگان را بر سر کويت
کسي کان روي بيند از بلا آزاد کي ماند
دلي داري که دردي نازموده ست از بلا هرگز
من ار چه درد خود گويم، بران دل ياد کي ماند
خرابي هاست بر جان من از دست خيال تو
چو سلطان تيغ کين برداشت، ملک آباد کي ماند
در آن دم کز کرشمه ناز در سر مي کند شيرين
صبوري در دل شوريده فرهاد کي ماند
به قلاشي و رسوايي چه جاي طعن بر خسرو؟
چو عشق افتاد در سر، عقل را بنياد کي ماند​

 

[عبدالصمدچیمہ]

بہ قلاشیی و رسوایی چہ جایی طعن برخسرو
چو عشق افتاد در سر، عقل را بنیاد کیی ماند