پہاڑی غزل

[گل زیب انجم]

پہاڑی غزل
آخنے سو آشنا جانا لغا رہسی تڑفے ناں کبراے ناں
کھڑی کھڑی نی خیر خبر رکھساں تُساں کبراے ناں

کسے نی وی لوڑ ہوئی اے تے منگی کینے
اَساں تُساں نے اپنے آں اساں کولوں شرماے ناں
میں تُساں ناں تے تُس مہاڑے فیر پردہ کہسناں
کُھلی تے بائی شوڑے کج وی لوکاے ناں
گلاں ہاسے مخولے نیاں تساں نے مونہہ چنگیاں لغیاں
جیڑیاں دل دخائی شوڑن گلاں او کدے باے ناں
آشنے ناں آخیا سے آشنے جانے ٹیغے رہوے
ناں آشنے نیاں قسماں بای دل مہاڑا تڑفاے ناں
نکیاں موٹیاں نی خیر اے ہسی تے سہی کینساں
پر قسم اے دُور ہوئی تے کُدرے آزماے ناں
اچھو اونہاں نی گل دساں جنھاں اے آخیا سی زیبا
اساں کی پاویں پہل جائے ساڑا پیار پہلائے ناں

 

[گل زیب انجم]

,