چھوڑ رُسیمے وچوں پیا لبھدا اے کیہ ماہیا

[عبدالقیوم چوہدری]

چھوڑ رُسیمے وِچوں پَیا لبھدا اے کیہ ماہیا
چار ڈنگ زندگی کِسے نال رُسنا کیہ ماہیا

میں ایتھےتے ڈھولا میانی
اللہ ڈھول نوں خیری آنی
شہر میانی وچ بھیرے دیاں پھینیاں نی
ساڈے نال کیتیاں نی اسی دنیا تے دِینیاں نی

میں ایتھے تے ڈھولا چَکیاں
ساڈے نال نا کر بے تکیاں
لگی بازار، لینی ہٹیاں توں رُوں ماہیا
کسے دیاں سُن کے تساں بن لئے منہ ماہیا

میں ایتھے تے ڈھولا ہزارے
میرے ڈھول دے کُوڑے لارے
پنڈی دیاں کوچاں مندرہ موڑ تے رُک ویسن
جھب مِل ڈھولا نہیں تاں چھٹیاں مُک ویسن

میں ایتھے تے ڈھول ڈنڈوت اے
ساڈے ڈھول دے دل وچ کھوٹ اے
باغ سسی دا وچ مکھیاں دا گھنڑ بَہندا
تو آپے ساڈا پیچھوں بیگانہ بن بَہندا

میں ایتھے تے ماہی چکوال اے
ساڈا دکھ سُکھ ڈھولے نال اے
چھپڑ بازاروں گھناں کینوواں دا رس ماہیا
تینوں بُھل ونجنا کوئی نہیں آ ساڈے وس ماہیا

میں ایتھے تے ڈھول کھیُوڑ اے
لوکاں لائے الزام ہن کُوڑ اے
شہر کھیُوڑا گڈیاں بھریاں لُون دیاں
ویکھ کہ دولت ساجھا بُھل گئے خون دیاں

میں ایتھے تے ماہی میانوالی
گل مُک گئی سنجڑاں والی
اُچی پہاڑی بس چوا سیدن ونج رُکدی
اینج برباد کیتا ای نہیں اکھیاں چُوں ہنج سُکدی


​

 

[رومانہ چوہدری]

واہ۔
شعر ایک ہی ہے باقی ٹپے ہیں

 

[عبدالقیوم چوہدری]

واہ۔

شعر ایک ہی ہے باقی ٹپے ہیں

جی