مُدتاں بعدوں ویڑھے آیا کِسراں یار سنجاپے دا
سانوں اکثر رہندا نئیں ہُن چیتا اپنے آپے دا
دِل دی لگی دا کوئی دارُو تے میں مَناں
ہر کوئی وَید حکیم سیانا یارو کسُو تاپے دا
جنگل بیلے دی ویرانی میلے ورگی لگے گی
نقشہ کِھچ کے دساں تینوں جے اپنے اکلاپے دا
(الطاف سکندر بوسال)