بیت بازی

[غدیر زھرا]

ایس قوم نوں لارے لبھدے نیں
ایہہ قوم بھلیکھے پال دی اے
ایہہ گرمیاں ٹھنڈی چھاں لبھے
ایہہ منگدی دھپ سیال دی اے
خود آپ نوں عالم سمجھ کرے
عالم دی طلب بس مال دی اے
ایہہ آکھے نیک ملے حاکم
بس اپنڑے آپ نوں ٹال دی اے
چاہواں تے چاہ ملائی اے
چہگ نالے گند ابال دی اے
ددھ ورگے پنچ جدوں منگے
سوچے اپنڑے اعمال دی ایہہ
ایس قوم نوں لارے لبھدے نیں
ایہہ قوم بھلیکھے پال دی اے

اگلا اکھر؟

 

[فیصل عظیم فیصل]

بھلیکھے

 

[یوسف سلطان]

لِکھت ملے تے ملّاں لیکھے
پنج شریعت پان بھُلیکھے
دھی دا کون حلالہ ویکھے
اَپنے جُرم دی دین سزا
اللہ میاں تھلے آ ۔۔۔۔۔۔۔۔!
سائیں اختر لہوری

اگلا اکھر:
جُرم

​

 

[اَبُو مدین]

سدا نہ باغ بہاراں
(میاں محمد بخش)

پاسے پاسے چلَی جوانی ، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمّدؔ بخشا دَرد ونڈے غمخواراں

مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا
سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا

سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں
سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں

سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محّؔمد، سَدا ایہو وچہ دہراں

سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں
سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں

سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد، رل مِل بہناں سنگاں

سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی
سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی

لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی
لاء پریت محمّؔد، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی

مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں
جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں

سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں

لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں
شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں​

 

[غدیر زھرا]

لِکھت ملے تے ملّاں لیکھے
پنج شریعت پان بھُلیکھے
دھی دا کون حلالہ ویکھے
اَپنے جُرم دی دین سزا
اللہ میاں تھلے آ ۔۔۔۔۔۔۔۔!
سائیں اختر لہوری

اگلا اکھر:
جُرم

​

جیویں ہتھ بنھ آکھے بدلاں نوں خشکے دی تَس، میرا جُرم تاں دس
صیاد نوں صَید جویں آکھے میتھے بیشک ہَس، میرا جُرم تاں دس
جیویں خود کش کولوں پُچھدی اے کائی لاش بے بس، میرا جُرم تاں دس
اُنجیں ریاضؔ دی گزری ہاڑیاں وچ منٹھار نہ رَس، میرا جُرم تاں دس

(مہر ریاض)

اگلا اکھر..تَس

 

[مریم افتخار]

جیویں ہتھ بنھ آکھے بدلاں نوں خشکے دی تَس، میرا جُرم تاں دس
صیاد نوں صَید جویں آکھے میتھے بیشک ہَس، میرا جُرم تاں دس
جیویں خود کش کولوں پُچھدی اے کائی لاش بے بس، میرا جُرم تاں دس
اُنجیں ریاضؔ دی گزری ہاڑیاں وچ منٹھار نہ رَس، میرا جُرم تاں دس

(مہر ریاض)

اگلا اکھر..تَس

تَس دا مطلب کی اے ؟

 

[جاسمن]

سدا نہ باغ بہاراں
(میاں محمد بخش)

پاسے پاسے چلَی جوانی ، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمّدؔ بخشا دَرد ونڈے غمخواراں

مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا
سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا

سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں
سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں

سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محّؔمد، سَدا ایہو وچہ دہراں

سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں
سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں

سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد، رل مِل بہناں سنگاں

سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی
سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی

لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی
لاء پریت محمّؔد، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی

مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں
جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں

سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں

لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں
شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں​

ایہہ بیت بازی اے بھراوا!

 

[جاسمن]

آہو تس دا کیہہ مطلب اے؟

 

[فیصل عظیم فیصل]

آہو تس دا کیہہ مطلب اے؟

کجھ سیکا کہہ کہہ ہارے نی
کجھ تپشاں ہتھوں مارے نی
گرمی وچ جد مینہہ پیندا اے
کجھ سیک زمینوں چاڑھے نی
اس سیک نوں کوئی تپ آکھے
اس سیک نوں تس پکارے نی

آہو تس دا کیہہ مطلب اے؟

اکھر اوہ رکھو جیہڑے ہر تھا سمجھ آون کیونجے پنجابی ہر دس کوہ تے بدل جاندی اے اک علاقے دا جی دوجے علاقے دی بریکیاں نوں چنگی طراں جدوں نئیں سمجھے گا تے نکھڑ جاوے گا تے جے کوئی ایہہ جیا اکھر لاؤندے وی او تے اوسدا مطبل نکر کونڑے لخ دیو تانجے سنگی سمجھ سکے


اگلا اکھر راہی

 

[غدیر زھرا]

کجھ سیکا کہہ کہہ ہارے نی
کجھ تپشاں ہتھوں مارے نی
گرمی وچ جد مینہہ پیندا اے
کجھ سیک زمینوں چاڑھے نی
اس سیک نوں کوئی تپ آکھے
اس سیک نوں تس پکارے نی



اکھر اوہ رکھو جیہڑے ہر تھا سمجھ آون کیونجے پنجابی ہر دس کوہ تے بدل جاندی اے اک علاقے دا جی دوجے علاقے دی بریکیاں نوں چنگی طراں جدوں نئیں سمجھے گا تے نکھڑ جاوے گا تے جے کوئی ایہہ جیا اکھر لاؤندے وی او تے اوسدا مطبل نکر کونڑے لخ دیو تانجے سنگی سمجھ سکے


اگلا اکھر راہی

باجھ تیرے او دل دے ساتھی، دل دی حالت کی دساں
کدی کدی ایہہ تھکیا راہی رستے وچ بہہ جاندا اے

ساندل بار وسیندیئے ہیرے وسدے رہن تیرے ہاسے
دو پل تیرے غم دا پراہنا اکھیاں وچ رہ جاندا اے

فجرے اوہ چمکاندا ڈٹھا جالب ساری دنیاں نوں
راتیں جیہڑا سیک دکھاں دے ہسّ ہسّ کے سہ جاندا اے

(حبیب جالب)

اگلا اکھر..سیک (تپش)

 

[غدیر زھرا]

اکھر اوہ رکھو جیہڑے ہر تھا سمجھ آون کیونجے پنجابی ہر دس کوہ تے بدل جاندی اے اک علاقے دا جی دوجے علاقے دی بریکیاں نوں چنگی طراں جدوں نئیں سمجھے گا تے نکھڑ جاوے گا تے جے کوئی ایہہ جیا اکھر لاؤندے وی او تے اوسدا مطبل نکر کونڑے لخ دیو تانجے سنگی سمجھ سکے


اگلا اکھر راہی

سر میرا خیال اے پنجابی زبان نوں محدود کرنا بہتر نئیں پنجابی صوفی شعرا یا شو جی ہوراں دی شاعری وچ اکثر ایسے لفظ ہوندے نیں جیہڑے سمجھ نئیں آندے اس دا اے مطلب نئیں کہ اونہاں نوں سمجھیا نہ جاوے..تس یا تریہہ کوئی انجان لفظ نئیں لیکن تہاڈی گل بجا کہ آئندہ نال مطلب لکھ چھڈنا چاہی دا اے..باقی بیت بازی دا تاں ای مزہ آندا اے جدوں لفظ ذرا اوکھے ہون شکریہ

 

[غدیر زھرا]

تَس دا مطلب کی اے ؟

آہو تس دا کیہہ مطلب اے؟

تَس دا مطلب تریہہ یا پیاس اے..اس مصرعے وچ مطلب واضح ای سی ویسے..
جیویں ہتھ بنھ آکھے بدلاں نوں خشکے دی تَس، میرا جُرم تاں دس

 

[فیصل عظیم فیصل]

تَس دا مطلب تریہہ یا پیاس اے..اس مصرعے وچ مطلب واضح ای سی ویسے..
جیویں ہتھ بنھ آکھے بدلاں نوں خشکے دی تَس، میرا جُرم تاں دس

ہنڑ ساڈے رنگے پینڈواں نوں سچل پنجابی آوندی ہوندی تے تھوڑ کاہدی سی

 

[فیصل عظیم فیصل]

سر میرا خیال اے پنجابی زبان نوں محدود کرنا بہتر نئیں پنجابی صوفی شعرا یا شو جی ہوراں دی شاعری وچ اکثر ایسے لفظ ہوندے نیں جیہڑے سمجھ نئیں آندے اس دا اے مطلب نئیں کہ اونہاں نوں سمجھیا نہ جاوے..تس یا تریہہ کوئی انجان لفظ نئیں لیکن تہاڈی گل بجا کہ آئندہ نال مطلب لکھ چھڈنا چاہی دا اے..باقی بیت بازی دا تاں ای مزہ آندا اے جدوں لفظ ذرا اوکھے ہون شکریہ

سولاں آنے تہاڈی گل سئی اے ۔ پر ساری گل وچ اک لفظ اتے مینوں اتراز اے ۔

تسی مینوں سر کیوں آکھیا ۔ میں اپنڑے ویہڑے آں تے سارے سنگی میرے ایس گھر دے جی نیں تے گھر دے جی اک دوجے نوں سر سر کرن چنگا نئیں لگدا
جاؤ میں نئیں لخدا کوئی نواں شعر

انج وی آندا ای لخنا اے ناں

 

[غدیر زھرا]

ہنڑ ساڈے رنگے پینڈواں نوں سچل پنجابی آوندی ہوندی تے تھوڑ کاہدی سی

ایڈی سوہنی پنجابی بولدے ہو تسی فیر اے کہنا چنگا نئیں

 

[غدیر زھرا]

سولاں آنے تہاڈی گل سئی اے ۔ پر ساری گل وچ اک لفظ اتے مینوں اتراز اے ۔

تسی مینوں سر کیوں آکھیا ۔ میں اپنڑے ویہڑے آں تے سارے سنگی میرے ایس گھر دے جی نیں تے گھر دے جی اک دوجے نوں سر سر کرن چنگا نئیں لگدا
جاؤ میں نئیں لخدا کوئی نواں شعر

انج وی آندا ای لخنا اے ناں

اصل وچ مینوں کوئی متبادل خطاب سوہنا نئیں لگدا..میں سر آکھ کے مان دینا چاہندی آں اجنبیت نئیں وکھانا چاہندی فیر وی معذرت کردی آں تے درخواست وی کہ تسی دسو ہور تہانوں کی آکھیئے

 

[فیصل عظیم فیصل]

فیصل کہہ لوو۔ پائن کہہ لوو۔ بابا جی کہہ لوو ہزار طریقے نیں مان وکھان دے ۔ سر دے سر وچ سر نہ لگے تے بندا بندا نئیں رہندا ۔ تے میں بندا واں بندا ای رہن دیو

 

[فیصل عظیم فیصل]

لگدا اے بیت بازی رڑ جاوے گی ساڈیاں رسنیاں مننیاں وچ اللہ تہانوں خوش رکھے چلو گڈی اگے ودھانے آں

لسی رڑکاں روٹی سیکاں سالن ساگ بناواں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔!
میرے گھر تے کاں ناں بولے کس نوں درد سناواں


فیصل عظیم فیصل

اگلا اکھر"سولی"

 

[یوسف سلطان]

شرع کہے اساں"شاہ منصور" نوں سولی اوتے چاڑہیا سی،

عشق کہے تُسی چنگا کیتا، بوہے یار دے واڑھیا سی۔
اگلا اکھر :بوہا​

 

[فیصل عظیم فیصل]

بوہا باری نویں سواری مجھاں گاواں ڈنگر قلعے
آکڑ ہووے طوق قبر دا یارو عمل اساں دے ڈھلے
ڈھلی ساڈی سوچ محبت ڈھلی دین دھرم تے ٹیک
عشق نبی دا خوف خدا دا بندیا تینوں کر دؤؤ نیک

فیصل عظیم فیصل


اگلا اکھر

چا (چاؤ)