در رنگِ ابیاتِ حضرت سلطان باہوؒ ۔۔ از۔۔۔ پیر نصیر الدین نصیرؒ

[یوسف سلطان]

التجا بدرگاہِ قاضی الحاجات
رب سچیا تینوں دم دم سوراں کردے دُور بلائیں ھُو
مَیں کمینہ عیباں بھریا در توں نہ ٹھکرائیں ھُو
کُھولیں بوہا رحمت والا،خیر جنابوں پائیں ھُو
رو رو عرض نصؔیر گزارے بیڑا بنّے لائیں ھُو
​

 

[ہادیہ]

واہ بہت ودھیا!!! آمین آمین۔۔

 

[یوسف سلطان]

توحید
وحدت دا دریا جلالی ہرکوئی جس تھیں ڈریا ھُو
سک بھرنے دی ہر دل وچ پر، وِرلیاں بھانڈا بھریا ھُو
جس وی غوطہ اِس وچ لایا اوہ نصؔیر نہ مَریا ھُو
اِ س دریا دیاں پُٹھیاں چالاں جو ڈبیا سو تریا ھُو

​

 

[یوسف سلطان]

رحمت دے فیصلے
رب دی مثل نہ کوئی داتا جو دیوے بے منگے ھُو
دخل نصّیر نہ دیون دیوے جس نوں جس رنگ رنگے ھُو
جے پُچھ بہوے عملاں تائیں کمبّن چنگے چنگے ھُو
جے اوہ آ جاوے فضلاں تے کَج دیوے لکھ ننگے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

دینے والا اللہ ہے
میں لیون توں دیون والا منگاں جھولیاں اڈ کے ھُو
آ بیٹھا میں در تیرے تے دل توں غیر نوں کڈ کے ھُو
کتھے نصؔیر پسارے دامن بوہا تیرا چھڈ کے ھُو
در تیرے تے مانگت ربا اُس دے سارے وڈکے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

معاملات کا فیصلہ اللہ کے ہاتھ ہے
توحید
وحدت دریا ٹھا ٹھاں مارے چنگے چنگے جتوں یرکے ھُو
اُٹّھن موجاں جیویں فوجاں پیر نہ پنیدا ڈر کے ھُو
سوہنی جیہا نصؔیر نہ عاشق مُکھ تکیا جس مر کے ھُو
کئی ڈُب کے جا لگے کنارے نہیں آپڑے کئی تر کے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

رحمت کا بلاوا
میرا رزاق غنی جہانوں میں بُت حرص ہوس دا ھُو
وازاں مارے دیون تائیں مَیں ہر بُوہے نس دا ھُو
جے اوہ فضل دا مینہہ وساوے رُوڑیاں تے جا وس دا ھُو
اُس دے باہجھ نصؔیر نہ کوئی میں عاجز بے کس دا ھُو​

 

[یوسف سلطان]

شانِ حضرت پیرانِ پیرؒ
اوہ پیراں دا پیر جہدا سِر مشرکاں سوٹا کھڑکے ھُو
بہتیاں اکھیاں وچ اوہ وسدا کجھ اکھیاں وچ اڑکے ھُو
گھٹیا رتبہ نصؔیر نہ اُس دا سَے مر گئے سڑ سڑکے ھُو
عبدالقادر پیر مرا جیہڑا تار دیوے ہتھ پھڑ کے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

در مدحِ پیرانِ پیرؒ
نہ بُلیار تے نہ میں فاضل گونگی اَ تے کُللّی ھُو
غوث پاک دے میں صدقے جہدے ٹکڑے کھا کھا پلّی ھُو
اِس لئی میں کوجھی بدشکلی سوہنڑیاں دے سنگ رلّی ھُو
کل نصؔیر متاں ہو جاوے اگلی راہ سُکھلّی ھُو​

 

[یوسف سلطان]

آج کی یاری
یاراں دی گل چھیڑ نہ یارا اج دے یار لُٹیرے ھُو
اُڈّن نوں پَر تول دے رہندے پنچھی جیوں بنیرے ھُو
جے لبھّے تے پچّھے پچھّےنہ لبھے تے اگیرے ھُو
جانی یار نصؔیر نہ ملدے نانی یار بتیرے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

سُچّے یار
جُگ جُگ جیون یار سُچیرے ویکھاں سدا اُچیرے ھُو
وسن گلیاں،کھلّن بوہے، کدی نہ مُکّن پھیرے ھُو
رونق میلے، گلاں باتاں، درشن شام سویرے ھُو
یاراں نال نصؔیر بہاراں یاراں باہجھ ہنیرے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

شبِ ہجراں
کالی رات جدائی والی غم دے گُھپ ہنیرے ھُو
شالا مُکّے رات ہجر دی بولے کاگ بنیرے ھُو
اَڈیاں چا چا رستے ویکھاں روواں شام سویرے ھُو
سِر قربان نصؔیرکراں جے یار آوے گھر میرے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

عیدِ جدائی
عید آئی پر یار نہ آیا خوشیاں غم نہیں کھڑیا ھُو
دسّو مینوں دارو کوئی ناگ ہجر دا لڑیا ھُو
سِک نصؔیر نہ یاردی مُکّے ساہ اکھیاں وچ اڑیا ھُو
چن اسمانی کی ویکھاں اَجّے چن میرا نہیں چڑھیا ھُو​

 

[یوسف سلطان]

شکوۂ بے قدری
بے قدراں کُج قدر نہ جانتی کیتی خوب تسلّی ھُو
دنیا دار پُجاری زر دے کُتیاں دے گل ٹلّی ھُو
بُک بُک اتھرو روسن اکھیاں ویکھ حویلی کلّی ھُو
کوچ نصؔیر اساں جد کیتا پے جا سی تھرتھلّی ھُو​

 

[یوسف سلطان]

آمدِ یار
ساری عمر جدائی کٹی دکھاں وچ دل سڑیا ھُو
جاگ لگن دا ویلا آیا آساں دا دُدھ کڑیا ھُو
لکھ لکھ اج نصؔیر مبارک رانجھا ویہڑے وڑیا ھُو
مَیں مسکین دی قسمت جاگی اوہ ویکھو چن چڑھیا ھُو​

 

[یوسف سلطان]

آنکھ کی حرص
چھوڑ زمانہ پچھلا، تینوں گل سنانواں آج دی ھُو
انسانی آکھ حرص دی باندی ہر پاسے پئی بھجدی ھُو
چھوڑ ہوس تے پا لَے کن وچ گل نصؔیر ایہہ چج دی ھُو
بھُکّھا ڈِھڈ تے رج وی جاوے،بُھکّھی اکھ نہ رج دی ھُو​

 

[یوسف سلطان]

نسبت پہ اترانے والے کمالات سے محروم

اساں اصیل بتیرے ڈٹھے پھردے شہراں گلیاں ھُو
کہندے ساڈے جیہا نہ کوئی جمے اَسی گھر ولیاں ھُو
چج دی گل نصؔیر نہ کائی مارن ایویں کُللیاں ھُو
جلوے حسبی نسبیاں والے عادت وانگ مُسلیاں ھُو​

 

[یوسف سلطان]

قسمت کے فیصلے
واہ قسمت جہدے سِر تے تنبوں یکتائی دا تنڑیا ھُو
اوہدے جیڈ مقدراں والا مانواں نے گھٹ جانڑیا ھُو
رِیس نصؔیر کی اُسدی جیہڑا ربوں بنڑیا ٹھنڑیا ھُو
گیارہ پُت یعقوب نبی دے، یوسف ہکّو بنڑیا ھُو​

 

[یوسف سلطان]

فراقِ یار
جُھلی وا وچھوڑے والی ککھ چھڈیٔس نہ پلّے ھُو
شالا کسے دا یار نہ وچھڑے، یار نہ تھیون کلّے ھُو
اساں سہیڑے وچ جدائیاں صدمے اُتّے تھلّے ھُو
یار نصؔیر کی رُس کے ٹُریا اُجڑے شہر محلّے ھُو​

 

[یوسف سلطان]

آرزوئے درِیار
تَس مِلّے جے مچّھی جیہی پریم دے دریا تیراں ھُو
اک پھیرا ترے دردا مینوں لکھ بہشتی سیراں ھُو
مُکدی گل نصؔیر ایہہ آکھے پے پے تیریاں پیراں ھُو
رکّھیں کول تے در تے ماریں نہ وس پاویں غیراں ھُو​