301
شوق جدھے تھیں شاہی چھڈی، گھردر دیس بُھلائے
براں بِحراں کوہ قافاں وچ، مَرمَر عُمر لنگھائے
302
جاں اس کوئی محرم لبھے، دُکھیے دُکھ ونڈائے
دسےِ سبھ کہانی اس دی ،دس پکیری پائے
303
نال اداء آواز بھلیری، بات صحیح سناوے
کرو قیاس محمدبخشا، کیسی گل سُکھاوے
304
ملکہ کہندی سُن وےِ ویرَا، رکِھیں یاد سنائیاں
اسیں تریوےِ بھیناں آہیاں، ہکسے پیٹوں جائیاں
305
بھین میری ہک بدرہ خاتوں، جاں اوہ کچھڑہیسی
مماں پی پنگھوڑے کھیڈے، صُورت موتیں جیسی
306
ہک دن ماں میری اُس ویلےِ، حوضے اُتے آئی
جِس حوضے توں پکڑ لیاندا، مینوں دیو قصائی
307
دائیاں خدمتگاراں کھلیاں، ہر اک دا مُکھ لالہ
ماؤ کول پنگھوڑا ٹکیا، بدرہ خاتوں والا
308
نرم کباب بُھجن تر تازے، دھم گھتی خوشبوئی
چاول قلیئے رنگ برنگی، نعمت چیز نروئی
309
اُس حوضے دے دندِے آہا، ماں میری دا ڈیرا
سِرتے سایہ دار کھلوتا، چکڑی رُکھ وڈیرا
310
مائی میری سی کے تکدِی، قُدرت نال خدائی
رکھ اتوں اِک بڈھی مائی، دھرتی اتر آئی
311
ماں میری دے کول پلنگ تے، بیٹھی آن شتابی
ماں میری نوں اس تھیں آئی، دہشت بے حسابی
312
بڈھی عورت ماں میری نوں، کہندی رکھ دلاسا
میں گواہنڈن تیری بی بی، نہ ڈر میتھوں مَاسَا
313
کوہ قافاں وچ گھر اساڈے ،راج حکومت ساڈی
میں بھی بادشاہے دی بیگم، بھاری ہے پت ساڈی
314
شارستان سنہری جیہڑا، نبی سلیماںؑ والا
اوہ ہے وطن سہاوا میرا، سُندر دیس نرالا
315
اوس مُلک وچ باغ ارم دا، اوتھے ہاں میں رہندی
اوتھے محل چبارے ساڈے، جاڈٹھیاں بُھکھ لہندی
316
اوس ولایت ساری اُتے، جس دی ہے سلطانی
شاہ شاہپال اوہدا ہے ناواں، اُس دی میں زنانی
317
بیگم خاص مہییں گھر اِس دے، اوس وڈی سرداری
دیواں پریاں سبھناں اتے، حکم اوہدا نت جاری
318
شاہ شاہپال میرا جو خاوند، اوہ بیٹا شاہ رخ دا
شاہ رخ دا پیو نبی سلیماں، بِن داؤد فرخ دا
319
دائم اسیں تسیں ہمسائے، آدی دے شاہزادے
پریاں اسیں رہیے وچ پردے، ظاہر آدم زادے
320
مینوں اک مہینہ ہویا، اُس باغے وچ آیاں
نوکر چاکر خدمت والے، نال بہوں دھن مایاں
321
ہن میں پرت گھراں نوں چلی، رہو تسیںسُکھ واسی
ایہ سِرتے ایہ باغ تساڈے، ہوئے اسیں اداسی
322
کھانے تیرے دی خوشبوئی، مغز میرے وچ پہتی
تاں میں کول تیرے آبیٹھی، رغبت اٹھی بہتی
323
بھرکے تھال جواہر موتیں، ماں میری نوں دیندی
کہندی ہن توں بھین دھرم دی، میں سہیلی تینڈی
324
ایہ تحفہ میں دتا تینوں، کیتا بھائی چارا
ورتن کراں محبت والی، بنیا راہ ہمارا
325
ماں میری نے ات ول ڈٹھا، سخن اوہدا دل دھریا
کے تکدی ہتھ تھال پری دے، دھاڑی وانگن بھریا
326
مروارید زمرد سچے، یاقوتاں رنگ لایا
مانک موتیں ہیرے پنے، لعلاں تھال سہایا
327
ست گوہر شب تاب ٹکائے، سبھناں اُتے کرکے
رات ہنیری روشن ہوندی، جے رکھیے ہتھ دھرکے
328
بنگلے باغ تلاب چوپھیرے، ہوگئی رُشنائی
ایہ تحفہ اُس بڈھی دِتا ،لیا اساڈی مائی
329
ماں میری دی گودوں اُس نے، بھین میری پھر چائی
بہت پیار محبت کرکے، ممے اپنے پائی
330
نال خوشی دے دُدھّ پلایا، بدرہ خاتوں پیتا
پھیر پری دی ہوئی تیاری، اُڈن تے دل کیتا
331
ماں میری نے کہیا اُس نوں، سُن توں میریئے بھینے
دھی میری تدھ ممے پائی، میں بھی بدلے دینے
332
دھی اپنی توں دسئیں مینوں ،میں بھی اُس نوں چاواں
ممّے پاواں، دودھ پِلاواں، صدقے صدقے جاواں
333
جلدی حکم پری نے دتا، خدمت گاراں تائیں
آندا چاء پنگھوڑا اوہناں، رکھیا آن اتھائیں
334
ماں میری نے پَلا چایا ،دھی پری دی ڈٹھی
سوہنی ہیر زلیخا سسیوں، شیریں شکروں مٹھی
335
شمع نورانی خاور والی، ویکھ اُس نوں شرماوے
جنت دی کوئی حُور حُسن دی، تاب نہ مُول لیاوے
336
جیوں انار پکے دا دانہ، ہوئے جلال آبادی
موتیں وَانگ صفائی جثے، لعلوں تاب زیادی
337
صُورت ویکھ ہوون دل بِریاں، پریاں ہور تمامی
نیناں اگے مرگ شکاری، ہوندے وِیکھ سلامی
338
ایسا حُسن اُس لڑکی اُتے، جے اوہ ہوندی ظاہر
ہر ذرہ ہو سورج چمکے، روپ حسابوں باہر
339
ہر ہر وال اوہدے وچ آہا، سوسو پیچ گمانی
صُورت دا کُجھ انت نہ آوے، کاریگری ربانی
340
جھنڈ اوہدی دیاں والاں وچوں، مغز چڑھے خوشبوئی
ویکھن سات اساڈی مائی، بے خود بے سُدھ ہوئی
341
ذرہ سرت سنبہال نہ رہیوس، غش اِجیہی آئی
کردتی بیتاب شتابی، تاب شکل دی مائی
342
اُس لڑکی دی مائی ڈٹھا، ماں میری دا رُولا
کُول اوہدے کوئی باغ ارم دا، پھل آہا خوش پھولا
343
اوہ پھُل ماں میری دے سِرتے، اوس پری نے لایا
ساعت پچھوں ہوش سنبھالی، جگرا جائی آیا
344
ماں میری پھر آکھن لگی، حمد خداوند تائیں
واہ واہ قادر پاک کریگر، اس حِکمت دا سائیں
345
قطرے آب منی دے وچوں، ایسی شکل بناندا
پتھر تھیں کر نظر کرم دی، چَن سورج چَمکاندا
346
خسخس جیڈا بیج نچیزا، خاکو اندر رُلدا
اُس تھیں رُکھ بلند بنائے، رنگ برنگی پھل دا
347
پانی بوند اسمانی آوے، سِپاں دے منہ پیندی
اُس تھیں دریتیم سُہائے، قیمت پوِے نہ جِیں دی
348
کالے پتھر دُھپے سڑدے، اندر کان بدخشاں
ایہناں وچوں لعل بنائ،ے بے بہاء درخشاں
349
خلقت اُس دی رنگ برنگی، دھن اوہ سِرجن والا
آپو اپنی صورت دِتیوس، ہِک تھیں ہِک اُجالا
350
لکھ کروڑاں ہوہو گُزرے، اِس دھرتی وچ مٹی
سُندر صُورت ظاہر کر کے، پھیر رلاوے مِٹی
351
ماں میری نے اُس لڑکی نوں، کُچھڑ اپنے چایا
مانواں وانگر ممے پائی، مِٹھا دُودھ پَلایا
352
اُس لڑکی دی ماں پری نے، کِیتا قول زبانی
جب لگ دھی میری دی ہوسی، دُنیا تے زندگانی
353
تیرا حق بھُلاسی ناہیں، چھوڑ وفاء نہ بہسی
ہر مہینے وچ ہک ہفتہ، پاس تیرے آ رہسی
354
دھی میری تے تیری بھیناں، اسِیں دوئے بھی بھیناں
فرض اس تے ہر چنے اندر، درسن تیرا لینا
355
جیسی اس دی مائی میں ہاں، توں بھی ایسی مائی
کیتی شرط میری نہ بھنسی، جے ایہ میری جائی
356
بدرہ خاتوں ایس سہیلی، اُس دی ایہ سہیلی
خیری خیری میلے ایہناں، پاک خداوند بیلی
357
بدرہ خاتوں اُڈنہ سکدی، نال اوہنوں جے کھڑیئے
نالے خوف مَتے اوہ کھاوے، جاں دیواں وچ وڑیئے
358
نہیں تاں نال سہیلی اوہ بھی، باغ ارم دا تکدِی
ایہو ایتھے آیا کرسی، اوہ نہیں جاسکدِی
359
شرط اِقرار پکےِ رنگ کرکے، اُڈگیاں اوہ پریاں
بول اُتے ہُن پہرہ دیون، اس دن تِیک نہ ہریاں
360
اوہ بدیع جمال پری سی، لڑکی وچ پنگھوڑے
چودھاں برساں دی ہن ہوئی، چڑھی ہوویگی چوڑے
361
جب لگ میں رہی اُس جائی،تکدِی رہی تماشا
اوس بدیع جمال پری دا، دائم ہے ایہ خواشہ
362
ہفتہ ہک مہینے وچوں، باغ اساڈے کٹدی
صُورت حسن اوہدے دی تابوں جوت شمع دی گھٹدی
363
روئے زمیں تے ثانی اُس دا، صُورتمند نہ کائی
نہ پریاں نہ آدم وچوں، ساری وچ لُوکائی
364
سیف ملوک کہیا ہے ملکہ، بھین دھرم دی لگیں
سچ کہیں کہ کوڑ خوشامد، کرکے مینوں ٹھگیں
365
ملکہ کہندی ُسن وے ویرا، بخشے رب پناہاں
اللہ بھاوے کوڑ نہ آکھاں، جیکوئی ڈھوئے پھاہاں
366
کُوڑے بندے رب نہ بھاون ،یمن زبان نہ رہندا
گل اوہدی کوئی منداناہیں، سبھ جَگ جُھوٹھا کہندا
367
بے اعتبار خوار جَگت تے، کوڑ الاون والا
کے لاچار کراں میں تیری، جھوٹھ خوشامد لالا
368
قسم کراں میں رب سچے دی، جو عالم دا والی
جس نے خلقت پیدا کیتی، روزی دے سنبھالی
369
کِیڑے ہاتھی چڑیاں بازاں، سبھناں دا رکھوالا
ہر ہک تائیں رزق پُچائے، کرکے خوب سنبھالا
360
دنیا تے جس پیدا کیتا، آدم جن حیواناں
بھلے بھلیرے روپ بنائے، صُورتمند جواناں
361
سوہنی صورت تے جس پایا، حُسنے دا چمکارا
عاشق دے دل اگ لگائی، سڑدانت بے چارہ
362
محبوباں نوں آن سکھائیوس، ناز مخول مروڑاں
خودِی تکبر بے پروائی ،تلخ جواب تروڑاں
363
بے وفائی تے بے رحمی، قہر ستم بے ترسی
جِند عاشق دا کرن نہ صرفہ، کے ہویا جے مرسی
364
عاشق دے دل اندر پائیوس، عجز نیاز ہزاراں
خوف امید سمند غماں دے، موجاں بے کناراں
365
ترک سکھاں دی جال دکھاں دی، سختی جِند بدن دی
دوہاں جَہاناں وچ محمد ،حِرص ہوا سجن دی
366
جُویاراں نوں یار ملاوے، سیوِے پھٹ جُدائی
رب غریب نواز ہمیشہ، جس دی دُھن خدائی
367
سچو سچ سنائی ویرام جو گل اکّھیں ڈٹھی
کُوڑوں سچ نکھیڑ دسالاں ،جے تدھ ہووے چُٹھی
368
ہائے افسوس جے پُہچاں اوتھے، تاں ایہ سچ دسالاں
نال بدیع جمال پری دے، تینوں چل بہالاں
369
ملکہ دی گل سن شہزادہ، وانگ گلاباں پُھلا
کردا شکر ہزار ہزاراں، رحمت دَا دَر کُھلا
370
سُکا باغ دلےِ دا ہویا، تازہ ابر بہاروں
جان حیران لگی پھر آسا، دلبردے اخباروں
371
نااُمیدِی والی آتش، دوزخ وانگن بلدی
آس لقائیوں دس ارم تھیں، سرد ہوئی کُجھ جلدی
372
اوہ کہانی ملکہ والی، شاہزادے دل بھانی
کربلا دے تسے تائیں، جیوں کر ٹھنڈا پانی
373
جیوں پردیسی راہوں بُھلے، رات ہنیری اندر
اچن چیتی چانن لایا، چڑھ چودھیں دے چندر
374
جیوں کر کئیں مُدت دے روگی، مِلیا بید سُناسی
آس لگی مَت ساس بدن وچ، مولیٰ پاک دساسی
375
جیوں روڑے وچ بدل وُٹھا، لگی آس فصل دی
بھُکھے مال لدھی ہریائی، کرپا ہوئی فضل دی
376
ملکہ اُتوں صدقے جاوے، سیف ملوک شہزادہ
کہندا توں احسان میرے تے، حدوں کِیّا زیادہ
377
مینوں دس سجن دی پایو، خوب طرح دی پَکیِ
تُدھ پچھے سر دیون لائق، توں ہُن میری سکیِ
378
کوئی تدبیر ہووے تدھ معلم، سمجھی سُنی سُنائی
کسےِ طرح اِس قیدوں چھُٹیں، کریئے زور ازمائی
379
ملکہ کہندی کیکر چھُٹاں، کجھ نہ چلدا چارہ
ایہ خیبر ایہ کوٹ چوپھیرے، مُلک بدیس ہتیارا
380
جس دی قیدے اندر میں ہاں، دیو بہادر بھارا
سٹھ گز اچا قد مریلا، زور اُس بے شمارا 381
راکس غول وڈیرے اُس تھیں ،خوف ہمیشہ کھاون
چہل دناں دے پینڈے اُتوں، نہیں اُریرے آون
382
باجھ اُس تھیں اُس جائی ناہیں، پنکھی پر مریندا
جانی والی چیز اُس ٹاپو، کوئی پھرن نہ دیندا
383
سن گلاں شاہزادے تائیں، فِکر پِیا دل بھارا
کِیویِں ملکہ خاتوں چُھٹے، رب چھڈاون ہارا
384
فکر تمیزاں کرکر تھکا، راس نہ آوے کائی
مَکر فریب ہنر دا حیلہ، ٹردا نہ اس جائی
385
کوٹ وڈیرا چوٹ دیوے دی، خوف کلیجہ کھائے
راہ نہ لبھے داء نہ لگے، ہِک پناہ خُدائےِ
386
سیف ملوک بے چارہ ہوکے، کردا وضو طہارت
ابراہیم نبی دے دینوں، کردا اُٹھ عبادت
387
اُمت خاص خلیل اللہ دی، آہا اوہ شاہزادہ
دو رکعاتاں نفل گزارے، دل دا رکھ ارادہ
388
پھر سجدے سِر دھر کے رُنّا ،رو رو کرے دعائیں
ربا توہیں حافظ ناصر، اُوکّھی سُوکّھی جائیں
389
بے یاراں نوں یاری کرنا، آس تیری بے آساں
ہر ڈہٹھے نوں آپ اُٹھالیں، کر مُشکل کم آساں
390
بخشش کرکے فیض پچاویں او گنہار انساناں
رحمت تیری تھیں نومیدِی، ہوندا کم شیطاناں
391
توڑے ہاں بدکار گناہی، اسیں بندے منہ کالے
پھر بھی دائم فضل تیرے دی، آسا رکھن والے
392
لکھ مناں چرکین پَلیتیِ، شہراں اندر ہوندی
پل وچ پاک کرے جس ویلےِ، رحمت تیری پوندی
393
توں غریب نواز ہمیشہ، اسیں بندے درماندے
کرم کریں تاں ہے چھٹکارا، بُھکّھے ہاں کرماں دے
394
تُدھ باجھوں کوئی ساتھی ناہیں، پھاتھی جان اولی
توں چھڑکاویں تاں میں چھُٹاں، دیو دشمن سنگ ملی
395
مان تران نہ زور نمانے، نہ کجھ شیخی میری
ہکو پرنا تکیہ تیرا، ہور نہیں دِھر ڈھیری
396
سیف ملوک غریب شوہدے دی، کُوک تیرے درسائنیا
دیو غنیم یتیم بندے نوں، کوہسی وانگ قصائیاں
397
تیری اوٹ پناہ خُدایا، ہور نہیں کُجھ سُجھدا
جس دیوے نوں آپوں بالیں، کدکِسےِ تھیں بُجھدا
398
چڑیاں بازاں دا توں سائیں، چڑیوں باز کوہاویں
گوشت شیہاں سپاں والا، کیڑے پاکھواویں
399
توں بندے ناچیزے ہتھوں، دیوتیاں مرواندا
واہ قادر دَھن قدرت تیری، انت نہ پایا جاندا
400
میں غافل گُمراہ تیرے تھیں، بندہ پُر تقصیراں
نہیں عبادت تیری کیتی، مگر پِھراں تصویراں
401
صورت دی ہک مورت تک کے، بھج بھج مراں اضاعیں
آہا فرض میرے سِرلوڑن، وحدت تیری تائیں
402
ہر صُورت وچ معنے توہیں، تیرا عشق نہ چایا
صورت پچھے جَھلا ہوکے، اپنا جُرم گوایا
403
ماؤ پیودی خدمت کرنی ،فرض میرے پر آہی
اوہ بھی روندے چھڈ کے ٹریا، بہت کِیتیِ گُمراہی
404
تیرا نام غفور سُنیندا، بخشیں میں نکارا
ملکہ خاتوں نوں لے جاواں، دیو مرے ہتیارا
405
ملکہ خاتوں نے پھر کہیا ،سُن توں ویر پیارا
ہِک تدبیر میرے دل آئی، اُس تھیں ہے چُھٹکارا
406
جے سلیمانی دوشاہ مہرے، ہتھ اساڈے آون
اللہ بھاوے تاں اس قیدوں، اوہ سانوں چھڑکاون
407
میں دیوے تھیں ہک دہاڑے، پُچھی سی گل ساری
کے کجھ نام اُس کوٹ تیرے دا، کس دی ہے سرداری
408
دیوے نے پھر دسیا اگوں ٹاپو ایہ وڈیرا
اسفند باش ہے نانواں اس داراج حکم سبھ میرا
409
پھر میں پُچھیا ایس مکانوں، آدمیاں دا واسا
کتنا پندھ دوراڈا ہوسی ،خبر نہیں میں ماسا
410
دیوے کہیا آدم ایتھے، مول نہیں آسکدا
آدمیاں دی جاؤں توڑے، دیو وڈا بھی تھکدا
411
آدمیاں دے واسے ایتھوں، نہیں شمار کوہاں دا
اُڈن والی پری اگے بھی، پینڈا برس دہاں دا
412
ہک روایت ایہ بھی ڈٹھی، پینڈا ہک دہیں دا
ایڈا فرق ہووے گا کیکر،ناہیں عقل منیندا
413
رستے وچ کوہ قاف اجاڑاں، ندیاں انت نہ کوئی
پریاں اتوں اڈیاں جا نون مشکل پندھ نہ ہوئی
414
پھر میں پُچھیا عُمر تُساڈی ،ہوندی کِتنی کِتنی
آدمیاں تھیں لمی چھوٹی، یا اوہناں دے جتنی
415
کیہوس عُمر اساڈی وڈی، آدمیاں دی تھوڑی
پھر میں کہیا تیرے دم دی، ہوسی کتھے توڑی
416
کہیوس ست سے برساں توڑی، میں پراتم ہوساں
سے برساں وچ عُمر جوانی، زور دیئے تن موساں
417
پھر میں کہیا دیوتیاں دی، جان ہوندی ہر جائی
تیری جان پیاری کتھےِ، دَس مینوں گل کائی
418
ایہ گل سن کے دیوے مینوں، دتی جِھڑک غضب دی
جان میری سنگ کے کم تیرا ،نیت کس طلب دی
419
کس کارے پر جان میری دے، پُچھیں پتے نشانے
کون تیرا جو مارگ مینوںم سُن توں نار حیوانے
420
کون جوان میرے تھیں چنگا، وچ جِناں انساناں
ناہیں دیو زوراور بھارا، میرے جیڈ توانا
421
کس اگے فریاد کریں گی، کون لڑے سنگ میرے
کس کارن پھر جان میری دے، پُچھیں پتے پکیرے
422
جاں دیوے ایہ جِھڑک غضب دی، دتی بہت نروئی
میں بھی اگوں غصے بولی، نالے ہنجوں روئی
423
دیوے اگے سڑکے بولی، کیوں توں جھڑکیں میں نوں
قید رنجانی ہِک ایانی، ترس نہ آوے تیں نوں
424
ماء پیو بھیناں بھایاں نالوں، پائیوئی برا وچُھوڑا
دیسوں کڈھ بدیس بدھوئی، قہر نہ کیتوئی تھوڑا
425
نہ کوئی سنگ سہیلی ایتھےِ، نہ کوئی ماں پیو جائی
ہِک ہکلیِ قید تیری وچ، میں نمانی آئی
426
کِس اگے میں دَسن چلیِ، کیہڑا ایِتھے بندہ
کون میرا فریاداں جُوگا، جِس تھیں لگوئی مندا
427
اگے انت شمار نہ غم دا، سار چنے نت چباں
میں سِر گھٹ مصیبت دِسے، ہور چڑھاویں دباں
428
درداں دی گل سن کے دیوے، رحم پیا اِت پاسے
سر میرے نوں جھولے رکھ کے، لگا کرن دلاسے
429
کہن لگا دس دیواں تینوں، تیرے تھیں کے چوری
جتھے جان میری اُس جائے، پہنچ نہ کسے ہوری
430
آدم ذات کسے دا اوتھے، پیش نہ جاندا حیلہ
نہ تیرا نہ ہور بندے دا، تُردا وس وسیلہ
431
جان میری صندوقے اندر، شیشے دا اوہ بنیا
پھر صندوق صندوقے اندر، جَندرِیاں سَنگ گَھنیاں
432
اوہ صندوق ندی دے تھلے، ایہ ندی جو وگدی
شاہ مہرے سلیمانی ہوون، واہ اوتھے تد لگدی
433
دو شاہ مہرے صُورت والے، پاس ہوون جِس بندے
ہمت کرکے آن کھلوئے، اِیس ندی دے دندے
434
اوہ شاہ مہرے باندے کرکے، دسے اِیس ندی نوں
ندی صندوق لیاوے باہر، ساعت گھڑی اُدھی نوں
435
کھُل وِنجن صندوق شتابی، جاں شاہ مہرے دَسے
اونہاں وچ کبوتر چِٹا، اُڈ کِتے ول نَسے
436
اُس کبوتر اندر رہندی، میری جان پیاری
مرجاواں میں اُوسے ویلےِ، جاں اُس نوں کوئی ماری
437
ملکہ خاتون خبر سُنائی، شاہزادے نوں ساری
سیف ملوک ہویاں دل خوشیاں، بہت آئی ہُشیاری
438
لگی آس ربے دے درتے، ہویا فضل اساں تے
حُکم خدا دے دیو مرے گا، آیا کم وساں تے
439
اوہ شاہ مہرے صورت والے، پاس شہزادے آہے
کر تعویذ گلے وچ پائے، آہے گلوں نہ لاہے
440
شکل بدیع جمال پری دی، آہی جان شہزادے
پل پل وچ نہ وِسدا اِس تھیں، دن دن شوق زیادے
441
جانی نال رکھے لاسینے، شاہ مہرے سلیمانی
قوّت قُوت زیارت اِس دی، اوہوسی زندگانی
442
سیف ملوک ہویا رنگ تازہ، کِھل گئی پیشانی
زہر اوہدا ہتھ میرے اندر، مرسی دشمن جانی
443
ملکہ خاتون نوں فرماندا، ہن غم کرو نہ کوئی
پاس میرے شاہ مہرے دونویں، گل جِنّھا ندی ہوئی
444
جو رب کرسی سویو ہوسی، ہور نہیں کُجھ ہونا
کیتاکَرم کرِیم تیرے تے، مُکّا پٹّنا رونا
445
ملکہ خاتون ایہ گل سُن کے، بہت ہوئی خوش وقتی
سجدے پے کے شُکر گُزارے، دُور کرِے رب سختی
446
اَلْحَمْدُ وَالْمَنَّۃ لِلّٰہ، دَھن اساڈے سائنیا
میں تسّی تے رحمت باراں، کھریوں تُدھ وسائیاں
447
رات ہنیری ندی ڈونگھیری، گھمن گھیر غماں دے
رُڑھدی جاندی غوطے کھاندی، وچ شمار دماں دے
448
غیبوں کَشتی سُنے مَلاحاں، آن ملائیو مینوں
ہر عاجز مسکین بندے دا، ہے خصمانہ تینوں
449
اُوکّھی گھاٹی مُشکل اندر، تُدھ بِن کوئی نہ والی
آپ مسبب نال سَبباں، غموں کریں خُوشحالی
450
اَنَالِلْعَبْدِ اَرْحَمْ ربا، سچ تیرا فرمانا
ماں پیو بھیناں بھائیاں ایتھوں، آہا کد چھڈانا 451
میں عاجز پر کرم کمائیو، کیتوئی رحم رحیما
توہیئیں ساتھی بے کساں دا، لیناں سار یتیماں
452
توں ڈھٹھیاں نوں ہتھیِ دِیوِیں، پھٹیاں نبھیں پٹی
بندی واناں کریں خلاصی، ککھ نہ لیناں چٹی
453
بھاری مرض غریب بندے نوں، دارو کجھ نہ سردا
توں اُس ویلے دکھ ونجائیں، سُکھ مریضاں کردا
454
جے کوئی صبر کرے در تیرے، جو دیویں سرجھلے
اوڑک اُس تے کرم کماویں، ہوجاون سبھ بھلے
455
لکھ کروڑاں نعمت بخشیں، باجھوں مُل مزوری
رات ہَنیِری اَندر دِیوِیں، بال شمع کافوری
456
لکھ گناہ تیرے درپَچدِے ،اِیسا لُطَف غفوُرِی
اَگےِ تیرے ہر کوئی عَاجز، کون کرے مغروری
457
مَنگےِ باجھُوں دِیں مُراداں، بے اَنداز شماراں
جو اِحسان میرے پر کِیتوُ، دم دم شُکر گُزاراں
458
کِتھےِ ایہہ شاہ مہرے آہے، کِتھےِ سی شاہزادہ
کِتھوُں ٹُریا کِتھےِ پُہتا، تِیرا فضل زیادہ
459
ماء پیو سَجن بھیناں بھائی، ذات میری کُل ساری
ڈھونڈن لگدے نہ ہتھ لگدی، رہندی قید بے چاری
460
آپے فضل کیتا تُدھ سائنیا، قید اندر چادِتیِ
جِس ویلےِ توں مہریں آیوں، اُوس ویلےِ پرچتی
461
بہت ظَہیرِی تے دلگیری، میں سرورتی آہی
مُہر کیتی تُدھ ایہ شاہ مہرے، آن دِتےِ وچ پھاہی
462
سیف ملوکے اوہ شاہ مہرے، کھول تعویذوں کڈھے
ملکہ سُنے ندی تے آیا، اوہ ٹکانے چَھڈے
463
کِیتَا وضو دوگانہ پڑھیا، کردا پھیر دعائیں
مُشکل حَل کریں رب سائنیا ،ہوون رد بَلائیں
464
نہ کوئی زور دلیری میری، نہ قُدرت شاہ مہرے
سبھ قُدرت دا سائیں توہیں، حُکم تیرا ہے موہرے
465
حُکم تیِرے بِن ککّھ نہ ہلِدا، جو چاہیں سوہوندا
جِس نوں آپ دلیرِی بخشیں اوہ میدانِ کھّلوُندَا
466
تیرے مان تران دلیرِی، ہور نہیں کوئی ڈِھیرِی
ماریں دُشمَن دیو اَسَاڈا، ساہم پیا میں تیری
467
فاتحہ خیر درود دعائیں، آمیں آکھ مُکائیاں
مہرے کُھول نَدِی نوُں دَسےِ، دریا مُوجَاں آیاں
468
کانگ چڑھی ہِک وَانگ طوفانے، شُوکو شُوک قہر دی
گھڑی پچھوں صَندوق لیاندا، باہر مُوج لہر دی
469
پانی دِھک کنارے آندا، دندے آن کھلُویا
شاہزادہ کر یاد ربے نوں، پکڑن اُتے ہویا
470
پڑھ بسم اللہ کلمہ جلدی، شاہزادے ہتھ پایا
یاقادر یاغالب کہہ کے، صَندوقے نوں چایا
471
اُس بنگلے وچ جا ٹکایا ،جِس وِچُوں سَن آئے
ہر مورِی دروازے سارے، محکم بند کرائے
472
اعظم اسم مبارک پڑھ کے، چا صندوق ہُگاڑے
وچ کبوتر چٹا ڈِٹھا، راہ نَسَن دے تاڑے
473
سیف ملوکے بازاں والا، کرکے چُھٹ شتابی
پَنجِے مَار کبوتر پَھڑیا ،جِیّوں کِیڑا مُرغابی
474
بنگلے وِچوں باہر وگایا، وڈھ دھڑوں سِر اُسدا
جاں سِر وکھ ہویا تاں دھڑ تھیں، پھیر نہیں کُجھ کُھسدا
475
جَھکھڑ مینہ ولوہنا آیا، گرد غبار َہنیِری
انبر دَھرتی کُجھ نہ دِسے، دھندوکار چوپھیری
476
اسماناں تھیں لوہو ڈھٹھا، زمیں ہوئی آ رَتی
مَت ڈر جاوے ملکہ خاتوں، اندر اوہلے گھتی
477
دھندوکار ہویا کُجھ مَٹھّا ،دیو ہوائیوں ڈھٹھا
وڈا بلند آوازہ ہویا، جِیّوں کر ڈِھہندا کٹھّا
478
اوپرلا دھڑ سارا اُس دا، کافوری رنگ چِٹا
لَکوں ہیِٹھ سِیاہ تمامی، کیا تلیاں کیا گِٹا
479
نَک وچ ساس کنبے تے، آکھے واہ دلیر جوانا!
تیرے جیسا دنیا اُتّے، ہے اَج کون تَوانا
480
میرے جیہا دلیر بہادر دیوتیاں پر بھارا
تدھ انسانے مار گوایا ہیں کوئی لوک نیارا
481
اول ایسی جائی آون، ناہیں کم انساناں
توں کوئی مرد کرامت والا، اُڈ دا پھریں جہاناں
482
میرا تے کوئی زور نہ چَلدا ،مار گوائیوئی مینوں
باپ میرے تھیں کِت ول نس سیں، جان نہ دیسی تینوں
483
کر گلاں دم دیون لگا ،ایسا نعرہ مارے
مَچھ موئے دریائے وِچوں، لگےِ ترن کنارے
484
نڈیں ہیٹِھ ہویاں ڈھڈ اُتے ،تردے مَچھ موئے سَن
دیو مویا شاہزادے ہوریں، دوئے خوش ہوئے سَن
485
سیف ملوک شاہزادہ پڑھدا، ایہو حَرف زبانوں
ہوری بحرے وِچ سُناواں، بیت بنا تُسانوں
486
تَوَکَّلْتُ عَلٰی رَبِّ السَّمَآئِ
وَسَلَّمْنَا بِاَسْبَابِ الْقَضَآئِ
487
روح شاہزادہ دو شاہ مہرے، صدق محبت بھائی
حرص ہوا دنی دا بنگلہ، تن کوٹے دی جائی
488
آز حرص دو شیر کلاں دے، قفل دراں بدبختی
ملکہ خاتون ایہ دل ستا، شہوت جادو تختی
489
نفس اساڈا دیو مریلا، غفلت ندی ڈونگھیری
جہل صَندوق ہوئے در پکے، کُنجی اِسم چَنگیِرِی
490
پَنکّھی پِنجرِیَاں وِچ حساں، پنَج باطن پنَج ظاہر
باغ ارم ول تانگھاں کردے، نکلن ہوئے نہ باہر
491
بابل مُرشد جس شاہ مہرے، تحفہ چیز پُچائی
اس دے دتے لے شاہ مہرے، ہمت کریں کمائی
492
ملکہ خاتون سُتی جاگے، خبر دئے دِلبَردِی
چَلےِ نال جمال دسالے، سمجھو رمز فقر دی
493
پُر کر آن شراب پیالا، ساقی رنگ رنگیلا
سہل ہووے پھر رنج مصیبت، جاں سَنگ ٹُرے وسیلہ
494
پیو نَشَہ جِیّو مَستِی آوے، جان قضےے سارے
نگالوں پھر شاہ کہاواں، وچھڑے مِلن پیارے 2984
شہزادے دا ملکہ خاتون نال قلعے توں سمندر ول روانہ ہوناتے بڑی سخت محنت
نال ڈراونے مگر مچھ نوں جانوں مارنا تے مراد دے نیڑے اپڑنا 1 مالی ایس باغیچے والا، داناں مرد سچاواں جس دے باغوں لے پنیِری، میں بھی بوٹے لاواں 2
ہر ہر جاء کیارے تَک کے، بوٹے راس لواندا
جس جائے اوہ لائق ہووے، اُوسے جا سُہاندا
3
ایہ فرماندی آئی اگوں، رُت بسنت پُھلاں دی
کوئی دن سرد خزاں دے رہندے، لگی اُمیدگُلاں دی
4
باغِ اندر ہریائی ہوسی ،کڈھسی شاخ انگوری
لالہ اُتے گلاب ملن گے، نرگس تے گُل سوری
5
جاں شاہزادے دیوے تائیں، کیتا مار اضائعیں
ملکہ خاتوں نوں لے ٹریا، چھڈ دیوے دیاں جائیں
6
لکڑیاں دا ٹلّا بدھا، بہت پکیرا کرکے
رُڑھ رُڑھ رجیا ناہیں تریا، پھیر ندی وچ ترک اے
7
لعل جواہر قیمت والے، نعمت بے شماری
کھانے دانے ٹلّے اتے، پالئے ہِک واری
8
سبھ اسباب ٹلے تے دھریا، پکا محکم کرکے
ملکہ سَنے ٹلے پر چڑھیا، ٹلّا ٹُریا ترکے
9
اَٹھے پہر ندی وچ جاندا، ٹلّا نال شتابی
سیف ملوک عبادت اندر، ذکر ثنا وہابی
10
لہراں اندر آیا ٹلّا، ول ول دھکے کھاندا
کدے پتال اندر لہہ جائے، کدے گگن چڑھ جاندا
11
کدے پئے وچ گُھمن گِھیراں، پِھردا اندر پھیراں
پھیراں وچ گجے ایوں پانی، چوٹ لگے جیوں بھیراں
12
چست گھراٹ پھرے جیوں، تیویں پانی تر کھا بھوندا
لہراں قہراں دے منہ ٹلّا، ڈُبن اُتے ہوندا
13
شاہزادے نے جھاگے آہے، سفر اجیہے اگے
ملکہ سی معصوم شاہزادی، ڈر ڈبن دا لگے
14
رات ہنیری ندی چوپھیرے، نظر نہ پون کنارے
جانیں توں ہتھ دھوتی بیٹھے، ایہ مارے کہ مارے
15
اوڑک سفر دوہاں تے آئی، مشکل ودھ حسابوں
قدرت نال بَچاندا جاندا، مالک ہر گردابوں
16
سر گردان ندی وچ رُڑھدے، نہ کُجّھ پتہ نشانی
کدِھروں آئے کِدھر جانا، کِدھر خلق جہانی
17
ہِک تھیں ہِک چڑھندِی آوے، عاشق نوں دلگیری
دن دن پَیر اگیرے رکھے، واہ عشق دی شِیری
18
چُلھے وچوں لکڑ سڑدی، سٹے وچ چرھاں دے
کولا ہویاں پھیر جلاوے آرن زرگراں دے
19
عشقے دی ایہ رسم قدیمی، جلیاں نوں نت جالے
اگلا زخم نہ مولن دِیندَا، ہور اُتوں چا ڈالے
20
ٹلے اُتے رُڑھدے آہے، ملکہ تے شاہزادہ
ہِک دن کرنا رب دا ہویا، مشکل بنی زیادہ
21
ظالم واؤ مخالف جُھلی، جَھکھڑ جُھلے دیندا
بدَل پاغباری آیا، مارو مار کریندا
22
لتھا رتھ اجیہا یارو، کے گل کتھ سُناواں
کتے جہازاں لانگھ نہ لگدِی، کانگ چڑھی دریاواں
23
بدل آکھے اجےّ برھنا توڑے پھیر نہ وساں
کیتے شہر اجاڑ بتیِرے، واہیاں کوہلاں کساں
24
جھکھڑ آکھے زور تمامی ،لاء خلق نوں دساں
ہِک ہِک ندی سمندر ہوئی، ندیاں وانگر لساں
25
تارے چھوہے ٹھاٹھ ندی دی، انبرتیک اُچھلےّ
نیناںہنجوں مینہ وسائے، مارے موت اولے
26
نہ کوئی کنڈھی نظری آوے، نہ کوئی ٹاپو بِیلا
کانگ طوفان غضب دا چڑھیا، قہر قیامت ویلا
27
جِیا جُون رُلے وچ آخر، سپ سنسار بلائیں
کُجھ رِڑھدِے کجُھ کھاون آون، شاہزادے دے تائیں
28
شور ککارا انبر توڑی، تیکر لہندے چڑھدے
زور پیا کوہ قاف ندی وچ، سِر پرنے ہو جھڑدے
29
مُڑ مُڑ ٹلے تائیں دیون، گُھمن گھیر کلاوے
ٹھاٹھاں مار اولار وگاون، تاں پھر باہر آوے
30
ہِک اندر وچ کانگ غماندی، ندیوں موج ودِھیری
بدل وانگن ہنجوں وسَن، آہیں سَرد ہنیری
31
خونی لہر عشق دِی وگِی، بے کنار ڈونگِھیری
پھیر کڑاہ فکر دے پیندِی، ہمت صدق دلیری
32
شوکو شانک ندی دی سُن کے، سِیمرغاں تن کنبے
جت ول نسن پانی دِسے، اڈ اڈکے پر انبے
33
راجے دھول پیاَ دل بھارا، ہول اِس کانگ طوفانوں
بھار زمیں دا چان نہ ہوندا، عذر نہ سی فرمانوں
34
مچھی جان تلی پر رکھی، تلیئے نار فکر دی
ایسی کانگ چڑھائیوئی ربا، میں اَج بھاروں مردی
35
اُبل اُبل نکلے پانی، جیونکر تیل کڑاہی
تڑفن مچھ کڑاہیاں اندر، جان تلیندِی آہی 36
دنی سنسار نہ دِسے کِدھرے، بُلہن سنسار دسِیندے
کُجھ بے ہوش ہوئے کھا دھکے، کُجھ موئے کُجھ جیندے
37
ٹلّے نوں تھر تھلی آئی، گگن پتال مریندا
الٹا سِدھا ہو پھر بچدا، جاں رب راکھا تھیندا
38
عاشق دا رب عشق پکاندا، دم دم دُکھ سہاندا
رحمت لطف کماندا آپے، مڑ مڑ پیا بچاندَا
39
سیف ملوکے دا پیونالے، عاصم شاہ نمانا
وانگ نبی یعقوبے روندا، درد فراق رنجانا
40
اَٹھے پہر دعائیں کردا، سجدے اندر پے کے
ربا خیری آوے بیٹا، نال پری نوں لے کے
41
تیرا نام کریم خدایا کرم کریں ہر جائی
مارلیا میں چوٹ پتر دی تدھ بن اوٹ نہ کائی
42
پیری وقت میرے تے کیتی، بخشش تدھ جنابوں
اوتر تھیں پھر سوتر ہویم، وافر کرم حسابوں
43
سیف ملوک میرے گھر دتا، بیٹا صورت والا
دانشمند اکابر چنگا، یوسف مثل اُجالا
44
اِس نوں شیر عشق دے کھڑیا، جیوں اُس نوں بگھیاڑاں
عاصم تے یعقوبے آپوں، اگ لگائی واڑاں
45
کاہنوں میں شاہ مہرے دسے، کاہنوں اس تعبیراں
اُس دا کُھوہ پیاتے میرا، وچ سمندر نیراں
46
ہک گیا اس بارھاں وچوں، رو رو ہویا نبینا
میرا ایہو ہکو آہا، سٹ گیا مسکیناں
47
اس نوں بھی تدھ خیری کھڑیا، لونڈا ہو وکایا
پھیر مصر دی شاہی دے کے، بابل نال ملایا
48
سیف ملوک میرے فرزندے، صحیح سلامت رکھیں
نال مراد دلی دے اُس نوں، میں بھی ویکھاں اکھیں
49
نامرادی اندر اگے، تدھ مراد پُچائی
پھر بھی آس تیرے دراُتے، ہور پناہ نہ کائی
50
میرا پت حوالے تیرے، ہے خالق سبحانا!
میں بھی عاجز اوہ بھی عاجز، تینوں سبھ خصمانہ
51
حضرت ختم نبیاں کہیا، سچی خبر کتابوں
صلی اللہ علیہ وسلم، ہوون پاک جنابوں
52
خاص حدیث شریفے اندر، آون جدوں قضائیں
کوئی دعا نہ چلدی اوتھے، نہ اوہ ٹلن دوائیں
53
ماپے کرن دعائیں جس دی، ہوندا اثر دعاؤں
یا پھر رد بلائیں کردا، صدقہ پاک ریاؤں
54
عاصم شاہ آہا نت کردا، بیٹے کان دعائیں
اوہ دعائیں جان بچائیں، سیف ملوکے تائیں 55 سچے مرد صفائی والے ،جے کجھ کہن زبانوں
مولیٰ پاک منیندا اوہو، پکی خبر اسانوں
56
کم نہیں ایہہ انبر کردا، سِراس دے بدناہیں
سبھ کم کردے مرد اللہ دے، حکم کریندا سائیں
57
نیل ندی فرعون نہ کھادا، نہ قارون زمیناں
موسیٰدی بدعائے کیتا، غرق دوہاں بے دیناں
57
ہمت مرداں دی ہرجائی، کردی کم ہزاراں
پُھلاں بھوراں شمع پتنگاں، یار ملائے یاراں
58
ہر مشکل دی کنجی یارو، مرداں دے ہتھ آئی
مرد دعا کرن جس ویلے، مشکل رہے نہ کائی
59
قلم ربانی ہتھ ولی دے، لِکھے جومن بھاوے
مردے نوں رب قوت بخشی، لِکھے لیکھ مِٹاوے
60
مرد او نیندے مرد تنیندے، کردے مرد لویراں
سِیون مرد پوشاک بناون، شاد کرن دلگیراں
61
مرداں دے ہتھ کارج سارے، آپ خداوند سُٹے
دنیا باغ ولی وچ مالی، بوٹے لاوے پٹے
62
کِدھرے پتلا بیج رلاوے، کِدھرے کرے گھنیرا
کِدھرے تھوڑا پانی لاوے، کِدھرے دئے ودھیرا
63
ڈالی قلم کرے ہک رُکھوں، جادوئے پر جوڑے
پیوند لاء بناوے میوہ، آپے پھیر تروڑے
64
ہر ہر پکھے پانی پھیرے، ہر آڈے ہر بنے
ہکناں نوں سر راس کریندا، گُل ہکناں دے بھنے
65
دنیا باغ انبر کھوہ وہندا، دینہہ چن وانگن بیلاں
مالی مرد اُتے رب مالک، بھور عاشق وچ سیلاں
66
اِتنے بھیت پھرولن جوگی، وہل نہ دے کمتالی
گل سُنا محمدبخشا، سیف ملوکے والی
67
ملکہ تے شاہزادے اُتے، آیا روز حشر دا
باپ اپنے ول ہو مَتوجہ، شاہ دلیلاں کردا
68
جے ماں باپ میرے سنگ مینوں، سچے رب ملانا
تاں اِس ویلے دِسسی کوئی، ٹاپو جاء ٹکانا
69
ایہو شَگن وچارے دل وچ، پاندا ایہو فالاں
اَچن چیت وگی واؤ ایسی، پَتر رہے نہ ڈالاں
70
سَاعت جُھل ہوئی پھر مٹھی، صاف ہویا جَگ سارا
اَچن چِیتی نظری آیا، ٹاپو ندی کنارا
71
ایسی اوہ زمین عجب سی، ایسے رُکھ ہزاراں
گُل پھل رنگ برنگے پھُلے، وَانگ بہشت بہاراں
72
ہور ہِک قِسم رُکھاں دی آہی، کے کُجھ آکھ سُناواں
واہ خالق بے انت محمد،خلقت انت نہ پاواں 73
جاں خرچنگ دوارے وچوں، دِن گل رنگ رنگیلا
جھاتی پاوے تے سر کڈھے، سرخ کرے رنگ پیلا
74
لاجوردی تنبو پاٹے، انبر دا جس ویلے
صادق صبح ستر تھیں اُٹھ کے، آوے باہر سویلے
75
صومعہ ازرق وچوں کڈھے، جاں سر باہر شتابی
ہتھ تقدیر دِسے یدِ بیضا، حکمے نال وہابی
76
چمکن ہار کٹوری والا، جھنڈا جاں سرچاوے
ظل اللہ فلک دا راجہ، جس دم تخت سُہاوے
77
دینھ چڑھے جگ روشن ہووے، خوب سُہاوے بندر
رُکھ سنہری پیدا ہوون، ہور اس بندر اندر
78
جاں اسمانی شاہ تخت توں، ستراں اندر جاندا
میروزیر ہوون پھر تازے، ہر ہک خان کہاندا
79
نکی موٹی فوج اسمانی، ہسن کھیڈن لگے
کوئی لہندے کوئی چڑھدے دکھن، کوئی پربت نوں وگے
80
قطب شمالی پکا ہوکے، چوکیدار کھلووے
سورج ڈُبے تارے چڑھدے، روز و نجے شب ہووے
81
رات پئے تاں رُکھ سنہری، چُھپ جاون وچ دھرتے
دن دوجے پھر ظاہر ہوون، سدا ایہو کم ورتے
82
بندر اندر میوے آہے، باہر انت شماراں
پِستہ مغز بادام منّقیٰ، انب الوچ اناراں
83
لٹکن میوے تے رس چووے، ہِک ہِک لال نباتوں
ٹلے توں شاہزادہ لتھا، نالے ملکہ خاتوں
84
محکم کرکے بدھا ٹّلا، آپ ہوئے سیلانی
کھاون میوے شُکر گزارن، فضل ہویا سبحانی
85
ٹھنڈے مٹھے پانی وگن، جو مَن بھاوے پیندے
ہک مہینہ رہے مقامی، پھر اُداسی تھیندے
86
سیف ملوک کہیا سن ملکہ، کِس کم ایتِھے بہنا
جب لگ جان سجن دی لوڑے، رھڑ دے تردے رہنا
87
ملکہ کہندی سن وے ویرا، میں پھڑیا سَنگ تیرا
اَگا تیرا پچھا میرا، کوچ کرو اَج ڈیرا
88
کوئی دن دا کر خرچ ٹلّے تے، رکھ لئے کُجھ میوے
ویکھ محمد رازق کتِھے، رزق بندے نوں دیوے
89
ہوئے سوار ٹلّے تے، دوئے ملکہ تے شاہزادہ
لمے وہن پئے پھر عاشق، سچا رکھ ارادہ
90
راتیں دیہاں ٹردے جاندے، گھڑی آرام نہ پاندے
نہ سُدھ بُدھ سَنسَار جگت دی، نہ کوئی دندا واندے
91
پانی اوپر جاندا ٹّلا، بیڑی وانگن ترکے
سیف ملوک چلائیں جاندا، آس ربے دی کرکے
92
پنج مہینے ہور کپیندا، پندھ گھنیرا آبی
واء مراد رہی نت جُھلدی، ٹُریا گیا شتابی
93
آپ شہزادہ چپا مارے، آپے ونجھ لگاندا
راتیں دیہاں خوف ندی دا، پلک ہِک اکّھ نہ لاندا
94
باجھ مَلاحاں ترن نہ بیڑے، مرداں باجھ نہ جھیڑے
ہویا ملاح اوہ شاہ مصر دا،کئیں رُڑھاکے بیڑے
95
یوسف بردہ ہو وکانا، خُوک ہکے صنعانے
پَٹ پہاڑ سُٹے شاہزادے، فرہادے ہِک جانے
96
پنوں دھوبا نام دھرایا، کیچم دے سلطانے
چاک کلالاں دا سدوایا، عزت بیگ جوانے
97
کام کمر چَھڈ گھر دَر ٹُریا، مرمر کے جِند بچِی
پورن گھر گھر بھیکھ منگیندا، پال محبت سچی
98
بے نظیر درگ وگایا، قید اندر تن گالے
نجم نساء بی بی بَن جوگی، بَن بیلے کوہ بھالے
99
قیس عرب دا راجہ آہا، بنیا مجنوں جھلا
شیراں تے بگھیاڑاں اندر، وچ پہاڑا کلا
100
مجنوں نے ہک عورت ڈٹھی، ہک دن نال قضائے
مردے دے گل رسا پایا چلی نگر ول جائے
101
مردے دا منہ کالا کیتا، وال پئِے وچ گَل دے
رَچھ قلندر وانگر دوئے، اگے پچھے چلدِے
102
جاں مجنوں دے کولوں لنگھے، پُچھدا مرد یگانہ
کس کارن ایہ کارن کیتو، کے ایہ مَکر بہانہ
103
بُڈھی کہیا سمجھ جوانا، ایہ کم پیٹ کرا ندا
میں عورت اس مردے تائیں، در در پھرے نچاندا
104
اس نوں میں نچاندی پھرساں، ہر بوہے کر پھیرا
خلقت ویکھ تعجب ہوسی، پئیسی خیر ودھیرا
105
جے کُجھ حاصل ہوسی سانوں، ونڈ دوئے ول کھا ساں
ادھا مرد کھڑے گا گھر نوں، ادھ میں بی لے جا ساں
106
مجنوں کہندا اس کم لائق، میرے جِیہا نہ کوئی
پا میرے گل رسا مائی، کَھٹ زیادہ ہوئی
107
گھر گھر ناچ کراں گا عمدے، غزلاں بول سُناساں
لیلاں دے گھر توڑی چلساں، کھٹی تُدھ کراساں
108
جے کُجھ حاصل ہوسی تیِنوں، کُجھ نہ دیویں مینوں
جے کُجھ لبھسی توہئیں کھائیں، ہوگ بھنجال نہ تینوں
109
مجنوں نے گل رسا پایا، منہ لیا کر کالا
اس عورت دے پچھے ٹُریا، واہ عشق دا چالا
110
شہر شریکاں دے گھر ڈھویا، مجنوں عشق قلندر
رسا چِِھک نچاوے بُڈھی، ہر ہر ویہڑے اندر
111
غزلاں جوڑے تاڑی مارے، ناچ کرے سَنگ تالاں
ویکھ شریک مزاخاں کردے، بُہتے کڈھن گالاں
112
لیلاں دے گھر جا بے چارہ، خوب سرود ُسناندا
منہ کالا تے گل وچ رسا، خوب دھمالاں پاندا
113
ایہو کم عِشق دے دائم، کرے اجیِہے کارے
کِے ہویا جِے چپِے مارے، سیف ملوک بے چارے
114
جے مجنوں دی گل تمامی، ہور اگیرے کھڑیئے
اِس قِصِے دا رہے نہ چِیتاَ، اُوسے اگے سَڑیئے
115
ایہو گل محمدبخشا، ہے فرمائش بھاری
سیف ملوکے دی پھر پچُھوں، دس کہانی ساری 116
مولیٰ پاک کرے میں یاری، توڑ چڑھے ایہ قصہ
اگوں پھیر نبیڑ دئے گا، جِت ول ہوسی حصہ
117
بے ارامی وچ شاہزادے، مُدت بہت گزاری
بے حد تَھکا مَاندہ ہویا، نیندر چڑھی خُماری
118
سیف ملوک ٹّلے تے سُتا، نیندر گُھل مِل آئی
عجب جمال پری دی محرم، ملکہ رب ملائی
119
سُتے نوں کجھ ہوش نہ رہیا، بُہتا سی نندرَایا
ملکہ خاتوں بیٹھی جاگے، اَگے وِیر سَوایا
120
پھیر اچھل سٹاں دی جایوں، خبر رکِھیندی ساری
سیف ملوکے وانگ ٹلّے نوں، ٹورے نال ہُشیاری
121
ہوروں ہور عاشق نوں آفت، نت خداوند دسے
صدق صفائی اس دی تَکدا، مت کِدھروں مُڑنسِے
122
سیف ملوک سُتے تے دھائی، آفت ہور وڈیری
اس تھیں بی رب رکّھن والا، خاص اوسے دی ڈھیری
123
پانی تھیں سرکڈھ وکھایا، ہِک سَنسَار وڈیرے
ٹلّے دے چُوپِھیِرے پِھردا، مُڑ مُڑ پاوے گھیرے
124
آن اوہناں ول نےّت رکھی، دشمن سخت مریلے
منہ ایڈا وچ مِٹدے آہے، کتنے ہاتھی پیلے
125
ظالم کالا رنگ بُرا سی، شکل ڈراون والی
وِیکّھن والے ہوش نہ رہندی، جس دم دے وکّھالی
126
ٹُٹے زور دلیر جواناں، شیر تکِے مرجاوے
ٹکڑے کرے جہازاں تائیں، جے اِک دھکا لاوے
127
سِنگھا وانگ ہنیر دُرگے، دِسدا جے منہ اڈے
دہشت نال بندے نوں بھائی، ترت فرشتہ چھڈے
128
گرم ہوَاڑھ نرگ دی نکلے، جاں اوہ وات اُگھاڑے
جس پاسے ساہ لیندا آہا، بوء مَغز نوں ساڑے
129
ٹلّے نوں اوہ کھاون آیا، ملکہ نوں ڈرلگا
خُشک ہوئی رت جُثّے وچوں، ہوگیا رنگ بگا
130
جھولے وچ شاہزادہ سُتا، اُس نوں سُرت نہ کوئی
ملکہ کہندی نہیں جگاواں، نیند کچی مت ہوئی
131
میں واری جے مینوں کھاوے، جان کراں قُربانی
اس دا وال نہ ہووے ڈنگا، نہ ہو بے ارمانی
132
جہناں پیار محبت ہوندی، ایسے صرفے کردے
سجن سُتا نہیں جگاون، آپ ہوون جے مَردِے
133
خسرو نوں جد بیٹے اپنے، زخم چلایا چوری
کاری پَھٹ لگا وچ وکھّی، ہوئی کلیجے موری
134
جان کندن دی تلخی اند،ر بہت ہویا ترہایا
کوئی نہ پانی دیون جوگا، کول اُس ویلے آیا
135
شیریں کول اوہدے سی سُتی، اکدوجے انگ لائے
کرے دلیل مَنگاواں پانی، ایسے نوں فرمائے
136
پھیر کہے ایہ ہُن ہی سُتی، ناہیں بھلا جگانا
آپ مراں ترہایا توڑے، اس نوں کے ہلانا
137
وگیا لہو شیریں دے ہیِٹھوں، گرم لگا جاگ آئی
مُٹھی مُٹھیکہندی اُٹھی، شاہ نہ آپ جگائی
138
اَج زمانے یار کہاون، دعوا کرن پیاراں
اپنی خےر منگن تے مارن، نال دغِے دے یاراں
139
یاری لاون جان بچاون، کرن کمال بے ترسی
ہک مَرے ہک ہَسدَا وتے، اوہ جانے جے مرسی
140
بھیناں دھڑیاں سیس گندا، ون ہوون ویر کھڑاکے
ویر ویرے گل پُچھدا ناہیں، مَرن لگے نوں جا کے
141
ناری اتوں کرن خواری، بھنگ گھتن وچ یاری
یار یاراں دی رتو نہاون، موج زمانے ماری
142
جے ہک ہووے انباراں والا، صاحب دولت زر دا
دوجا کول مرے جے بُھکّھا ،نہیں مروت کردا
143
سَکیاں وِیرَاں بھیناں تائیں، پَیریں کاٹھ پوائے
عیب گناہ ڈٹھے بن اکّھیں، ہتِھیں سَوٹے لائے
144
ماں پیو جائے ویر پیارے، بھیناں آپ کوہائے
ناریں کنت اضائعیں کیتے، بھابیاں دیر کھپائے
145
جتھے سپ اٹھؤاں ہووے، یا کوئی آفت بھاری
سجناں ٹورن آپ نہ جاون، واہ اجوکی یاری
146
جے ہِکی گھر روٹی ہووے، دُکھ دوِئے نوں لگے
ہر تُہمت بدنامی دے کے، چُغلی مارن وگے
147
ویراں بھیناں تے بھرجائیاں، سبھناں دی گل بھائی
ہُو بہو دَسَالاں ساری، وَرتی جس جس جائی
148
پرَایہ پردہ ظاہر کرنا، ناہیں کم فقیراں
کھڑی مُحبَت رب محمد،وِیر نہ بھاون ویراں
149
ہِکو جہی نہ کرے الہٰی، ہن بی بھلے بھلیرے
چَھڈ اوہناں دی گل محمد، قصہ ٹور اگیرے
159
سیف ملوک جگایا ناہیں، ملکہ خاتوں رانی
نہ ہتھ پَیر ہلاندی آہی، نیند مِٹھی ایہ مانی
151
چُپ چُپاتی ہنجوں روندی، آہی بال ایانی
شاہزادے دے منہ تے ڈھٹھا، اتھرواں دا پانی
152
جاگ لگی شہزادے تائیں، اُٹھ کھلوتا جلدی
ملکہ روندی تک کے پُچھدا، خبر دسیں اِس گل دی
153
ویر تیرے توں گھول گھمایا، توں کیوں رو ویں بھینے
دس شتابی کے غم تینوں، دُکھ تیرے وَنڈ لینے
154
ملکہ کہندی ایہ تک ویرا، ہے سنسار مریلا
اساں دوہاں نوں کھاون آیا، ڈُھکا آخر ویلا
155
ویکھ سنسار شہزادے جلدی، سارکمان ہتّھ پکڑی
مار ہتھیار دوپار کریساں، کرے دلیری تکڑی
156
چِلّے چاڑھ کمان شتابی، شیر جوان سپاہی
کرڑی چھِک کڑاکے کڈھے، کانی اُت ول واہی
157
نال اکّھیں دے اکّھ بھڑاکے، سِدھا تیر وگایا
تیر انداز نہ گُھتھا شِستوں، اکّھیں وچ لگایا
158
دُسر تیر گیا بھن آنہ، پئی بَجِگ سنسارے
ہوکانا چھڈگیا ٹکانا، جل وچ چُبی مارے
159
دوجی واری پھر سرکڈھیوس، آٹلّے دے کولوں
ملکہ تے شہزادہ دوئے، کنب گئے تن ہولوں
160
دوجا تیر شہزادے جڑیا، کرکے پھیر دلیری
دوجی اکھ اوہدی وچ لگا، سل گیا ہک ویری
161
کرکے چُھٹ چلایا تیغا، سِرسنسار سیاہ دے
وڈھ لیا سِراس دا جلدی، واہ پڑہتھے شاہ دے
162
مارسنسار شاہزادے سُٹیا، اتنی رت وگی سی
رتوں ندی ہوئی سبھ رتی، مارن موج لگی سی
163
رتوں ندی ہوئی سبھ رتی، نظر نہ آوے پانی
ٹھاٹھ چڑھی کوئی ہاٹھ قہر دی، پھر دِے پھیر کہانی
164
جوگیلی وچ پھیراں پیندی، جان نہ دیندِے بنِے
پِیڑ نپیڑ بناون ایویں، جیوں کوہلو وچ گنے
165
ٹلّے دا رب راکھا آہ،ا جاندا آپ بچائیں
ہون قبول جنابے اندر، عاصم دیاں دعائیں
166
لہراں اندر جاندا ٹّلا ،رات دہاں کردھائی
سے کوہاں دے پینڈے کردا، انت حساب نہ کائی
167
لہندا چڑھدا دکھن پربت، پتہ نہ دیندا کوئی
دینہ چن ویکھ پچھانن قبلہ، روز وقت جد ہوئی
168
راتیں تارا قطب تکیندے، تاں کُجھ معلم ہوندا
شاہزادہ متوجہ ہوکے، پڑھن نماز کھلوندا
169
رات دینہاں حیرانی اندر، جل تھل دِسدا پانی
نہ بن واس دِسِے نہ بیلا، نہ کوئی جُوہ ویرانی
170
کوئی دن اِیس مصیبت گزرے، کرم کیتا پھر مولے
لتھی کانگ ندی توں ساری، دور ہوئے سَبّھ رولے
171
جالگے ہک ٹاپو اندر، نام سماک اِس بندر
میوے عجب عجائب مٹھے، ڈِٹھے بندر اندر
172
سیؤ سان ہدوانے جیڈے، لٹکن پئے قطاراں
پانی والے گھڑے برابر، آہا قدر اناراں
173
ایس موافق میوے سارے، پَک ہوئے رنگ سُوہنے
وستی واس نہ نیڑے کوئی، کس نے آہے کھوہنے
174
ہر ہر جائی نہراں وگن، رُکھاں پانی جائے
جیونکر باغِ اندر ہر پکِھے، مالی آڈاں لائے
175
ہر نہرے تے جھُلن شاخاں، گھنیاں ٹھنڈیاں چھاواں
سبزے نال سُہاوے دھرتی، پایا خضر پچھاواں
176
آبحیات جیہے وچ چشمے، بے ظلمات دسیندے
وانگ الیاس شہزادہ ہوریں، پی پی تازے تھِیندے
177
رنگارنگ پکھیرو بولن، ہک تھیں ہک چنگیرے
پراُس ٹاپو اندر آہے، طوطے بہت گھنیرے
178
رنگ اسمانی اکّھ گُمانی، مِٹھے بول زبانی
چُنجَاں پَیراں سُرخی سوہنی، گل وچ کالی گانی
179
اُچی نیِویِں تیز اُڈاری، سبز لباس فرشتے
جیونکرملک جماعتاں ہوون، کردے سیر بہشتے
180
ہِکناں دے سِر سُوہے آہے، ہِکناں رنگ بسنتی
ہِک ساوے ہِک سوسن رنگے، طوطے قِسم بے انتی
181
بُلبُل کوئل خوش گُفتاراں، خُمرے کرن آوازے
جوڑے نال بیٹھے مل جوڑے، نال محبت تازے
182
ہور پہاڑی پنکِھی بولن، تھاں تھاں لاکچہری
سُوہے ساوے چٹے کالے، تِترِی رنگ سُنہری
183
توہیں توہیں پکارے کوئی، کوئی کہے رب سچا
کوئی پِیراں نوں یاد کرِیندا، کوئی بلاوے بچہ
184
ارّہ ذِکر کسِے دے سینے، مُنہ نہ مول ہلاوے
ہر ہر پنکھی رب سچے دی، حمد ثَنا الاوے
185
آپو اپنی بولی اندر، آہے وِرد کماندے
اِسماں صِفتاں نال تمامی، مِٹھے بول سناندے
186
واہ خالق بے چون پکارن، چوں کیتی جس ظاہر
رنگا رنگ پیدائش اس دی، انت حسابوں باہر
187
ہک ہک وچ نگاہ اُوسے دی، روزی نِت پُچاندا
ہر ہر دی اُس قِسمت لِکھی، لِکھیا پاس نہ جاندا
188
جون ہزار اٹھاراں تائیں، دے کے رزق سنبھالے
کیا بیکار اسمتّر شوہدے، کیا کمایاں والے
189
ہِکناں آس اُسے دے درتے، ہِکناں تک کمایاں
ہِکناں بُہت کمایاں کرکے، آخر آن گوایاں
190
ہِک عالم ہِک فاضل مُلاں، ہک حافظ ہک قاری
ہِک قاضی ہِک مفتی بہندے، سِر دھر پگڑی بھاری
191
ہک زاہد، ہک صوفی، مفتی بندے ہک نمازی
ہکناں روزے دار کہایا، شیخی بے اندازی
192
شیخ شیِوخ مربی مُرشد، پِیر بنے ہک بھارے
ہکناں طلب بہشت ونجھن دی، ہک دوزخ ڈر مارے
193
ہکناں مدھ محبت والا، پیتا پُور پیالا
مَست بے ہوش و تن وچ گلیاں، نہ کُجھ ہوش سنبھالا
194
ہکناں اوگن ہار کہایا، پر تقصیر گناہی
گل پلّاتے گھاہ موہیِں وچ، متھے داغ سیاہی
195
چور اُچکے ٹَھگ اسمتّر، جُوئے باز زناہی
سبھناں آس تیرے در سائنیا، کرسی کرم الٰہی
196
چوری یاری ٹھگی موٹا، بدن حرام کبابوں
کرکر توبہ مُڑمُڑ بھناں، مَستی چڑھی شرابوں
197
سبز لباس فقیراں والا، ِسر ٹوپی گل الفی
باہر دِسے ویس اُجالا، اندر کالا کلفی
198
ہر صورت ول مائل ہووے، غالب نفس اجیہا
ہر دم تازہ چاء بُرے دا، کدے نہ ہوندا بیہا
199
جو جو عیب جَگت وچ بھارے، سبھے میں در آئے
کیہڑے کیہڑے گِن گِن دساں، انت نہ پایا جائے
200
اوگنہار کُچجی کوہجھی، لونڈی لُٹ نکاری
خاوند مُل خریدی سیوّ، دے کے قیمت بھاری
201
گنجی کانی لُوہلی ڈوری، تیز زبان چراکی
بے پرہیز آمیز کرِیندی، وچ پَلیِدی پاکی
202
ہے بدنیت پریت نہ پالے، کُوڑ زبانوں بولی
دَھن خاوند جس رد نہ کیتی، بد اجیہی گولی
203
خوبی خاوند دی کے دساں، شالہ جُگ جُگ جیوے
حوراں پریاں اُس پر ڈگن، جیوں پتنگے دیوے
204
بھلیاں بھلیاں درپر کھلیاں، نَک رگڑن وچ تلّیاں
نوشہ پرت نگاہ نہ کردا، کُجھ پروا نہ ولیاں
205
میں نکاری اوگنہاری، کے منہ لے کے جاواں
طلب دیدار ہزار کھّلوتے، کِت گُن درسَن پاواں
206
لیکن آس نہ توڑاں میں بی، پاس اُنھاں ول جاندی
بُڈھی دے ہتھ سوتر اٹی، یوسف مُل کراندی
207
اُس پھر سُوت پکے دی اٹی، میں ہتھ تند نہ کچی
کچی خواہش میری سائنیا!، طلب اوہدی سی سچی
208
ایہ نہیں میں کہندی شاہا، خِذمت ٹہل قبولیں
نام اللہ دے بخش گناہاں، سایہ سِر تے جھولیں
209
بھنّی قَسم کِیتی گُستاخی، بہت بے ادبی ہوئی
توں درکاریں تاں پھر سائنیا، کُتّے کِتے نہ ڈھوئی
210
کتنی واری توبہ بَھنِی، میں ہاں بے اعتبارا
پھر تیرے در توبہ کیتی، بخشیں بخشنہارا
211
منہ کالا شرمندہ عاصی، کے تیرے در آواں
مُجرم تھیں چاء مِحرم کرنا، تیرا فضل سچاواں
212
دمڑی لے کروڑاں بخشیں، کافر مسلماناں
شان نشان تساڈا ودھدا، جیوں جیوں گھٹے زمانہ
213
اُس دی قَسم تُسانوں حضرت، جو محبوب تمھارا
سبھ بے ادبی تے گُستاخی، بخش مینوں سچیارا
214
مکر فریب بہانے بُتے ،سبھو ول چھل کُوڑے
میں کُتا توں صاحب داتا، پا کرم دے ٹُوڑے
215
کُتا بھی بے کار مقصّر، خدمت کم شَکاروں
راکھی چوکی باجھوں کھاواں، خیر تیرے درباروں
216
درتیرے تے پلیا عاجز، خیر کرم دا ہِلیا
مِلے صواب جناب سچی تھیں، کدے جواب نہ ملیا
217
تُدھ جِھڑکیاں کوئی نہ جَھلدا، کسے جہان نہ ڈھوئی
ہتھ سِرے تے رکھیں شاہا، بخش بے ادبی ہوئی
218
مدد نال بچائیں حضرت، ہر شروں ہر بُریوں
کِتھے قصہ رہیا محمد، ہُن کدھر ُاٹھ تُریوں
219
جام جہان دسالن والا، روشن چِت سجن دا
موہوں آکھ نہ آکھ محمد، واقف ہے اوہ من دا
220
اَٹِھے پِہر محمد سِرتے، موت نقارہ گُھردا
دس کہانی پکے جانی، نہیں وساہ عمردا
221
جس ٹاپو دی گل پچھے سی، پنکھی بولن والی
اُس بندر وچ حوض وڈا سی، صفت بیانوں عالی
222
اس حوضے دے گردے آہے، پنکھی ہور قد آور
کالے بکرے وانگ بدن تے، جت لمیری وافر
223
لاجوردی رنگ پنجے دا، اکھّْیں بلن مَشالاں
صورت دوجی ہور طرح دی، ِکس دی شکل دسالاں
224
اس حوضے تھیں روٹی ویلے، قدرت ہوندی ظاہر
اِک ہزار اَنگیِٹھی اگ دی، نِکلے دندیوں باہر
225
ہر ہر اوس انگیِٹھی اُتے، اوہ پنکھی آبہندے
وگوتگ چُگن اگ تتی، جس ویلے رج رہندے
226
اڈ ہوا ونجن چڑھ سارے، آون پھیر دوپہراں
بہ کے خوش آواز الائین، جیوں قانوں وچ لہراں
227
داؤدی آواز رسیلی، سَنگّھ صفائی والے
مُرلی تے شرنائیوں چنگی، بینسریاں تھیں نالے
228
بولن عجب سُراں کڈھ اُچی، کوئی بے تار نہ ہووے
تان سین سُنے جے اوتھے، کھا غیرت بہ رووے
229
جدوں سرود مکاون لگن، بولن قہقہ کرکے
اگ انہاندے موہوں ڈِھیِندِی، سُٹن چُنجاں بھرکے
230
پانی وچ پئے اگ ساری، نہ ڈُبدی نہ بُجھدی
اَگو اگ دِسے کُل پانی، حوض انگیٹھی سُجھدی
231
ملکہ تے شاہزادہ دوئے، وِیکّھ تعجب ہوندے
کئیں تماشے ایہو جیہے، تکدے وتن بھوندے
232
سَجے کَھبے تکدِے سُندِے، سَیر کرن وچ بندر
کئیں عجائب دِسن جیہڑے، نہیں قیاساں اندر
232
ہک پاسوں آواز شہزادے، آدمیاں دا آیا
آڈیں پاسیں تکن لگا، کے اِسرار خدایا
233
ویکھدیاں ہک نظری آئی، قوم شہزادے تائیں
سَیر کرن دریا کنارے، آدم لوک گرائیں
234
سیف ملوک اوہناں ول ٹُریا، جا سلام پکارے
بعد سلاموں نال حلیمی، پُچھدا گل دوبارے
235
یارو سچ دسالو مینوں، کون تُسی کِس شہروں
کیہڑے مُلک ولایت رہندِے، سَیر کرو اِس لہروں
236
یا کوئی وانگ اساڈے آئے، وخت قضیے مارے
یاہو اِیس جگہ دے وطنی، کے ناؤں دیس تمہارے
237
اوہناں جواناں کہیا اگوں، سیف ملوکے تائیں
ایہ ولایت وطن اساڈا، وسدے شہر گرائیں
238
سَیر شکار کریندے پھر دے، خوشئیں ندی کنارے
واسط اِیس ملک دا ناوا،ں روشن وچ سنسارے
239
سِر اندیپ شہر وچ تردا، ایس ملک دا پیسا
اوتھے شاہ تخت دا والی، شان سکندر جیسا
240
سیف ملوکے نوں اس خبروں، خوشی ہوئی دل بھاری
ملکہ والی گل اوہناں نوں، کھول دسالی ساری
241
سُن گلاں فرمایا اوہناں، ہے ایہ سچ وہانی
شاہ اساڈے دی بھتریجی، ملکہ خاتوں رانی
242
پتہ نشانی راہ شہر دا، پُچھ لِیاں سَبھ گلاں
وِچو وچ ندی دے جانا، دَسیا اوہناں ولاّں
243
آیا پرت شہزادہ اوتھوں، آملکہ نوں کہندا
ہووے مبارک اللہ بھاوے، بھار تیرا ہُن لہندا
244
حال حقیقت سبھ سنائی، ملکہ خاتوں تائیں
دوہاں دے دل خوشیاں ہویاں، پڑھن الحمد ثنائیں
245
پھیر ٹلے چڑھ ٹِھلے ہاہو، واء مراد ہلی سی
گردش گئی ستارے ساعت، آسعدین رلی سی
246
تردا ٹّلا حملے کردا، جیوں پنکھی دریائی
یا کشمیر اندر ڈل کِشتی، تردی نال صفائی
247
یاپٹے دے دھاگے اُتے، موتیں سچا تُردا
یا رہوار ترے جیوں تازی، طرف طویلے ہُردا
248
دوروں تاڑ شکار ہوائیوں، باز چٹا جیوں آوے
تاری صاف اڈاری کردا، نہ پر پیر ہلاوے
249
نہ کوئی خلل خروج ندی دا، نہ کوئی دوجی آفت
خوشیوں پہر دسے پلکارا، روز لنگھے جیوں ساعت
250
پانی اندر تردے جاندے، روز گئے پنجتالی
واسط شہر اندر جالگے، کرم کیتا رب والی
251
ٹلّے اتوں اُتر آئے، ملکہ تے شاہزادہ
سیف ملوک سلام اس شاہ دے، ٹُریا رکھ ارادہ
252
ملکہ خاتوں کولوں پُچھدا، ایہہ شاہ چاچا تیرا
کے کجھ نام مبارک اس دا، دسیں پتا پکیرا
253
ملکہ کہندی سن وے بھائی، دانشمند دلیرا
تاج ملوک اُس ناواں ہوسی، جے ایہ چاچا میرا
254
سیف ملوک گیا دربارے، پُچھدا جانقیباں
کِتھے ہے سُلطان تُساڈا، ملنا اساں غریباں
255
درباناں فرمایا اگوں، شاہ اشکار گیا ہے
شام وقت نوں آوگ مڑ کے، مطلب تُدھ کیا ہے
256
سیف ملوک کہیا میں ملنا، خواہ مخواہ اس شاہ نوں
خبر نہیں مَت چِرکا آوے، ملّ بہاں چل راہ نوں
257
ملکہ نوں چھڈ ندی کنارے، اوہلے جا جھروکے
سیف ملوک اس شاہے پُچھے، تُریا راہی ہوکے
258
جاں کُجھ پینڈا گیا اگیرے، مرد اگوں ہک آیا
سوہنی صورت زیب شہانہ، زیور روپ سُہایا
259
شوکت شان نشان اُچِیرا، تاج سرے پر شاہی
چَھتر سُنہری اوپر جُھلدا، اگے چلن سپاہی
260
نرگجن جیوں رعد گجیندا، وجن نالے باجے
میر وزیر امراء چوگردے، نوکر سن راء راجے
261
نہ کجھ انت شمار سواری، خچر ہاتھی گھوڑے
شاطر نفر غلام پیادے، لشکر سن بے اوڑے
262
تاج ملوک عماری اند،ر نظر پیا شاہزادے
لیکن ملن نہ ہویا اُس تھیں، آہی بھیڑ زیادے
263
پچھے پچھے گیا شاہزادہ، ٹُردا وانگ غریباں
جاکَھلا دروازے اُتے، کردا عرض نقیباں
264
جا دربار حضوری اندر، اُس دی رپٹ پُچائی
ایسا شخص مِلن نوں لوچے، ہے پردیسی کائی
265
سوہنی شکل ستارے والا، دانشمند یگانہ
چہرے تے چمکارے مارے، روپ اقبال شہانہ
266
جھال شکل دی جھل نہ سکے، کانگ اچھل حُسن دی
نقش نگار شمار نہ آوے، ہار بہار چَمن دی
267
اُنگلیاں ہتھ پیر آوازہ، بنھنی وانگ ملوکاں
خوب ہتھیار سپاہی لیایا، خبر نہیں کے کوکاں
268
ہے کوئی راجہ دیس کسے دا، شاہاں ہار سرشتہ
یا کوئی نوری لوک بہشتوں، آیا نِکل فرشتہ
269
بہتا درد رنجانا دِسے، نالے بہت سیانا
کہندا مطلب ہے سرکارے، ملن حضورے جانا
270
تاج ملوک شاہے نوں سُن کے، صفت ثنا جنے دی
لگی چِھک اندر وچ بہتی، خوبی روپ گھنے دی
271
حکم کیتا دربانے تائیں، واسط دے سُلطانے
حاضر کرو حضور میرے وچ، اوس غریب جوانے
272
سیف ملوک اجازت پائی، وڑیاجاکچہری
سبھ مجلس نوں تابش لگی، جیونکر دینہ دوپہری
273
کرکے شرط ادب دی پوری، جاسلامی ہویا
جیہڑی طرح کھلونا آہا، اُوسے وجہ کھلویا
274
تاج ملوک دلاسے کرکے، نیڑے سد بہایا
کہندا مرد مسافر دِسیں، دَس کھاں کِدھروں آیا
275
سیف ملوک کہیا سُن شاہا، سچا سُخن نبی دا
اَلدُّنّیَا غَرِیْبٌ ایتھوں، اوڑک کُوچ سبھی دا
276
تاج ملوک پُچھے پھر، کیہڑا وطن ولایت تیری
کِت سبب ہویوں پردیسی، پُہتوں جائی میری
277
سیف ملوک جواب سُناندا، میں ہاں شہر مصر تھیں
قِصہ میرا بہت لَمِیرا، نِکل پؤس جیوں گھر تھیں
278
بنی مصیبت بھاری مینوں، کئی قضیے جھاگے
باراں برس ہوئے میں پھردے، تاں پُہتوس اِس جاگہے
279
ندیاں نیر سمندر ٹاپو، بیلے جنگل باراں
جوہیں تے کوہ قاف بلائیں، ڈٹھے عجب ہزاراں
280
سیف ملوکے دی گل سُن کے، شاہ لگا فرماون
سُن توں شیر جوان بہادر، سُخن تیرے مَن بھاون
281 سراندیپ شہر دا والی، ہے ہک بھائی میرا اس گھر دھی پیاری آہی، حوروں حُسن گھنیرا
282
باراں برس ہوئے اُس چھپیاں، چائی کسے بلائے
اُس دا پتہ نشانی کوئی، اَج دن تِیک نہ آئے
283
نہ دَس بُجھ نہ ظن کسے تے، عاری ہاں تدبیروں
توں بی بہتیں جائیں پھریا، میں بی سگھڑ وزیروں
284
نہ کوئی کھوج نِشانی لدھی، ایسی آفت چُکی
اُکی خبر نہیں اَج توڑی، زندی یا مَرمُکی
285
تھاں کتھاں ڈٹھے تدھ چندیں، دیو دیواں دیاں جائیں
مَت کوئی معلم ہوئے تینوں، پتہ اَسانوں پائیں
286
سیف ملوک پُچھے کے آہا، نام اوہدا میں پاواں
تاج ملوک کہیا ہے اس دا، ملکہ خاتوں نانواں
287
شاہزادے فرمایا شاہا، ہووے مبارک تینوں
ملکہ خاتوں چَنگِی بَھلِی، خبر پکی ایہہ مینوں
288
تاج ملوک کہیا دس جلدی، ہے اوہ کیہڑی جائے
تیرے اسیں غلام ہوواں گے، جے سانوں ہتھ آئے
289
سیف ملوک کہیا سن شاہا، ہے نیڑے اوہ رانی
باہر شہروں ندی کنارے، ویکھو جا فلانی
290
تاج ملوک ہویاں دل خوشیاں، سُن کے خبر جگردی
تتے تا طبیعت اُٹھی، ساعت صبر نہ کردی
291
سَنِے وزیراں خِدمت گاراں، تُریا اُٹھ شتابی
اوس پتے تے ڈھونڈن لگا، جاکنارے آبی
292
لشکر فوج رہیا سبھ پچھے، شاہ نوں چامل چایا
ہک ہکلا بھجدا بھجدا، اُس جائی پر آیا
293
اگوں ملکہ نظری آئی، تاج ملوکے تائیں
اُٹھ سلام کریندی چاچے، رُنی پاکہائیں
294
چاچے نے گل لائی بیٹی، دوئے ہنجوں روندے
شُکر الحمد گزارن رب دا، صدقے صدقے ہوندے
295
تاج ملوک نہ میوے جامے، بدن پھُنڈا یا شادی
میر وزیر رلے آپچھوں، ہوئی مبارک بادی
296
ملکہ نوں پوشاک لوائی، زیور بادشہانہ
ڈولی پا گھراں نوں چلے، پھر یا نیک زمانہ
297
خوشیاں دے دروازے کھُلّے، مارے طاق غماں دے
ڈولی اتوں مُہراں موتی، صدقے سُٹدے جاندے
298
حرماں اندر خبراں گیاں، کرماں موج اُٹھائی
استقبال کرو اُٹھ سَبھے، ملکہ خاتوں آئی
299
ہر بیگم ہر گولی بی بی، نونہاں دھیاں بھیناں
میر وزیر سبھس دیاں حرماں، لازم ہویا وینا
300
استقبال اوہدے نوں ڈولے، شہروں باہر آئے
زیور زیب شہانہ یارو، اَنت نہ کیتا جائے
301
باہیاں سونے چاندی آہیاں، خوب اچھاڑ بناتی
کلس کنارے جُھل مِل کردے، سچے موتیں ذاتی
302
ڈولی ویکھ اِس ڈولے یارو، ڈولے چِت دلیراں
تَک بابت دل رہے نہ ثابت، بَھجدی شِیری شَیراں
303
ماسی پُھپھِی چاچی تائی، بھیناں سنگت سیاں
رو رو ملکہ دے گل مِل کے، لے گھراں نوں گیاں
304
شادی دے شدیانے وجے، ملی مبارکبادی
گئی گواتی رب لیاندی، پھر ملکہ شہزادی
305
ہر سوانی بی بی رانی، دھانی لے نذرانے
زیور بیور نقد تریور، گلئیں رُلے شہانے
306
کر عزت اکرام ہزاراں، نال تمام آئینے
ملکہ خاتوں اندر آندی، ٹھنڈ پئی وچ سینے
307
تخت اُتے شاہزادی تائیں، گھر دے لوک بہالن
مُڑ مُڑ پھیر ہٹھاں سی ڈھہندِی، جے سو پگڑاُ ٹھالن
308
پُچھن لگے گل سفر دی، بی بی دس کہانی
باراں برس ہوئے تُدھ چُھپیاں، کِس کِس طرح دہانی
309
کے کُجھ قید مصیبت جھاگی، کیڈک رنج سفر دے
کیکر رب خلاصی بخشی، آیئیں طرف اِس گھردے
310
اَسیں فراق تیرے وچ روندے، نیناں نیند نہ پائی
رب معلم کے جانے عالم، ظالم روگ جدائی
311
بابل مائی بھیناں بھائی، رات دِینہاں تُدھ روندے
جے کُجھ پتہ اوہناں نوں لبھدا، سبھ تصدق ہوندے
312
کُکھ مائی دی تیری جائی، دُکھ بھرے سُکھ بھاگے
چِٹا پُونی رنگ ہویا سو، سُک ہوئی جیوں دھاگے
313
کھاون لاون بھاون ناہیں، جاون جگر جنہاں دے
ماپے کرن سیاپے دل وچ، رہندے تاپے ماندے
314
سیاں تُدھ بن نِگھرگیاں، ملّیاں منجیاں جِھکیاں
ہک مویاں ہک ہویاں خفتی، ہک جوبن دے وِکیاں
315
اندر داغ وچھوڑے والے، کالے وانگن لالے
رنگ پہناوا انگ پشاکاں، جِگر وچوں پرکالے
316
ہسن کھیڈن سوہلے گاون، سیس گنداون بُھلے
جَھلیاں ہویاں گلیاں اند،ر چَلیاں نیں سِرکُھلے
317
سُرمہ پاون مہندی لاون، وٹنا تیل ملاون
ٹِکا دھڑی دنداسہ شیشہ، ماسہ کسے نہ بھاون
318
وین کرن دن رین غماں دے، چین گیا سبھ سنگوں
جِس گھر شمع نہیں کَد ملکہ، مَجلس ہوئی پتنگوں
319
تیر تیرے دا چیر کلیجے، ویر پِھرن جیوں پھٹے
تنگ حیاتوں آکھن واتوں، ملکہ خاتوں پٹے
320
درد فراق تیرے جو ملکہ، کیتی بھاء اساڈے
گُذر گئی جِس ہونا آہا، مار سہائی ڈاہڈے
321
خبر نہیں سِر تیرے اُتے، کیکر کیویں وہانی
کت سبب خلاصی ہوئی، آ دسیں کھول کہانی
322
ملکہ کھول سنایا قِصہ، دفتر پُھول غماں دا
رب سبب بنایا مینوں، سیف ملوکے آندا
323
ظالم دیو وڈے دی قیدوں،اُس ویرے چُھڑکائی
حُکم ربے دا ہمت اُس دی، ہور سبب نہ کائی
324
جِیہڑی نال میرے اِس کیتی، جاندی نہیں مکائی
کرنی اِس دی مینوں دِسدی، قیمت کون چُکائی
325
سکے بھائی ماں پیو جائے، نہیں مینوں اِس جیہے
جس نے میرے کارن کیتے، کارن سخت اویہے
326
وال اُہدے توں گھول گھُمائے، سے بھائی لکّھ بھیناں
سِر بھی کٹ تلی تے رکھاں، جے اُس ہووے لینا
327
جِس قیدوں چَھڑکایا اُس نے، میں نمانی تائیں
جنگ نَسنگ ہویا سَنگ دیوے، کیتوس مار اضاعیں
328
سَکیاں بھائیاں والی نظرِے، رہیا میرے ول تکدا
ساہویں اکّھ نہ کرے حِیاؤں، اُچا بول نہ سکدا
329
جے کُجھ خوبی اُس نے کِیتی، ہور نہیں کوئی کردا
جے کوئی سَکا میرا ہوسی، رہسی اس دا بردہ
330
اُس دا حق مُکاون جُوگی، نہیں میری کُل ساری
میں پر ہے وڈیائی اُس دی، حَدوں بے شماری
331
سیف ملوک ایہدا ہے ناواں ،مصر شہر دا والی
وِیر اصِیل دھرم دا بھائی، ہر ہر عیبوں خالی
332
مینوں پھڑ پھڑ تخت بہالو، اُس بن کِیکَر بِہساں
جاں جاں اوہ دلشاد نہ ہووے، میں دُکھیاری رہساں
333
تاج ملوک سُنی گل ساری، جو ملکہ فرمائی
سیف ملوک سَدایا مَحلیِں، بُہت کیتی وڈیائی
334
نونہاں دِھیاں حرماں تائیں، سبھناں نوں فرمایا
سیف ملوکوں مُنہ نہ کَجو، جانو ماں پیو جایا
335
نہ کوئی بی بی چھُپے اُس تِھیں، نہ کوئی پردہ تانے
ایہ فرزنداں نالوں چَنگا، ہے اساڈے بَھانے
336
ملکہ خاتوں بیٹی ساڈی، اُس تھیں کیِہڑی چَنگی
اِس نے اُس نوں ویر بنایا، دور کیتی دورنگی
337
تاج ملوک تخت تے بیٹھا، ویہڑا فرش سُہایا سیف ملوک برابر اپنے، سَجِے پاس بہایا
338 کَھبِے پَاسِے ملکہ خاتوں ،بیٹھی ہو خوشحالی
شُکر ہزار گُزارن سارے، کرم کیتا رب والی
339
سُرخ شراب یا قوت پیالے، آن ہوئے پھر حاضر
تُرت بَبرچی جا ٹکائے، کھانے نادر نادر
340
شربت مِٹھے پین پیالے، ہور شراب پرانے
کھان پلاکباب فلودے، رنگ رنگاں دے کھانے
341
عشرت عیش ہوئی سَبھ حاصل، کُجھ نہ رہیا باقی
خوش آواز سرود الاپن، سوہنے مطرب ساقی
342
بارھِیں بَرسِیں ڈُبا بیڑا، مولیٰ بَنِے لایا
جِیوجِیو خوشی مراداں اندر، ہویا چَیِن سوایا
343
سیف ملوکے وانگ کلی دے، باہر روپ سُہاوے
پر اندر وچ داغ پری دا، دھوتا مُول نہ جاوے
344
موہوں کُوک پُکار نہ کردا، آس ربے ول لائی آ
اَیسے درد پچاون ہسدے، واہ مرداں دا دائیا
345
پیون کھاون سُندے گاون، خوشی کماون سارے
فضلاں دے دروازے کُھلے، طاق قِہر دے مارے
346
کاغذ لکھ دوڑایا قاصد، سر اندیپ شہر ول
خَیر خوشی دی خبر پُچائی، ملکہ جیودے گھر ول
347
سیف ملوک شہزادے اُتے، تاج ملوک ترٹُھا
کرے تواضع باہر حَدوں، کرد اِحسَانے کُٹھا
348
راتیں دِینہاں خوشیاں کردے، ہر دم دل پرچاون
سیف ملوک شہزادے اُتوں، صدقے ہوہو جاون
349
شمع جلان پلان پیالے، مجلس لان پیارے
عطر عبیر گُلاب صَندل دے، بہت کرن چَھنکارے
350
عود وجود جلائے آتش، بوُد نابود بنائے
دُود اپنادے سُود دوئے دا، دل خوشنودکرائے
351
تار ستار سَت تار بجائے، واہ ستّار چتارے
کُھول دِتے رب باب کرم دے، چنگ رباب پکارے
352
سارنگیاں سارنگ الاپن، اَیسا رنگ بنایا
طبلے پُر خوشبوئی خوشی تِھیں، خالی پیٹ پھلایا
353
تاڑی رات خوشی دی تاڑی، مارے خُوب پٹاکے
چٹکی چِٹکے چائی کہندی، چھڈو ہور لٹاکے
354
ہر ہک دے دل خوشیاں موجاں، غم نہ آہا ماسہ
سیف ملوکے دا دل گھائل، باہروں کُوڑا ہاسہ
355
پین شراب شتاب پیالے، کردے نُقل کبابوں
دس راتیں دس روز گزارے، خوشیاں باہر حسابوں
356
محلاں اندر دوئے شہزادے، مانن عیشاں موجاں
آدربار تخت پر بہندے، کرن سلامی فوجاں
357
رہے شراب کباب ربابیں، دس دن تے دس لیلاں
بعد اس تھیں نت رہندے آہے، وچ خوشی دیاں سیلاں
358
جاں کوئی روز گذشتہ ہوئے، کردے عیش جوانی
تاج ملوک خوشی کر ہک دن، کرن لگا مہمانی
359
سبھ فوجاں کروایاں موجاں ،عیداں خذِمتگاراں
سیف ملوکے نوں پھر دیندا، دولت مال ہزاراں
360
لاکّھ خزانے بَھرے دہانِے، زیور ہور شہانے
کئیں پُوشَاکاں سُچیاں پاکاں، زین اَسباب تَرانے
361
کوتل ہور پنجاہ دِتے سَن، نال اسباب سُنہری
پوزی کلغی جِھلمِل کردی، جیوں کردِینھ دوپہری
362
ساخت تَنی لگام رَکاباں، کِلے رَسِے سارے
سُونے موتیں نال جَڑاؤ، کوتل خوب سَنگارے
363
وہتر ہور بلیوے والے، گونٹ خچر اُٹھ گھوڑے
جامِے بہت دتے زرکاری، زِرہاں کلغی توڑے
364
ہاتھی کئیں عماری والے، بہتے خونی جنگی
چھوکریاں تے گولے دتے، رومی ختنی زنگی
365
ہندی آن اداواں والے، پتلے لَک جِہناں دے
بولی خوب طبیعت ہولی، لَٹک تُرن ول کھاندے
366
سِینے سنگ تے اَنگ پَکے سَن، سانو لڑے رنگ سُوہنے
مور چَکور تے ٹور کَھگاں دی، چور دلاں نوں موہنے
367
چِینی لونڈے روپاں والے، مُکّھ سُوہے گُل لالے
بدن صفائی چِین نہ کائی، چمکن چِین پیالے
368
نفر خطائی نہ خط آئی، دِسن پاک خطائیوں
ذرا خطائی کِسے نہ جائی، راس سُچن ہر جایوں
369
نقش چگل دے میوے دل دے، حُسن بَسنت بہاراں
رنگا رنگ پھلاں دی صورت، کردے قید ہزاراں
370
نرگس نین سِیاہ کشمیری، بِن پیتے متوارے
مِرگ نَیناں دِیاں شاخاں جڑکے، شیر جنھاں پَھڑ مارے
371
رومی شوخ چلاک لڈِکے، جو ہَتھ آون چِرکے
اگے آئے بھی چُھٹ جاون، رُوم کُھلن دےہہ پِھرکے
372
سیف ملوکے تائیں دِتے، خِدمت گار اِجیہے
تَنبو خےمے ہور قناتاں، انت حساب نہ ریہے
373
لعل جواہر مَانک موتیں، دولت مال خزانہ
بخشے سیف ملوکے تائیں، جو ہتھیار شہانہ
374
تاج ملوک اوہنوں دن راتیں، رکھّدا کول بَہالیں
ہر تدبیر َصلاح عقل دی، اُس نوں کِہے دسَالِیں
375
سیف ملوکے نوں رکّھ کوُلے، رہندا دل پرچاندا
قِصے عشق محبت والے، آہا نت سُناندا
376
خاطر جمع تَسَلی دے کے، شاد رَکھّے دل اُس دا
جاں صاعد چِت آوے اُس نوں، کرد غماں دی کُسدا
377
دل سی سِیخِے لگا بیرا، بُھجدا وانگ کباباں
سَرد آہیں تے سِینہ تتا، اکھّیں بھریاں ڈاباں
378
پرتے پاس اوساس چلاوے، رہے اُداس نمانا
بے غم ہو نہ ہَسے کِھیڈے، نت دِسے کملانا
379
لاغرانگ ہویا رنگ پِیلا، تَنگ رہے دن راتیں
ہر دم صاعد یاد کرِیندا، جاں کوئی لاوے باتیں
380
کَہندا ہئِے ہِئے بھائی میرا، بہت پیارا جانی
جانی نال برابر آہا، لا گیا چِھک کانی
381
جے اُس کُھوہ دریاَ وگاوَاں، کَہے میرے وچ چلدا
جان کرے قُربان میرے توں، دوست روز اَول دا
382
جے اُس نوں وچ اَگی سُٹاں، ساعت ڈھل نہ لاوے
خواہش میری کارن جلدی، اپنی جان جلاوے
383
حُکم میرے تھیں مُکّھ نہ موڑے، توڑے سِر دھڑ مَنگاں
ہَتھِیں بَدِھیں رہے کَھلوتا، بَھاویں سُکن ٹنگاں
384
ہک دوجے تھیں جُدا نہ ہوندے، دو جُثے ہِک جِندے
اَٹھے پہرور اگے مِلدے، گل لگ بِندے بِندے
385
پایا رب وِچھوڑا سَانوں، جان جِگر نوں چوڑا
نہ کُجّھ خبر، نہ سُکھ سُنیہا، دُکھ نہیں ایہہ تھوڑا
386
کِے کُجھ رَنج مصیبت ہوسی، یار میرے سِر آئی
میری اُس نوں اُس دی مینوں، ہر گز خبر نہ کائی
387
خبر نہیں ہُن وچ حِیاتی، سَانوں رب مِلاسِی
یا اِس داغ وِچھوڑے اندر، سِکدیاں جِند جاسی
388
کانگ طُوفان سمندر اندر، صاعد یار رُڑھَایا
رب ملاوے تاہییں مِلیے، لَبھدا نہیں لوڑایا
389
ماگر مچھ ہزار بَلائیں، سپ سنسارندی دے
کیونکر بَچِیا ہوسی اندر، مُشکل بے حدِی دے
390
پِھیر کَہے اوہ رکھّن والا، مینوں جِس بچایا
جے اُس نوں بی رکھّیا ہووس ،نہیں تعجب آیا
391
نوح نبی دا وچ طوفانے، بِیڑا ٹانگ لگائیوس
یونس پیٹ مَچھی دے اندر، اَمن امَان بَچائیوس
392
اِبراہیم خلیل چخا تے، اَگ کوہاں وچ گَھتی
رَکھّن والا رَاکھا ہویا، سِیک نہ لگا رَتِی
393
رب سچے نوں سَبھ تُوفِیقاں، جِس رکِھے سو رہندا
توڑے سے گزاں دے پانی، رہے سِرے توں وَہندا
394
یارب سَائنیا بھائی میرا، صاعد نام پیارا
جِے ہک وار ملَاویں خَیریں، تیرا فَضل نِیارا
395
اوہ بھی کوئی دہاڑا ہوسی، جِس دن صاعد مِلسی
جُھلسی واء مُراداں والی، کَلی اُمید دی کِھلسی
396
وِیکھاں گا دِیدار پیارا، صاعد اُتے صَنم دا
یا اینویں مَرجاساں سِکدا، کے بَھرواسا دَم دا
397
گھوڑے جوڑے دولت مایا، راج حکومت شَاہی
سَنگ بِناں کوئی رنگ نہ لاوے، تَنگ کرے گَل پَھاہی
398
پیدا ہویا قضیے جُوگا، میں دُکھّیارا جَمدا
کِس دِہاڑے نَظرِی پَوسِی، ساتھی ذِی سلم دا
399
ظالم عِشق پری دا سِینے، تیز النبو بالے
دُوجا گھاء وِچھوڑے والا، صاعد جانی ڈالے
400
جے اوہ یار پیارا بھائی، کَول میرے اَج ہوندا
دُکّھ قضےے وِیکّھ سَجن دے، ہَنجوں بَھر بَھر روندا
401
جَاں ہُن رب کَشائِیش کِیتی، میں پُہتا اس جائی
عِشرت عِیش سَکھّاندِی تَاہییں، جاں رَل بَہندے بھائی
402
مولیٰ پاک وِچھوڑا پایا، کون اَسَاں ہُن میلے
پھیر اُوسے در کُوک محمدصلیﷲعلیہ وسلم، کرم کرے اِس ویلے
403
میں اَج موجاں عَیشاں اندر، عِشقے باجھ نہ جھورا
پر ایہ راج حکومت خوشیاں، لذت دِین نہ بھورا
404
خبر نہیں اوہ صاعد جانی، یار پیارا بھائی
کِس مصیبت بھاری اندر، ہوسی کِیہڑی جائی
405
ہے صاعد رب خَیرِیں مہریں، سانوں جَھب ملائے
جِس جاَئی ہیں اُوتِھے تیرا، سُکِھّیں وقت لَنگھائے
406
برا وراگ تیرے میں تایا، مُدت بہت وہانی
درد فَراق وَساری مینوں ،اپنی دُکّھ کہانی
407
جے کُجّھ سِر میرے تے وَرتے، سفر قضیے بھارے
پَرہُن غم فَراق تِیرے دے، سَبھو ہور وَسارے
408
دولت مَایا سَبھ کُجّھ لدھا، کمی نہ رہیا کائی
پیراں ہِیٹھ شزادے پھر دے، خِدمت کرے لوکائی
409
پر مینوں کُجّھ بھاوے ناہِیں، دن دن ہاں دُکھّیارا
رو رو عَرض کراں رب مِیلے، صاعد یار پیارا
410
ایسے طرح شزادے اوتھے، کوئی دن بَیٹھ گُزارے
لوکاں بھانے موجاں مانے، دل اُس دے دُکّھ بھارے
411
میر وزیر تَمامِی لَشکر، تاج ملوکے سُندا
سیف ملوک اگے ہر ہر سی، ہَتِھیں بَدِھیں بندہ
412
سَبھناں بہت پیارا لَگِے، ہر کوئی عاشق اُس دا
جَوتَکے سو اُٹھ نہ سَکے، ہر ہِک دا دل مُسدا
413
عِلم عَقل تے ادب ہُنر سی، جو دُنیا تے خوبی
سیف ملوک اندر رب پائی، صُورت سی مِحبُوبی
414
نالے جِس دی عزت ہووے، بادشہاں دے اگے
سبھ کوئی اُس دی خاطر کردا، ہر ہِک دے منہ لگے
415
واسط دے سَبھ وَسن والے، شہری لوک گرائیں
بہت عزیز پیارا جَانن، سیف ملوکے تائیں
416
گلوں کریں گلان محمد، آن چڑھیِں جَد گھوڑے
شاعر تے دریا دوہاں دے، وَہن نہیں رب تروڑے
417
القِصہ جو قاصد آہا، سراندیپ وگایا
راتیں دنے اُڈیکن اُس نوں، اِیہ آیا کہ آیا
418
قَاصد جا اخبار پُچائی، سراندیپ شہر وچ
ملکہ خاتوں دَا پَیو آیا، شاہنشاہ نَگر وچ
419
عجائب الملوک اُوہدا سی، بادشاہاں وچ ناواں
شوکت شَان اُوہدِے دی یارو، کے کُجّھ گل سُناواں
420
رستم سَام سَکندر ثانی، دولت سی بہرامی
کیخسرو جمشید فریدوں، کردے ویِکّھ غلُامی
421
عِزت مال مُلَک دا سائیں، قَید کِیتا تَقدِیراں
بیٹی دے غم مار گَوایا، بَیٹھا وانگ ظَہِیراں
422
ہک جاَئی دی پِئی جُدائی، اِیہ افسوس نہ جائی
دوجا ننگ ناموس نہ رہیا، دِھی جوان کھڑائی
423
سَوپُتر پردِیسیں جاون، لے کے دِیس نکالا
ماؤ پؤ نوں میہنا ناہیں، نہ وٹا منہ کالا
424
جے ہک دھی چھُپاوے کِدھرے، چور قضائے والا
بَھلیاں دی پَت رِہندی ناہیں، کہندا لوک ادھالا
425
نموں جھان غماں وچ بہندا، ملکہ دا پئیو دائم
رات دہاں غمناک شرم تھیں، کِدے نہ ہوندا قائم
426
ملکہ خاتوں دا غم اوہناں، کھا گیا دل بُکے
ماپیاں دے رنگ پِیلے ہوئے، تِیلے وَانگر سُکے
427
اَٹھے پہر غَماں وچ رَہندے، سُکّھ دا ساہ نہ لیندے
دم دم نال چلاون آہیں، ہَنجوں نالے وَہندے
428
سُکے کھیت خوشی دے اُتے ،اَچن چیت اسمانوں
کّھریوں رحمت دا مینہ ُوٹھا، فَضل ہویا رحمانوں
429
جِیِونکر ڈُبی جنج بڈھی دی، حضرت پِیر تَرائی
تِیویں ملکہ خاتوں والی، خبر اوہناں گھر آئی
430
قاصد جا اخبار پُہنچائی، جَو جَو اکھّیں ڈٹھی
نالے کھول رکھی شاہ اگے، وِیر سَکِے دی چِٹھی
431
چِٹھی واچ ہویا شاہ راضِی، دفع کیتے رب جھورے
مَحلاں حرماں اندر سارے، سُکھ سَنیِہے ٹورے
432
گھر گھر اندر شادی ہوئی، سر اندیپ شہر وچ
مَاپے بَھین بَھرا قَبیِلے، آئے خوشی لہر وچ
433
اِستقبال اُوہدے نوں چَلے، ملکہ دا پِیُو مَائی
نالے مِیر وزیر اَکابر، سارے سَاک اشنائی
434
واسط ول روانہ ہوئے، قاصد گیا اَگیرے
تاج ملوک تائیں جَاکِہندا، سُن شہنشاہ میرے
435
ایہ تک آیا بھائی تیرا، لَشکر نال ہزاراں
حرم قَبِیلے نال تمامی ،اَنت نہ ناتے داراں
436
سیف ملوک شزادے تائیں، استقبال کریندے
سر اندیپ شہر دے سارے، آون صَدقے دِیندے
437
تاج ملوک شہزادہ تُریا، اَگوں مِلن اوہناں نوں
سیف ملوک سخی تے ملکہ، کَھڑیا نال دوہاں نوں
438
ہور وَڈے امراء اکابر، عزت والے سارے
میلے کارن چلے اَگیرے، جاگے بھاگ نیارے
439
دوہاں ولاں تھیں تُردے آئے، آن ملے ہک جائی
خوشیں ملِنے دی گَل ساری، جاندی نہیں سُنائی
440
ہک دوجے گل لالا ملِدے، شاہ امیر تمامی
سراندیپ شہر دا والی، لئے مبارک کامی
441
ملکہ نوں گل لاکے رُنے، مائی باپ ہُسیرے
مائی کِہندی گھول گھمائی، سِرچُمے ہَتھ پھیرے
442
خویش قَبِیلہ بھیناں بھائی، قوم رَلی سی ساری
ملکہ اُتے صدقے جاون، مِل مِل وارو واری
443
شُکر بَجا لیاون رب دا، کِہندے حمد ثنائیں
گئی گَواتی جِس ملائی، واہ اساڈا سائیں
444
سیف ملوک شزادے اَگے، ہوئے پھیر سلامی
شاہ امیر کبیر تمامی، کرکے رسَم غُلامی
445
وارو وار مِلن سِر کردے، سِرکردے قُربانی
لاکّھ ہزاراں کَرن نَثاراں، دیناراں زرکانی
446
ملکہ خاتوں دا پِیُو مِلیا، سیف ملوکے تائیں
گل لاوے تے منہ سِرچُمے لکّھ لکّھ دِئے دُعائیں
447
ملکہ خاتوں دا پؤ مائی، چِرکے مِلے وراگے
خوشیوں دونے ہو ہو، جاون ستے طالع جاگے
448
ایسے وکے شزادے اُتے، انت نہ کیتا جاوے
سر اندیپ شہر دے سارے، پھڑ پھڑ لَین کَلاوے
449
کر عزت تعظیم ہزاراں، جاہ جلال گَھنیِرا
تاج ملوکے دے گھر آیا، سَبھ اکٹھا ڈیرا
450
عِشرت عیش فراغت اندر، ہو بیٹھے مشغولی
بھین بھرا امراء اکابر، کٹھی قوم سمولی
451
تاج ملوک کہانی ساری، سیف ملوکے والی
الفوں لے لگ یِیِئے توڑِیں، زَبروں زِیر دَسالی
452
جزم اُوہدی کر نُقطہ نُقطہ، پِیش قضےے شداں
پائی فتح غنیماں اوپر، ضم عاصم دیاں مدّاں
453
عشق بدیع جمال پری دا، شاہ مہرے دی خوبی
اوّل آخر تیک سُنایا، غَلبہ تے مَغلوبی
454
ملکہ نال مَروت اِس دی، پاکی غیر دلیلوں
نالے دے گواہی ملکہ، مَرد شریف اصِیلوں
455
عِلم حیا پرہِیز صفائی، قوت صَدق دلیری
سے مرواں تھیں وڈا دایا، سے شِیراں تھیں شِیری
456
سے دیواں پر غالب ہوسی، ایس جنے تے باور
سے ماراں سنساراں اُتے، ہے تحقیق زوراور
457
اس دیواں نوں مار گوایا، دِیواں میں گواہی
سے دیواں پر بھارا راکس ،کُٹھا اِیس سپاہی
458
ایسا دیو مریلا اِس نے، مار گوایا جلدی
سے دیواں پر جِس دی آہی، زور دُہائی چَلدی
459
آفت ہور سنسار وڈیرا، مار ندی وچ پایا
لوہو جس دے نال تمامی، دریا ٹَھاٹِھیں آیا
460
میں دو برس ہوئے سَنگ اِسدے، وچ اُجاڑاں نِیراں
رَتی مَیل نہ ڈِٹھی اِس وچ، وانگر سَکیاں وِیراں
461
ماں پِیُو خویش قبِیلے تائیں، ملکہ نے گل دَسی
سب شابا اَحسنت پکارن، واہ شزادہ جسی
462
اِیسا صدق محبت والا، صاحب درد الم دا
عالی ہمت مرد وفائی، گھٹ زمیں پر جَمدا
463
عجب طریقہ محکم اس دا، دنیا وچ نیارا
اَیسی سیرت اَیسی صورت، واہ واہ سِرجنہارا
464
آفرین پکارن سارے، عَشقے عَشقے شابا
دونویں شاہ دلاسا کر دے، حَدوں بے حسابا
465
دَھن بابل توں بیٹا جس دا، دنیا اندر نادر
عاشق صادق عالم متقی، سگھڑ دلیر بہادر
466
ملکہ خاتوں دا پیو اُس نوں، دم دم نال ودھائے
کَہندا بیٹا سیف ملوکا، جو تُدھ کرم کمائے
467
ساڈے تھیں مک آوے کِیِکَر، ایہ تیری بَھلیائی
بندہ زادی اپنی ملکہ، توں قَیدوں چُھڑکائی
468
نیکی مہر مَروت تیری، جِیکر چاہیا مولیٰ
میں بھی کُجھ مُکاسَاں بیٹا، نال طریقہ اولیٰ
469
کِیتی تیری کِتے نہ جاسی، اجر دئے گا سائیں
جے کُجّھ وس اَسَاڈا ہوسی، لاساں اوتِھے تائیں
470
اِیہ گَلاں کر ہوئے باندے، کِیتی پھیر تیاری
سراندیپ شہر نوں چَلی، بنی تنی اسواری
471
ملکہ خاتوں تے شاہزادہ، سیف ملوک بدیسی
اوہ بھی نالے چاڑھ لیونیں، رب مُراداں دیسی
472
سر اندیپ شہر دے نیڑے، جاں منزل پر آئے
ملکہ خاتوں دے پؤ اگے، قاصد تُرت وگائے
473
دِتا حُکم وزیراں تائیں، جائیں خوب سُہاؤ
ہر کوچے بازار بَغیِچے، بنت بناء بناؤ
474
ہر صفے ہر محل چُبارے، جا دربار شَہانے
جَھاڑو دے چَھنکار کراؤ، کریو زِیب یَگانے
475
کنجراتے کلونت میراثی، بھاٹ سبھو ہور سازی
سوہنے ہور شہردے سارے، بانک بَناون تازی
476
فوجاں لشکر بھانڈے سارے، کرن تیار اَلیماں
سیف ملوک شزادے اگے، مِل کرن تعظیماں
477
ہر بازی گر بھگتے سارے، رنگا رنگ تماشے
ہور عجائب چیزاں نالے، دانے بے تحاشے
478
عالم فاضل مُلاں قاضی، مُفتی قاری سارے
اِستقبال کرن آ اگے، سیف ملوک پیارے
478
جیوں کر حکم شہانہ آہا، سَبھ بَجا لیاندا
ہر نغمہ ہر ساز ہر سوہنا، شہروں باہر آندا
480
ہاتھی لاسندھور بنائے، کتنے اُٹھ سنگارے
تازی زِین مرصع کرکے، کوتل آن کھلارے
481
گڈاں بہلاں پنیس ہودج، پالکیاں تے خاصے
ہور چہفان اوچھاڑ بناتی، چَھتر سُنہری خاصے
482
کھڑکھڑیاں سے کھڑیاں اگے، جاکر ہویاں کھڑیاں
کھینچے لار کرنچی جیونکر، ساون ہاٹھاں چَڑھیاں
483
میل کاٹھ تے بگھی رتھ سی، سِیج گڑی تے یَکے
اشتر گاڈی تے بُز گاڈی، ہور کئیں کم پکے
484
فوجاں لشکر رنگ برنگی، سَبھ سوار پِیادے
میر وزیر شزادے کِیتی، خوب سوداگر زادے
485
سوہنے سُندر بَانکے سارے، لالباس سَنگارے
مارن اکھ رکھن وچ پڑدے، تَک تَک ڈَھہن ستارے
486
زیور حُسن اوہناں دے کولوں، جَھلک لگی اَسماناں
گاون ساز بجاون سازی، نغمہ ناچ ترانہ
487
ہور زوراور کُشتی والے، لَتھے مِل اَکھاڑے
ڈنڈ سروتے کردے پکڑاں، ہک دوئے تھیں چاڑھے
488
کَلاجنگ ہک کرے شتابی، غفا تنگ ہک کردا
ہِک چائے ہِک اگے آنے، روم پھرے ہک مردا
489
دھوبی پٹڑا کر ہک سُٹے، ہک بنگڑی کر بَھنے
ہک گردن تے کرے سواری، دوجا نَوہندَر بھنے
490
تیر انداز سوار بہادر، نِیزہ باز سپاہی
کرن قَواعد آپو اپنی، جمع ہوئی سَبھ شاہی
491
سیف ملوک شہزادے کارن، ہویا تیار الیما
کے حساب سناواں یارو، سے اسباب عظیما
492
سیف ملوک اگے ونج ہوئے، حاضر سَبھ تماشے
مِلے سلامی میر شزادے، افسر بے تحاشے
493
ملکہ تے شہزادے اُتے، صدقے کرن نثاراں
چَھم چَھم برسن سُچے موتیں، جیونکر مینہ بہاراں
494
ایسے طرح نثاراں کردے، ٹُردے نال بہاراں
ملکہ تے شاہزادے اگے، مُجرے ہون ہزاراں
495
تخت اُتے شاہزادہ بیٹھا، خَلقت چائیں جاندی
نغمے ناچ اگے سَے مُجرے، چَمکے سونا چاندی
496
سر اندیپ شہر دے سوہنے، ہِک تھیں ہِک سوایا
صفاں بنا کَھلوتے آہے، جدوں شزادہ آیا
497
آب گئی بے تاب دَسیِندے، ہوئے شتاب سلامی
جیونکر مصر شہر وچ، یوسف کَجِے حسن تمامی
498
جیوں کنعانی مصر شہردے، سوہنے خاک کِیتے سَن
اس مصری نے سر اندیپی، قند پَچھاک کِیتے سَن
499
ملکہ خاتوں جس وچ آہی، اوس کَجاوے اگے
ناچ تماشے تے سِر صدقے، وہل نہیں ہَتھ لگے
500
شوکت شان اِجیہی کردے، آن شہر وچ پُہتے
انت حساب شماروں باہر، دے سِر صدقے بہتے
501
سر اندیپ شہر دا والی، نال لِئیں شاہزادے
عالی تخت اپنے تے آیا، دل وچ خوشی زیادے
502
اپنے تخت اُتّے اُس پھڑکے، سیف ملوک بَہایا
بَدِھے ہَتھ کَھلوتا آپوں، خِدمت گار کَہایا
503
ہک ہزار چنام منگائے، کوتل گھوڑے تازی
سُم جالی دنب توڑی سبھناں، زینت زردی تازی
504
یوز ہزار شکار ازمودے، چِیتے چیتے والے
ہور ہزار شکاری کُتّے، مارن مِرگ سُکھالے
505
تنبو خَیمے سُرخ قَناتاں، مُل جِنہاندے بھارے
ستَر ستَر اشتر شتر، لَدِے زر دے سارے
506
سَت صَندوق زمُرد موتی، لعل جواہر ہیرے
چالیھ ہور صَندوق پوشاکاں، رخت قماش ذخیرے
507
اِیہ سَبھ چِیزاں شاہزادے نوں، دتیاں کر نذرانہ
جو جو چِیز پَسندِی آئی، سارا ڈھونڈ خزانہ
508
سنج اسباب ہتھیار فولادی، جو لائق سُلطاناں
اَدھو اَدھ دِتا ونڈ سارا، بادشاہی سَمیانا
509
اَدھو اَدھ دِلوں ہو راضی، باجھوں عُذر بَہانے
سیف ملوکے نوں وَنڈ دتے، ملک سپَاہ خزانے
510
سر اندیپ شہر دا والی، دے کے دان زیادے
بَدھیِں ہتھِیں عُذر مَنیندا، کَہندا سُن شہزادے
511
جو تُدھ ملکہ پِچھے جَھلی، رنج مصیبت دُونی
حق تیرا اوہ مُکداناہیں، گوہڑے وچوں پونی
512
کرکے کرم سخاوت بیٹا، بخشیں وادھا سارا
اَگوں بھی میں نوکر تیرا، نہ کُجّھ عُذر نہ چارہ
513
جس جائی توں پانی ڈولھیں، اُوتھے رت ڈولِھیسَاں
جس پَاسے توں قدم اُٹھاویں، اودھر سیس جُھلیساں
514
جِتنا وَس لگے گا میرا، لاساں دِلوں اِیمانوں
جے مطلب ہَتھ آوے تیرا، فَرق نہ کرسَاں جانوں
515
سیف ملوک تخت توں اُٹھ کے، کرن لگا تسلیماں
دے جواب اُس گل اوہدی دا، وانگ اصیل حَلیماں
516
جیونکر رسم رسوم شہانی، کرکے اَدب آداباں
سیف ملوکے راضی کیتا، شاہ نوں نال جواباں
517
تاں پھر ملکہ دا پیو ہَتھوں، شاہزادے تے وِکیا
بخشی جاء علیحدی جِتھے، رہے سُکھلا ٹِکیا
518
ماڑی خاص شَہانی جو سی، اپنے بیٹھن والی
اُوتھے فَرش سُنہری کِیتے، مانجے وانگر تھالی
519
وچ سونے دا تخت وچھایا، لعل جَواہر جَڑیا
مجلس کارن نرم غَلیچے، انت نہ آوے اڑیا
520
ماڑی دی تعریف نہ ہووے، کے گل کراں زبانوں
دَھرتی اُتے آہی یارو، مِثل بنی اسمانوں
521
چھت پرت کِیتی اُستاداں، ہر ہر تھاں ہزاراں
بُوٹے تے پھل کھیل رنگاں دے، باغ بہشت بہاراں
522
شیشے لاون جھلک چوطرفے، موتیں لٹکن چَھجے
نقش نگار صفائی صُفیاں، وہڑے رونق رجے
523
سیف ملوکے دا اس جائی، خوب سُہایا ڈیرا
لَدھا شاہی راج حکومت، اگلیوں کُجّھ وَدھیرا
524
سر اندیپ نگر دا والی، کول اوہدے نت آوے
بہت خوشامد خاطر کردا، کِھیڈیں چِت بھُلاوے
525
چوپٹ گنجفے تے شَطرنجُوں، ہَس ہس کردے بازے
بد رنگوں رب رنگ بنایا، برسا بولے تازے
526
پَہلے ہَتھ اٹھاراں اٹھے، چھپ گئے ترے کانے
پنجے چھکے دوئے پوئے، سَبھ آون من بھانے
527
سَت سَت واراں پَین سَتاراں، دا رکھے جد اُ س دا
شاہزادے نوں شہ نہ آوے، نہ جُگ پَھٹکے کُسدا
528
تریہرے داء رکھاوے پاسا، چھ ترے پنج دوبھائی
نالے پنجیں چوہیں اوتھے، بِند نہ پوندی کائی
529
چھے دوئے چھے چار اٹھاوے، پون باراں تے تیراں
کَچے بھی ہوجاون پَکے، جُگ میلن کھڈ چیراں
530
پنجڑے چِھکڑے جے لاچاروں، دا رکھن ترے پنجے
بدھے باجھ لیاون ساراں، سچ دے کانے گنجے
531
عاشق نرگوں پے پے نکلے، کِتنی کِتنی واراں
رنگوں چا بدرنگ بنائے، چھڈ نکلے گھر باراں
532
سنگ قبیلے رنگ اپنے تھیں، ماری دا اُٹھ کِردا
ہر خانے ہر پاسے گردے، دَھکِے کھاندا پھردا
533
کِدھرے ہوندا قَید نمانا، کدھرے وَت مَریِندا
جاں رب سچا کرے محمد٘، پک کے واصل تھیندا
534
کَدے شزادہ کرے مطالعہ، دفتر علِم کلاموں
کَدے کچہری لا عدالت، کردا خَاصوں عَاموں
535
کدے ہکلا بیٹھ سُکھلا،کردا عیش اندر دے
گاندھی شیشے بھر بھر لاون، ہر ہر قِسم عَطر دے
536
ساقی وانگ شراب پیالے، مُکّھ روشن گل لالے
ہَتھ صراحی نور صباحی، کاسے پورپیالے
537
عیش شرابوں نُقل کبابوں، تار گُھنگھار ربابوں
ساقی مطرب ہر ہک ٹوٹا، خورشیدوں ماہتا بوں
538
چھوکریاں وچ خدمت حاضر، لونڈے ہور بے ریشے
سَبھو سَن ان بدھے موتیں، صاف بدن جیوں شیشے
539
کول رہے سُلطان ملک دا، ساعت مول نہ وِسے
صبرارام نہ آوس جاں جاں، سیف ملوک نہ دَسے
540
جاں شزادہ ہووے اداسی، آپ غزل کوئی گاوے
سُننے والے رَہن نہ ثابت، ہوش تماماں جاوے
541
جدوں نشے دی مَستی اندر، آپ سرود الاپے
دانے لوک ہوون دیوانے، رو رو کرن سِیاپے
542
جاں پھر یاد َپوے اُس صاعد، نام اوہدا لَے روندا
آہیں ڈھاہیں مار شزادہ، نِیلا پِیلا ہوندا
543
ہو بِیتاب پَلنگ پر ڈِھہندا، طاقت رہے نہ جُثےّ
تیغ فراق سَجن دی کولوں، پل پل اندر کُسے
544
شاہ ملک داتے ہور سارے، میر وزیر سیانے
ہون تعجب وِیکّھ محبت، صدق صفا یَرانے
545
شابش آفرین ہزاراں، ہر کوئی کَہے شزادے
اَیسے مرد اَنصافے والے ،ہوسَن نہیں زیادے
546
ہِک پری دی مُورت تَک کے، گھر درشاہی چَھڈی
چُوداں بَرس سِرے پر جَھلی، رَنج مصیبت وَڈی 547
اوس گلوں بھی مڑدا ناہیں ،چلَا اگیرے جاندا
پھر ملکہ نے ویر بلُایا، اُس نوں بھی گھر آندا
548
پھر جو یار پیارا بھائی، صاعد نام کوئی ہے
اُس بِن گھڑی آرام نہ اس نوں، ہر دم یاد سوئی ہے
549
ہر ہر پاسے صدقوں، پکا اہل وفا یگانہ
گھٹ گھٹ پیدا کرسی، یارو ایسے پُت زمانہ
550
ملکہ خاتوں تے بھین اُس دی، بدرہ خاتوں رانی
بدیع جمال سہیلی جس دی، شاہ پری من بھانی
551
دوئے بھیناں مُڑ مُڑ آون، نالے ماؤ اوہناں دی
سیف ملوکے کول لیاو،ن جوشے اوس سُکھاندی
552
کھانے دانے ہور پوشاکاں، شربت رنگ برنگی
اوس عزیز اگے آ رکھن، چیز دِسے جو چنگی
553
عِشرت عیش سَبھو کُجّھ لَدھا، یار نہ اکّھیں ڈِٹھا
جاں جاں یار نہ مِلے محمدؒ، کُجّھ نہ لگدا مِٹھا
554
عاشق نوں ایہ مال خزانے، تخت حکومت شاہی
دلبر باجھوں ایویں دِسدے، جیوں چوراں گل پھاہی
555
ہک دن ہو اُداس شہزادہ، کَہندا ملکہ تائیں
کَد اقرار ہووے گا پورا، جاندی عمر اَضاعیں
556
جِنھاں دے دل حب سَجن دی، سو کیوں بیہن نچلے
جچر فراق ہووے تقدیروں، اِچرک وَس نہ چلے
557
جاں پھر دس سَجن دی پونے، بدھے رہن نہ ٹھلے
اس شاہی تھیں اس دے کوچے، بھلے مینوں دھر کلے
558
جس دل حُب پیار سجن دا، ہر دم مِلیا لوڑے
کِیتے قول اساڈے ملکہ، شاید تُساں تروڑے
559
یا میں تھیں گستاخی ڈٹھی، یاتسیں کِسے ہوڑے
ضائع عمر مِلے بِن جاندی، جَگ جیون دن تھوڑے
560
یاہُن یار ملاؤ مینوں، قول مُنہیں دا پالو
یاکوئی طرف ولایت اُس دی، رستہ پندھ دَسالو
561
تخت ولایت دولت عزت، گھر میرے بھی آہی
سب کُچھ چھوڑ پری نوں وِیکھن، ہویا سمندر راہی
562
پھیر تُساں اِس بادشاہی وچ، کِیتا قید دھگانے
میں دلبر بِن سولی اُتے، عیش تُساڈے بھانے
563
موجاں مانن نہ میں آیا، تخت تُساڈے بہہ کے
پری ملے تاں بہتر نہیں، تاں کے لینا بہوں رہ کے
564
رُخصت کرو اُتے ول مینوں، جت وَل دِس سجن دی
پَردیساں سِردِیساں کِدھرے، وانگن کوہ شِکن دی
565
صدقہ کر جوسیس سجن دیاں، قدماں وچ نہ لاھیا
بھارا بھار نِکما دھڑتے، ایویں رکھیا چایا
566
یا مَرساں یا تَرساں کِدھرے، کرسَاں سِر قُربانی
یامیلو یا لوڑو ملکہ، جاندی مفت جوانی
567
ملکہ خاتوں آکّھ سُناندی، مِنت کرے پھڑ پَیراں
کِہندی کرو تحمل بھائی، جیوں دھیراں تیوں خیراں
568
کیتوئی صبر تحمل اگے، چوداں برس لمیرے
ہورہُن چودہ دن کرجِگرا، آئے بھلے دن تیرے
569
صبر پیالہ زہر نوالہ، اول مُشکل بھارا
اوڑک نفع اِجیہا کردا، جیوں تریاق پیارا
570
کوڑا منہ ُمصّبر کردا، دین ہُبّک ہریڑاں
پرجاں سَنگھوں ہِیٹھ لَنگھائیے، دفع ہوون کئی پیڑاں
571
کوڑا کھاون سوگُن پاون، مِٹھا کھاون والے
خون غلیظ ہووے تَن روگی، تھوڑے رہن سُکھالے
572
چوداں روز صبر کر بھائی، جَھلیں درد جُدائی
بَیٹھا پی شراب صبر دا، کف غماں دی جائی
573
اَلتَّانِیْ مِنَ الرَّحْمٰنِ، تاؤل نہیں کریدی
دم دم خبر اسانوں آوے، عجب جمال پری دی
574
نور ظہور پری دے کولوں، ہوسی دور ہنیرا
سر اندیپ ملک وچ سارے، چانن ہوگ ودھیرا
575
ہوسی باغ اساڈے اندر، آپریاں دا ڈیرا
مشتاقاں دے بھاگ سوائے، جدوں کرے گی پھیرا
576
گھر در ساڈے ہوگ بہشتوں، رونق روپ سَوایا
اوہ بھی نوروں نور ہوئے گا، جِس کِس درسَن پایا
577
جس دیدار نہ ویکھن ہویا، نال افسوس جلے گا
عشقے باجھ نہ ڈٹھا جاسی، عاشق جھال جھلے گا
578
توہیں عاشق خاصہ اُس دا، آیوں چھوڑ ولایت
اُس پِچھے تُدھ سِرتے جَھلی، سختی بے نہایت
579
میں بھی قَسم خدا دی کرکے، کِیتی شرط پَکیری
عجب جمال پری دے اگے، عرض کراں گی تیری
580
ماں میری تے بدرہ خاتوں، اوہ بھی کھاون ہباّں
جے خِیری ہُن کیِتا مولیٰ، میِلاں نال سَببَاں
581
نال بدیع جمال پری دے، سیف ملوکے تائیں
کٹھی اسِیں ضِیافت کرساں، آکھن چائیں چائیں
582
باپ میرا بھی قَسماں کردا، جاں وَس لگا میرا
سیف ملوک دھرم دا بیٹا، کرساں فِکر بتیرا
584
اَسیں سبَھو اِس گَلے اُتے، آپو اپنی جائی
شامل ہو کَھلوتے آپے، چِنتا نہ کر بھائی
585
دِیسی رب مَراداں تِینوں، شَک نہیں اِک ذرہ
نال بدیع جمال پری دے، ہوگ وصال مُقرّہ
586
سُن گلاں شہزادے تائیں، ہوئی کُجّھ تَسلی
لے دعائیں اَتے ثنائیں، ملکہ گھر نوں چلی
587
آساقی بھر دے پیالا، آیا وقت خوشی دا
نیڑے آمقامی ہویا، پِچھلا یار پُوشیِدہ
588
مدھ پیواں مستانہ تھیواں، رَل کے سَنگ سواراں
شہر جنگل تھیں باہر نِکل کے، ڈھونڈ لیاواں یاراں
شہزادے دا صاعد نال ملاقات کرنا تے اک دوجے نوں اپنا حال دسنا 1
راوی اِیس کہانی والا، لعلاں دَا ونجارا
چُن چُن موتیں دئے مزورِی، کَہے محمدؒ یارا
2
شہزادے نوں چھوڑا ُتھائیں، سَنگ لدھا اُس بھارا
صاعد دی لے خبر اکلا، دور رہیا بے چارا
3
اوکّھا سوکّھا ہو اِک واری، ڈھونڈ لیاویں اِس نوں
تینوں بھی رب سَنگ مَلاوے، سَنگ ملِاویں اِس نوں
4
سر پر سفر مصیبت سہیئے، اپنا حال ونجایئے
نجم النساء سہیلی وَانگر، یاراں یار ملایئے
5
حاتم طائی نے سن بھائی، کِیتی کِیڈ کمائی
مَن سوال دوئے دے لِببئے، اپنی جان گوائی
6
بادشاہی سُٹ سفر مصیبت، سَت وَاری اُس چائی
ہُن تک نام حِیات اوسے دا، شابش دِیس لوکائی
7
توں بھی مرد جوان کَہاویں، کُوڑا سچا جیسا
صاعد تے شاہزادے والا، میل کراویں کیسا
8
اُس نوں باہوں پکڑ شہر دے، راہ پر آن بَہائیں
سیف ملوک شکار چلے تاں، اوسے راہ لنگھائیں
9
ہِک دوجے نوں ویکھ لَئین گے، رہسی نہیں ہکلا
دونویں راضی ہون اس کموں، پاک تیرا تَد پلا
10
بَنھ ہُن لَک محمدبخشا،راوی مرد وَنگارے
ہِک دن سیف ملوک شہزادہ، چَڑھیا طرف شَکارے
11
سراندیپ شہر دا والی، شاہنشاہ وڈیرا
اوہ بھی نال شہزادے چڑھیا، لشکر ہور بَتِھیرا
12
سر اندیپ نگر وچ پِھر دے، کوچِے گلی بَزاراں
ہر ہر قَدمِے نال شزادے، لوک دِئے سِروَاراں
13
مانک موتیں ہیرے پنے، مہراں ہور دِیناراں
صدقے سَٹ سَٹ تودے لگے، پَیراں ہِیٹھ سَواراں
14
خلقت بَھج بَھج تَکن آوے، سیف ملوک پِیارا
مصر شہر دا والی کَیسا، دیوتیاں تے بھارا
15
میر وزیر امراء شزادے، شاہ سَوداگر زادے
پَنچ پَنچَایت اہل ولایت، صَدقے دین زیادے
16
شاہزادے نوں وِیکھّن وَالے، انت نہ رہیا کائی
ہِک دُوجے تے ڈھ ڈھ مَردے، عورت مرد لوکائی
17
ہک چُبارے وِچوں وِیکھن، جَھاکی کھول شتابی
گلیاں چَھت بزار بَنیرا، خلقت بے حسابی
18
سب کسے نوں مِٹھا لگدا، ہر ہک دے دل پُڑدا
خلقت تَک تَک رَجے ناہیں، کوئی نہ پِچھے مُڑدا
19
ہک شزادہ دُجا سوہنا، نالے سَخی بہادر
نالے دور وطن تِھیں آیا، سفر ڈٹھے اس نادر
20
حُسن جوانی مَدھ مَستانی، چہرے عشق نورانی
عمر اَوائِل ہوندا گھائل، جو دیکھے اس جانی
21
دانشمند اکابر نالے، عالم فاضل رَاگی
خوش آواز کرے جِس ویلے، پِیڑ پَرم دی جاگی
22
ہر بندے نوں لگا پیارا، جِس جس نے اوہ ڈٹھا
جِیہڑے صِفت زبانوں کردے، ہووے اُوہناں منہ مِٹھا
23
سُننے والے سُن سُن صِفتاں، عاشق ہون بَتیرِے
شاہزادہ وچ شمع نُورانی، خلق پَتنگ چوپِھیرے
24
جے اوہ قدم اکھّیں تے رکھے، سَبھ آکھن بسم اللہ
ہر کوئی دے دعائیں دل تِھیں، کوئی نہ کردا گِلّہ
25
خلقت آکھے جو کُجّھ خوبی، دنیا اُتے آئی
جو جو صِفت سلَاہن والی، خالق پاک بنائی
26
جو بَھلیَایاں وَدھ شماروں، وِچ کتاباں سُنیاں
سَبھناں صِفتاں وچ محمد، ایہو سَچ مُچ گُنیاں
27
جو کُجّھ زِینت زِیب بدن دا، صُورت حُسن جوانی
اِیسے کارن سرجی خالق، دِیتوس کر ارزانی
28
وِیکّھ حِیران رہی سَبھ خلقت، تَھاں بَتھاں کھلوئی
سیف ملوکے دی اَسواری، شہروں باہر ہوئی
29
رَکھ شکار بہانہ ٹُریا، ہون جنگل دا وَاسی
صاعد دے اِس درد فراقوں، ہویا جی اُداسی
30
پَری وَلوں کُجھ ہوئی تَسلیم، وقت مِلن دا آیا
چودھاں روزاں دا کر عرصہ، ملکہ ذِمہ چایا
31
صاعد دی ہُن چِھک سِینے وچ، لَین ارام نہ دِیندی
ترٹی سَانگ کَلِیجے اندر، ہر دم رڑک مَرِیندی
32
شاہزادہ دل خَفگی اندر، چُپ چُپَاتا جاندا
باہر شَکاری دِسِے وِچوں، آپ شکار غَماں دا
33
صاعد نوں ہر سَاعت اندر، یاد کرے تے رووے
آکھے یارب سَائنیا کِتھوں، اِیڈ نَصِیبَا ہووے
34
صاعد یار مِلے اَج مِینوں، اَچن چیت اِس راہوں
جاوے داغ جُدائی والا، ہووے فضل اِلٰہوں
35
اوسے سَیر شکارے اندر، پِھردا سی شاہزادہ
کے تَکدا ہِک جائی بَیٹھا، مرد بڈھا ہک سادہ
36
بَیٹھا کول اوہدے ہور دُوجا، شخص جوان عمر دا
تن رنجوری، اوپر بُھوری، نہ تَہبند کمردا
37
لَمے وال مَداری وانگر، لِٹاں بَن بَن آئے
نہ سِرپَگ نہ ٹوپی چولی، منہ سِرخاک رمائے
38
پیریں پاڑ بیائیاں کیتے میل کیتا رنگ کالا
نقش سندر محبوباں والے مجذوباں دا چالا
39
لاَغر اَنگ ہویا سُک تِیلا، رنگ کیسر جیوں پیلا
اَکھّیں پانی ڈُل ڈُل ڈَلکے، بُرا غریبی حِیلہ
40
ہتَھاں پَیراں دے نونہہ ودھ کے، نشتر وَانگر ہوئے
بَغلاں ہور حَجَامت والے، لمے وال کَھلوئے
41
ہِکو بھوری تِکلا اوپر، اَوہو لَک دَوالے
چُپ چُپَاتا بَیٹھا ڈٹھا، مَجذُوبَاں دے چالے
42
نموں جَھان حِیران فِکر وچ، سِر زَانو تے دَھریا
آیا نظر شزادے تائیں، دھوڑ غماں دی بھریا
43
جاں کر نظر ڈٹھا شاہزادے، پَیا بھلاوا عقلوں
صاعد وانگ نمونہ دِسے، ہَتھوں پَیروں شَکلوں
44
کر تاکید ہزار ہزاراں، کَہندا شاہ نقیِبے
لے چل ڈیرے میرے اندر، اُس مجذوب غریبے
45
چیتا چیتا قابو رَکھیں، مَت کِدھرے اُٹھ جائے
جاں میں مڑکے ڈیرے آواں، آن دَسیں اُس جائے
46
لے کے حکم غلام شتابی، پِھریا جا چوپھیرے
دَھر اگے مَجذوبے تائیں، آن بہائیوس ڈیرے
47
شاہزادے نے تاؤل کِیتی، کِیویں مُڑکے چلاں
اوس غریب جَنِے تھیں پُچھاں، حال اوہدے دِیاں گلاں
48
چَامل چَایا چاء چلایا، گھوڑے چابَک لایا
ہک اندر سی سِک سَجن دی، چھِک وراگ لیایا
49
ڈیرے آن لتھا پھر جلدی، فارغ ہو اشکاروں
آون سات غلُاماں تائیں، حُکم ہویا سرکاروں
50
حاضر کرو شتابی اِیتھے، اُس مَجذوب جَنے نوں
خَفگِی دی گل پُچھیے ساری، خَفتی رنگ بَنے نوں
51
خِدمت گار گئے اُٹھ جلدی، پَکڑ غریب لیاندا
شاہزادے دے تختے اَگے، جاں اوہ ہویا واندا
52
کرے سَلاماں وَانگ غُلاماں، چُم زمین ادب دی
کہے دعائیں صِفت ثنائیں، وَانگ کلام عَجب دی
53
بُہت فَصاحَت نال بَلاغَت، کرے کلام زبانوں
خوش آوازہ سمجھ اندازہ، پُھلے سُخن بِیانوں
54
وانگ وزیراں کر تَدبِیراں، خُوب کرے تَقریراں
سُن تَفسِیراں با تَاثِیراں، لَگی چُپ امیراں
55
چال کمال وبال الودی، نال زوال اویہی
حال مثال کنگال سودائیاں، قال مقال اجیہی
56
عام تمام کلام اوہدی سُن، کام سلام شہانے
نام انعام حرام ہَوئیو نیں، وِیکھ کمام یَگانے
57
شاہزادے فرمایا اگوں، سُن توں مرد غریبا
کِتھوں آئیوں کِتھے جاسَیں، پِھیرے کِدھر نصیبا
58
کے مطلب کے نانواں تیرا، دِسیں مرد بدِیسی
کہی اوس مطلب پُچھو ناہیں، کون سائیں بِن دیسی
59
مصر شہر تھیں آئیوس شاہا، اوہ میں وطن پیارا
جاون دا کُجّھ پتہ نہ اگوں، کِت ول رِزق ہمارا
60
نام مصر دا سُن شاہزادے، بَھڑک لَگی آگ سِینے
آہ چلاوے تے فرماوے، سُکھ وَس مصر زمینے
61
پھر پُچھے کے نانواں تیرا، سچ دَسالیں بھائی
کہی اوس نام میرا ہے صاعد، رکھیا بابل مائی
62
صاعد دا سن نام شزادہ، تختوں اُٹھ کھلویا
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردِی، سہی موےا جیوں مویا
63
جاں بے ہوش ہویا شاہزادہ، ڈٹھا نَفر غلُاماں
بے عقلاں کُجھ سمجھ نہ کِیتی، پایا شور ہنگامہ
64
جو جو آہے دانش والے، شاہزادے پر ڈَھہٹھے
صاعد نوں پَھڑ مارن لگے، ہو بے عقل اَکٹھے
65
کُند فہماں نے مُعلم کِیتا، شاہزادے دا وِیری
سیف ملوک کِیتا اِس دُکھیا، ایہ کیوں جاوے خَیری
66
ہک دوئے تھیں سرس اوہ ظالم، ترس نہ کردا کوئی
اُس عاجز دے وَنڈے یارو، کے دَساں جو ہوئی
67
لتاّں مُکے مار طمانچے، نال تراڑاں وٹاں
سوٹے سے سَلاکاں پائیاں، بھنّیا پھٹاں سٹاں
68
ماراں کھاندا ڈھہندا گُڑدا، کر ہمت اُٹھ نٹھا
ہک اکلے کوٹھے اندر، چُھپ کتے ونج ڈھہٹھا
69
سیف ملوک اُتّے چھنکائے، عطر گلاب امیراں
پکھے جھلے تَلیَاں مَلیاں، وانگن سَکیاں ویراں
70
جس ویلے شاہ ہوش سنبھالی، پُچھیو س صاعد کِتھے
سبھ حقیقت نَفَراں دَسی، ایہ کُجھ گزری اِتھے
71
ماری دا اُٹھ نٹھا صاعد، اَسیں رہے وچ رولے
خبر نہیں ونجھ چُھپیا کِتھے، ہے بَچیا کس ڈولے
72
سیف ملوک کہیا کم بَختو، بُرا ہَنیر کیتوئے
اپنے ولوں سَجن بَن کے، میرا لہو پِیتوئے
73
احمق سَجن دی بَھلیائی، وَیر ہوندا سترانا
تن دے سَجن دل دے دُشمن، جِنھاں زُہد نہ بھانا
74
شاہزادے فرمایا اُس نوں، پیدا کرو شتابی
نَفراں جاتا ہے تَقصِیری، کریے ڈھونڈ خرابی
75
نَفر غلام چو طرفی دوڑے، آوے کِتوں نظر وچ
پیر اواہنا آپ شہزادہ، بَھجدا پِھرے شہر وچ
76
کوچے گلی بزار محلے، دِیندا پِھرے ڈَھنڈورے
اِس صُورت اِس قد اِس ویسے، اِس روشے اس ٹورے
77
اِیس گھڑی وچ اَساں کھڑایا، دَسو جِس نے ڈِٹھا
یا کوئی ڈھونڈ لیاوے کِدھروں، کھول دیاں اُس چِٹھا
78
ہِک ہزار دینار دیاں گا، جو اُس نوں پھڑ آنے
بہت عزیز اَسانوں لَگسی، سَجن دل دے بھانے
79
سرگردان شزادہ پِھردا، منہ کوڑا دل پِھکا
وِیکھ اوہنوں جَگ لوڑن چَڑھیا، کیا وَڈا کیا نِکّا
80
خاطر خوف شاہاندا نالے، طمع پیو نیں زر دا
جا بَجائی لَوڑَن خلقت، پَتہ کرن ہر در دا
81
نہ کوئی کُھوج نشانی لَبھے، نہ کوئی پتہ نہ دَساّں
صاعد چُھپیا سُنے ڈھنڈورے، آکھے کِت ول نَساں
82
جیوں جیوں لوڑ تلائش وِیکھے، بَہندا ہو چُپیتا
دل وچ کرے دلیلاں ربّا، بُرا کیا میں کیتا؟
83
کے میں خون ایہناں دا کیتا، ایڈ گناہ کبیرہ
ڈھونڈ سزائیں دیون لگے، آندوس کس تقصیرا
84
خبر نہیں جے قتل کرن گے، یا پھڑ قید کَرِیسن
یا کوئی سخت تَنبیِہاں دے کے، غصےّ نال مَرِیسن
85
صاعد خوف اندیشے اندر، جان سُکی تن کَنبے
سیف ملوک ڈھونڈنیدا وتدا، چایا درد اَلنبے
86
گھر گھر ہوکے دِیندا پِھردا، بَھجدا پَیر نہ لگے
خفگی نال ہویا رنگ پیِلا، ہوٹھ سُکے منہ بَگے
87
لدھا یار کھڑایا مُڑ کے، پیا ہنیر خدایا
جیون میرا ہے کِس کاری، جِے اوہ ہَتھ نہ آیا
88
اَودَھر اوہ دعائیں مَنگے، شَالہ کوئی نہ وِیکّھے
اِیدَھر اِیہہ کہے جَھب لَبھے، میل ہووے کِت لِیکھے
89
دو بندے اُس کوٹھی آئے، اوڑک لوڑ کریندے
اندر وڑ کے ویکھ لیو نیں، جھنڈوں پکڑ مریندے
90
صاعد عاجز دے دُہائی، نسدا یارو ناہیں
بَنھّے ہَتّھ سوال پکارے، اِتنا مارو ناہیں
91
والاں تھیں پَھڑ دَھروہ لَیؤ نیں، ونج حضور پچایا
جاندے جِنّے وانگ فراقے، اپنا آپ وکھایا
92
جھکھڑ پت اُڈائے پِیلے، پِھری ہوا چَمن دی
نس پیا روہ چھنڈ وچھوڑا، آئی وار مِلن دی
93
ہو بیہوش ڈھہٹھا ونج صاعد، کجھ خوفوں کُجّھ ماروں
شاہزادہ پَھڑ تَلیاں مَلدا، آپ کرِیندَا داروں
94
عَطر گُلاب لگے چَھنکاون، ہور ملن خوشبویاں
ہوش پِھری اُٹھ بَیٹھا کہندا، دَسیں کِیکَر ہویاں
95
حال حقیقت اپنی ساری، کھول سُنا جوانا
کیونکر مصر شہر تھیں ٹُرکے، پُہتوں اِیہناں مَکاناں
96
صاعد دے دُعا شزادے، شَالہ سُکھیا جیویں
دولت تخت اقبالاں والا، سدا زیادہ تھیویں
97
سر پر ظل الٰہی ہووے، قدماں وچ ولایت
دُشمن چُور ہوون تے سَجن، مَانَن خوشی نہایت
98
شَوکت شان عدالت عزت، رَاج حَکومت پایہ
روز قیامت توڑی شاہا، دِن دِن ہووے سوایا
99
عاصم بن صفوان شزادہ، مصر شہر دا والی
نوکر اس دے تختاں والے، ہور شزادے چالیھ
100
صالح ابن حمید اوہدا سی، ہک وزیر پیارا
میں ہاں بِیٹا اُس دا شاہا، کرماں دا ہَتیارا
101
میرا ہک شزادہ آہا، بیٹا عاصم شاہ دا
سیف ملوک آہا اس ناواں، بھائی سورج ماہ دا
102
بھانا رب دا اینویں ہویا، اُٹھیا دانہ پانی
کپڑے اُتے لکھی ڈِٹھیوس، مُورت پَری زنانی
103
وِیکھّن سَات کُٹھا اُس مُورت، جیؤ گیا ہو راہی
اُٹھ پری دِی لَوڑے چڑھیا، چَھڈ ولایت شاہی
104
ستر ہزار امراء سلامی، دولت رخت جواہر
مال خزانے تے سَمیانے، لے حسابوں باہر
105
ہو اَسوار جہازاں اُتے، وچ سمندر ٹُریا
ہک دن واء مخالف جھُلّی، مِینہ غضب دا ہُریا
106
بھج جہاز ہوئے کئی ٹوٹے، غرق ہویا سَبھ ڈِیرا
ہِک دوئے دی سَار نہ کوئی، آہا سخت ہَنیرا
107
میں اک تختے اُتے رِہیا، رُڑھیا وچ جلائی
قدرت پاک خدائے رَکھیا، شاہوں پَئی جُدائی
108
شاہزادے دے درد فراقوں، بہتر سِی ڈُب مرنا
ڈاہڈے نال نہ زور محمد، جو بَھاوے اُس کرنا
109
چودھاں بَرساں دے ہُن نیڑے، مدت ہوئی وُچھنےّ
سنبھ گیا سَبھ آنسو پانی، دِیدِے اِتنے رُنےّ
110
سرگرداں رہیوس نت، پھردا ہرٹاپو ہر بندر
نسناساں دی قومے پہلاں، پائیوس قَیدے اندر
111
پِنجرے اندر پاء اوہناں نے، کیتا مینوں قیدی
نال درخت رکھن لَٹکائیں، نہ گل سمجھ کسے دی
112
درداں نال ہویا پُر سینہ، خوب بلند آوازے
غزلاں گاواں مَن پَرچَاواں، شعر پڑھاں تَرتازے
113
نہ میں گل اوہناں دی سَمجھاں، نہ اوہ سَمجھن میری
مینوں جان پَکھیرو لاون، اَگے دَانے ڈِھیرِی
114
کَچے دانے پَاون مِینوں، کَھاون کارن چوگاں
اوہ نہ کھاواں پیٹ سُکاواں، رب دِی دِتی بُھوگاں
115
پِنجرا میرے والا ہووے، نال رُکھاں دِیاں ڈالاں
موری وِچوں حیلہ کرکے، باہر ہَتھ نکالاں
116
میوے کول ہوون جِے پَکے، توڑ شتابی کھاواں
تاں اوہناں پِھر معلم کِیتا، ہے اِیہ مرغ سچاواں
117
میوے پکے ویون لگے، دانے بھُن چَراون
فَجرے شام نکالن باہر، جنگل بول کراون
118
پھر پِنجرے وچ پاون جلدی، کرن وسَاہ نہ ماشہ
مُشکل قید مصیبت مِینوں، اوہناں عَجب تماشہ
119
بے تَرسَاں نوں تَرس نہ آوے، کردے قید پَرندَاں
سُکھیے بَاغِیں اُڈن والے، پِنجریَاں وچ جِنداں
120
کرن جدا اڈاراں نالوں، جوڑے چا تَروڑن
پَر بَھجَن سِر گَنجِے ہوون، اَجے بِے ترس نہ چُھوڑن
121
جِنس اَپنی تھیں وِچھڑ جِیہڑے، نا جِنساں وچ آئے
کاہدا سُکھ صَواد اوہناں نوں، دَم دم دُکّھ سَوائے
122
وچ ہوائیں اُڈن والے، قَید اندر درمَاندِے
نہ اوہ سَنگ نہ چوگ خوشی دی، زہر نوالے کھاندے
123
پِنجریاں وچ ٹُرن نہ ہوندا، کِیکَر ہوئے اُڈاری
آئی بَاجھوں جان نہ نِکلے، جَھلن سخت قَہاری
124
خبر نہیں کِس دِیسوں آون، مرغ غریب بَٹیرے
دانہ پانی پکڑ بدیسیں، ہر ہر بَنے پِھیرے
125
جالاں والے پکڑ لیاون، پَین پِنجر وچ جالاں
چالاں یاد کرن تے روون، کوئی نہ محرم حالاں
126
جِیؤں جیؤں روون کرن پُکاراں، بولَن بول غمِی دے
اوہ روون تے رَکھّن والے، ہسَ ہَس دوہرِے تِھیندے
127
نہ کوئی سمجھے گل اوہناں دی، نہ درداں دِیاں کُوکاں
بھِڑبھِڑ کے اوہ مویا لوڑن، عجب تماشا لوکاں
128
ساری عمر پِٹیِندیَاں گُذرے، سِر تے وال نہ رَہندے
پِتّا مارن شُکر گزارن، رب دا دِتا سَہندے
129
بے رحمَاں نوں رحم نہ آوے، وِیکھ مصیبت بھاری
سَجناں نالوں سَجن وچُھنے، رَسم کہی ہَتیاری
130
ہک لَہندے دے چَڑھدے جاندے، چڑھدے دے مُڑ لہندے
ہِکناں سخت نَصیب اوّل دے، پِنجریاں وچ بَہندے
131
دور وطن ہمراہ نہ کوئی، پیا قضیہّ بھارا
کُھولیں قید اُمید تیرے تے، یا مُرشد سچیارا
132
بُری جدائی سہنی آئی، لَدگیوں دِلدارا
رب رحیم غفور محمدؒ، میلے پِیر پیارا
133
مُدّت پِچِھے صاعد تائیں، نظر پَیا شاہزادہ
حال سنا محمدبخشا، گلاں چھوڑ زیادہ
134
یار اُڈیک قصےّ دی اندر، لے لے کھان ادھارا
سِدھی صاف مُکا کہانی، نہ کر بہت پَسارا
135
صاعد حال سناندا شاہا، اِینویں سَاں میں قیدی
کدے خلاص کریگا اِیتھوں، آہی آس ربے دی
136
آیا رب کریمی اُتے، ایہہ سَبب بنایا
جو سُلطان مُلک دا آہا، چڑھ اوہناں تے دَھایا
137
جِس قَومِے وچ قیدی ہِیساں، میں پردیسی بندہ
اُس قومے دی سختی آئی، مار چُکائیوس دھندا
138
اُوتھوں رب خلاصی کیتی، نَس ٹُریوس کر جلدی
اگوں شُترسِراں نے پَھڑیا، لِکھی ملی اول دی
139
شُتر سراں دا راجہ جِیہڑا، گھر اُس دے سی بیٹی
قوم اپنی وچ صُورت والی، زیور نال لَپیٹی
140
اُس بی بی نے میرے تائیں، اپنے کول مَنگایا
قُدرت نال اوہدا دل شاہا، وِیکھن سات وِکایا
141
مُدّت پاس اپنے اُس رکھیا، لوڑے مطلب پایا
اوتھوں بھی پھر نَس کَھلوتا، مولیٰ پاک بچایا
142
گھنِی گھنِیری وِیکھ مُشقت، پہتوس اِیس نَگر وچ
ہک مسجد وچ ڈیرا کیتا، بَیٹھا ساں فِکر وچ
143
ہک نمازی بُڈھا آہا، اُس مسجددا بانگا
اَج اُس باہر آندا مینوں، سیر کرن دی تاہنگا
144
اس جائی آ بیٹھا شاہا، جِس جائیوں تُدھ آندا
سیف ملوک دے غم اندر، بَیٹھا ساں درمَاندہ
145
شاہزداے ایہ گلاں سُن کے، صاعد پَک پَچَھاتا
ہنجوں رویا اُٹھ کَھلویا، فضل ربانا جاتا
146
صاعد تائیں سِینے لائیوس، نال پیار صفائی
کہندا سیف ملوک شہزادہ، میں ہاں تیرا بھائی
147
سیف ملوک میرا ہے ناواں، عاصم شاہ دا جایا
تینوں مینوں وچ سمندر، رب وِچھوڑا پایا
148
اپنا آپ شزادہ دسے، صاعد مول نہ منےّ
خبر نہیں اوہ کِتھے رُڑھیا، کِس نے لایا بنےّ
149
جِیکر کِدھرے رُڑھ کُھڑ لگا، ہوسی حال شکستے
ایہ کوئی شاہ ولایت والا، فوجاں مِلّن رستے
150
دولت مند اقبالاں والا، راج حُکم اُس بہتا
کِیکَر اوہ پردیسی شوہدا، اِیس مراتب پہتا
151
صُورت جیسی صورت ہوندی، وانگ آواز آوازے
عاقل دانے سوہنے سُندر، بھلے بھلیرے تازے
152
سیف ملوک نہیں توں بھائی، صاعد کرے نہ باور
ہر ہر جا نشانی دَسدا، سیف ملوک اکابر
153
صاعد نے فرمایا اوڑک، ہک نشانی پکی
تَد یقین لیاواں شاہا، جے اوہ جاوے تَکی
154
سیف ملوکے دے وچ مَتھے، آہا خال نورانی
اوہو خال ہووے اس سیدھے، معلم ہووے نشانی
155
شاہزادے دستار اُٹھائی، مَتھا کیتا واندا
صاعد خال ڈٹھا جس وِیلے، ڈھہٹھا ہو درماندہ
156
ہوش عقل سُدھ بُدھ نہ رہیوس، مردے وانگ پیا سی
سیف ملوک ملیندا تلیاں، تن تھیں تران گیاسی
157
لے گلاب مریندا چَھٹے، ِسرمنہ سِینے تائیں
عرض کریندا بار خدایا، اس نوں پھیر بچائیں
158
صاعد نے وت ہوش سنبھالی، آیا جیو ٹکانے
شاہزادے دی پِیریں ڈھٹھا، چُمے قدم دھگانے
159
کہندا شُکر ہزار ہزاراں، ڈِٹھیوں پھر سُکھّلا
کے کُجھ شُکر زبانوں آکھاں، کرم کمایا اللہ
160
صاعد تے شاہزادہ دونویں، اُٹھ مِلے گل لَگ کے
سِج گئی پوشاک اَکھّیں تھیں، ہنجوں نالے وَگ کے
161
سر اندیپ نگر دے شاہے، نالے فوج رعیت
اہلاں حرماں تابعداراں، ہوئی خوشی جمعیت
162
گیا گواتا یار شہزادے، مولیٰ پاک مِلایا
سَد حَجام حَجامت کیتی، جا حَمام نَہایا
163
قیمت دار پُشاک مَنگائی، عطر اُپر چِھنکایا
صاعد دے پھر بدن لوائی، چڑھیا رُوپ سوایا
164
نغمے ناچ ہوئے ہر کوئی، سوہلے گاون آیا
چڑھیا روپ سوایا لالا، کِیسَریاں رنگ لایا
165
ہر ہر وال کڈھے چمکارے، جیوں سونے دِیاں تاراں
حُسن بے اَنت بَسنت پُھلاں دی، وِیکھن لوک ہزاراں
166
شاہزادے پھر کھانے مَنگے، خدمتگاراں آندے
مُدّت پِچِھے مِلے پیارے، رَل مِل دونویں کھاندے
167
کھانا کھا اَرامِی ہوئے، پِیندے لال پیالے
کھِیوے ہوندے مُڑ مُڑ دھوندِے، داغ وِچھوڑے والے
168
صاعد نوں لے نال شزادہ، ٹُریا طرف مَحلاّں
کے کُجھ آکّھ سُناواں یارو، اوس خوشی دیاں گلاں
169
ہوئے سوار نراں تے دونویں، اگے دوڑے اردل
چالیھ شاطر بھجدے جاندے، نال لباس مکلّل
170
ہر شاطر ہتھ ہندی تِیغاں، قبضے جَڑت سُنہری
مُکےّ ڈھالیں کھلے گردے، پُھل سورج دوپہری
171
پوشو پوش کریندے جاندے، خلقت ڈھہ ڈھہ پوندی
واہ شزادہ تے واہ صاعد، چاروں طَرفوں ہوندی
172
شوکت شان گھنیرا کر کے، کروّ فرّ ہزاراں
صاعد دا رنگ روپ سُہایا، جیوںگُل وقت بہاراں
173
مَحلاں دے دروازے آندا، کرکے ایہ وَڈیائی
شاہ نگر دا اگوں مِلیا، نالے ہور لوکائی
174
استقبال اوہدے نوں آئے، شہزادے سرکردے
لَکھّ خاطر لَکھّ عزت کیتی، والی اوس نَگر دے
175
سیف ملوکے دی پھڑ اُنگل، سَجے پاسے ٹورے
صاعد دا ہَتھ کھبے پَکڑے، ٹُردِے اِیسے ٹورے
176
جا سُلطان تخت تے بَیٹھا، اوہ بھی کول َبہالے
سجے پاس شزادہ بَیٹھا، کھبے صاعد نالے
177
دِتا حُکم کلالاں تائیں، سُرخ شَراب لیاؤ
کنجر اتے کلو نت میراثی، خوب سُراں کر گاؤ
178
تان ترانے کرن شہانے، نغمے ناچ یَگانے
سات سُراں تے تین گراماں، گاون گُنین دانے
179
پردے رود سرود خوشی دے، گان بجاون سازی
پین شراب رباب سُنیندے، مجلس ہوئی تازی
180
حوراں ہار بہار بنائی، خِدمت گار بِریشاں
گُل رُخسار سمن برلالے، سُنبل وال پریشاں
181
چیرے کلغی توڑے چمکن، طلےّ دار دوپٹے
گھیرے دار نرم پِشوازاں، گوہڑے رنگ اُلٹےّ
182
مارن پھیرے گرد چو پھیرے، روشن کرن ہَنیرے
سُن آوازے تازے تازے، ہوندے رَقص گھنیرے
183
زاہد صُوفی وِیکھ نہ سَکدے، اِس مجلس ول دوروں
جو تَکے سَو جا نہ سَکے تاب حُسن دے نوروں
184
جاں عیشاں وچ ہوئے سُکھلے، دُور ہوئی دِلگیری
شاہ نَگر دا پُچھن لگا، کر کے جِبھ مٹھیری
185
صاعد بِیٹا دَس اَسانوں، حال حقیقت ساری
کِس سبب بَچایوں مولیٰ، کیکر عمر گزاری
186
صاعد کہندا سُن توں شاہا، میری درد کہانی
جاں شزادے نالوں کھڑیا، دور رُھڑایا پانی
187
چالیھ روز رہی سی جھُلدی، وا مَخالف ظالم
تختے تے میں رُڑھدا رہیا، نہ دِسدا کوئی عالم
188
سرگردان رہیا اوہ تختہ، اتنی مُدت توڑی
چاروں طرف دِسے جل مارو، زمیں نہ لبھدی لوڑی
189
آفت ٹھاٹھاں دِیہن کلاوے، گُھمن گھیر قہر دے
دانہ پانی اجے نہ آہے، مُکّے لِکھے امر دے
190
ہک دن جھکھڑ وا کھلوتی، ہوئی دُور غباری
اَنبر دھرتی دِسن لَگے، کیتی رب غفاری
191
ہک ٹاپو دے دَندِے مینوں، جا صاحب نے لایا
جان لباں پر آئی آہی، بھُکھ پیاس رُلایا
192
ٹاپو اندر نظری آئی، نعمت ودھ شماروں
مِٹھے میوے ٹھنڈے پانی، خوش ہوا بہاروں
193
گھنیاں چَھاواں سُچیاں جائیں، سبزے دھرتی کَجی
ہَریَاں شاخاں میوے بَھریاں، کوئی نہ سُکی بَھجی
194
کوئی مُدت اُس بندر اندر، کیتا وقت گذارا
اوڑک ٹریوس بنھ کے ٹلا، لکڑیاں دا بھارا
195
میوہ پانی ٹلّے اُتے، پالئی کجھ خرچی
اوسر وقت بدیسی بھُکھے، آپ حکیم بورچی
196
پھیر اوہ ٹلّا پانی اُتے، ٹُریا چار مہینے
اُس سختی دِیاں گلَاں دَساں، سڑ بل اُٹھن سِینے
197
ساری عمر رَہاں جے گِندا، اوہ مصیبت بھاری
سیکڑیاں تھیں ہک نہ مُکدی، ایسی رنج گذاری
198
مچھ کچھوّ تے بُلہناں تندوے، سپ سنسار جماعتاں
لُدھر کُمّے تے جلہوڑے ،ہور ہزار آفاتاں
199
مارو مار کریندے آون، وَڈِے وانگ پہاڑاں
ہر ہر دے منہ وِچوں نِکلن، دوزخ ہار ہواڑاں
200
اوہناں بلَائیں تھیں رب مینوںل قُدرَت نال بچایا
ہر عاجز دا حافظ ناصر، واہ واہ بارخدایا
201
تَرےِ مَہینے سَنجد باجھوں، کھا دھی چیز نہ کائی
سخت مصیبت اوس کٹائی، آہی جِس بنائی
202
ہک دن کرنا رب دا ہویا، موج چڑھی دریاواں
روئے زمیں تے پانی پھریا، کے کُجھ آکھ سُناواں
203
اُچی نِیویں تھاں نہ چَھڈی، جَل تَھل ہویا پانی
میں پَر روز حَشر دَا آیا، مُشکل سخت وہانی
204
اُس پانی دے زوروں میں بھی، جیون تھیں ہَتھ دھوئے
ایہہ مویا کہ مویا میں بھی، یار جِویں سَن موئے 205
قَہر تَکے تے جُھلے دَھکے، غُوطے کھادے بہتے
لیکن لِکھے دَم عمردے، اوڑک مول نہ پُہتے
206
نَدی اُچھل اِجیہا لایا، ٹلّا ٹاپو چڑھیا
مولیٰ صیح سَلامت مینوں، خُشکی اندر کھڑیا
207
ٹاپو وِیکھ ہویا دل راضی، وَانگ جنت دے کُوچے
سَرو 'چنار'انار کھجوراں، ہور سفید اَلوچِے
208
فندق اُتے عناب اَنجیراں، داکھ انگُوراںگُچھے
جو مَن بھاوے سویو کھائیے، نہ کوئی ٹَھاکے پُچھے
209
ہندی میوے ہور ہزاراں، گنتر وچ نہ آون
پَک پَک سَبھ ہوئے رنگ رتے، رَس چُوندِے مَن بَھاون
210
ہور عجب ہِک میوہ ڈٹھا، اُس ٹاپو وچ بھائی
وَانگ انگُورے گُچھا اُس دا، صُورت شَکل صفائی
211
شام پوے دن ڈُبےّ جِس دَم ،جَگ پر پِھرے سِیاہی
پَتر چا لِپیٹن گُچھا، قُدرت نال الہٰی
212
ساری رات رہے اوہ بَدھا، فَجر ہووے پھر کُھلدا
بِیکا بِیک آواز اُس رُکھوں، نکلے بھارے مُل دا
213
ہور درخت ہک میوہ اُس دا، وَانگر شکل مُنکھاں
دِسدا آدم جیوں لَٹکایا، زُلف بَدھی سَنگ رُکھاں
214
ہر ڈالی پر ایہو جِیہے، میوے بہت رَنگیلے
بَیٹھے کھائیے مَن پر چَائیے، بِن ہاڑے بِن حےلے
215
میں بھی دل وچ نیت کیتی، اِیتھے رِہن بھلیرا
مِیوے کھاساں وقت لنگھاساں، سَنگ نہ لَبھدا میرا
216
ہِک دن اَچن چِیتی، آیا نَسناسَاںدا ٹولا
مِینوں پَکڑ لیا رَل سَبھناں، پا گھیرا کر رَولا
217
چُکڑی عُود لَکڑ دَا اوہناں، پِنجرا خُوب بنایا
اُس پِنجرے وچ گھت کے مینوں، نا ل رُکھے لٹکایا
218
سارے میں وَل بِربِر تَکدے، اوہناں شَناس نہ کائی
آدم شکل پِچَھانن ناہیں، اوہ نسناس لوکائی
219
ایہ معلوم ہووے جے اِینہاں، آدم کوئی نہ ڈٹھا
اَنّ کباب نہ دیندے کھانا، نہ کوئی میوہ مِٹھا
220
نِیلا گھاہ گھتن میں اگے، یا پھر سُکے دانے
کھوڑ بَدام چُھوہارے مَچھی، کھان آپوں ایہ کھانے
221
دانے گھاہ نہ کھادے جَاون، بھُکھ کِیتی لا چاری
پِنجرے وِچوں باہرآیوس، کر کے بہت ہوشیاری
222
خُوِرش اوہناں دی کھاون لگوس، مَچھی میوے پَکے
وِیکھ حِیران ہوئے متعجب، ہَسےّ جِیکوئی تَکے
223
مینوں عجب پَکھیرو جانن، کرن آپس وِچ گلاّں
اَیسا پَنکھی کَدی نہ ڈٹھا، وچ اجاڑاں جھلاّں
224
ساری خُوِرش اَساڈی کھاندا، دانہ گھاہ نہ کھاوے
خبر نہیں کے ذات اِیہناں دی، کِیہڑے دِیسوں آوے
225
پھر مَچھی تے میوے مینوں، دین خوراک نَروئی
کھاون پِیون سب کُجھ آہا، سُکھ نہ آہا کوئی
226
تَنگ پَیا دل میرا اُوتھے، چارہ کوئی نہ چَلدا
وِیکھ کلوہنِی شکل اوہناں دی، جِگر سِینے وچ گلدا
227
سیف ملوک پُچھیندا بھائی، شکل اوہناں دی کَیسی
کُجھ نَمونہ دَس اَسانوں، کِیہڑی چیزے جَیسی
228
صاعد کَہندا سُن شزادہ، دَساں کُجھ نشانی
سِر اوہناں دا خوکاں وَانگر، باندر وانگ پِیشانی
229
اَکھّیں سبز ڈراون دوروں، دَند مِثال پَلنگاں
گور خراں دی دِیہی ساری، دَسدا بی میں سنگاں
230
صُورت آدمیاں دی آہے، دونویں ہَتھ اوہناں دے
اُٹھاں وَانگر پَیر بَدن تے، بُہتے وال دُکھاندے
231
سیف ملوک پُچِھیندا اَگوں، نال محبت خاصی
دَس بھائی اُس قَیدے وِچوں، کِیکر ہوئی خَلاصی
232
صاعد کہندا سُن شاہزادہ، جو گل اَگوں آئی
ہِک دن مینوں مارن لگی، اوہ نسناس لوکائی
233
پر کوئی روز حَیاتی باقی، دنیا اُتےّ آہی
مارن تھیں اوہ ہوئے پَشیماں، کِیتا کرم الٰہی
234
تُحفہ کر کے بِھیجن لَگے، دُجے مُلک کِسے نوں
ہِک جَنا پھر چا کندھاڑے، لے ٹُریا سِی مینوں
235
جَاندے جاندے نوں ہِک جَائی، پانی اگوں آیا
وِہنیدی نَدی ڈُونگِھیری اندر، پَیر جَدوں اُس پایا
236
پانی کولوں ڈر کے ہَٹیا، ٹِھلھ نہ سَکیا مُولے
میں جاتا ہُن ویلا اِیہو، نَس پواں اُت رُولے
237
پِنجرے تھیں میں باہر آیا، چَھال ندی وچ ماری
دو تَن بَاہاں مار شَتابی، دور گؤس کر تاری
238
اَگے رُھڑدا جاندا آہا، پانی تے ہِک تَختہ
ہَو اَسوار پَیا اُس اُتّے، پَھڑیا ہچھا سَختا
239
پَنج دِہاڑے تے پَنج راتیں، گئیوس نَدی وچ رُڑھدَا
پِھیر کنارے لگؤس اَگوں، وِیکھ سَبب کے جُڑدا
240
زَنگی آدم کھاون والے، اگے سان بَتیرے
مِینوں پَکڑ لِیا پھر اُوہناں، کھان لَگے کر بیرے
250
پھر کوئی پِئی دَلیل اوہناں نوں، کرن آپس وِچ گلاں
مینوں سَمجھ نہ آوے کوئی، نہ بَولاں نہ ہِلاّں
251
خُوب شَکار سَمجھ کے اوہناں، اپنے مُلک پُچایا
تیلے وَالے مَٹکے اندر، گردن تِیک ڈُبَایا
252
جاں گوشت وِچ تِیل سنجرسی تر، ہوسی سَبھ دیہی
تَدوں خُوراک کراں گے اس دی غرض، اوہناں سی ایہی
253
تَرے مہینے نِت بے نَاغہ، دوئے وقت رَجاندے
شَکر مَغز بادام چُھوہارے، مَچھی بھُن کھلاندے
254
دل وچ خُواہش ایہ اُوہناں دی، جاں ہوسی تَن فَربہ
میوے روغن تری دِیون گے، گوشت ہوسی چَربہ
255
ہِک دن مار کباب کراں گے، ہوسِی عِید وِلے دی
اِیس طمع تے پَالن مِینوں، کر تاکید دِلے دی
256
جاں پھر گوشت موٹا ہویا، پِھری دیہی تے لالی
آیا رنگ عجائب جُثےّ، صِفت خداوند والی
257
شَےشَے وَانگ چَمکدی، دیہی چوہ چوہ رت کرِیندی
مِثل انار بَھکھے تَن سَارا، لاٹاں جوت مَرِیندی
258
زنگی کھاون اُتے ہوئے، مارن لگے میں نوں
پر جے رَکھن والا رَکھے، مارن طاقت کیں نوں
259
دانے رَل کے کرن صَلاحاں ،ایہ ہے تُحفہ بھارا
ہِک دن کھادا تاں کے ہوسی، سَال نہ لنگھسی سارا
260
اپنے بادشاہے وَل گھلیے، تُحفہ کر نَذرَانہ
نالے حاکم راضی ہوسی، دِیسی دان شہانہ
261
کشتی اُتے چَاڑھ لَیو نیں، لے چَلے وَل شاہے
پانی وِچ رَہی اوہ بِیڑی، روز قدر ہِک ماہے
262
ہِک دن واء پُرے دِی جَھلی، جَھکھڑ سخت ہَنیری
کانگ چَڑھی دریاوے اُتے، وانگ طوفان وَڈیری
263
چَالیھ روز چلی پھر کشتی، واہو واہ شتابی
اوتھے میں بھی تَکے بہتے، رنج مصیبت آبی
264
ہِک دن ظالم واء کھلوتی، نرم ہوا سُکھائی
خُشکی دَندے کول اوہناں دی، بِیڑی نِیڑے آئی
265
اگوں شہر آیا ہِک نِیڑے، آدمیاں دا وَاسا
مسلمان دِسن سبھ بندے، کُفر نہ دِسدا مَاسا
266
زنگی دِیکھ نَساون لگے، کشتی پَرت پَچھاہاں
شَہری لوک ہِکٹھے ہوکے، پَکڑ لیو نیں لاہاں
267
زنگی ظالم لوک خُنامی، پَکڑے مسلماناں
سارے مار نَدی وچ سُٹے، پئِی وَبا حِیواناں
268
مینوں اوہناں خَلاص کرایام مار گوائے وَیری
نام عمّان ہک شہر اگے سی، اُس وچ پُہتوس خَیری
269
قُدرت وِیکھ خداوند سندی آپے قُدرت والا
بازاں دے ہَتھ دے کبوتر، کردا پِھیر سَنبھالا
270
باز بِہے لے تِتَر پَنجِے، جاں رب پاک بچائے
لُہندی پِئی مَریِندی بازے، تتر پھرڈر جائے
271
بلی کُکڑ بچہ پَھڑیا، کر اَشکار تُری سی
لگیوس سُوٹا بَچِیا بچہ، موئی موت بُری سی
272
کالے سپ پھڑی سی چِڑیا، ساری منہ وچ پائی
لَگی سَٹ ہویا سپ گھائل، ثابت باہر آئی
گھُگّی تے باز دی کہانی 1
ہِک دن کرن شَکار شکاری، بارے اندر آیا
آ درخت گھنے دی چَھاویں، اُس نے ڈیرا لایا
2
نالے باز ہوایوں اُڈدا، آ بیٹھا اُس رُکھ تے
طعمہ لوڑے ماس نہ چھوڑے، آیا ظالم بھُکھ تے
3
ہِیٹھ شکاری باز اُتے سی، وچ بَیٹھی اِک گھُگیّ
دشمن ویکھ کہے اج میں بھی، چوگ اَجَل دی چُگیّ
4
ہِیٹھوں شِست شکاری جوڑے، تیر گھُگیّ نوں لاواں
اْتوں باز تَکے جے اُڈے، پَکڑ شتابی کھاواں
5
گھُگی جَدوں اُنھاں وَل ڈٹھا، کر دی فِکر گھنیرا
کہندی رباّ کیونکر رَکھسیں، بچن نہیں ہُن میرا
6
بَیٹھ رہاں تاں شِست برابر، مارے تیر شکاری
جے اُڈاں تاں باز پکڑ سی، ہر پاسوں میں ماری
7
تیر لگن وچ دِھیر نہ کوئی، کُجھ تَدبیر نہ چلدی
آہی گھڑی اَجل دی، ایہو وچ تقدیر اَزل دی
8
جاں رب رَکھن اُتے ہویا، کے سَبب بنایا
گھُگی وَل شکاری تَکدا، شِست دِھیان پَھڑایا
9
پِچھُوں نَاگ چلائے اُس نوں دَند اَلُود زہر دے
تیر چھُٹا اوہ لگا بازے، دونویں دشمن مردے
10
گھُگّی بَیٹھی رہی اُتھائیں، چَنگی بھلی نروئی
مارن والے موئے محمد، قُدرت رب دی ہوئی
11
قُدرت قَادر والی والی، گنتر وچ نہ میوے
قصہّ دَس محمدبخشا، یار کَھلوتے سِیوے
12
صاعد کہندا سُن توں شاہا، شہر عمان میں آیا
اِس نَگری میں مَیں غریبے، پورا برس لنگھایا
13
اوڑک ہویوس اُداسی اُتھوں، آئی دلے نوں تَنگی
قَافلہ ہِک ٹُریا بھارا، سَنگت سی اوہ چَنگی
14
نال اوہناں دے میں بھی ٹُریا، اِیس ولایت آیا
رَنج مصیبت بھُلےّ سارے، جَدوں شزادہ پایا
15
وِیکھ جمال کمال خَصم دا، دُور ہوئی غمناکی
اَلْحَمدُ وَ الْمَنّت لِلّٰہ، اوسے نوں سَبھ پاکی
16
تَک دِیدار بہار حُسن دی، یار پیارے والی
دُکھ گئے سُکھ حاصل ہوئے، کرم کمایا والی
17
سیف ملوکے نوں پھر کہندا، صاعد یار پیارا
توں بھی دَس شزادہ اپنا، سفر قضیہّ سارا
18
سیف ملوک حقیت اپنی، کھول سنائی ساری
یار یاراں دے دُکھ وَنڈاندِے، کر کر گِریہ زاری
19
صاعد نوں سُن درد کہانی، شہزادے دی کُلیّ
رنج مصیبت محنت سختی، اپنی ساری بھُلی
20
پھیر شہزادے کولوں پُچھدا، دَس میرے دل جانی
باغ ارم بدیع جمالوں، لَبھی آ کجھ نشانی
21
جِے کر دِس سجن دی پئی آ، مَتے مِلاں گے کیویں
نہیں تاں رنج مصیبت سارے، گئے اساڈے ایویں
22
شاہزادے فرمایا اَگوں، ہووی مبارک بھائی
باراں روزاں تِیک پری دی، ہے اُڈِیک اِس جائی
23
آپے اِیتھے آملے گی، جِے چاہیا رب سچے
ملکہ خاتوں نے سَنگ میرے، قول نہ کِیتے کَچے
24
صاعد شُکر گزار ہزاراں، حمد کہے پھر رب دی
ضائع گئے نہ رنج اَساڈے، آس لگی مطلب دی
25
القصّہ اُس روز شزادہ، نالے صاعد تائیں
سر اندیپ شہر دے والی، رکھے کول بہائیں
26
جاں برخاست کچہری ہوئی، رہے امیر وَڈیرے
صاعد تے شہزادہ شاہ تھیں، وِدعیا ہوئے وَل ڈیرے
27
شاہی گھوڑے دو مَنگائے، جَلدی وچ کَچہری
زین لگام جنھاندا آہا، سب اسباب سُنہری
28
جوڑے تَھان پوشَاکاں سُچیاں، لائق بادشہاندے
زیور زر جڑاؤ اوہ بھی، دو دَستے کر آندے
29
چالیھ ہور غلام پیارے، سُندر صورت والے
خِدمتگار ہوشیار سیانے، خُوب جِنہاں دے چالے
30
ہور ہتھیار امیراں لائق، جَوہر دار فُولادی
چَمک جِنھاں دی مارے دُوروں، دشمن لوک فسادی
31
اِیہ سبھ چِیزاں وَانگ عَزیزاں، شاہنشاہ نَگردے
صاعد نوں انعام دتا سی، تُسیں وَزیر مصر دے
32
صاعد دا کجھ انت نہ آہا، حُسن علم چَترائی
طَبع لَطافت رسن اَوازے، قبضہ ہُنر دانائی
33
سُوہنا خط صَفائی والا، مِٹھی جِیبھ رسیلی
بادشاہے نوں دے دعائیں، نال کلام رنگیلی
34
جَدوں کلام زَبانوں کِیتی، اوس عزیز مصر دے
مالک مُلک ولایت والے، ہو گئے سبھ بردے
35
شاہزادہ تے صاعد دونویں، اوہ مجلس چَھڈ چلے
جس ماڑی وچ ڈیرا آہا، بَیٹھے آن اکلےّ
36
ہک دوجے سَنگ گلاں کر دے، پُھولَن بِھیت دِلاندِے
سُخَن پیار محبت والے، دَسے مُول نہ جاندے
37
دَم دَم نال اَلْحَمد گُزارن، کر دے شُکر ہزاراں
کرم کِیتا رب پھیر ملایا، سِک سِکیندیاں یاراں
38
جو جو رنج مصیبت گُزری، یاد کریندے آہے
بَیٹھ پیارے لِیکھا گندے، عشق ونج دے لاہے
39
سیف ملوک دِتی سُکھ دولت، دُکھ متاع خریدی
کھاون پیون سون بھلایا ،گرم اُڈِیک پری دی
40
کَدے سَرہَاندِی کَدے پُواَندِی، بِستر پاس نہ لاوے
شام فجر بِن شام محمدؒ، نِیند آرام نہ آوے
41
شام مِلے تاں کام سَنوارے، ہَون درست شَکستے
رین پَلک بھر نَین نہ سَوندے، پَکن تَکدے رستے
42
ظالم درد وِچھوڑے والا، نام لَیاں دل کنبے
بُری اُڈیک جدائی نالوں، لُوں لُوں بَلن النبے
43
مَوتوں سخت اُڈیک سجن دی، تَلخی جان کندن تھیں
نِیندر بُھکھ قرار صبر نوں، کڈھے مار وطن تھیں
44
تلو پسیلے سی شاہزادہ، آمد بُجھ پری دی
اَگے چل فقیرا ناہیں، لَمیّ گل کری دی
45
صاعد تے شاہزادہ اندر، بَیٹھے رُوپ سُہائے
سورج چن محمدبخشا، ہِک برج وچ آئے
46
ملکہ خاتوں بدرہ خاتوں، نالے ماں اوہناں دی
باہر اوہلے کھلیاں تَکن، صُورت خُوب دوہاں دی
47
تَک تَک بہت تعجب ہوون، جَوبن لہراں چڑھیاں
دُوروں رہ نہ سَکیاں اوڑک، تُریئے اندر وَڑیاں
48
شاہزادے سَن ڈِٹھیاں ہویاں، اوہ جوبن دیاں لاٹاں
پر اُس دل سی عشق پری دا، مل بیٹھا سبھ واٹاں
49
ہور کسے دی صورت اُس نوں، کیکر سی دل پُڑدی
مصری نال ہووے منہ بَھریا، ریجھ رَہے کد گُڑدی
50
صاعد دا دل شہر بے راجا، ناہا عمل شکل دا
ذُوالقرنَین حُسن دا چَڑھیا، مارن کوٹ عقل دا
51
شاہ زوراور فوجاں والے، لُگے مَلک نہ چَھڈدے
کرن سنبھالا پرجا والا، اوڑک ہالہ کڈھدے
52
ایسے شہر پیدائش والے، وانَگ نَگر کشمیرے
کیکر خالی رہن محمد، بَاجھوں حُکم امیرے
53
صاعد پَرت ڈِٹھا جس وِیلے، ملکہ بدرہ تائیں
ڈٹھوس بدر اگاس حُسن دا، کے گل آکھ سُنائیں
54
بدرہ خاتوں صُورت اَیسی، لازم کرے بدر نوں
میں بے داغ مینوں تَک تَینوں، لگا داغ جِگر نوں
1
بدر مُنیر زمیں پر روشن، بی بی بدرہ خاتوں
مَلک اسمانی تَک نہ سَکدے، ڈردے عشق افاتوں
2
صُورت گر کوئی چَین چگل دا، اَیسے نقش نہ سَنگے
کُنڈل دار دو نَانگ دو زُلفاں، اَکھّ لَڑیاں دل ڈَنگے
3
جو تَکے سو سَڑسَڑ پَکے، کھڑ دی عقل داناواں
بے داغاں نوں داغ لگاوے، صبر کھڑے فَقراواں
4
رنگ گلابی اَنگ حسابی، چہرہ وانگ متابی
جُثے تھیں خوشبوئی ہُلے، اَکھّیں مَست شرابی
5
اُچیّ لمیّ نازک گوری، نرم چَنبے دی ڈالی
ناز انداز تے آن کرشمہ، صِفت خداوند والی
6
نَک بیشک فولادی کھناّ، ترکھّی گھوڑی اُتلی
عشق مجاز اکٹھا کر کے، سرجی سی رب پُتلی
7
قد سَفیدے وانگر ٹَاہنگر، بازو شاخاں بھویاں
سخت آہے پستان وٹے تھیں، مِثل نارنجاں نویاں
8
نال شَکر ہم تَنگ مِٹھی سی، تنگ موہِیں دی موری
گل کرے تاں خوب اَوازہ، چَھنکے مِثل کٹوری
9
پِستہ مَغز بادام گِری دی، لذت تری شکل سی
گرد پتاسہ مِٹھا خاصہ، رنگ دَنداسہ مل سی
10
سخت کماناں سَن بَھروَٹے، پیشہ زُور کمانا
پَلکاں تِیر خدنگ دِلے دا، مارن تُرت نشانہ
11
بَھروَٹیاں سِر آن جُھکائے، آ لگے وِچکارے
جِیونکر ہووے مقامر، اندر کعبتین قمارے
12
اُچاّ مَتھا بہت کشادہ، جِیونکر زیب زنانہ
دو بَھروَٹے چَن عیدیں دے، یا خَمدار کماناں
13
اَکھّ پَرت تَکے جِس پاسے، ظالم نَین سپاہی
چِھک کٹاراں کر دے ماراں، لُٹن پاندھی راہی
14
مَست اداس بیمار دیوانے، نَین متے نِندرائے
چَشماں نال کرشمہ کر کے، جادو مَنتر پائے
15
پَلکاں تِیر آہا نَک پتلا، خنجر سان چڑھائی
مِٹھے اوٹھ صلح وچ راضی، غَمزہ کرے لڑائی
16
تُھوڑا ہَسےّ تے دل کھسے، وسے وچ مَناں دے
بدرہ گوری ہَسے چوری، جیونکرشرم زناں دے
17
تَلخ سُخن جِس وِیلے بولے، مصری مِٹھے واتوں
عاشق تائیں چا رَلائے، شربت موت حَیاتوں
18
مَتھا گلہاں وانگ انگاراں، اُپر بِندی کالی
جیوں آتش پر حرمل دانہ، بد نظراں نوںٹالی
19
نازک جُثہ مَخمل کولوں، سِر پَیراں تک سارا
چال لَٹکدِی شکل چَمکدِی، جَوبَن بے شمارا
20
نازک دیہی وِچوں دِسن، ناڑیں لہو رَتیاں
دُرّیتیم وچوں جِیوں دِسن، پٹ دھاگے دیاں بتیاں
21
سچا صاف لہو وچ چمڑے، خوب آہا چمکِیندا
جیونکر شیشے حلبی اندر، چمک شراب مَریندا
22
آن ادا حُسن دیاں لہراں، شان گمان وَڈیرا
ساری صِفت بیان کرن دا، قدر نہیں کُجھ میرا
23
صورت بدرہ خاتوں والی، لاٹ شَمع دی آہی
صاعد ویکھ ہویا دِل بریاں، وانگ پتنگ سپاہی
24
پہلی جنگ خَدنگ عشق دا، لَنگھ گیا دوپاسہ
کاری سانگ پرم نے ماری، صبر نہ رہِیوس ماسہ
25
جادوگر دونَین کُڑی دے، پل وچ کیتا مائل
مَائل دی کے گل محمد، ہو گیا دل گھائل
26
کُنڈا سخت محبت والا، آن جِگر وچ پُڑیا
بدرہ نوں بھی صاعد مُٹھا، جوڑ دوہاں دَا جُڑیا
27
بھاری بدر عشق دی لگی، بدرہ خاتوں تائیں
کیتی قید زنجیر غماں دی، ہویوس چِت اضاعیں
28
صاعد دا نَک اُچا آہا، وانگ اَنگُشت شہادت
بدرہ دا دل بدرے وانگن، چِریا نال اشَارت
29
ہک دوجے دی صورت تَک کے، بَیٹھے بھن غرورت
مُورت تے شہزادے والی، ہوئی دوہاں دی صورت
30
کُس کسُے وَل وِیکھ نہ رَجدے، صُورت دے مَتوالے
سخت زنجیر محبت والی، رب دوہاں وَل ڈالے
31
نَین نَینَاں نوں بَھج بَھج مِلدے، دوروں کر کر دھائی
نین نیناں دے دوست نالے، نیناں نین قصائی
32
نین رنگیلے آپ وسیلے، حِیلے کرن بَتیرے
آپ وکیل دَلیل پَچھانن، آپے چور لُٹیرے
33
رمزاں نال کرِیندے باتاں، رَکھن جیبھ چُپیتی
نین نیناں دے محرم یارو، کھول دَسن جو بِیتی
34
صاعد شیر جوان سپاہی، بدرہ خاتوں رانی
ہِک دوجے دے عاشق ہوئے، اَگوں دَس کہانی
35
رَکھن شرم حیا بَتیِرا، تَکن بھی شرمَاندے
پہلے درجے شرم نہ جاندا، بہت عاشق فَرماندے
36
جیوں زُلیخا پہلی خوابوں، ناہا شرم گوایا
جَھلیّ ہو پئی جَد یوسف، دوجی خُوابے آیا
37
ملکہ بدرہ اندر آئیاں، نال اوہناں دی مائی
صاعد اُٹھ سلامی ہویا، کر کے سِیس نوائی
38
جَو جو ادب شہاں دے ہوندے، سبھ بَجا لیاندے
خَیراں سُکھاں پُچَھن نالے، صَدقے ہَتھ گُھماندے
39
صاعد کولوں ملکہ پُچھدی، حال احوال سفر دا
نال آداب جواب سُناوے، صاحب عِلم ہُنر دا
40
ہے بی بی جیؤ مہر تُساڈی، ہین احسان ہزاراں
میں شُوہدے تِھیں پچھو کر کے، شفقت بے شماراں
41
لاکھاں شُکر الٰہی آکھاں، کرم کیتا رب میرے
اِیس مقام پَچائیوس اُوڑک ،دس دس وخَت بَتیرے
42
کالی رات ہجر دی اندر، چن کڈھے چَمکارے
سیف ملوک شہزادہ مِلیا، بھُل گئے غم سارے
43
رنج مصیبت سرگردانی، جو کُجھ سی میں ڈٹھی
شاید رب سبب بنایا، تاں ہن کُھلّی چٹھی
44
ہوئے جَمال دِیدار تمہارے، کھادے نمک تُساڈے
شُکر اِلٰہ دا ایت سببّوں، جاگے بھاگ اَساڈے
45
ملکہ جیؤ دی ماؤ تائیں، صاعد دی گل ساری
خوب پسندے آئی لگی، مِٹھی بہت پیاری
46
ہر ہر پاسوں گَلاں کر کے، صاعد نوں ازماوے
عِلم عَقل چترائی وَلوں، کِدھروں خطا نہ کھاوے
47
سبھناں صِفتاں اندر صاعد، بہت پسندے آیا
پر بدرہ دے عشق اُس نوں سی، گُجھا روگ لگایا
48
بہت تَحمل تے ہُشیاری، دل نوں دِے دَلیری
مُڑ مُڑ روح اُڈن تے آوے، نال دِلاسے گھیری
49
دل نوں آس مِلن دی لاَندا، سَمجھ دِلا نَادانا
سیف ملوک مِلاسی بدرہ، ہے اوہ یار یَگانہ
50
بدرہ دے ماں باپ بَدّھے نیں، خاص اوہدیاں اِحساناں
جو فرمائے سویو کرسَن، نہ کُجھ عُذر بہانہ
51
ایسا یار ہمراہی ہُندیاں، کرتوں چِنتا تُھوڑی
ہوگ وسیلہ کر کے حِیلہ، جوڑ دئے گا جَوڑی
52
صاعد نوں اُمید پَکی سی، مَیل ہوسی دلبردا
نہیں تاں بدرہ دے غم کولوں، اُوتھے ہی سَڑ مردا
53
بدرہ دی بھی حالت اِیہو، جو صاعد دی دَسی
چَڑھدیوں چاڑھے عشق دوہاں نوں، حِرص ہوئی بے وَسّی
54
عاشق لوک اینویں فرماندے، عشق شےشہ روحانی
اِیس وِچوں تک لیندے عاشق، جو ورتی سر جانی
55
معشُوقاں بھی مَعلم ہووے، حال حقیقت ساری
موہوں بولے بَاجھ محمد، لگے پَریت پیاری
56
ملکہ ہوراں جاں اُس جائیوں، چِت گھرے ول چایا
شاہزادہ بھی رُخصت کارن، نال اوہناں دے آیا
57
بدرہ ملکہ ماؤ اوہناں دی، تُرئے گھر نوں آیاں
سیف ملوک گیا مُڑ ڈَیرے، خیر گزاریں سَائنیا!
58
کے تَکدا جے صاعد اگے، مُردے وانگ پیاسی
جس دم بدرہ اوہلے ہوئی، ہو بیہوش گیا سی
59
وِیکھن سات شہزادے تائیں، لگ گیا غم بھارا
یا رب سائنیا!دوست میرے سَنگ، ایہ کے ہویا کارا
60
مَساں مَساں رب دِتا آہا، مُدت پِچُھوں بھائی
ہَتھاں وِچوں جاندا دِسدا، پئی بَجِگ ایہ کائی
61
عطر مقوی دل دا آندا، مغز اوہدے تے مَلیا
میّت وانگ پیاسی صاعد، ساعت پِچھے ہِلیا
62
جان پھر اُس نے ہوش سنبھالی، سیف ملوک پُچھیندا
دس بھائی کے ہویا تَینوں، زردی رنگ مَریندا
63
صاعد کہندا ہے شاہزادے، کے پُچھسیں گل میری
لگی اَگ عشق دی ہویوس، سڑ سجی دی ڈھیری
64
بدرہ دی تَک صُورت لگا، عشق چَکوراں والا
اوہ اسمانے میں دھرتی تے، پُہنچن نہیں سُکھالا
65
باپ اوہدا سلطان مُلک دا، میں پردیسی بندہ
کد بدرہ ہَتھ لگسی مینوں، اُس بِن جیون مَندا
66
جاں اَکھّیں تھیں اوہلے ہوئی، بدرہ خاتوں رانی
میری جان لَباں پر آئی، جِیوں مَچھیّ بِن پانی
67
ایہ گلاں کر روون لگا، گِریہ زاری کردا
آہیں ڈھاہیں چلن توپاں، ڈِھہٹھا کوٹ صبر دا
68
سیف ملوک کہے سُن بھائی، کول اساڈے رہ کے
کچرک توڑی رَہیں سُکھالا، موجاں مانیں بہ کے
69
درد منداں دی سنگت رل کے، کون رہے خوشحالی
درد میرے دا پیا پچھاواں، رہیوں نہ دردوں خالی
70
دِتا درد خداوند تینوں، جانی قدر غماں دا
عشق مشک دی قیمت پاویں، جس نے سانوں آندا
71
صاعد رونوں چُپ نہ کردا، نہ کُجھ صبر تَسلی
درد فراق سَجن دے والی، جھال نہ گیوس جَھلیّ
72
سیف ملوک مَریندا طعنے، سُن توں بھائی میرا
درد تھوڑا تے روون بُہتا، ڈٹھا دایا تیرا
73
بدرہ خاتوں دی تَک صورت، توں سُدھ بُدھ بُھلائی
یار جِنھاں دے کول وَسِندے، کاہدی اوہناں جُدائی
74
صاعد کہندا قسم کراں میں، سَچے عشق تیرے دی
عاصم شاہ دے تاج تخت دی، نالے باپ میرے دی
75
اَیسے تیر نَیناں دے لگے، چِیر گئے دل میرا
بدرہ دے غم کیتا اِینویں، جیوں سِیخے پر بیرا
76
گھڑیو گھڑی مینوں جو ورتی، قَہر کلور غماںدی
چودھاں برساں وِچ نہ ہوئی، اَیسی باب تساندی
77
بدرہ نوں ہک واری ڈِٹھیاں، ہک میری بل اُٹھی
اوہ بھی عشق محبت میری، بِن تَلواروں کُٹھی
78
شاہزادہ فرماون لگا، سُن توں میرے بھائی
عِشق کماون نہیں سُکھالے، اوہ جانے جو لائی
79
عاشق کُل کوہ قاف زمیں دے، رِیتو وَانگن گاہندے
دھولے وانگر ہُول نہ کردے، بھاراں رکھن کاندھے
80
راہ عشق دے چلن والے، سچے مرد سپاہی
جانن نہ کوہ قاف سمندر، جَت ول ہوون راہی
81
اوہ بھی عشق ہوائے چائے، اُڈ ٹُرن ول یاراں
اُڈن والے نوں کیا جنگل، کیا پانی، کیا دھاراں
82
فرہادے آزادے لگا، عشق شِیریں دا شیریں
بَن ترکھان اُجاڑاں اندر، جائے پہاڑاں چِیریں
83
جَدوں زُلیخا عشق ستائی، بیٹھی رستہ مَل کے
سَسی ہوئی شہید محمد، راہ تَھلاں دے چل کے
84
صاعد نال کیتی شاہزادے، جاں ایہ بات پَرم دی
لگی بھڑک بَنبولاں تائیں، آتش جرم کرم دی
85
آہیں ڈھائیں گھت کہائیں، رُناّ درد رنجانا
کون کوئی بِس ٹالے لڑیا، ظالم ناگ ایانا
86
بِیدل دی کوئی بِیدن جانے، ہووے بِید سیانا
درداں قِہراں لہراں چڑھیاں، لوں لوں زَہر سمانا
87
ہویا گھاء کلیجے اندر، بِیلا آندریاں نوں
نیراکھیں تھیں لوہو وگیا، سدّو ماندریاں نوں
88
آئی جان لباں پر بھائی، موتوں بُری جدائی
برہوں ڈنگے کارن سَدّو، بدرہ بید قصائی
89
صاعد روندا بے سُدھ ہوندا، وانگ کبوتر پھڑکے
کندھاں نال وَجّے سِر مَتھا، زخمی ہویا جھڑکے
90
شاہزادے نے معلم کیتا، پَیا فساد وَڈیرا
صبربنھاوے چُپ کراوے، سُن توں بھائی میرا
91
تیرے کارن اوس کُڑی دا، ناتا طلب کراں گا
کم تیرے وچ دم نہ لیساں، جَاں جَاں تِیک سَراں گا
92
پر بدرہ دے ماں پیو تائیں، اج نہ آکھّن ہوندا
بعضے کم شتابی کیتیاں، فِتنہ اُٹھ کھلوندا
93
اللہ بھاوے ایہ کم تیرا، پری کرے گی آکے
صبر کریں تاں اجر ملے گا، بَہسیں مطلب پاکے
94
صاعد نوں سُن ہوئی تسلی، لگی آس گھنیری
صبر آرام تحمل کر کے، بیٹھا نال دلیری
95
باراں روز ہوئے اُس گل نوں، تاں پھر ہِک دہاڑے
بدرہ دا دل کاہلا ہویا، لگی اگ پہاڑے
96
صبر آرام قرار تمامی، ہویاحرام کُڑی نوں
کتّن وسّن ہسّن کھیڈن، بھُلے کام کڑی نوں
97
کھاون سَوون زیور لاون، گاون نال سیاں دے
بُھل گئے سبھ ہور تَکادے، برہوں حال پیاں دے
98
ہو یا چِت اداس کُڑی دا، عِشقے پَکڑ اُٹھائی
آئی صاعد کول چُپیتی نال، نہ آندوس کائی
99
یار یاراں ول جان ہَکلے، اوراں سَنگ نہ کَھڑدِے
چوراں ہار چُوطَرفِی تَکدے، چُھپ چُھپ اندر وَڑدے
100
توڑے سنگ سہیلی ہووے، واقف ساری گل دی
دلبر کول گیاں نہیں بھاوے، سَمجھو رَمز اصل دی
101
اُس دن سیف ملوک شہزادہ، باغے وچ گیا سی
صاعد ہِک ہَکّلا ڈِیرے، بدرہ نظر پیا سی
102
بنگلے دے دروازے اُتے، بدرہ آن کھلوئی
روشن روپ حمل دے درتے، بدر کھلا جیوں ہوئی
103
چَن چودھِیں دا بدر کہاوے، حمل وَساکھ مہینہ
اوہناں دِناں وچ روپ چَنے دا، روشن بہت نگینہ
104
بدرہ تے سی نویں جوانی، سُندر چَن وَساکھی
نَین سمند کجل دِیاں لہراں، گل نہ جاوے آکھی
105
صاعد نوں جد نظری آئی، درتے کُڑی کھلوتی
لاہ لاہ کر دی صورت ساری، نیر حُسن دے دھوتی
106
وِیکّھدیاں کُجھ صبر نہ رہیا، جیؤ ہویا بے وساّ
بدرہ نوں فرماندا میں ہاں، مردا تیرا تساّ
107
دُدھ بدیع جمال پری دی، ماؤ دا تُدھ پیتا
اوس دُدّھے دی قسم ہے تینوں، گل میری سُن مِیتا
108
بدرہ کہندی پائیوئی مینوں، بھاری قَسم جوانا
کَن دِلے دِے دَھرکے ُسنسَاں، جو تُدھ سُخن سُنانا
109
صاعد کہندا کے کے دَسّاں، بہتے سخن شماروں
فُرصت تھوڑی گلاں وَافر، آکھاں ہِک ہزاروں
110
ماں تیری تے ملکہ خاتوں، نالے توں ہَتیاری
راتیں مینوں وِیکھن آیاں، جاں تُد پہلی وَاری
111
روپ انوپ تیرا جَد ڈِٹھا، صورت اپن اپاری
اکّھ تیری نے رکھ کلیجے، ماری بُری کٹاری
112
نَک بے شک فُولادی کھنا، واڈھ صفا مہین اے
جھٹ نہ لایا وِیکھدیاں ہی پَھٹ، گھتیوس وچ سینے
113
پَلکاں تِیر خدنگ نشانی، ابرو سخت کماناں
وَلوَل ول کمند دو زُلفاں، بَدھیوس کرسَمیانا
114
چشمہ آب حیات سچے دا، منہ ِمٹھا جد ڈِٹھا
خضر مثال ہنیرے اندر، کھول دتا رب چٹھا
115
روشن شمع مَتابی وَانگر، چہرہ تیرا تَک کے
بُھج پتنگ ہویا جیو میرا، مَرمُکا سَڑ پَک کے
116
لا علاج آزاروں بدرہ، جان لباں پر آئی
مَردی جاندی نوں شاہزادے، آس مِلن دی لائی
117
جے شہزادہ آس نہ لاندا، تاں میں ساں مر جاندا
پَلک پَلک اِس درد تیرے تھیں، برس دُہاں دا جاندا
118
زرد کیتا رنگ درد تیرے نے، رُت سڑی وچ دیہی
اِیڈِے سفر اندر نہیں وِیکھی، مشکل بُری اِجیہی
119
تاہنگ تیری دی سانگ کلیجے، دم دم اندر رَڑکے
ایہ دل میرا گوشت بیرا، بولیا سیخے چڑھ کے
120
عشق تیرے دی نار بَھلیری، دوزخ دی اگ نالوں
لَنب بَلے ہر والوں بدرہ، کوئی نہ محرم حالوں
121
اُٹھی کلیجے پیڑ اَوَلّی، سِیڑھ لَیوس تن سارا
تُدھ بِن کس نوں نبض دَسالُوں، کون طبیب ہمارا
122
بدرہ خاتوں آکھ سناندی، صاعد اگے رو کے
دمّاں باجھ تیری میں گولی، صدقے صدقے ہوکے
123
عِشقے والی حال حقیقت، جو تدھ آکھ سنائی
سوئیو جان میرے سِر وَرتی، ہَتھوں ہور سوائی
124
جس دم تھیں توں نظری آیا، صورت دا شہزادہ
بھڑکی بھاہ پَریم تیرے دی، تُدھ تِھیں کُجھ زیادہ
125
بھوہرے کَتدی ہَسدی وَتدی، چِنگ پئی وچ چُولے
جھڑی متھے تھیں دھڑی خوشی دی، زُلفاں بنے پَرولے
126
عشق قصائی چُھری وگائی، کوہِندا دے دے کسّاں
جِگر کباب شراب لہو دا، بول عذاب نہ دسّاں
127
وِچو وِچ جراں سے پیڑاں، کے کراں شَرماندی
باہر روواں ظاہر ہوواں، کوئی پیش نہ جاندی
128
چنگی بھلی تیرے بھانے، میں تَن سُول سمانے
مَن مُویا تَن ثابت دِسدا، کون دِلاں دیاں جانے
129
جے ہک روز نہ وِیکھاں تینوں، سَوز کنوں سڑ جاواں
پل پل دے وچ سے برساں دی، مَرمَر گھڑی لنگھاواں
130
ڈِیرا تیرا تَکدی رِہندی، محل اُچےّ تے چڑھ کے
جاں غم بُہتا کاہلی پاوے، رَوواں اندر وَڑکے
131
اَٹھے پَہر خیال تیرے دا، دل وچ نَقش پکایا
صورت تیری حاضر رکھاں، تاں کوئی روز لنگھایا
132
ایہ دُکھ سِہندی ڈَردِی رِہندی، گل نہ کَہندی کِسے
مَت معلوم ہووے گل گھر وچ، منہ تیرا نہیں دِسے
133
میں کواری نیونہہ لگایا، کپّر قِہر کمایا
گرم کچہری باپ میرے دی، رَکھیں شرم خدایا
134
موہوں بولاں تاں ٹُرن بچاراں، لَج لگے کُل شاہی
چِٹی چادر باپ میرے دی، لَگدا دَاغ سیاہی
135
دوہاں وَلوں رب پردہ رکھے، عِشقے لج نہ لگے
نالے داغ نہ ہووے پَیو دی، چِٹی دَاہڑی پَگے
136
مائی دائی سنگ سہیلی، کائی بھین تے سکی
نہ اِس گل دی محرم کیتی، بِھیت رکھاں ہو پکی
137
توں بھیں لالا رکھ سنبھالا، کریں نہیں گل واندی
بِھیت نہ دَس شزادے تائیں، میں اُس تھیں شرماندی
138
تُدھ نالوں دَس حصے مینوں، حِرص ہوا زیادہ
چیتا چیتا کریں نہ واقف، اس گل دا شاہزادہ
139
ایہ گلان کر بدرہ پچُھدی، میں ہُن گھر نوں جاواں
مت باہروں شاہزادہ آوے، بہت اُس تھیں شرماواں
140
صاعد کہندا بیٹھ ذرا ہک، جا نہ آکھاں تینوں
جو دم گذرے نال سجن دے، سو اے حِیاتی مینوں
141
نِت نِت ہے ہتھ لگدا کِس نُوں، ایہہ کرماں دا وِیلا
رب جانے پھر نال سَبب دے، کَدوں ہووے گا میلا
142
باراں روز گزارے اگے، َوانگن باراں برساں
کیا جاناں ہُن پھیر ملن تَک، یا جیوساں یا مرساں
143
بدرہ کہندی پَیر میرا بھی، باہر دَروں نہیں پوندا
جان بدن وچ توہیں سجنا!، چَھڈ کے جان نہ ہوندا
144
کے کراں کُجھ وَس نہ میرا، دَس جانی کے کرئیے
اِیس وَچھوڑے کولوں کیویں، بَیٹھ اکٹھے مرئیے
145
دُنیا ڈاڈھی دوتی دُشمن، دَوکِھی لوک فسادی
چیچی دا چا کاں بناون، ہتھوں کُجھ زیادی
146
سچوں کُوڑ نَکھیڑن ناہیں، تُہمت لان شتابی
پاک پَلیِت پَریِت نہ لوڑن ،جَوڑن چا خرابی
147
یار یاراں ول تَکدے تَکن، نہ جَر سَکن ساعت
فِتنہ پاون شور مچاون، گوشے کرن جماعت
148
پڑدا پاڑن شرم اُگھاڑن، ساڑن طعنے دے کے
عاشق کارن پکڑ اُڈارن، مارن سہوَرْ پیکے
149
بَن کے وَیری چاڑھ کچہری، اِینویں کرن خواری
یاراں نالوں یار وِچھوڑن، بَدیاں لان کواری 150
سَنگ نَکھیڑن لنگ اُگھیڑن، جنگ سَہیڑن گھر وچ
کنگ اُٹھاون ڈنگ لگاون، بَھنگ پاون ہر ہروچ
151
جے لوکاں دی بات ہلائی، تُرت نہ مُکسی بھائی
نال رَقیباں اساں غریباں، تُوڑوں ہُندی آئی
152
وِیلا تھوڑا تے کم بُہتا، کاہنوں کراں پسارا
دَسن دی کے حاجت ایہ گل، جانے عالم سارا
153
مطلب دی لکھ گل محمدؒ، نہ کر چہج نَکّما
گرم بہار اُداس طبیعت، رہندا قِصّہ لمّا
154
سید باقر علی پیارا، دور گیا دل چاہندا
جے اِس کموں وِہلا ہوندا، طرف سجن دی جاندا
155
وقت پَچھان نہ چِھیڑ محمدؒ، گل پیارے والی
مَت ایہ قِصّہ رَہے لباں تے، دِیوے درد اُبالی
156
درد اپنے دی چِھڑی کہانی، روویں پیا محمدؒ
صاعد بدرہ کَھلے اُڈیکن، کتول گیا محمدؒ
157
عاشق تے معشوق وچھوڑن، نہیں میرا دل مَنے
تاہییں صاعد ولوں کنارے، پَیا پِھراں ہر بَنے
158
پرجاں رب وچھوڑے میں تھیں، ڈِھل نہ لگدی بھائی
خوب ملاپ ہویا ہن ساعت، وِچھڑن والی آئی
159
سجناں کولوں رخصت ہویاں، نال نصیباں جُڑئیے
پردے وچ گئی لنگھ چنگی، گھر وَل چل ہن کُڑئیے
160
بدرہ صاعد وِچھڑن لگے، اُبھاّ ساہ لیونیں
باہروں سیف ملوکے والا، کن آواز پیو نیں
161
بدرہ جدوں حویلی وِچوں، باہر قدم اُٹھایا
اگوں روبرو شزادہ، ہِک ہَکلا آیا
162
بدرہ خاتوں ہَس کے کہندی، سیف ملوکے تائیں
کے انعام دیویں گا مینوں، جے خوشخبر سُنائیں
163
سیف ملوک کہیا سُن میری، بدرہ خاتوں بَھینے
کول میرے جو چیز چَنگیری، سوئیو تحفے دینے
164
صاعد جیہا عزیز نہ کوئی، باجھ بدیع جمالوں
اوہ کر نفر دیاں گا تینوں، باجھ دموں بِن مالوں
165
بدرہ خاتوں ایس جوابوں، لازم ہو شرمانی
کَج لیوس منہ پلاّ دے کے، گل کہے پِھر رانی
166
میں پری دے آون والی، خبر تِینوں ساں دَسدی
توں ہن اگوں کریں مزاخاں، آکھ سُناوے ہَسدی
167
سیف ملوک کہے لکھ توبہ، کراں مزاخ نہ کائی
مسخریاں دی طاقت ناہیں، سچی گل سُنائی
168
خانے کعبے دی سو مینوں، ہے سوگند وڈیری
کہیا سچ مزاخ نہ کیتی سُن، توں بھینو میری
169
اوڑک مائی باپ تیرے نوں، ہک دن آکھ سُناساں
جے رب سچے چاہیا تینوں، صاعد نال مَنگاساں
170
یاد رکھیں ایہ سُخن اساڈا، جان مزاخ نہ بَھینے
برکت پاک عشق دی کولوں، ساک اساں ایہ لینے
171
ساک بدیع جمال پری دا، منگاں پاک الہٰوں
ناتا تیرا صاعد کارن، مَنگ لیا درگاہوں
172
مولیٰ آس کرے گا پُوری، سُخنوں کرسی سچّا
درد جَھلاں تے نرد نہ ہاراں، مرد نہیں میں کچا
173
سیف ملوکے دی گل سُن کے، دلوں ہوئی خوشحالی
چُپ چپاتی چلی بدرہ، نہ کُجھ بولی چَالی
174
ملکہ خاتوں تے ماں اُس دی، تاؤلیاں پھر آیاں
شاہزادے نوں یار مِلن دیاں، خبراں نِیک سُنایاں
175
فوج بدیع جمال پری دی، موج جیویں دریائی
''ایہ تک'' آئی سیف ملوکا، ہویا کرم خدائی
176
صدق ثبوت تے مشکل آساں، آئیا پری پیاری
لَکھ لَکھ خوشی مبارک تینوں، پہنچے سو سو واری
177
ہے ساقی غم رہیا نہ باقی، بہت ڈِٹھی مشتاقی
ہسدا تے دل کھسدا آویں، کھول دلے دی طاقی
178
لال شراب پیال شتابی، کر میری دلداری
ہوواں مست شکست نہ کھاواں، یار ملن دی واری
بدیع الجمال دا سراندیپ شہر وچ آونا تے ملکہ خاتون نوں ملنا
شہزادے نوں پری ملاپ دا چاء چڑھنا 1
واہ واہ گھڑی مبارک والی، ساعت نیک حسابوں
آوے واء سجن دے پاسوں، ہووے کرم جنابوں
2
جھبدے مِلدا یار پیارا، نِکلے فال کتابوں
آیا یار محمدبخشا، چُھٹسی جان عذابوں
3
سُن گلاں دل مَستی پاوے، پِیتے باجھ شرابوں
ناڑیں تاراں گاون باراں، بدن مثال ربابوں
4
ڈُبّا بِیڑا باہر آوے، بُری ہجر دی ڈابوں
بادشہانہ ملے خزانہ، اَچن چِیت خرابوں
5
رُڑھدِے جاندے نوں کوئی لاوے، ندی کنارے پَھڑ کے
حاجی اوجھڑ بھُلےّ تائیں، حَج رلاوے کھڑ کے
6
دوزخ اگ غماں دی اندر، خاک ہوئے جو سڑکے
بخشش دا آوازہ آوے، بہو بَہشتیں چڑھکے
7
بھارا بھار پریت لگی دا، سائیں توڑ پُچاوے
واؤ فجر دی، باغ ارم دی، بوبہارلیاوے
8
کِیچم دا کروان سسی دے، پَتن باغ سُہاوے
سوہنا یار محمدبخشا،گھٹ وچ نظری آوے
9
کنعانوں سوداگر آوے، مصر زلیخا والے
جلوہ روپ الٰہی والا، یوسف آن دَسالے
10
لڈن ملاح ہیرے دی سیجے، رانجھا یار سُوالے
سُتا عزت بیگ محمد، سوہنی جا اُٹھالے
11
شتر سوار کچاوے پیکے، طے ولوں کوئی آوے
چڑھ کے نجد پہاڑی اُتے، واگ و راگ اٹھاوے
12
سپاں شیراں دے سِرگاہ کے، وانگ دلیراں جاوے
نال پیار محمد لیلیٰ، مجنوں نوں گل لاوے
13
جاں معشوق پیارا بھائی، عاشق دے گھٹ آیا
ظاہر باطن غیر نہ رِہیا، اوسے دا سَبھ سایا
14
لِیْ مَعَ اللّٰہ وَقْتٌ یارو، سچ نبی فرمایا
چُپ محمد جس کس پایا، اوسے بِھیت چُھپایا
15
وَحدت دے دریاوے اندر، چُبھی مار ہِٹھاہاں
مَت اِیتھوں سِر باہر کَڈھیں، سُٹی دھک پِچھاہاں
16
ایہ اسرار نہ پُھولِیں ایتھے، مَت کوئی مار گوائی
شاہ شمس نے ہِکسے سُخنوں، آہی کھل لہائی
17
منہ نکاتے گل وڈیری نہ، کر مت کوئی ہَسّے
اعظم شافعی مالک حنبل، ایہ مسئلے نہیں دَسے
18
وحدت دے دریا وچ پَینا، کم نہیں ہر ہر دا
لَکھ جہاز ڈُبے پھر مُڑکے، تَختہ باہر نہ تردا
19
کاہنوں باطن اندر وَڑیوں، ظاہر دی چَھڈ بازی
رَمز حقانی دَسدا چَلیِں، پردہ پاء مجازی
20
آئی گل شاہزادے والی، سُن توں بھائی میرے
سراندیپ اندر آ لتھے، شاہ پری دے ڈیرے
21
شاہزادہ سُن خبر پری دی، ہک تھیں چار ہویا سی
بھاہ بھاہ کردا رنگ گلابی، وانگ انار ہویا سی
22
جنّھاں دی دَس پُوندی ناہیں، نہ کوئی گل سناندا
لُطف کیتا رب پاک اوہناں نوں، کول اساڈے آندا
23
نالے ایہ اندیشہ کردا، گل نہیں ٹل جائے
مشکل وقت ایہو رب میرا، مہر پری دِل پائے
24
جِنّھاں کارن گھر دَرسٹے، راج حکومت شاہی
چودہاں برس مصیبت جھاگی، جو کُجھ لِکھی آہی
25
جاں جاں دس نہ پوندی آہی، شوق آہا دس بُجھ دا
دس پئی تاں فِکر ایہو سی، کیویں اُت ول پُجدا
26
جاں پُجاتاں کجھ نہ سُجھّا، نِت نواں غم کھاواں
ترت بدیع جمال پری دا، کیویں دَرشن پاواں
27
جاں ہن آئی پری پیاری، فِکر پَیا دل بھارا
خبر نہیں کس طرح ہووے گا، نال میرے ایہ کارا
28
آس اُمید میری دی کشتی، بَنے لَگسی تَرکے
یا گرداب غماں دے ڈُبسی، رت سُکی ڈر ڈر کے
29
اوہ بدیع جمال پری ہے، پریاں دی شہزادی
حُسن جمال کمال جہانوں، ہوگ اس خودی زیادی
30
پریاں دیو آدم دے دشمن، ہو سَن کئی فسادی
میں عاجز پردیسی بندہ، ہِکو آس خدا دی
31
چوداں برس گزارے سِکدیاں، دُکھ جھلے اِس آسوں
خبر نہیں ہن پل جَھل اندر، کے ہُندا اِت پاسوں
32
بابل نے شاہ مہرے دِتے، نال خوشی دے تکے
تَکن سات گیاں بَھج خوشیاں، عشق چلائے دھکے
33
دلبر غیبی دا نیونہہ لایا، سُولی تے جِند چاڑھی
آس فضل دی کر کے دتاّ چھٹّا لمّی باڑی
32
وچ ہوائے پھاہیاں لایاں، اُچے نَکے چڑھ کے
بھُکھا تے تَرہایا سُکیوس، غم دی کوٹھی وڑکے
35
شہرگراواں یار اشناواں، ہوئیوس چُھوڑ ہَکلا
متے ہما پکھیرو لبھے ،ہو جاوے سبھ بھلاّ
36
سیمرغے نوں جال لگایا، ہَتھ لگن دی آسے
کچیاں تَنداں وچ محمد، کد اوہ پَنکھی پَھاسے
37
گھر در چھوڑ جنگل وچ وڑیوس، میر شکاری بن کے
شاہبازے نوں پٹی لائی، کچے دھاگے تن کے
38
ہن شاہباز آیا کر تاری، توڑ جائے گا پٹی
جے آیا اُٹھ گیا نہ لدھا، چوڑ ہوئی تد ترٹی
39
جے شاہباز میرے ہتھ آیا،مولیٰ کرم جگائے
ہور ہزار شکار زمیں دے، سبھ پھڑ ے گھر آئے
40
مشکل وقت ایہو رب سچا، کرم کرے اِس ویلے
دِلبر دے دل پا محبت، پِھیر میرے سنگ میلے
41
روح شاہزادہ منزل پہتا، کر کر بہتے حیلے
دلبر ٹور لیاندا اگوں، کامل پیر وسیلے
42
وقت لقاء سجن دا آیا، چِنتا پئی گھنیری
بے پرواہ پِیاّ مَت ردّے، گُھٹ محبت میری
43
مومن تلخی ویکھ نزع دی، تنگی ہور قبر دی
مشکل پندھ صراط پُلے دا، گرمی سخت حشر دی
44
ہور حساب عذاب بَتیرے، جھل بہشتیں آیا
مہر محبت نال شتابی، دَس لقاء خدایا
45
سراندیپ بہشت شزادہ، روح تیرا سن بھائی
اُوتھے یار دِیدار دئے گا، جس دی تَرے کمائی
46
ہر ہک نوں دیدار ہوویگا، کافر مومن تائیں
کافر ویکھ لقا قہر دا، لَیسن سخت سزائیں
47
مومن نوں دیدار ملے گا، نال اخلاص پیاراں
باغ ارم وچ کول سجن دے، کرسن بیٹھ بہاراں
48
ہر بیتے وچ رَمز فقر دی، جے تدھ سمجھ اندر دی
گل سُنا محمدبخشاؒ، عاشق تے دلبر دی
49
بہت ہویا خوش وقت شہزادہ، صاعد کول بلایا
اُس بِن ہور آہا جو کوئی، کولوں دور کرایا
50
صاعد تائیں دے مبارک، کہیا شزادے بھائی
اج بدیع جمال پری ہے، اِس نگر وچ آئی
51
آن شراب کباب تمامی، چنگ رُباب سَتاراں
عَطر گلاب خوشی دے ساجے، جو لائق سَرداراں
52
لَے لَے نال دوئے دل جانی، صاعد تے شاہزادہ
باغ اندر آ بیٹھے کر کے، ڈیرہ خُوب امادہ
53
سیف ملوک کہیا سُن بھائی، جانی یار سفر دا
ہوروں ہور ہویا ہن میرا، حال احِوال اندر دا
54
خوشی کمال میرے دل آئی، ہویا چَین ہزاراں
سُکاّ باغ دلے دا کِھّڑیا، ساوا وانگ بہاراں
55
پُہتی آن دماغ میرے وچ، خوشبوئی دلبردی
مِیٹی کلی گُلاباں والی، کھولی واؤ فجردی
56
چوداں برساں دی سِردردی، تَروٹَک سخت عمل دی
آن نشے دا وِیلا ہویا، ڈَھل رہی پَل جھل دی
57
دلبر دا مُکھ لال پیالہ، مَدھ حُسن دا بھریا
ساقی قُدرت والے مینوں، آن تَلی پر دھریا
58
آیا مَساں لباں دے نَیڑے، ہور سبھو غم بھُلّے
تُفوںتُفوں جِند کرے محمدؒ،مَت ہَتھون چھُٹ ڈُلھّے
59
پریاں نوری لوک کہاون، جُثے جامے پاکی
دھکے دے کَھدیڑے ناہیں، میں بیچارہ خاکی
60
اوہ بیٹی شاہپال شاہے دی، ایس ولایت مَنّی
میں اِیتھے پردیسی توڑے، مصر اندر ساں سنیّ
61
خبر نہں کے ہوندا بھائی، باب اَساڈے اِتھے
شان اوہدی دے لائق ناہیں، میں کِتھے اوہ کِتھے
62
پر جے مہر پِیا دل پاوے، مالک آپ دِلاں دا
لَاتَقْنَطُوا مِنْ رَّحْمۃ یارا، قول سچا فرماندا
63
ایہ گلاں فرما شزادہ، غسل وضو کر پاکی
بن تن سیج اُتے چڑھ بیٹھا، زیور پہن پوشاکی
64
اَعظم اِسم مبارک پَڑھدا، سورے نبی خلیلے
شاہ مُہرے سلیمانی کھولے، سیف ملوک اصیلے
65
مورت وِیکھ پری دی اوّل، قدم شکل دے چُمےّ
پھر اَکِھیّں منہ مَتھے مَلدا، مُڑمُڑ جاندا گھُمّے
66
پھر لَپیٹ اندر تعویذے، بازو بند کر بَدّھا
کہندا برکت تیری پِچھے، میں ایہہ وِیلا لَدھا
67
صاعد باجھ نہ رَکھیا اوتھے، خذمتگار نہ گولا
پِین شراب ہَکلے بیٹھے، نہ کوئی شور نہ رولا
68
بھر بھر پِین شراب پیالے، پی پی تھیون کِھیوے
چہرے روشن مِثل مَتابی، نَین بَلن جیوں دیوے
69
جاں کوئی ساعت اینویں گزری، ہویا کرم خدائی
ہور نویں خوشبو شہزادے، دِلبر وَلّوں آئی
70
ملکہ خاتوں تے ماں اُس دی، عَنبر عود جلائے
مُلکاں وچ گئی خوشبوئی، عطر مَحلیں لائے
71
پریاں اِیس مہمانی تائیں، بہت پسند لیاون
لَے خُوشبو ہوون دل راضی، ہَسّن کِھیڈن گاون
72
اِیسے طرح دِہاڑ گزاری، شام پئی دِن لَتھا
شمس بدیع جمال پری دے، کَج لیا مُنہ مَتھا
73
صَفاں قطاراں بنھ کھلوتے، آدم وانگن تارے
شاہ پری اسمانی چُھپی، پردے وچ کنارے
74
دن ڈْبا تے پئی نماشاں شاہ پری پھر آئی
پیا گھُنکار ولایت اندر رہیا شمار نہ کائی
75
باغ مَحل تلَا کنارے، سارے صُحن چُبارے
ہر ڈالی ہر پَتر اُتے، پریاں ڈیرے مارے
76
چَمکو چمک پوشاکاں سُچیاں، ہک تھیں ہک چڑھاوے
ہر ہک بدر منیر حُسن دی، نجم نساء کہاوے
77
کَڑیاں پِھرن ترنجن جُڑیاں، بنیاں پَہن پچریاں
ہَسّن گاون مَاہنگے پاون، اُپّر باراں دریاں
78
چَمکن سالو لَمکن واگاں، چِھنکن چُوڑے سُچے
جوڑ مَروڑ کڈھن لَک پتلے، لَٹک ٹُرن قد اُچےّ
79
معشوقاں دی صِفتیں آیوں، تاں گل دُور رہے گی
تھاں کُتھاں پَچھان محمد،خَلقت کے کہے گی
80
ہر ہر جائی کر تکلیفاں، زور طبع دا دَسدا
درد فراق فقیر دَسِیندے، جو اندر وچ وسدا
81
جے ہر ویلے درد پُکاراں، سُنیئر دُکھیے ہوندے
رنگا رنگ کلام بھلیری، بہتر ہسدے روندے
82
بدرہ دے گھر شاہ پری دا، ہویا آن اُتارا
موتیں لعل جڑاؤ تَنبو، سونے دا سی سارا
83
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، ہور تمامی سَیّاں
چامل چاء محبت کولوں، مِلن پری نوں گیّاں
84
شاہ پری نے ملکہ خاتوں، مِل اوّل گل لائی
بعد اُس تھیں پھر بدرہ خاتوں، پھیر اوہناں دی مائی
85
مائی اگے سیس نوایا، مَتھے تے ہَتھ دھرکے
اُس نے اگوں سر منہ چُمے، بہت محبت کر کے
86
وارو وار مِلن سب سَیاں، آکھن صدقے گیاں
جیوں دِیوے تے ڈھہن پتنگے، تیویں ڈھہ ڈھہ پَیّاں
87
پریاں نال سیاں دا میلا، خوب طرح دا ہویا
سراندیپ بہشت برابر، حُوریں بھریا گویا
88
ساوریاں رنگ گورے سیاں، کَنک وِنّے رنگ پکے
شرم حضور کوئی کوئی کردی، ہَس ہَس اَکّھ مَٹکے
89
ہِکناں دے گل سُوہے کُڑتے، سِر تے بھوچَھن بگے
دھڑی سندھور لگے وچ شیشے، چمک پری نوں لگے
90
ہکناں دے سر سبز دوپٹے، سوسَن رنگی انگی
گھیرے دار سُتھن چُن لائی، سُرمائی کر رنگی
91
ہِکناں سُرخ پوشاک تمامی، پَیراں تھیں لگ چوٹی
باغ ارم جیوں گھاہ ہرے وچ، ساون چیج بہوٹی
92
ہکناں چَھاپے دار پوشاکاں، جوڑے نال بناتی
پَبّ اٹھاون چال وَکھاون، کڈھ کڈھ چَلن چَھاتی
93
ہکناں دے سِرساوی چادر، گل وچ کڑتے کالے
سُتھن جٹکی سر پر مَٹکی، ٹُرن کبوتر چالے
94
مُوڈھے مارن باہاں اُلارن، گردن لَک مَروڑن
حُسن مَروڑاں کرن اُجوڑاں، تَروڑاں دے تروڑن
95
نین کٹاراں بَھواں کماناں، نَک خنجر بے دستے
نال سیاں دے کُھوہ گیاں دے، گوٹھی ملّن رستے
96
کُنڈل دار دو زُلفاں لٹکن، بھِنّیاں نال پھُلیلاں
چلن بن کے جھانجر چَھنکے، منکے ہار حمیلاں
97
کَجلے پاون تے مَٹکاون، لاون داغ تِلاں دے
اوہلے بہ بہ گاون سوہلے، ڈھولے گیت دلاں دے
98
کے نَکمیّ گل محمد، چل اگیرے چلاں
پر جس ایہ فرمائش کیتی، اُس بھاون ایہ گلاں
99
جس دی خاطر رکھ ارادہ، کیتا ایڈ تگادا
ایہناں گلاں تھیں اوس جَنے نوں، ہُندی خوشی زیادہ
100
دل میرا پر چاہندا ناہیں، بِن درداں دی باتوں
نال ضرورت تھوڑی تھوڑی، گل کراں اس ذاتوں
101
بدرہ نوں گل لا پری نے، بہت محبت کیتی
سر منہ چُمےّ نال پیاراں، مَیل دوہاں جِند سِیتی
102 ملکہ دے ول ویکھ پری نوں، بہت ہوئی خوشحالی
شُکر کرے جے پھیر لیاندی، بَھین میری رب والی
103
جیوندیاں منہ اس دا ڈِٹھا، لدھی گئی گواتی
اِس بِن جیون ساڈے بھانے، آہی بُری حیاتی
104
مولیٰ سنگ مَلائے مُڑ کے، کرم جگائے سُتے
ہو دِلشاد پری چڑھ بیٹھی، تخت سُنہری اُتے
105
مائی نے پھر کول پری دے، آن چوگردے ڈھویاں
عود اکبر تے عنبراشہب، مُشک اذفر خوشبویاں
106
مُشکاں دی کُجّھ حاجت ناہیں، عجب جمال پری نوں
تازی شاخ گلابی سَادی، پُھلاں نال بھری نوں
107
س دے قدر موافق آہی، ایہ ہر چیز کمینی
ہر ہر وَال اُوہدے سنگ آہا، لَکھ لَکھ نافہ چینی
108
ٰصِفت اوہدی دی گل محمد، کِس منہ نال اُلاواں
منہ نِکا گل بہت وَڈیری، کیکر آکھ سُناواں
1
کاغذ قلم زبان میری وچ، ایہ بیان نہ مِٹدا
عقل فِکر ہُن عاری ہویا، کُھلا سِروسر پِٹدا
2
ہر ہر تھاں مریندی آہی، چوکڑیاں ودھ ہر نوں
مِلی سزا طبیعت تائیں، اوس فَضولی کرنوں
3
حُسن بیان نہ ہُندا اُس دا، قِصے دی فرمایش
لیک طبیعت اپنی والی، کرسَاں کُجھ ازمایش
4
ول ہوندا کمتالی وِچوں، تاں افسوس نہ رہندا
تھوڑی بہتی صِفت شکل دی، اوڑک میں بھی کہندا
5
جِیؤں شاعر پنجابی کردے، اوہ کم تُرت کری دا
پراوہ صِفت نہ لائق اِیتھے، اُچاّ روپ پری دا
6
اُجلا روپ پری دا بھائی، پھیر طبیعت میری
پڑھنے والے کرو نہ طعنہ، ہوگ کلام اچیری
7
جیؤں محبوباں دی گل دَسدے، نظمی مرد حسابی
کُجھ کُجھ ڈول ہوویگی اوہو، کِدھرے ہوگ پنجابی
8
جوجریاں دی لذت بہتی، نرے ہکلے ماسوں
لذت دار سلونا بھائی، لؤ محمد پاسوں
9
پر جاں کٹ جگر دے بیرے، میں کباب بناواں
رت دلے دی پانی پاکے، غم دی اگ پکاواں
10
پر جس ویلے کھاون والے، ادھ کھادے مُکھ موڑن
حاضر رہے نہ جِیو اَساڈا، خوشی دلے دی تُروڑن
11
پر میں بِن انصاف تُساں تھیں، دم انعام نہ منگدا
کرو قَبول گدائی ٹُکڑا، یارو اِیس ملنگ دا
12
رستہ چھوڑ محمدبخشا، پھریں چَریندا جَھلاں
کر کُجھ صِفت پری دی اِیتھے، دِیباچے ایہہ گلاں
13
اُچا قد سفیدا پتلا، سَرو آزاد بہشتی
یا اوہ نخل مراد خداوند، رحمت کُنوں سَرشتی
14
کُنڈل دار دو زُلفاں سِر تے، کالے ناگ ڈَنگالے
ہر میڈھی سر کڈھے جیونکر، بشیئرجِبھ نکالے
15
دانشمند کمند زلف دے، بند ہوون دل بستے
پیچا پیچ اوہدے وچ پھاسن، نہ نکلن دے رستے
16
کنیں بُندیاں واگاں گُندیاں، کنج کواری کاکی
حوراں وانگ رنجوراں ہوون، وِیکھ لطافت پاکی
17
نورانی دریا پِیشانی، نال صفائی چمکے
واگاں وَانگ زَنجیری ہویاں، واو حُسن جَد رَمکے
18
سِجیاں بِھجیاں مُشکیں رَجیاں، سَیلڑیاں کر وَٹیاں
پھاہیاں عاشق بَنھن کارن، وَٹ گلے وچ سٹیاں
19
فَرقوں فَرق پیا کستورے، ہویا دو ٹکڑے ہک دل
مُشکل تھیں وچ نافے بنیا، مُشکے دا کم مشکل
20
واگاں مشکوں لاگاں لَگیاں، جَھولن سر لمکایا
پایا شاخ گلابے تائیں، سر پَیراں تک سایا
21
ولول ول پئے ول والاں، ول ول ولی ولاون
آب حیات مُوہوں گھت ظلمت، ذوالقرنین بُھلاون
22
پٹی صاف آہی خم والی، جیوں تلوار سَروہی
پھٹے کٹے سٹے راہیں، عاشق دین دَھروہی
23
درس جمال اُہدے دی پَڑھدے، سورج انبر تارے
مَتھا صاف روپہری تختی، رکھن پکڑ کنارے
24
اُس تختی پر لِکھے آہے، نال سیاہی کالی
خوشخط عربی نون دوپاسے، کانی قدرت والی
25
نوناں ہِیٹھ عجائب سوہنے، دوئے صاد لکھے سَن
آفرین ہزاراں اُس نوں، جِس استاد لِکھے سَن
26
اُس تختی دے دندے دندے، دونہہ جیماں دے گھیرے
جیم جمال اندر خوش نقطے، کالے خال لُٹیرے
27
نوناں دے سِرنالوں لَے کے، میم مبارک توڑی
الف ازل دی کانی لکھیا، وچ صاداں دی جوڑی
28
الف اگے پھر بِندی دے کے، حَلقہ وات بنایا
شور عشق دا شان حُسن دا، ہِک تھیں دہ ودھایا
29
لال لباں شَنگرفوں لِکھیاں، خط فارس دیاں رَئیاں
اوہناں وِچوں سَین دَسیندا، زور ہَسن دا پیاں
30
رے تے سین رَلے سنگ میمے، رسم بنی محبوبی
میمے دی گنڈھ نال دنداں دے، کُھول دکھائی خوبی
31
باغ ارم دے روپوں آہی، اس دی شکل نمونہ
صورت اندر پیدا ہویا، گُل پھل گونہ گونہ
32
اوہناں پھُلاں تے بَھوراں، وانگن ٹکّا بِندی والا
جیوں گلزار اندر آ بیٹھا، حبشی بچہ کالا
33
ٹھوڈی سی پھِنڈ صاف رُپے دی، ٹکی باجھ زکاتوں
وچ ٹووا پرسیؤں بھریا، چشمہ آب حیاتوں
34
بغلاں موہنڈے طعنے مارن، چنبے دے پھُل چٹّے
مِثل کلی دی گھُٹّی دیہی، سِر تھیں لے لگ گِٹےّ
35
سوہنا بدن پھُلاں دا دستہ، پلے وچ چھپایا
کیتے جَتن ہزار ہزاراں، کسے نہ درسن پایا
36
دو پستان صفائی والے، نویں شگوفے اُگے
کالے بھور اُپر رکھوالے، نظروں زخم نہ پُگےّ
37
سینہ صاف صندل دی تختی، جوڑ استاد بنائی
واہ استاد کریگر جس نے، ایہہ پیوند لگائی
38
پتلا چم سفید شکم دا، جیوں کاغذ کشمیروں
ریشم قسم اُچی دا یا سی، لچھّا سُوت حَریروں
39
لَچ لچ کر دا مَنکا وِچ دا، لَک مہین بیانوں
پَیر اٹھاوے تاں ول کھاوے، اُٹھدی ڈرے زیانوں
40
لَکوں لے لگ پَیراں تائیں، کراں خیال نہ من دا
بادشہاں دے ستریں جائے، کے مقدور سُخن دا
41
چاندی پَیر تَکے جد چاندی، جاندی جان بچاندی
قد میں ڈھہندی عرضاں کہندی، سجدیوں سیس نہ چاندی
42
نازک پیر گلاب پری دے، مہندی نال سنگارے
تِلے دار بناتی پِنھیاں، چمکن وچ ستارے
43
کلغی مغزی نوک پنجے تے، جڑت ہوئی فیروزے
پَنے تَلے پتاوے پلّے، سبھ سُچے زردوزے
44
پھوک چلائیے تاں اُڈ جاون، وانگن سُوہیاں چَڑیاں
کھِڑیاں کلیاں رتیاں جہیاں، پیریں سوبھن کڑیاں
45
حسن بدیع جمال پری دا، وانگ بہار چمن دی
سُنبل وال مہین زنجیری، ہر مینڈھی ون ون دی
46
نرگس مست بیمار پری دے، نین گوہڑے متوارے
چہرہ پُھل گلاب بہاری، گُل لالے رخسارے
47
پاڑ سُٹے پیراہن گل دے، چہرہ ویکھ گلاباں
گلدے گلدے عرق سدائے، رل گئے وچ آباں
48
لال گلال گلہاں ول تک کے، داغ لگا گُل لالے
جمیّ رَت کلیجے اُتے، پِیندا زہر پیالے
49
جوش بخار عشق دے چڑھدے، جاں نَیناں ول تکدا
نرگس نوں سردردی لگے، اکّھ اُگھاڑ نہ سکدا
50
ٹھوڈی ویکھ خبانی تائیں، لِیک پئی وچکاروں
پستاناں دی غیرت کولوں، وِکیا رنگ اناروں
51
اُچّا قد رنگیلا تک کے، سرو ازاد پیارا
پیراں بھار حِیران کھلوتا، ہویا قید بے چارہ
52
چودھیں دا چن داغی ہویا، مَتھا ویکھ نورانی
اَکّھ بھڑا نہ تَکّن ہوندی، سورج ہار پیشانی
53
کالی لیل زلف وچ آہا، خوب سہیل یمن دا
عاشق دے بلغارے تائیں، رنگ دئے ون ون دا
54
اُچا مَتھا بہت کشادہ، شےشے ہار چمکدا
رُوپ انوپ خدائی دِسے، اوس اندر جو تکدا
55
لاڈ تکبّروں بھر بھروٹے، بھروٹے دو کالے
لالی اندر نظری آون، چن مبارک والے
56
مَتھا سی اسمان حُسن دا، اوہ وچ قوس قزح سَن
شام زلف دی لالی اندر، کالی گھاٹ طرح سَن
57
چہرہ صاف بہشتی صْفہ، ابرو طاق بنائے
واہ نقاش محمد بخشاؒ، جس اوہ رنگ لگائے
58
مُکھ محبوباں دا بیت اللہ، اوہ محراب اُچیرے
کرن نماز نیازاں عاشق، سجدے دین چوپھیرے
59
زُور کمانا کم ہمیشہ، ابرو سخت کماناں
رستم نین سپاہی ظالم، گھائل کرن جواناں
60
پِمّن کانی زہروں پانی، تَرکِھے تیرخدنگ دے
بِسلے ناگ ایانے چوری، وال دِلاں نوں ڈنگدے
61
اَکھیں تیز کٹاراں وانگر، کرن چوطرفی ماراں
اَکھ مَٹکے چور اُچکے، چُھپ چُھپ کر دے واراں
62
بیٹھے چھوہ دھر وہ کر مارن، برچھی نیزے سانگاں
لُٹن کْٹن سُٹن راہیں، سُنن نہ کوکاں چانگاں
63
سیف ملوک جیہاں نوں لاون، کس بندوق کلیجے
دھوں اواز نہ نکلے کوئی، سَلّ جاوے ہڈ بھیجے
64
بجلی دے چمکارے وانگر، اکھ پرت قہر دا
جو تکے سونس نہ سکے، بھُج اوتَھائیوں مردا
65
واہ واہ مست نگاہ پری دی، گھاء کرے وچ سینے
ڈوری بھوری نیند بھری سی، تَکدی طرف زمینے
66
خوب بدامی اَکھیں بھائی، چیرمیاں اَنب پھاڑی
کجل کَٹک مَٹک سُہاوے، جیونکر بک اُجاڑی
67
گُوہڑے نین سمند حُسن دے، کَجلا لہراں مارے
اَکّھ مَٹکےّ مارن دھکے، ٹھیلھ دیون ہتیارے
68
ہُوندے غرق جہاز دِلاں دے، لَگدا کون کنارے
پر اس وہن محمد بخشا، جو ڈُبےّ رب تارے
69
جادوگر اُداس ایانے، بِن پیتے متوارے
اوپر خماری کرن اسواری، پِھرن شکاری بھارے
70
کٹ کٹ سَٹن کٹک دلاندے، لین جہان ازارے
کردے وار ہتھیار جنہاں دے، سرمے سار سنگارے
71
ہِک واری دے وِیکھن کارن، سَیکڑیاں سِروارے
پاک شہید محمد بخشا، ؒجو اس جھگڑے مارے
72
تَکن سات کریندا گھائل، نَک خنجر فولادی
اوہو قاتل اوسے اگے، پھیر کُٹھے فریادی
73
پَتلا اُچّا نَک پری دا، دھار جویں تلواروں
لونگ بلاق سُچے دی تابش، جَھلک لگے چَمکاروں
74
سِدھا تیر صفائی والا، زہر الودی کانی
اڈدے پَکھنو مار گوائے، کیا طاقت انسانی
75
کاتب لوح قلم دے لکھیا، حِکمت دی تدبیروں
وچ بسم اللّٰہ اللّٰہ اکبر، الف ذبح تکبیروں
76
مَتھا لوح ازل دے نوروں، قلم آہا نَک بھائی
مُڈھوں اِک اَگوں منہ دوئے، ناہی خط خطائی
77
سُرخی لکھن والی آہی، وات دوات نورانی
صوفاں سِر الٰہی نکلن، اَکھر عشق حقانی
78
لکھن کے رُشنائی خونی، سِر خط عاشق فانی
بول تیرے توں گھول گھمائیے، سے جُثےّ لَکھ جانی
79
سدا بہار گلاب گوہڑے دی، وات کلی مُکھ مِیٹی
صاف آواز پرم رس والا، جیوں رانجھے دی سیٹی
80
سوہنا سُرخ عقیقی تھیوا، مہر ٹکی سلیمانی
موری مِثل سوئی دے نَکے، آہی ذرہ نشانی
81
سچا موتی سل ٹکایا، کاری گراں سیانا
یا اوہ گرد پتاسہ مِصری، لذت دار َمکھانا
82
لعل لبان یاقوت سُچے سَن، شَکر مصری ڈلیاں
لالی تے باریکی وَلّوں، گُل عباسی کلیاں
83
پِستہ مغز بادام گری سَن، جس ویلے منہ مِیٹے
گل کرے ونڈدے چُھوہارے، ہَسے تاں پھُل ویٹے
84
لالی وِیکھ لباں دے والی، والی مصر شہر دا
مُورت اگے نال ضرورت، ہوگیا سی بردا
85
دَند سفید ہیرے دیاں کنیاں، گھنیاں گھنیاں لاراں
اُستا کار برابر کرکے، رَکھیاں خُوب قطاراں
86
یا ان بِدھے موتیں بِدھے، گھت قدرت دیاں تاراں
یا اوہ چنبے کلیاں جڑیاں، پَنج چوکے ہک یاراں
87
خوب سنجاف چِٹے تے سوہے، کِنگری چوٹی داراں
گلیاں ہار محمدبخشا، سُرخ دِسن دند لَہراں
88
طوطے وانگن جِیبھ مِٹھی سی ،مَینا بولن والی
آکھے میں نہ بولن والی، ہر اک نال سُکھالی
89
ٹُھوڈی سیو باغ ارم دا، بہی سی رس والی
جَھلّے لَکھ اسیب نہ پہنچے، اس دے کول سوالی
90
چوہا پاک آہا وچ ٹوآ، جو بِن پانی بھریا
ٹھوڈی ہِیٹھ سلاک جڑی سی، مچھ حُسن دا تریا
91
گاٹا مثل صراحی کچ دی، بوتل صاف بلوری
سُرخ شراب لہو بھررتے، شَےشے گرد لہوری
92
یا ماہی دی مرلی آہی، مائل کرے حِیواناں
یا قرنا آخر دی سُن کے، نِکلن پَونوں جاناں
93
شِیریں شَکر نرم آوازہ، رَسلے بول رنگیلے
تلخ جواب مِٹھے مُنہ وِچوں، سن کپیندے بیلے
94
مِٹھا ہاسہ ماسہ ماسہ، دند نہ کردی ننگے
صاف لمی تے پتلی گوری، گردن مِثل کُلنگے
95
طوطے قُمری نالوں سوہنی، کوئل وانگن بولے
چَھنکے گل کٹوری جیسی، موتیں بھر بھر تولے
96
باہاں لوہڑے رنگ رنگیلے، چنن چیر بنائے
استاکار ازل دے یارو، جندر چاڑھ سُہائے
97
یا اوہ باغ حُسن دے وچوں، چنبے نویاں شاخاں
لچکن جوڑ مَروڑ کریندے، چال مِثل گُستاخاں
98
اُنگلیاں دِس پُون سَلایاں، چاندی کھری سلاکاں
نوہیں مہندی بن بن بہندی، لہو ملے غمناکاں
99
یا اوہ کلکاں سُوہیاں آہیاں، شَنگرف بھریاں نوکاں
یا شاطر یا تیر اَجل دے، رت پِیون سَبھ لوکاں
100
چھاتی تختی صاف چنن دی، خوب کریگر گھڑکے
چاندی دے دو پھُل لگائے، مِیخ لوہے دی جڑ کے
101
شان گمان مخول تکبرّ، لاَڈ تے بے پرواہی
بے رحمی تے سِتم بے ترسی، خؤبے مہری آہی
102
نازک جُثہّ پھُل چَنبے دا، اَلّامکھن سیالا
دُھنی تھیں خوشبوئی ہُلاّ، مُشک تَتاری والا
103
نِکیّ نِکیّ چال لڈکیّ، ہنساں کھگاں جِیہی
رنگ گلابی شکل متابی، پھُلیں تُلدی دِیہی
104
ٹور لَٹکدی وانگ کبک دی، گردا لک مروڑے
پَبّ اُٹھاوے رب بَچاوے، کچی تند تروڑے
105
حُوراں نالوں حُسن زیادہ، پریاں دی سَرداری
یوسف ثانی روئے زمیں تے، صُورت رب اتاری
106
روپ بدیع جمال پری دا، چودس چَن نورانی
دھاوس زہر کلیجے تَکے، جے زُہرہ اسمانی
107
جے سورج ول ویکھے ساہنواں، بَھج بدلی وچ وڑدا
تارا وِیکھ ہِکو چمکارا، ہو بے چارہ جھڑدا
108
بابل شاہپالے گھر جَمیّ، پَالی پاَلن ہارے
بابل دے کھوہ پَین فرشتے، مارو غم دے مارے
109
ٹھُم ٹھُم کر دی دھرتی دھر دی، نازک پَیر گلابوں
مہندی رنگے جیوں پَٹ لچھے، آون شہر خوشابوں
110
جے عاشق دیاں نیناں اُتے، رکھے لاڈ عتابوں
پُر پُر چھالے پون محمدؒ، اَتھرواں دے آبوں
111
تَروڑاں جوڑاں تے نَک توڑاں، دم دم وچ کجوڑاں
تندی تلخی بے وفائی، مُویاں نال مَروڑاں
112
نویں جوانی مدھ مستانی، آلی بھولی سادی
رُوپ الٰہی دی ہک پتلی، دم دم ہووے زیادی
113
آن ادا گمان پری دا، باہر شمار اندازوں
نورحضور بیٹھی مستورہ، تنبو تان مجازوں
114
یوسف دے پیراہن وچوں، جلوہ جِس دکھایا
اوہو یار اِس باغ ارم وچ، سیر کرن سی آیا
115
جاں بیٹھا سی وچ کچاوے، شمس لیلےٰ والے
قیس نمانے نوں کر مجنوں، نجد اُتے تن گالے
116
فرہادے شاہزادے سُنیا، جاں شِیریں آوازہ
پَٹ پہاڑ سُٹے اُس کیتا، خیبر نوں دروازہ
117
ہر دا روپ مریندا بھائی، ہر جائے چمکارے
پا جھاتی محبوباں والی، گوہڑے نین سنگارے
118
لعلاں دا مُل پان جواہری، جوبن دے بنجارے
ہک دوجے دِل لین محمد، آدم کون بے چارے
119
بِھیت چھُپاویں مطلب پاویں، اِس گلے کس لائیوں
کِدھر رہی آ گَل پری دی، کِت پاسے اُٹھ آئیوں
120
انگ سہیلی تے البیلی، سوہنی راج گہیلی
جِیئوں تارے چَن نال سنگارے، ہر ہک سنگ سہیلی
121
پری گلاب سُندر مُکھ والی، وچ گلزار حُسن دے
سنگ سَیاں رل کِھیڈن پَیاں، جیوں پھُل ہون چَمن دے
122
شمع پتنگ جلاون والی، گرم لقاء پری سی
بہتا جِھکے نِیواں تَکے، شرم حیا بھری سی
123
اُڈدے پنکھی ڈَھہن ہوائیوں، جے ہک جَھاتی پاون
وِیکھن تارے چَمکن ہارے، ڈِگ زمیں پر آون
124
شُوخ اَشُوب جَگت دا فِتنہ، شُور انگیز جہانوں
مِٹھی جِیبھ مَلیح سلونی، بہت پیاری جانوں
125
عاشق سوز پتنگاں وانگن، روشن لاٹ چراغوں
نونہال اتے گلبدناں، بک ارم دے باغوں
126
جے کُجھ صِفت پری دی بھائی، ٹُوراں ہور اَگیرے
ڈر لَگدا مَت عاشق تُسّے، سَڑ سَڑ مرن چوپھیرے
127
مُشتاقاں نوں شوق سَجن دا، سُن سُن ہوگ سوایا
اگ وچھوڑے والی اُتےّ، تیل جدوں ایہہ پایا
128
جوش خَروش بھرے دل والے، بے سُدھ ہوسَن ہوشوں
جِگر کباب شَتاب کرن گے، تاب حُسن دے جوشوں
129
مَست نگاہ پری دی اندر، خونی نین بہادر
مویاں دِلاں نوں زندہ کر دے، آب حیات برابر
130
جاں چڑھ بیٹھی تخت سُچے تے، ملکہ کول بہائی
نال پیار پُچِھیندی گلاں، جیوں ماؤ دی جائی
131
ملکہ خاتوں نوں فرماندی، ہے سندر مُکھ بھینے
لِکھے دُھر درگاہ سچی دے، تُدھ آہے دُکھ لینے
132
کیکر گزری حال حقیقت، کس قَیدوں چُھڑکائی ایں
قلزم دے شاہزادے کولوں، کِت بِدھ نِکل آئی ایں
133
کے سبب بنایا قادر، کہو کے قدرت ہوئی
ایسا کامل مِلیا تِینوں، کون مؤکل کوئی
134
ملکہ سی حیران نہایت، وِیکھ عنایت ذاتی
تاب حُسن بِیتاب کیتی سی، بیَٹھی چُپ چپاتی
135
تابش جوش حُسن دی کولوں، رہی نہ ہوش ٹکانے
بِربِرتکے بول نہ سکے، ایہ دلیلاں آنے
136
واہ کاری گر سرجن ہارا، سبھ قدرت دا والی
چُونوں اُتے چگو نوں دائم، پاک اوہدا در عالی
137
نہ اس جِند نہ جُثہّ جامہ، بے مانند الٰہی
لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُوْلَدْ ہے سَدا، اوسے دی شاہی
138
آپ حَکیم سبھے بِدھ جانے، ہڑکوں رُکھ بناندا
قطرے ہک منی دے وچوں، خوب مُنکھ سُہاندا
139
پانی دی ہک بوندبے قدری، ہو جھڑی اسمانوں
دُر یتیم بناوے اس تھیں، لعل پتھر دی کھانوں
140
شاخ ہری تھیں پھُل نکالے، پھُلے وچوں دانہ
ہک رنگوں سَے رنگ بنائے، آپ حکیم سیانا
141
پتھر نوں دے نور جنابوں، سورج کر چمکاندا
پانی دے ہک قطرے وچوں، عرش مجید بناندا
142
ساوریاں تھیں گورے کردا، گورے وچوں کالا
سِپ سمندر وچوں موتیں، کوہ قافاں وچ لالہ
143
کردا نبی کُفاراں وچوں، سِر پر تاج ٹکاکے
ملکاں تھیں شےطان بنائے، طوق گلے وچ پا کے
144
دُنیا داراں دے گھر دِیندا،بِیٹے ولی الٰہی
ولیاں دے گھر پیدا کردا، میرے وانگ گناہی
145
قدرت اُس دی دا کُجھ مینوں، انت حساب نہ آوے
سُکی لکڑ سِرّ حقانی، بَن رباب سُناوے
146
وہنی صُورت سِرّ الٰہی، عام نہ سمجھن سارے
خاصاں باجھ محمدبخشا، کون کرے نستارے
147
وقت نا وقت پَچھان فقیرا، گُجھی رمز نہ کہو کھاں
قصّہ تروڑ اُچیرا ہوویں، بَیٹھ نِچلا رہو کھاں
148
ملکہ خاتوں شکل پری دی، وِیکھ تعجب ہوئی
دم مارن دی رہی نہ طاقت، گل نہ کردی کوئی
149
ایسی صُورت ایسی سیرت، ایسا روپ نورانی
دھن خالق جس ایہ بنائی، مظہر حُسن حقانی
150
پری بُلائے ملکہ تائیں، ملکہ بول نہ سَکدی
پئی ہلائے گل کرائے، اوہ مُڑ بِربِر تکدی
151
جاں کُجھ ہوش ٹکانے آئے، اوکِھی ہو کے بولی
شاہ پری نوں کہندی بھینے، میں تیرے توں گھولی
153
حُسن جمال کمال تیرے دی، جھال نہ جاندی جَھلی
کَنّ ڈُورے جِبھ گُنگی ہوئی، ہوش گئی میں جَھلیّ
154
آب تیری تَک تاب نہ رہیم، ہو غرقاب رہی میں
گل نہیں ہو سکدی ایہ بھی، مَندے حال کہی میں
155
یاد مینوں ہِک سُخن نہ رہیا، ناں اندر وچ پھردا
کَن نہ سُندے منہ نہ ہِلدا، حرف نہ جِیبھوں کِردا
156
شاہ پری پھر ہَس کر یہیں، سِر ملکہ دا پھڑ کے
سینے اپنے سنگ لگایا، نال پیار پکڑ کے
157
ہَتھ مُوہیں تے پھیرن لگی، نال محبت خاصی
لذت گل دی تاہیں جس دم، سُوہنے ہون اخلاصی
158
رحمت دا ہَتھ پِھیرن سِرتے، دین پیار لباں تے
پھُلاں جیسے سُخن اُس وِیلے، پِھرن ہزار لباں تے
159
اَیسے بھاگ لگن گے کس دن، دائم شگن وِچاراں
سینے لاپُچھے گا گلاں، سُوہنا نال پیاراں
160
ملکہ والا سفر کٹیں تے، مار دیوے نوں آویں
مُدّت پِچھے مِلیں محمد، تاں سُوہنا گل لاویں
161
نال پیار پری دے ملکہ، بہت ہوئی خوشحالی
ِمٹ گئی اوہ مَست خُماری، ساری ہوش سنبھالی
162
دل وچ کہندی یارب سائنیا، سیف ملوک بے چارا
ایسی آفت ڈِٹھیاں ہویاں، کیکر کرگ گذارا
163
ایسی شوخ لڈکی صورت، شان گمان بھری ہے
وِیکھن سات مَرے گا بھانویں، خونی ایہ پری ہے
164
اوہ پتنگ ایہ لاٹ اگے دی، مرسی بُھج اُتھائیں
سیف ملوکے دی رب سائنیا، کِیویں جان بچائیں
165
پھیر پری نوں آکھّن لگی، نال زبان رسیلی
ہے بھینے توں پریاں وچوں، ہیں شاہ پری رنگیلی
166
بدرہ تے تُدھ ہک دوئی دی، ماؤ دا دُدھ پِیتا
ماں تیری نے نال اَساڈے، بھائی چارہ کیتا
167
حق تیرا ہُن سَاڈے اُتّے، ساڈے حق تیرے تے
ہوندے زور احسان مَروت، کِیتوئی نہیں میرے تے؟
168
میں پر اِیڈ مُصیبت گذری، باہر حد شماروں
رِہیوس قَید دیواں دی اندر، دور اپنے گھر باروں
169
ساک اشنایاں بھائی چارے، وَرتن بھاجی سارے
اِسّے کارن کر دی خَلقت، اوسر آون کارے
170
اوسر مِتر پرکھن ہوندا، وچ غریبی ناریں
دُدھل گاں ازماون ہوندی، پھگن ماہ بہاریں
171
اُوکِھے ویلے کاری آوے، بھلیاں دی اشنائی
اَڑیا آکھن دی لَج پالن، جو انسان وفائی
172
دنیا تے جو کم نہ آیا، اُوکھے سُوکھے ویلے
اُس بے فیضے سنگی کولوں، بہتر یار اکیلے
173
سُکھاں عیشاں موجاں اندر، ہر کوئی یار کہاندا
سنگی سو جو تنگی تک کے، بنے بھنجال دُکھاندا
174
کول ہووے تاخَیراں اندر، یار اشنا کہاوے
دُور مہم پیاں دُکھیاری، چِیتا منوں بھلاوے
175
اوڑک نفع ہوویگا کِتھوں، ایسے سنگ دو رنگوں
سَڑ دا یار تکے سَڑ جاوے، سنگ نسنگ پتنگوں
176
ہک بیڑی پر موجا ںمانے، وِیکھدیاں ہِک رُڑھدا
اُس رُڑھدے نوں پھڑ یوس ناہیں، داؤ جِیہدا سی پُڑدا
177
کاہدا سنگ محبت کیہی، کے ایسی اشنائی
مُویاں گیاں تُدھ یاد نہ کیتا، خوشئیں عمر لنگھائی
178
ماں میری دی دِھی کہاویں، بھینو نال سہیلی
اُوکِھے ویلے کم نہ آئی، اِیں ساڈا بھی رب بیلی
179
تیرے جیہی سہیلی ہووے، پری اصیل شہزادی
کے لائق اس بے وفائی، حدوں بہت زیادی
180
میں عاجز بے چاری ہوئی، رہی اچر وچ قَیداں
نہ کوئی بھائی چارہ، ڈِٹھا واقفیاں اَمیداں
181
قلزم دے شہزادے مینوں، رکھیا سی وچ بَندی
بندی دے سِر بَنی قہر دی، سخت مصیبت مندی
182
ماں پیؤ بھین بھرا وچھُنّے، سنگ سیاں تُدھ جِہیاں
پَیا وِچھوڑا دل دا چوڑا، سے پیڑاں سِر سہیاں
183
ہِک ہَکلی سُولیں سلھی، وِچھڑی سنگ قطاروں
کوکاں کوک قہر دی جِیونکر، تَرُٹی کونج اُڈاروں
184
تَلیاں پَھاٹاں ہتَھ مَروڑاں، ہوئی حیران نمانی
تَلیاں وچ کڑاہ غماں دے، جیوں مچھی بِن پانی
185
تنگ پِیوس کوئی سنگ نہ ساتھی، پھاتھی جا کُتھاویں
باپ میرے دی پیش نہ جاندی، سَو وَس لاوے بھاویں
186
وَس تیرے سی اوہ اُپرالا،جے توں آہر کریندی
قلزم دے شہزادے تائیں، فوجاں سَنے مریندی
187
باپ تیرے دا لشکر بھارا، ودّھ اس تھیں سَو حصہّ
تُسیں اساڈی مدّد کر دے، جَھب مُک جاندا قِصہ
188
باپ تیرے دے اگے بھینے، آہی گل سکھالی
جے ہک وار تیاری کردا، پریاں دیواں والی
189
قلزم دے دریا دے توڑی، فوجاں دے گٹ بَھجدے
دھونسے شتری ڈھول نقارے، طُرم طنبُورے وجدے
190
پریاں دے گھُنکارے پَیندے، دیو مریلے گَجدے
قلزم دے سر کر دے تک کے، یا ملدے یا بَھجدے
191
جس شاہزادے مینوں کھڑیا، جاں ایہ بازی ہردا
بانہہ میری پھڑ دِیندا اونویں، ماری وا کے کردا
192
تُساں اگے کُجھ چیز نہ آہے، دیو قلزم دے سارے
مار مَندال اوہناں نوں کردے، تُسیں میرے چُھٹکارے
193
خیر کسے پر دوس نہ کوئی، لِکھی سی درگاہوں
کِیتی بند خلاص میری بھی، ہویا کرم الہٰوں
194
ایہہ اُپرالا میرے والا، کَدی تساں تھیں ڈُھکدا
ستر کُرسی ساڈی توڑی، اِیڈ احسان نہ مُکدا
195
غیبوں ٹور مؤکل دِتا، مرد بھلا اخلاصی
آپ احسان کیتا رب والی، قیدوں ہوئی خلاصی
196
ظالم نفس دیوے دی قیدے، رب کیتا خصمانہ
غیبوں مِیل مؤکل دِتا، کامل پیر یگانہ
197
اُوسے توں میں گھول گھمائی، دَھن اوہ وِیر پیارا
اوہو بَابُل اوہو مائی، اوہو بھائی چارہ
198
اُوسے دا احسان مَروّت، اُوسے دی وَڈیائی
جس نے قید اَولیّ وِچوں، ہِمّت کر چَھڑکائی
199
بَھلا ہووے اُس مرد سچے دا، شالہ دوہیں جہانی
بہت پیار محبت کر کے، مِلس پیارا جانی
200
سُن کے گِلے اُلاہمے سچے، شاہ پری کملانی
عُذر بہانے کر کر کَہندی، سُن توں ملکہ رانی
201
باپ میرے نے بُہتی واری، کیتے سے سَمیانے
فوجاں سَنے تیار کرائے، سِر کردے مردانے
202
تیری لوڑ کرن دی خاطر، لشکر بہت چڑھائے
مرد زوراورجنگی خونی، ہر ہر طرف دوڑائے
203
مُلک ولایت ہور اُجاڑاں، وَسدے شہر لوڑائے
کِدھروں خبر نہ لبھی تیری، سَبھ گھریں مڑ آئے
204
خُشکی دے سبھ تھاں لوڑائے، کِدھروں پتہ نہ لگا
پر اِتروکے ماں میری سی، کر دی ایہہ اُسرگا
205
باپ میرے نوں کَہندی آہی، آ ہلک ڈِھلاں چھوڑو
وچ سمندر ٹاپو بندر، ملکہ تائیں لوڑو
206
دیواں پریاں دے ونڈ لشکر، ہر ٹاپو ول ٹورو
ڈھونڈو ملکہ بیٹی میری، نبی سلیماں سورو
207
کوقافاں دریاواں اندر، ڈھونڈ کرو جَگ سارے
ملکہ لبھے تاں رہ آوے، نہیں اسی ہتیارے
208
پَٹ اُلٹ پہاڑ جزیرے، ہؤو لوڑاؤ سبھے
پَت ساڈی ہن تاہیں رَہندی، جے مڑ ملکہ لبھے
209
بابل بھی اتروکے آہا، ساعت روز تکیندا
طلباں خرچ مہم گھلن دا، لشکر تائیں دَیندا
210
راکس دیو عفریت ہزاراں، کردے سان تیاری
ہُن تینوں رب آپ لیاندا، لطف ہویا سرکاری
211
نہ احسان مَروت ساڈے، نہیں کسے دے بھارے
ہک احسان اوسے دا ایہ بھی، جس دے اگلے سارے
212
ملکہ کہندی آہو میں تے، لطف کیتا رب آپے
لیکن ہک سبب بنائیوس، تاں چُک گئے سیاپے
213
شاہ پری پھر کَہندی ملکہ، چھوڑ نہورے بہئو کھاں
کے سبب بنایا مولیٰ، سچ اسانوں کہو کھاں
214
ملکہ خاتوں کہے پری نُوں، کے گل دَساں تینوں
مصر شہر دا ہِک شہزادہ، اوس چھُڑایا مینوں
215
پھیر بدیع جمال پری نوں، چَمک لگی اِس گلوں
کون کوئی شاہزادہ ایسا، آیا ہے کِت ولّوں
216
غیرت غصہّ کھادِلے وچ، پُچھدی ملکہ تائیں
کون شاہزادہ کیسا جِیہڑا، گیا اجِیہّاں جائیں
217
پریاں تے عفریت مریلے، راکس دیو بہادر
اوس قلعے وچ جاون جوگا، نہیں کسے دا بادر
218
آدمیاں تے جِناں وچوں، جو جو لوک قد آور
اس گِردے وچ پہنچ نہ سکدے، جے سوہون زوراور
219
باشک ناگ سنسار وڈیرے، مچھ سمندر والے
اس گِردے وچ پُہنچ نہ سَکدے، نہ پنکھی پروالے
220
کے مہم بنی شاہزادے، ایسی بھاری کائی
کِس آفت نے چالیاندا، جاوڑیا اُس جائی
221
دَھن دلیری گَھنی گَھنیری، سُنی زبانی تیری
ایسا مرد اپرادھی کہڑا، دَس سہیلی میری
222
ملکہ خاتوں کہندی اگوں، دَساں گی تَک وِیلا
محرم گل دا محرم کرئے، جس دم ملے اکیلا
223
عاماں بے اخلاصاں اندر، خاصاں دی گل کرنی
مِٹھی کھیر پکا محمد، کُتیاں اگے دھرنی
224
عاشق دی مَعشوقاں اگے، چَوری عرض پُچائیے
باجھ پِیّا تھیںبِھیت سَجن دا، ہوراں نہیں سنائیے
1 بھیڑ ہجوم ہوائی والے، دور کریں جس ویلے
ساجن دی گلّ بنے وسیلہ، جَد چاہے تد میلے
2
دوروں آیا یار مِلیگا، جاں ہو بہیں اکلا
رمز حقیقی کہے محمد، پائِ مجازی پلہ
3
پھیر پری نے مجلس ساری، کولوں ترت اٹھائی
ہک پری ہک ملکہ خاتوں، ہور نہ رہا کائی
4
سرداراں نوں رخصت دتی، سراندیپ چوپھیرے
باہر شہروں تھاں-ب-تھائیں، کرو قلعے وچ ڈیرے
5
کجھ فوجاں جا لہو قلعے وچ، اوتھے رہو مقامی
کجھ جاؤ مڑ باغ ارم نوں، پریاں ہو سلامی
6
جس دن پھیر تیاری میری، گھر دی طرفے ہوئی
اس دن حاضر ہونا سبھناں، چیتا رہے نہ کوئی
7
سبھناں حکم بجا لیاندا، وانگو خاص غلاماں
کہن سنائیں دین دوائیں، نیوں نیوں کرن سلاماں
8
چُمّ زمین سلامی ہو کے، اڈیاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار ہزاراں پریاں، جاون نال بہاراں
9
کئی ہزاراں مڑ کے گئیاں، باغ ارم ولّ گھر نوں
سراندیپ اندر کجھ رہیاں، سر پر منّ امر نوں
10
سَتّ سے سی سرکردا رہا، لشکر نال تمامی
ستّ ہزار پری ہور خاصی، پرط گئے سبھ عامی
11
جو کجھ گرد شہر دے آہے، اُچے تھاں اجالے
برج ززیرے باغ اچھیرے، چشمے پانی والے
12
روضے گمبد محل چوبارے، کوہستان سرائیں
مسجد اتے منارے قبراں، ہور بلنداں جائیں
13
سبھناں پریاں ڈیرے لائے، تَکّ جائیں من پڑیاں
نال بدیع جمال پری دے، رہیاں دو تنّ کڑیاں
14
سراندیپ نگر دی رانی، ملکہ جیؤ دی مائی
ہر ہر قسم اجائب کھانے، شربت شہد لیائی
15
اتریاتاں تے خشبوئی، مغز کیتے ہر تازے
سڑدے عود رباب کریندے، مِٹھے نرم اوازے
16
ملکہ بدرا شاہ پری نے، نالے سبھناں سئیاں
کھادھے کھانے جو من بھانے، پھر خشبوئی لئیاں
17
تھال سنہری بھر بھر رکھے، کلیئے زرد-پلاؤں
کجھ کھادھے کجھ ودھے جہڑے، چان لگے اس جاؤں
18
شاہ-پری دے اگوں جہڑا، ودھیا سی کجھ کھانا
ادھا سی یا گھٹّ زیادہ، ربّ مالم کی جانا
19
ملکہ-خاتوں آپوں اٹھ کے، چا لئی اوہ تھالی
شاہ-پری تھیں پچھن لگی، بن کے وانگ سوالی
20
ہے سندر مکھ پریئے بھینے، ایہہ دل میرا کہندا
ہک بندہ بیمار چروکا، باغ اساڈے رہندا
21
اوہ آزز پردیسی شہدا، بہت غریب نمانا
جے آکھیں تاں بھیجاں اس نوں، جوٹھا تیرا کھانا
22
ایہہ تبرک تیرا خاصی، خیر ازاروں پاسی
لوں لوں نال دوائیں دیسی، دکھ اوہدا جد جاسی
23
شاہ-پری نے ہسّ کے کیہا، کم مناسب جہڑا
عقل تیری وچ چنگا لگا، ٹھاکن والا کہڑا
24
میرے ولوں دہ شتابی، جس نوں تیری مرضی
دُکھ نہیں کجھ مینوں بھینے، جے سُکھ پاوے مرضی
25
دردمنداں دے درد وننجائے، جے میرا پس-خردا
دہ طعام شراب شتابی، گرم ہووے افسردا
26
واہ نصیب غریب بندے دے، کئی دناں دے بُھکھے
دلبر دا پس-خردا لبھے، امن پوے وچ کُکھے
27
ڈٹھے باجھ پیارا جانی، دیئ اول مہمانی
لگے آس نراس بندے نوں، دور ہووے حیرانی
28
شاہ شمس تبریزی جوٹھا، ہک گھٹ سرخ شرابوں
مُلاں رومی نوں جو دتا، ہویا کرم جنابوں
29
شالہ دولو دمڑی والا، جوٹھا اپنا کھانا
دیوے میں بھکھے نوں تاہیںم رجّ رجّ موجاں ماناں
30
جے اوہ مرشد مہریں آوے، جوٹھا گھٹ پیالے
ملاں رومی والے مینوں، سچے سخن سکھالے
31
پڑھنے سننے والے تائیں، تاہیں لذت آوے
منگ نسنگ محمد بخشا، متّ اوہ کرم کماوے
32
اگے بھی سبھ کرم اسے دے، اگوں بھی لَکھ آساں
مدد خاص اوہناں دی کولوں، قصہ کھولھ سُناساں
33
شاہ-پری دا جوٹھا کھانا، ملکہ-خاتوں چایا
باہر گھر تھیں آ کر ہتھیں، گولی نوں چکوایا
34
واہ واہ گولی نازک ہولی، پنجیں پھلیں تولی
سوہنی صورتَ سندر مورت، ٹردی ٹور ممولی
35
چا رکاب سرے تے چلی، گن گن پیر اٹھاندی
ملکہ اگے نال گماناں، مُجرے کردی جاندی
36
سیف-ملوکے دا سی بھائی، جس باغے وچ ڈیرہ
خوشی خوشی اس بغیچے، آن کیتو نے پھیرا
37
سیف-ملوکے نے جد ڈٹھی، ملکہ-خاتوں رانی
رو کر دھرتی تے چھنکائیوسُ، اتھرواں دا پانی
38
ویکھدیاں کجھ وسّ نہ رہیوسُ، جھس گئی اگّ غم دی
ہنجھو کر پئیاں جھولی، بوند جویں شبنم دی
39
نرگس دے پھلّ وچوں ڈھٹھے، قطرے اس کھری دے
لالے وانگو داغ کلیجے، لایا سوز پری دے
40
ڈبیاں رانگلیاں تھیں ڈلہے، موتی ڈلھ ڈلھ کردے
بادل اندر نیساں دانے، قطرے پئے عبر دے
41
ملکہ روندا ویکھ شاہزادہ، کہندی نال دلاسے
سن توں ویرا ہو خاں دھیرا، ویکھ ربانے پاسے
42
اج ویلا خوش حالی والا، روون دے دن گزرے
کم تیرے دے حیلے لگے، اسیں بندے بے-ازرے
43
تیرے کارن دلبر ولوں، اول دی مہمانی
جوٹھا اس دا کھانا آندا، ویکھ رکاب نشانی
44
ایس رکابی وچوں اۃس بھی، ہتھیں اپنی کھادھا
پھر میں تیرے کارن منگیا، جو کجھ رہا وادھا
45
آپ بدیع-جمال پری نے، کیتا ازن زبانوں
تاں ایہہ کھانا چائیں چائیں، دتا آن تُسانوں
46
سن گلاں شہزادے تائیں، بہت ہوئی خوش حالی
کرن لگا تازیماں اٹھ کے، نال ادب دی چالی
47
کر کے ادب سلام ہزاراں، دل دی نال دلیلے
بیٹھا تاں پھر کھانا دھریا، ملکہ کڑی وکیلے
48
کر بسملا کھادھا کھانا، سیف-ملوک شہزادے
شکر بجا لیاندا ربّ دا، حدوں بہت زیادے
49
گلّ بدیع-جمال پری دی، پچھن لگا ساری
دس ملکہ کی سخن تساں سنگ، کیتے پری پیاری
50
تساں سئیاں کوئی سائت ہوسی، مجلس اُسدی کیتی
کیکر حالَ حقیقت ساری، اس مجلس وچ بیتی
51
ملکہ-خاتوں نے سبھ گلاں، خوب طرحاں کر دسیاں
سکے باغ مدت دے اُتے، رحمت باراں وسیاں
52
جتھوں شاہ-پری سی پچھیا، کی بنی شہزادے
کوہ قافاں وچ پھردا آیا، کہڑے نال ارادے
53
ایتھوں لے لگّ اوتھے توڑی، جاں کھانا کھا چکی
ملکہ-خاتوں گلّ سنائی، ساری نِکی سُکی
54
سن کے بات شہزادے کیتا، لاکھاں شکر الٰہی
دلبر ذکر میرا فرمایا، ایہہ گلّ مشکل آہی
55
حالَ احوال سفر دا پچھیوسُ، کی بنی اس بندے
آپے آکھ سناسی ملکہ عشقَ، میرے دے دھندے
56
سخت قضیے میرے سن کے، متّ اوہ مہریں آوے
جاگن بھاگ وراگ کٹھے دے، دلبر کول بلاوے
57
پر محبوباں دا کم بھائی، دائم بے پرواہی
بے ترساں نوں ترس نہ آوے، تکّ سولی گل پھاہی
58
توڑے عاشق مر مر جیوے، کر کر جتن بتیرے
لکھ کیتی نوں ہک نہ جانن، چامل چڑھن ودھیرے
59
دکھ تنگی سن عاشق والی، پاون سکھ فراکھاں
روندے ویکھ کھلوندے ناہیں، ہسّ ہسّ کرن مزاکھاں
60
جاں جاں توڑی خبر نہ ہونے، اس دل پریت ہماری
تاں تاں توڑی کرن محبت، صرفہ تے غمخاری
61
جس ویلے پھر پتہ لگے نے، اس دل عشقَ سمانا
چھڈّ غمخاری حیلہ کردے، جویں کویں رننجانا
62
سجن نام عاشق دے وَیری، کونہدے دے دے کساں
پی پی رتّ نہ رجدے بھائی، دھن ایہناں دیاں تساں
63
متّ سن عشقَ میرے دیاں گلاں، وت پری چتّ چائے
اگے نہیں کجھ ذکر کیتا سو، پھیر نہ بات ہلائے
64
ڈردا خوشی نہیں میں کردا، متّ ربّ غیرت کھاوے
اگے سدھّ نہیں ہو گزری، ہور مصیبت پاوے
65
جس دن جنج عزیز مصر دی، بن تن مغرب آئی
تنبو خیمے ویکھ زلیخاں، لوں لوں خوشی سمائی
66
کہندی سئیؤ بھاگ بندی دے، جاگ پئے ہن سوئے
آیا ہتھ سہاگ عمر دا، دکھ گئے سُکھ ہوئے
67
لبھا اج عزیز مصر دا، چیز پیاری جانوں
اوکھی گھڑی کھڑی ہن طالع، سَوکھی میں جہانوں
68
ہوئی خوشی کمال زلیخا، نال خوشی دے کہندی
تنبو پاڑ وکھاؤ پیارا، ایڈ فراقَ نہ سہندی
69
کیتی خوشی زیادہ حدوں، کدی نہ پچدی بھائی
ویکھ عزیز زلیخاں ہتھوں، آتش پا جلائی
70
اگے ہک قضیے جھردی، ہور پئے لکھ اتوں
اچن چیت خزاں مڑ آئی، باغ بسنتی ُرتوں
71
مہتر یوسف خوشی کمائی، ویکھ زوراور بھائی
ایسے شیر جوان سپاہی، غالب وچ لوکائی
72
پُشت پناہ میری ہر ویلے، واہ نہ لگدی ویری
جو بد نظر میرے ولّ تکسی، کیوں کر جاسی خیری
73
اوہو بھائی دشمن ہوئے، ہتھیں ظلم کمایا
پیغمبر نوں خوشی کرن دا، بدلہ دینا آیا
74
مجنوں نوں جد باغے اندر، سَدّ گھلیا سی لیلاں
خوشیاں کردا کہندا چڑھیوسُ، اج جنت ولّ سیلاں
75
اس لیلیٰ توں گھول گھمائیاں، اگلیاں سے لیلاں
گھڑیؤں چوتھے بھا کلاوے، لیلاں نوں میں لے لاں
79
ترٹی آس نراس بندے دی، پاس نہ آیا جانی
یار شنگار دیدار نہ دتا، مار کیتا غم فانی
77
شعر؎ میرے دی قیمت پاندا، سبھناں نالوں بھائی
تینوں بھی اوہ خوشی محمد، دونی دینی آئی
78
لعلاں نالوں دَرّ ودھائے، واہ پیا واہ بھارا
خوشی کرن دا مزہ شتابی، لے محمد یارا
79
حفظ مراتب ویکھ محمد، کردا وننج نہ پاڑے
متے بہالیں بیل قلم دا، دے دیئ مفت سراڑے
80
شاہ-پری دے یاد کرن دی، گلّ سنی شہزادے
لے امید دی کنجی خوشیوں، کیتے در کشادے
81
غفلت غم دی مرض ونجیگی، لُوں لوں رچسی شادی
جس دم کرسی یاد محمد، حضرت شاہ بغدادی
82
واہ واہ شہنشاہ جیلانی، مظہر ذات ربانی
سر پر چَھتر مہبوبے والا، ولیاں دی سلطانی
83
غوساں قطباں تے ابدالاں، قدم جنہاں دے چائے
سے برساں دے موئے جو ائے، ایسے کرم کمائے
84
مدد دے محتاج جنہاں دی، مرسل نبی پیارے
ایسے سید مرد سچے توں، صفت کریندے وارے
85
دم دم صفت شاہاں دی کہیئے، اس تھیں کجھ نہ چنگا
سخن تیرے کی لایق اوتھے، اؤ گنہار ملنگا
86
نام شریف اوہناں دا آیا، رہِ نہ سکیا جگرا
تھوڑے سخن کہے پر اگوں، ڈر خاں نہ کس فقرہ
87
متّ کوئی گلّ اولی نکلے، ردّ ہوویں اس بابوں
بخشش مدد منگ محمد، بے پرواہ جنابوں
88
شالہ یاد کرے میں بندے، میراں صاحب والی
روڑے تھیں ربّ ساون لائے، بہت ہوئے خوش حالی
89
ذکر سجن دا چھوڑ نہ سکاں، وسّ نہیں کجھ میرے
شہزادے دی گلّ محمد، رہِ گئی دور پریرے
90
سیف-ملوک رہا وچ باغے، ملکہ-خاتوں چلی
مجلس خاص پری دی اندر، جا شتابی رلی
91
پری پچھیندی دس توں ملکہ، کتھے تیک گئی سیں
ایس ترننجن ساڈے وچوں، اُٹھی کس لئی سیں
92
ملکہ-خاتوں نے فرمایا، بھیت نہ دسن-ہارا
باغے وچ گئی ساں بھینے، کم آہا ہک بھارا
93
ویکھ ہجوم نہ پچھی اگوں، شاہ-پری گلّ کوئی
کی کم سی تدھ باغے اندر، پھیرا آپ کیتو ای
94
مجلس تھیں پھر اٹھ کھلوتی، شاہ-پری منِ بھانی
ملکہ بدرا دی پھڑ اُنگل، بھورے وچ سدھانی
95
بھورھے دے دروازے دوہرے، سنگل کفل چڑھائے
سئیاں پرط گئیاں پھر اندر، بیٹھ رہیاں اوہ ترائے
96
بھورھے دی تعریف محمد، ساری آکھ نہ سکدا
جنت دا ہک خانا آہا، جھل مل نور چمکدا
97
نوری برج شمس دا خانا، نالے دو سئدیناں
شمس پری سئدین پچھاوے، ملکہ بدرا بھیناں
98
ملکہ اوہ جس ملک فلک دے، بابل دے کھوہ پائے
بدرا بدر آکاش حُسن دا، صفت نہ کیتی جائے
99
اگے بھی اس بھورھے اندر، شاہ-پری سی بہندی
ملکہ بدرا باجھ سہیلی، پاس نہ کوئی رہندی
100
عاماں دا اوہ تھاں نہ آہا، خاصاں باجھ رفیقاں
اس جائی کوئی ہندا ناہیؤں، بِن محرم صدیقاں
101
بیٹھ رہیاں جد ترائے بھیناں، شاہ-پری پھر بولی
ملکہ-خاتوں نوں فرماندی، کر گلّ ہولی ہولی
102
توں اساں وچ وڈی بھین ایں، نالے سُگھڑ سیانی
دیس بدیس ڈٹھے تدھ بہتے، خیبر خشکی پانی
103
سردی گرمی سختی نرمی، خوشیاں وقت قضیے
تیرے جیڈے کسے نہ ڈٹھے، ماں میری دیئے دھیے
104
بھورھے اندر تریویں جنداں، ہور نہیں کوئی نیڑے
چپے وچ حسڑ دا جیؤڑا، کون دہاڑ نبیڑے
105
کر کوئی گلّ کہانی ایسی، جہڑی سُنی نہ اگے
سن سن اثر اندر وچ دھائے، چَنگی دل نوں لگے
106
ملکہ پچھدی کیہی کہانی، کول تساڈے پھولاں
سنی کنیں یا اکھیں ڈٹھی، یا سرورتی خولاں
107
کیہا بدیع-جمال پری نے، ملکہ بیبی خاتوں
اکھیں ڈٹھی تے سرورتی، سچی بات سنا توں
108
کنیں سنیاں گلاں اندر، کوڑ طوفان بتیرے
پاؤں سیر بناندی خلقت، امبر گھنے گھنیرے
109
جھوٹھے نغمے چا اٹھاون، جس وچ سچ نہ ماسہ
بےوقوف منن سچ اس نوں، کرن سیانے ہاسہ
110
جیوں ہن کہندے دہلی اندر، کنکے دا مینہہ وٹھا
اوتھوں آئے کہن نہ ڈٹھا، سنیئر ترن اپٹھا
111
چنگے چنگے سگھڑ کہاون، جھگڑے کرن اس گلّ دے
عقل قیاس نہ لوڑن مولے، بے عقلاں وچ رلدے
112
سنیاں گلاں تے کی باور، باجھوں علم کتابوں
جو عالم دے مونہوں سنیئے، سوئی کھری حسابوں
113
یا جو سائیں والے آکھن، اوہ سچ منّ تمامی
پکی جان کلام اوہناں دی، ذرا نہیں وچ خامی
114
توڑے اُلٹ پلٹ فرماون، وچ قیاس نہ آوے
گِجھی رمز ہوسی سبھ سچی، کون اوہناں بن پاوے
115
سائیں والے سدا سکھالے، ربّ دے بالے دیوے
مست الست شراب وصل دے، ہردم رہندے کھیوے
116
جیوں جیوں لکھیا ویکھن بھائی، اکھر لوح-قلم دا
والے جتنا فرق نہ پاون، دین پتہ ہر کم دا
117
باور کرو یقین لیاؤ، گلّ اوہناں دی اتے
آئت وانگر سچ کر منوں، توڑے بھیجن سُتے
118
ہائے ہائے گلِ پری دی بھائی، پھر برطرف رہی ہے
شاہ-پری نے ملکہ تائیں، ایہو بات کہی ہے
119
ڈِٹھیاں سُنیاں گلاں اندر، ہندا فرق بتیرا
اکھیں ڈٹھی کہیں کہانی، ایہو مطلب میرا
120
ملکہ-خاتوں بیبی بولی، نال زبانے مٹھی
اوہ فساہت اتے بلاغت، پری نہ اگے ڈٹھی
121
بول رسیلے رنگ رنگیلے، علم عقل چترائی
مرلی بنسریؤں کجھ اُتے، وچ آواز صفائی
122
عاشق سچے دی پھر سچی، دردوں درد کہانی
سن کے پتھر وچوں نکلے، اَتھرواں دا پانی
123
خوب بنا تنا کہانی، ملکہ جدوں سناندی
تیر جیہی تاثیر کلیجہ، چیر دولوں جاندی
124
شاہ-پری نوں آکھن لگی، کنّ دھر بھینے پریئے
عجب کہانی درد رننجانی، تیرے اگے کریئے
125
ملک مصر دے سی ہک وسدا، تاج تخت دا والی
عاصم بن صفوان شاہزادہ، شان بیانوں عالی
126
ہتھیں بدھیں گولے اس دے، چالی ہور شہزادے
انت حساب شماروں حدوں، لشکر اس زیادے
127
ہک روایت والا کہندا، سطر تختاں والے
عاصم شاہ اگے دن راتیں، خدمتگار سکھالے
128
ہور روایت ایہہ بھی تریجی، چار ہک سے شاہزادہ
بدھے لکّ کریندے خدمت، وافر گنج آمادا
129
حکُم اوہدے دا طوق گلے وچ، شوق سندا کنّ بالا
طلب حضور اوہدی دی خات،ر کرن ضرور کشالا
130
موجاں عیشاں خوشیاں طلباں، جو جو سن وچ دنیاں
ربّ گھرے وچ دتیاں اس نوں، سبھ مراداں پنیاں
131
ہک جھورا اؤلادے والا، گھر وچ بال نہ کھیلے
دولت مال بھرے کد سوہن، مائی باپ اکیلے
132
دوہری وار کراں گلّ کاہنوں، قصہ کوتاہ اہا
اول آخر توڑی ملکہ، سبھ قضیہ کیہا
133
شہزادے دے جمن والا، نالے علم پڑھن دا
نالے صورتَ دی تک مورت، غم دی اگّ سڑن دا
134
مورت اتے عاشق ہونا، شہزادے دا سارا
یکّ-ب-یکّ سنایا ملکہ، سفر قضیہ بھارا
135
کلمے لفظ بہں خوش نقطے، نال تلازمیاں دے
ملکہ در پروتے وانگو، بھلیاں آدمیاں دے
136
نال ادا کلام رسیلی، خوش خوش سخن الائے
لئل زمرد مثل محمد، کنّ پری دے پائے
137
مُڈھوں قصہ ٹور لیاندا، ذرا ذرا کر سارا
باغ میرے وچ اوہ شاہزادہ، ہے غریب بیچارا
138
شاہ-پری فرماندی ملکہ، پچھ شہزادے تائیں
دنیاں اتے صورتَ کہڑی، اس مورت دی سائیں
139
کہڑے شہر ولایت رہندی، صورتَ اس دلبر دی
پٹیا جس نے ایہہ شاہزادہ، رونق ملک مصر دی
140
اؤتر تھیں سن سوتر ہوئے، بابل مائی اس دی
سوتر تھیں مڑ اؤتر کیتے، بُری جدائی اس دی
141
ایسی ظالم قہر کنندی، ہے کوئی جائی کس دی
سیف-ملوک شہزادے ڈٹھی، سوہنی مورت جِسدی
142
گرد کیتا جس مرد اجیہا، فرد ہویا چھڈّ شاہی
سینے سان چڑھائیاں نیناں، سخت کٹاری واہی
143
پھرے دوآلے بند سپاہی، ملکو ملک اداسی
کسدے عشقَ مہاراں پھڑیا، کدھر ہکلا جاسی
144
صورتَ دا کجھ پتہ لگاسُ، یا کوئی سُکھ سنیہا
یا امید سجن دی اتے، ایویں رڑھدا رہا
145
ایسا دلبر کون کوئی ہے، ازغیبوں دل کھسے
اکھیں نظر نہ پوے محمد، کول گھرے وچ وسے
146
ملکہ کہندی بھینے تینوں، تتی واء نہ لگے
سیف-ملوکے تھیں ایہہ گلاں، پُچھ لئیاں میں اگے
147
جس صورتَ دا عشقَ شہزادے، میں اوہ ڈٹھی ہوئی
اج اس مجلس ساڈی اندر، حاضر دسدی سوئی
148
جس جائی اوہ مورت لکھی، ہر ہر عیبوں خالی
نام اوہدا بھی لِکھیا اوتھے، قلم کاریگر والی
149
سوہنی صورتَ جو من کھسدی، وسدی وچ دلاں دے
کول بہے تاں بول نہ دسے، بھیت نہ کردی واندے
150
خوب شکل محبوب سجن دی کرے غریب مہمان نوازی
خونی نئمت عاشق تائیں، دئے دنا-دنا تازی
151
جادوگر دو نین لُٹیرے، دل نوں مارن والے
لئل لباں پر آب ہیاتوں، بھر بھر دین پیالے
152
بادشاہاں نوں تختوں سٹن، کرن غریب نمانے
تاج غریباں دے سر رکھن، واہ محبوب سیانے
153
آپے لُٹن آپے مارن، آپے زبھا کریندے
آپ نوازن محرم کر کے، سر پر تاج دھریندے
154
آپے پاڑن آپے سیون، آپے لائِ بجھاون
آپ اجاڑن شہر دلاں دے، آپے پھیر وساون
155
آپ دکھاون دُکھیئے تائیں، آپ کرن غمخاری
آپ حبیب طبیب دلاں دے، دارو دین ازاری
156
صورتَ دلبر تے جِند پرور، سن توں بیبی رانی
تیرے باجھ نہیں ہور دوجی، توں گھٹ وچ سمانی
157
حالَ حقیقت عاشق والی، عرض کراں میں ساری
جویں شہنشاہ فرماوے، حُکم ہووے سرکاری
158
سَدّ نجومی حالَ حقیقت، اس پھٹے دل مردوں
اج دن پُچھ لئیں متّ بھلکے، مر وِننجیں اس دردوں
159
تدھ پچھی گلّ دسنی آئی، نہیں تیرے تھیں ڈریئے
اس مورت دی صورتَ تونہیں، ہے بھینے شاہ پریئے
160
سیف-ملوکے دی ٹھگّ تونہیں، لُٹّ لیا جس راہی
دوروں بیٹھی نے چِھک آندا، گھتّ عشقوں گل پھاہی
161
ڈیرے تیرے دے در اتے، ڈھٹھا آن بدیسی
جان جہان گھما سجن توں، سر قربان کریسی
162
مورت تیری کملا کیتا، دانشمند سیانا
شہنشاہ مصر دا والی، در در پھرے نمانا
163
اوڑک آن تیرے در ڈھٹھا، کر کر بہتا ہیا
بھلا کرے ربّ تیرا بیبی، سار شہدے دی لئیا
164
شاہ-پری پھر ہسّ کے کہندی، سن ملکہ غمخارے
اپنے مونہوں بناویں گلاں، جوڑ مسودے سارے
165
اوہ کتھے میں کتھے آہی، سے کوہاں دیاں وتھاں
جوڑ مزاخ اولے بھینے، کریں نکمیاں جھتھاں
166
ناری نعر پری میں بندی، اوہ ہے آدم خاکو
میری اس دی نسبت کیکر، نہ کر گلّ اس ساکوں
167
آدمیاں دا کم ہمیشہ، بے وفائی کردے
اول لا پریت پیارے، اکثر بازی ہر دے
168
محبوباں دا نہں لگاون، کر کر مَکر بھلاون
جاں دلدار ملے گل لاوے، جھبدے ہی رجّ جاون
169
ٹھگی دغے فریب بتیرے، کردے نال سئیاں دے
جاں دل وسّ کرن تاں پاون، بھسّ سر وسّ پئیاں دے
170
پریاں نالوں ہور طرحاں دا، آدمیاں دا چالا
ایہہ دو جنساں وکھو وکھی، رلا نہ نسبت والا
171
پریاں دائم لوک وفائی، پالن قول زبانی
جانی نالوں اتم جانن، جس نوں آکھن جانی
172
ساڈے بھانے آدمیاں دی، یاری بہت نکاری
عاشق بن بدنام کریندے، وچ ولایت ساری
173
جاں معشوق پیارا لبھے، رجّ رجّ لین کلاوے
اس نئمت دا قدر نہ جانن، کوئی ورلا مُلّ پاوے
174
ملکہ-خاتوں بدرا-خاتوں، بدھے ہتھ شتابی
منت کرکے شاہ-پری ولّ، ہوئیاں پھیر جوابی
175
تیری ساڈی مہر محبت، گوڑہا بھائی چارا
بہت پیارا مٹھا کڑیئے، حدوں بیشمارا
176
اساں شہزادے نال پکائے، پکے قول اگیرے
اﷲ بھاوے میل دیانگے، شاہ-پری سنگ تیرے
177
ہتھ تیرے ہن لاج اساڈی، بول کریں اوہ سچے
نہیں تاں اسیں قیامت توڑی، اس ولوں ہاں کچے
178
اسیں بھی اِتھے شاہ ملک دے، اوہ شاہ مصر شہر دا
دوجا اس وڈیائی کیتی، جیسی کوئی نہ کردا
179
اس شریک بھرا سجن تھیں، کریں نہیں شرمندے
رکھ لئیں پتّ ساڈی ایتھوں، شاہ پریئے دل جِندے
180
صاف جواب پری نے دتا، سن توں ملکہ-خاتوں
نہ محرم نوں منہ نہ دساں، اس گلوں باز آ توں
181
میں کوئی لنڈی اچکی ناہیں، ماں پیو میرے کیہے
راہیاں نال کراویں یاری، چھوڑ خیال اجیہے
182
شان میری دی لایق جاتوئی، اوہ مسافر کوئی
گلیئیں رلدیاں نوں منہ دساں، لاہ شرم دی لوئی
183
کی دیدار میرا تکّ سکسی، اوہ غریب بیچارا
نا لایق نوں کیوں دسالاں، جوبن اپر اپارا
184
ایہو قدر میرا تدھ پایا، واہ ملکہ واہ ملکہ
ایسے ویسے نونکد ملسی، روپ میرے دا جھلکا
185
چور ہووے کوہ طور نہ جھلے، نور حضوروں جھاتی
لنترانی آکھ اس تائیں، ہو رہو چپّ چپاتی
186
ارنی ارنی بولے ناہیں، کھہڑا ساڈا چھڈے
نہ محرم دیدار نہ پاسی، لکھ چلیہے کڈھے
187
ماں ملکہ دی سندی آہی، شاہ-پری دیاں گلاں
دل وچ فکر کیتوؤسُ ہن میں بھی، کرن حمایت چلاں
188
ہسدی ہسدی اندر آئی، کہیوسُ شاہ-پری نوں
ہے بیٹی منّ لئیں نہ موڑیں، ساڈی عرض دھری نوں
189
کی ہویا جے ملکہ پچھے، ہک واری منہ دسیں
سر سکے مچھّ مردے اتے، ساون بدلی وسیں
190
چریں وچھنی ملکہ-خاتوں، پھر تینوں ربّ میلی
اس شہزادے کڈھی قیدوں، پھاتھی جان اکیلی
191
ملکہ نے اس قیدے اندر، کل اقرار پکائے
تیرے نال ملانا کیتوسُ، تاں دوئیے رل آئے
192
ملکہ نے سنگ اس دے کیتیاں، شرطاں قسم سوگنداں
تاں اس نے کڈھ آندا اوتھوں، توڑ اجیہاں بنداں
193
تاہیں مڑ مڑ تیرے اگے، کرے سوال بتیرے
کویں ایس گلوں رہِ آوے، شرم اوہدی ہتھ تیرے
194
بدرا تائیں کہیں سہیلی، مینوں بھی ماں ماتاں
اساں دوہاں دی بھی ایہہ خواہش، من دھیے سن باتاں
195
کدے سوال نہ کیتا تینتھیں، اساں دوہاں بھی اگے
کی ہویا اک گلّ منینگی، بُری تینوں کیوں لگے
196
کہیں مسافر راہی اس نوں، نا لایق بیچارا
مصر شہر دا نہیں شاہزادہ، لعلاں دا بنجارا
197
بادشاہی چھڈّ آیا ناہیں، تیرے کارن بدیسیں
ایڈی ات نہ چنگی دھیے، کیوں دیدار نہ دیسیں
198
گھر در ماپے بھیناں بھائی، تخت ولایت سٹّ کے
ہاہو نیر سمندر ٹھلھا، لین عشقَ دے لٹکے
199
بے انداز جہاز رڑھائیوسُ، باز نہ آیا عشقوں
جرم گوائیوسُ قدر گھٹائیوسُ، کی پھل پایا عشقوں
200
عیشاں سُٹیاں کداں کٹیاں، کیتیاں چوڑ ترٹیاں
تدھ پچھے اوہ پربت کچھے، واہ دتیاں تدھ کھٹیاں
201
باپ تیرے تھیں باپ اوہدا بھی، گھٹّ نہیں شاہزادہ
کیوں اپنا مُل پاویں دھیے، اس تھیں بہت زیادہ
202
لایق قدر تیرے دے کہڑا، اس تھیں ہور اچیرا
اوہ شاہاں دا شاہ ہے دھیے، ہر کوئی اُسدا چیرا
203
کی ہویا اج عشقَ تیرے نے، ہولا کیتا ککھوں
باپ اوہدے تھیں منگیا لوڑیں، وال نہ دیوے لکھوں
204
ہک واری دیدار دسن تھیں، شان کریں شرماندی
ربّ ڈاڈھا تکّ اے دھیے، لکھی کی کرماں دی
205
دے دیدار ہک وار شہزادے، پال اقرار اساڈے
بولن جوگے تاہیئیں ہوئیے، لحن ادھار اساڈے
206
جو اس نال اساڈے کیتی، کسے طرحاں نہیں مُکدی
توں ہک واری مکھ وکھاویں، تاں ایہہ چنتا چُکدی
207
شاہ-پری فرماندی مائیے، کی تساڈی مرضی
پریاں خبر ہوئی تاں لِکھسن، باپ میرے ولّ عرضی
208
بیٹی تیری ہلی کلچھن، آدمیاں منہ لاندی
مرد بیگانے نال یرانے، عشقَ کماون جاندی
209
جاں شاہپال سنی گلّ ایسی، بھڑک لگوسُ سینے
جلدی مینوں مار گوائے، نالے اس مسکینے
210
یا مجھ قید رکھے وچ گھر دے، بند کرے اس پاسوں
نال تساڈے ملن نہ دیوے، جان برے وسواسوں
211
موتے نالوں سخت وچھوڑا، بِن بدرا کد جالاں
ایڈ قضیے سجھدے مائی، کیکر مُکھ دسالاں
212
پریاں نال میرے جو آئیاں، بھنک پئی جے اوہناں
پل وچ اسنوں کرن ازائیں، غضب قہر دا جنہاں
213
لہو میرے نہاؤ ناہیں، ملکہ بدرا مائی
بابل باب برا کر مارے، جے اوہ سنے خطائی
214
مائی کہندی سن نی دھیے، باپ تیرے شاہپالے
علم کلام کتاباں پڑھیاں، غیبی خبر دسالے
215
لکھے اپنے وچ اوہناں نے، ایہہ گلّ ڈٹھی ہوسی
آدمیئیں سنگ دھی میری دی، قسمت اگھڑ کھلوسی
216
لیکھ اول دے واچ دھننانے، پھر کیوں غصہ خاصی
کی دھر دوش تیرے سر بیٹی، مندا حالَ کراسی
217
پھیر بدیع-جمال پری نے، کیتی چپّ جوابوں
ماؤ دھیاں چپّ ہوئیاں سبھو، گلّ ٹھپی اس بابوں
218
جاں کوئی سائت گزری ایویں، شاہ-پری پھر اٹھی
جاگے طالع نیت پئیاں دے، عاشق دے ولّ ترٹھی
219
آیا ربّ کریمی اتے، پئی قبول یتیمی
بے مہراں رل مہراں پائیاں، واہ واہ صفت رحیمی
220
جس ویلے ربّ مہریں آوے، ڈھلّ نہ لگدی ماسہ
وتئزُ من تشائ واہ واہ اس دا پاسہ
221
کھوہ پیا ہو لونڈا، وکیا پیغمبر کنانی
باراں برساں دی کڈھ قیدوں، ترت دتی سلطانی
222
ناروں چا گلزار بنایا، ابراہیم نبی تے
گنتر کی محمد بخشا، کردا لطفَ سبھی تے
223
شاہ-پری اٹھ آکھن لگی، ملکہ-خاتوں تائیں
آ اس باغ تیرے دے اندر، چلیئے سیر ہوائیں
224
ملکہ دے دل خوشیاں ہویا، مولٰی آساں لائیاں
ہک دوجی دی اُنگل پھڑ کے، باغے اندر آئیاں
225
ٹُر ٹر سیر کرن وچ باغے، پھر پھر لین ہوائیں
چوک عراق پھہارے ویکھن، چشمے حوض سرائیں
226
رنگ-محلّ چوبارے دھولر، بھورھے باراں دریاں
اس حضوری باغے اندر، پر نہ مارن پریاں
227
سبزہ وانگ پوشاک خِضر دی، پاک ہویا جل نہاکے
پُھلّ گلاب سکندر وانگر، بیٹھے تخت سہاکے
228
ناز آزاد صحیح سلامت، جھولن سرو کھلوتے
کلیاں بنھ قطاراں کھلھیاں، درِ-یتیمِ پروتے
229
نرگس مست محبت کیتا، شاہ-پری دیاں نیناں
عرض کرے سر کڈھ شگوفا، میں بھی درشن لینا
230
ہتھ کھلھار چنار کھلوتے، زاہد ہار کنارے
کرن دوائیں مولٰی سائیں، پری دکھا کر مارے
231
سوہا مُکھ کشادہ کر کے، بن تن روپ اجالا
وِچلا داغ وچھوڑے والا، کُھولھ دسے گل لالا کیلے کھلے اکیلے جُھولن، شاہ پری ول پکھّے
آکھن ٹھنڈے ہوکے کھاؤ، چرخ پھلے دے رکھے
232
اُٹھ اُٹھ نمدی شاخ چنبے دی، جویں گوروول چیلا
گل عباسی مار اواسی، کہے نشے دا ویلا
233
شاہ پری مُکھ دسن لگی، بھُکھ چُکسی سُکھ پاساں
تروٹک جاسی نشہ چڑھے گا، جاں انگ اس سنگ لاساں
234
رنگا رنگ بہار پھلاں دی، جیوں کُڑیاں وچ میلاں
بھر بھر چھج پھُلاں دے کڈھن، ویلاں دین رویلاں
235
سنبھل سُرت پری ول تکدا، سُنبل کھلیں والیں
ساوا پیلا ہو ستبرگہ، کہندا مکھ وکھالیں
236
اُچا ہو سفیدہ نازک، تکدا راہ پری دا
ہار سنگار نہ گنتر جوگا، ڈالی ہری بھری دا
237
سیؤ سیوا دار کھلوتے، ناکھاں مصری جہیاں
تارن نذراں رُکھ چمن دے، سجریاں تے بہیاں
238
چائی انب کھلوتے ڈالے، انب گئے سن بھاروں
شاہ پری رس چوپے ساڈی، یا خوش ہوئے اچاروں
239
خوب خبانی سی رنگ رتی، داغ نہ رتی لگا
شاخاں لٹک زمیں پر آیاں، مل پری دا اگا
240
تربوزے خربوزے مِٹھے سردے ہرے بھرے سن
گلگل چوٹے کھٹے مٹھے نِنمبُو سنگترے سن
241
کھلے بٹنگ بے ٹنک کنارے، پک ہوئے رس والے
شاہپری ول ڈِگ ڈِگ پیندے، مت سانوں مُکھ ڈالے
242
سُچے موتیں ڈل ڈل کردے، گُچھے بھرے انگوراں
داکھاں مَل مَل باکھاں جھو، جن آلے دین کھجوراں
243
لال گلاب ہوئے رنگ رتے، دانے پک اناروں
آکھن شاہ پری مُنہ پاوے، مہر پوے سرکاروں
244
نرم انجیر سی کھیر بہشتی، لذت دار الوچے
نغزک کھوڑ بدام چھوہارے، لٹک رہے ہر کوچے
245
توت شتوت بھروہیاں سُوہیاں، گوشے بہگو پِیلے
سیؤ بیر چوپھیر چمن دے، میوے رنگ رنگیلے
246
جانوراں دے لنگر لائے، کوہاں وچ ککوہاں
ہر ہر پنکھی چاہے شالہ، پری کہے میں کوہاں
247
رونبل گچھے چھُپدے کُچھے، پری نہ پُچھے سانوں
مت مچھر تک غصےّ ہووے، باہر کڈھے بُستانوں
248
باغ بہار بزاروں رونق، ہر ہر وچ چوراہے
انبلتاسے پھلیاں لمکن، چور لگے جیوں پھاہے
249
رُت بسنت بہار پھُلاں دی، نویاں شاخاں سرواں
اہلنیاں پر بستر کیتے، با ارام تدرواں
250
ارّہ ذکر کبوتر کر دے، نیویں اُچے ہو کے
کوئل نفل قرأت پڑھدی، قاضی ہار کھلوکے
251
بَن بَن کے بن ککڑ دیون، بانگے وانگن بانگاں
بھج بھج رلدے صفیں ممولے، سُن سُن کوکاں چانگاں
252
عید پڑھن جیؤں مُلاّں آون، نیلا بانا طوطے
پڑھ تکبیراں ہو متوجہ، کرن قیام کھلوتے
253
مینا حمد ثنا پکارے، شُکر گزارن گُھگیاں
شاہ پری وچ باغے آئی، اج مُراداں پُگیاں
254
کالے بھور پھُلاں پر پِھردے، گان خوشی دیاں باراں
دائم رہے بہار چمن دی، کرن دعاء ہزاراں
255
عجب سنواں لگا وچ باغے، چیکن کھُوہ جُھلاواں
بُوڑیے کُبّے گل لگ مِلدے، جیویں بھرا بھراواں
256
ٹنڈاں بھر بھر پانی ڈوہلن، وانگن دُکھیاں نیناں
مڑ جاون جیوں ٹور بھراواں، گھر دل جاون بھیناں
257
ہینا ہو چلے سرگرداں، پانی آڈے والا
جیوں شہروں شہزادہ ٹُردا، لے کے دیس نکالا
258
کھوہ وچ پانی بولے رووے، جیوں پُت وچھڑے بابل
پانی ہر کیارے پھردا، جیوں ہر بُوہے راول
259
اوس کھوہوں سی پانی پیندا، عاشق مرد بے چارہ
سیف ملوکے دے غم کولوں، کھُوہ گِھنیا دُکھ یارا
260
شاہ پری تے ملکہ خاتوں، باغ اندر سیلانی
حوراں نالوں سرس جوانی، چلن چال گمانی
261
سیف ملوک شزادے والا، جس پاسے سی ڈیرا
اوہلے اوہلے اوس بغیچے، آن کیتو نیں پھیرا
262
نظر پیا شاہزادہ دوروں، عجب جمال پری نوں
سودا کرسی جاں تک لیسی، اوّل وست کھری نوں
263
شاہزادہ مدھ پی کے بیٹھا، بہت شرابوں مستی
دلبر ول خیال دلے دا، دور کیتی ہور ہستی
264
نشہ کمال شہزادے چڑھیا، لال دسے رنگ رتا
لے قانون وجاون لگا، جاں ہویا مدھ متّا
265
کِلّیاں مُندریاں بند میلے، راس بنائے گھوڑے
ہر ہر تار مقام اپنے تے، خوب سُراں کرجوڑے
266
آپ شزادہ گاون لگا، نال زبانے مصری
مسکر سازو جائیوس جس دم، جانوراں سُدھ وسری
267
جس ویلے مضحک وجاوے، بول آواز داؤدی
دُکھیاں دے دُکھ جاون سارے، ہسّن کر خوشنودی
268
جدوں مُنّوم ساز وجاندا، وانگن مست خماراں
گوہڑی نیندر نینیں آوے، زاہد شب بیداراں
269
اڈدے پنکھی ڈھہن زمیں تے، کُٹھیاں ہار نہ ہلدے
سِر دھر اوہدیاں قدماں اُتے، سوندے مِرگ جنگل دے
270
جستہ ساز جدوں پھر چھیڑے، پاوے جان مویاں نوں
دے دے ہوش گھراں ول ٹورے، سخت بیہوش ہویاں نوں
271
باقانون کیتا سُر قانوں، ہر ہر تار سنواری
ستاں تاراں دی اسواری، خوب وجائے ساری
272
بھیرو راگ الاپن لگا، نال زبان کراری
رام کلی بھبھاس الاپے، نالے دیو گندھاری
273
گاوے پھیر اساوری اگوں، پھیر میاں بھّراڑے
ٹوڈی رسنادار الاپے، چڑھدی کلاں دہاڑے
274
خوب سراں کر گاون لگے، کدے ہنڈولے راگے
درد وراگ سجن دی آتش، جاگے نال بِہاگے
275
سوہنی کونسیے قماچی، جاچے نال الاپے
جوگ پرج دے دوہڑے سُن کے، دُکھیے کرن سیاپے
276
مال کونس دی دُھرپت گاوے، پھیر خیال ہمبیرے
ریختیاں دی لذت کردا، ٹپے نال کنبیرے
277
سورٹھ مٹھی راگنیاں دی، گاوے پھیر ججونتی
دیسی تے ناریز الاپے، رسنا نال بے انتی
278
کاہنٹریاں دا رنگ بناوے، سوہنا سنگھ نہایت
شام بِناں دن شام دکھاوے، گاوے پھیر ولایت
279
درباری بھوپالی گاوے، نٹ کلیان لاہوری
للتا دیگر وقت الاوے، لوہڈے پیشی گوری
280
سارنگ گاوے سُن فرزنداں، جو سارنگ دے خویشی
پُوربیاں شاپور سُنائے، وقت وڈیری پیشی
281
جنگلا تے بڈ ہنس الاپے، بروا ہور ملہاراں
کالے گھاٹ نیناں تھیں دسن، ہنجوں مینہ بہاراں
282
گل رخ شاہ پری دے شوقوں، لیندا تان ہزاراں
غم دے نغمے سچ محمد، دین گواہی تاراں
283
غزل رباعی ریختیاں نوں، گاوے وچ سرودے
ویلاں دیندے نین شتابی، دُر سٹن وچ گودے
284
اُچاّ تان اُٹھا لگاوے، دوہڑے وچ جگر دے
زہر الودی کانی وانگر، گھاء کلیجے کر دے
285
جھُلی واء سجن دی پاروں، چاوے چِت اُداسی
ہِینا ہو کریندا عرضاں، واؤ ول ارداسی
286
من سوال میرا ہک بھارا، ہے خوش واؤ فجر دی
جے اوہ آپ نہیں منہ دسدا، بوء پُچا دلبردی
287
میں عاشق بے صبر بندے نوں، چِت نہیں جے لاندا
آپ کُٹھے دے سرتے ناہیں، قدم مبارک پاندا
288
پھیر گئیں تاں چاء لیاویں، دُھوڑ اوہناں دے در دی
سرمہ پاواں نین سُہاواں، لائق ہوواں بصردی
289
جاں ہو جاویں میرے ولوں، پھیر پِیا دے جائیں
خدمت کریں سلام پُچائیں، آکھیں دے دعائیں
290
اسیں نہیں پج سکدے اوتھے، جس سنگ پریتاں لایاں
یار پیارے ٹور لیاویں، کول اساڈے سائنیا
291
درد فراق سجن دے کیتا، میں ہولا ہِک ککھوں
لکھاں ککھ اڈاریں واؤ، ایہ بھی جان ہک لکھوں
292
لئیں اڈار مینوں بھی ایتھوں، اندر دُھوڑاں گرداں
لکھ کوہاں دے کھڑیں مرِیندا، کر کرکے سرگرداں
293
تختوں چاء پیا دی نگری، جا گلیاں وچ سٹیں
بھلا کریں ایہ نال غریباں، اجرالہٰوں وٹیں
294
نیونہہ لگایا تے دُکھ پایا، اپنا جَرم گوایا
ایہ دل میرا گوشت بیرا، سیخاں دے منہ لایا
295
زہر پیالا عشقے والا، پیتا کس پچایا
نک وچ آئے ساس محمد، آس سجن دی تایا
296
عشق قصائی چھُری وگائی، کوہندا دے دے لتاّں
چوہیں گُٹھیں حکم اوسے دا، کس پاسے نس وتاں
297
عاقل تھیں بے عقل سدایا، بُھل گیاں سبھ گتاں
ننگ ناموس سنبھال محمد، دین سیانے متاں
1
تختی دل دی اتےّ لکھے، صورت نقش سجن دے
دھوتے دور نہ ہوندے ہرگز، ڈونگھے اکّھرّ من دے
2
یاد میری تھیں بھُلدی ناہیںم ہرگز زلف پری دی
سخت کمند گھتے جس وانگر، رستم تے بہمن دے
3
حسن جمال اوہدے دا دل توں، موُل خیال نہ جاندا
توڑے ظلم عذاب میرے تے، آون زمیں زمن دے
4
روز ازل دے زلف پیا دی، بنھ لیا دل میرا
آخر تیک نہ چُھٹن دیسن، سخت زنجیر سجن دے
5
توڑے لکھ پہاڑ غماں دے، سر میرے پر تُرٹن
سر جاسی پر بھار نہ سٹساں، وانگن کوہ شکن دے
6
روگی جیوڑا دارو لوڑے، شربت ہک دیداروں
دین طبیباں دے ہتھ باہاں، روگ جنہا ں نوں تن دے
7
حرص سجن دی جان میری وچ، ایسا ڈیرا لایا
جند جاسی پر حرص نہ جاسی، پکے قول سخن دے
8
کھڑے گلاب شگوفے اگے، ہوئے سبز بغیچے
آئی واؤ فجر دی لے کے، خط پیغام وطن دے
9
باس لئی تاں پھاس گئی سی، پُر پُر کنڈیں سَلّھی
بُلبُل نوں کے حاصل ہویا، کر کے سیر چمن دے
10
اُڈ اُڈ تھکے پئے نچھکے، بات نہ پُچھی یاراں
ویکھ چکوراں کے پھل پایا، بن کے عاشق چن دے
11
اس سورج دی آتش کولوں، پانی وچ کملانا
نیلو فر دا عشق اجے بھی، بے پرواہ نہ مندے
12
جے کوئی چاہے وانگ محمد، سرگردان نہ ہووے
سوہنیاں دی اشنائیوں چھپ کے، بیٹھے نال امن دے
13
بُہتی عمر گزاری ایویں، یار نہ نظری پیندے
تھوڑے روز جوانی جوبن، دائم ساتھی کیں دے
14
ٹھنڈی واء صفائے والی، خوشبودار وفائیوں
اجے نہ آئی دلبر ولوں، جس پر اسیں وکیندے
15
اوہ دلبر جو ہک ککھ اُتوںم گولا لئے نہ مینوں
دوئے جہان دیوے کوئی سانوں، اُسدا وال نہ دَیندے
16
گال موالیں چنگا مندا، جو میں چاہے بولے
ترش جواب مِٹھے مُنہ وچوں، لذت اسیں چکھیندے
17
اپنا آپ سنبھالاں ناہیں، منوں وسار سجن نوں
اپنا حال نہ تکدے مڑ کے، جو اس طرف تکیندے
18
جے لکھ گالیں طعنے دیوے، نالے منہ پھٹکارے
اس تھیں چنگا کے اسانوں، اس سنگ بات کریندے
19
کیتی قَسم بتیری واری، دل دے روگ نہ دسساں
جان لباں پر رہی نہ طاقت، تاں ہن ظاہر پَیندے
20
مکھ پیادا آب حیاتی، اسیں موئے ترہائے
جل بن مچھلی وانگ محمد، رہیے کچر تپیندے
21
جے محبوب پیارا ہک دن، وسے نال اساڈے
جاناں اج ہما پکھیرو، پھاتھا جال اساڈے
22
مثل حباب سروں سٹ ٹوپی، جل خوشیاں دے ڈُباں
پئے پچھاواں اس داجے وچ، جام زلال اساڈے
23
چڑھ چناّ! تے کر رُشنائی، کالی رات ہجر دی
شمع جمال کمال سجن دی، آ گھر بال اساڈے
24
دلبر دے درجاء نہ سکدے، حوراں ملک اسمانی
کد مجال سلام کرن دی، مثل کنگال اساڈے
25
سوہنی صورت ویکھ لباں توں، واری جان پیاری
مت ہک گُھٹ لبھے اس جاموں، ایہ خیال اساڈے
26
کہندا پھیر خیال زلف دا، جان نہ جان پیارے
ایسے کئی شکار پھساندے، پھاہیاں وال اساڈے
27
نا امید سجن دے در تھیں، نہ ہوساں نہ مُڑساں
کدے تے رحم پوے گا اس نوں، ویکھ وبال اساڈے
28
خاک اوہدے در والی والا، جس دم میں دم ماراں
مِٹھی واؤ جنت دی پھر دی، مغزدوال اساڈے
29
ہے واؤ اس عشق میرے دی، رمز پیاّ کن پائیں
آکھیں ہتھیں مار، تُساںنوں، خون حلال اساڈے
30
جے اوہ ایہہ گل منے ناہیں، صاف جواب سناوے
آکھے شالہ ہون نہ ایسے، نفر بے حال اساڈے
31
کہہ اگوں ہے شاہ حسن دے، بادشہاں در منگتے
مڈھ قدیموں بَہندے آئے، بھائیوال اساڈے
32
کرن گدا سجن دے کوچے، بادشاہی تھیں چنگا
جے اوہ پاوے آپ محمد، خیر رومال اساڈے
33
موتے نالوں بری جدائی، مینوں یار سہائی
لطف خدائی لیسی بدلہ، ہور نہ میرا کائی
34
ڈیرا یار میرے دا اُچا، عالی شان جہانوں
کر فریاد اُچیری ساری، ہے جند درد دکھائی
35
باجھوں اکھر عشقے والے، ہور نہ سبق پڑھایوس
رب استاد میرے نوں دیوے، نیکی تے وڈیائی
36
سوہنی صورت ویکھن کولوں، منع نہ کریو بھائی
جمدڑیاں ایہ عادت مینوں، پاون والے پائی
37
ہے خوش واؤ سجن دی جاویں، اندر باغ سجن دے
سرو آزاد میرے نوں آکھیں، کر کے سیس نوائی
38
باجھ دیدار تیرے تھیں سجنا!، خوشی نہ دِسے خوابے
مکھ وکھاویں نہ چِرلاویں، آویں برا خدائی
39
ہے واؤ جا آکھ سجن نوں، ہے بک باغ ارم دے
کیوں تدھ سرگردانی مینوں، وچ اجاڑاں پائی
40
آپ سیاں وچ رل کے کھیڈیں، ماریں موج نصیباں
کدے تے پُچھ غریباں تائیں، جو ہوئے صحرائی
41
شکرو یچن والا بنیا، شالہ جُگ جُگ جیوے
کیوں نہیں پچھدا صلح کداہیں، طوطی بُھکھ سُکائی
42
مان حُسن دا ٹھاکے تینوں، ہے پُھل شاخ گلابی
پچھ نہیں گل بلبل کولوں، جو تدھ کان سودائی
43
نال سیاں دے رل کے جس دم، مدھ خوشی دا پیویں
کر کھاں یاد مینوں بھی جس نے، سِکدیاں عمر لنگہائی
44
خبر نہیں کے رنگ اینہاں دا، کس سببوں نسدے
گوہڑے نین سیاہ جنہاں دے، کر دے نہ اشنائی
45
حسن جمال کمال تیرے وچ، ہور تمامی صِفتاں
ہکو عیب وفاء محبت، نہیں اندر زیبائی
46
ہے واؤ جد باغ ارم وچ، جاسیں پاس پیارے
ہتھ بنھ عرض گذاریں اوتھے، ہو کے میری جائی
47
میں نت درد تیرے دی آتش، سینے اندر جالاں
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے، جیؤں مچھی جل جائی
48
جے جگ دشمن مارن والا، توں ہک سجن ہونویں
موتوں ذرہ نہ ڈرساں، کرساں دم دم شُکرالائی
49
جاں جاں عاشق بجھے ناہیں، محبوباں دے درتے
کد خلاصی کردا اس دی، ظالم درد جدائی
50
جلوہ روپ تیرے دا لُٹدا، متقی شاہ گداواں
ایسی صورت سوہنی تائیں، مت کوئی نظر نہ لائی
51
توڑے دور پیا پردیسی، یاد نہیں تدھ کیتا
میں مدھ پیواں سور تسانوں، ہکدم نہیں خطائی
52
ہے خوش واؤ فجر دی آنیں، خاک اوہدے درباروں
اس سُرمے تھیں لے محمد، اکھیں دی رُشنائی
53
سیف ملوک شزادہ اُٹھ کے، پڑھن لگا شکرانے
سو سو شکر زبانوں آکھے، کرے ادا دو گانے
54
اَٹھے پہر عبادت اندر، رہندا نت کھلوتا
عشق حقیقی ہویا مجازوں، ہر مَیلوں دل دھوتا
55
ایہ مشغول عبادت اندر، گلاں کول نہ کرئیے
توڑے قید سنگل وچ ہوون، پھیر شِیہناں تھیں ڈرئیے
56
عاشق قید محمدبخشا، پَیر نہ بدّھے تیرے
کر کجھ آہر چھڈون والا، کریں ایتھے کے پھیرے
57
خدمتگار وفائی تاہییئں، ہاں وہلا کر دھائی
خبر قضیّے دی کس کھڑنی، کول تونہیں اس جائی
58
شارستان اندر چل جلدی، شاہپالے دے گھر نوں
عاشق دی اس حالت والی، خبر ہووے دلبر نوں
59
سیف ملوکے کول اکلا، رہ کے کے کماواں
فوجاں چاڑھ لیاواں توڑوں، تاں قیدوں چھُڑکاواں
60
مہر افروز گئی جس ویلے، کول شہے شاہپالے
گوشے گل سناون کارن، جا کر وکھ بہالے
61
سیف ملوکے دی گل ساری، اوّل آخر توڑی
کھول دسی شاہپالے اگے، صفت کیتی بے اوڑی
62
سُن گلاں شاہپال شزادہ، بہت تعجب ہویا
آدمیےئ نوں عشق پری دا، کیکر اُٹھ کھلویا
63
متھے وٹ اکھیں وچ لالی، چڑھیوس غضب ہنیری
تتّا بول مائی نوں کہندا، کے مت ماری تیری
64
اس آدم نے جادو پائے، یا کوئی جڑی کھلائی
یا کوئی منتر جنتر کیتا، تیری ہوش بھُلائی
65
یا کوئی پڑھی عزیمت اس نے، یا کوئی سیفی ڈالی
یا سِر تیرے اُتوں پھیری، لکڑ چا بنگالی
66
توں جے ایہ منصوبہ کر کے، آدم نال لیائییں
نہ کجھ عقل قیاس کیتوئی، اینویں ہی ٹُر آئییں
67
جو گل تدھ فرمائی مینوں، باہر علم حسابوں
دس مائی ایہ مسئلہ پُٹھا، پرھیوئی کس کتابوں؟
68
آدمیاں تے پریاں اندر، ساک اگے کد ہوئے
موتیں تے گل ڈوڈے مائے، کس نے جوڑ پروئے
69
دوئے ذاتیں وکھو وکھی، مولیٰ آپ بنائیاں
اوّل دے دن رلیاں ناہیں، کس تھیں جان رلائیاں
70
وڈے وڈیرے وڈکے ساڈے، دیو ہوئے ہر تھاویں
کسے نہیں ایہ رسم قبولی، شرع نویں توں پاویں
71
ایہ گل مول نہیں دل لگدی، رسم نویںکد بھاوے
قوم دئیاں دی مندا چنگا، آکھن جو دل آوے
72
ہے سلطان حُسن دی نگری، راج سلامت تیرا
میں پردیسی ہاں فریادی، عدل کریں کجھ میرا
73
تدھ بن جان لباں پر آئی، جھلیادرد بتیرا
دے دیدار اج وقت محمد، جگ پر ہکّو پھیرا
74
عشق فراق بے ترس سپاہی، مگر پئے ہر ویلے
پٹن بند سٹن وچ پیراں، وانگر ہاتھی پیلے
75
صبر تحمل کرن نہ دیندے، ظالم بُرے مریلے
تدھ بن ایویں جان محمد، جیوں دیوا بِن تیلے
76
بستر نامرادی اُتے، میں بیمار پئے نوں
دارو درد تساڈا سجنا!، لے ازار پئے نوں
77
ذکر خیال تیرا ہر ویلے، درداں مار لئے نوں
ہے غم خوار ہکلی جائی، بے غمخوار پئے نوں
78
چنتا فکر اندیشے آون، بنھ بنھ صفاں قطاراں
وس نہیں کجھ چلدا میرا، قسمت ہتھ مُہاراں
79
پاسے پاسے چلی جوانی، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمد بخشا، درد ونڈے غمخواراں
80
مان نہ کیجے روپ گھنے دا، وارث کون حُسن دا
سدا نہ رہسن شاخاں ہریاں، سدا نہ پھُل چمن دا
81
سدا نہ بھور ہزاراں پھِرسن، سدا نہ وقت امن دا
مالی حکم نہ دے محمد، کیوں اج سیر کرن دا
82
سدا نہ رست بازاریں وکسی، سدا نہ رونق شہراں
سدا نہ موج جوانی والی، سدا نہ ندیئیں لہراں
83
سدا نہ تابش سورج والی، جیونکر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محمد، سدا ایہووچ دہراں
84
سدا نہ لاٹ چراغاں والی، سدا نہ سوز پتنگاں
سدا اڈاراں نال قطاراں، رہسن کد کلنگاں
85
سدا نہیں ہتھ مہدی رتے، سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پاء محمد، رل مل بہنا سنگاں
86
حُسن مہمان نہیں گھر باری، کے اس دا پھِرمانا
راتیں لتھا آن ستھوئی، فجری کوچ بُلانا
87
سنگ دے ساتھی لدی جاندے، اساں بھی ساتھ لدانا
ہتھ نہ آوے پھیر محمد، جاں ایہ وقت وہانا
88
سدا نہیں مرغایاں بہنا، سدا نہیں سرپانی
سدا نہ سیاں سیس گنداون، سدا نہ سرخی لانی
89
لکھ ہزار بہار حسن دی، خاکو وچ سمانی
لاپریت محمد جس تھیں، جگ وچ رہے کہانی
90
مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیا ہرنا
جو چڑھیا اُس ڈھینا اوڑک، جو جمیا اُس مرنا 91
کجھ وساہ نہ ساہ آئے دا، مان کیہا پھر کرنا
جس جثے نوں چھنڈ چھنڈ رکھیں، خاک اندر ونج دھرنا
92
لوئی لوئی بھرلے کُڑیئے، جے تدھ بھانڈا بھرنا
شام پئی بن شام محمد، گھر جاندی نے ڈرنا
93
سیف ملوک شہزادہ ایویں، راگ وراگوں گاندا
اُڈدے پنکھی ڈھہن اسمانوں، سُن کے کوئی نہ جاندا
94
ہر ہر بول اوہدا دکھیارا، زہر الودی کانی
دوجا صدقے ہو ہو جاون، حوراں ویکھ جوانی
95
دردوں آہیں مار شزادے، پُر کر سانگاں لایاں
آہ عشق دی کوئی نہ جھلدا، جندو جیہناں جلایاں
96
ماری آہ زلیخا بی بی، دردوں بال مواتا
بھڑک لگی اگ چابک سڑیا، تاں یوسف سچ جاتا
97
سسیّ نوں اک روز پنوں نے، طعنہ بولی لائی
سچے عشق تیرے دا بی بی، مینوں پتہ نہ کائی
98
سسیّ چمک لگی اس گلوں، اگ دی چرھ بھروائی
نال افسوس اوساس چلایا، آتش سرد کرائی
99
ماہی دردوں ونجلی واہے، ہوندا شوق مہیں نوں
مجنوں دا سُن بول درندے، آون چل زمیں نوں
100
راہ کھلاندے آہ چلاوے، جاں روڈا دکھیارا
جلدی آرن کارن کردا، ٹھنڈا ویکھ لوہارا
101
ابراہیم چخا پر کڈھیاں، آہیں درد ہزاروں
باغ بہار ہویاں گلزاراں، آتش شوخ انگاروں
102
پری بدیع جمال کھلوتی، وانگر سرو ازادے
سرتے چھتر چھام بنائی، رُکھ گھنے شمشادے
103
شاہزادے ول اکھیں لایاں، تکدی مول نہ جھمکے
سُن سُن راگ خیال غماں دے، واؤ پرم دی رمکے
104
آن ہوئی تاثیر عشق دی، لگا تیر کمانوں
دُسّر نکل گیا بھن خودیاں، جانوں دلوں ایمانوں
105
مڑ مڑ حرص کریندی ہلے، کوٹ شرم دے ڈھاہاں
ڈھائیں مار ڈھہاں سر پرنے، کوکاں سردھرباہاں
106
پھیر شرم نوں لِسّا تک کے، عقل حمایت کردا
رکھ تحمل یار ملے گا، لاہ نہیں اج پردہ
107
بے شماری بے قراری، دل نوں ٹکن نہ دیندی
ہو لاچار پری کوئی ساعت، آہی صبر کریندی
108
موہوں بول نہ ظاہر کیتا، بھیت دلے دا ذرّہ
پر دل بے قراری چایا، جیؤں گُڈّی دا پھرّہ
109
سکی لکڑتے آ دھریا، شوق اندر وچ ارّہ
پہلے درجے عشق محمد، رکھدا شرم مقرّہ
110
جاں اوہ منزل پوری ہوندی، موہوں لہندی لوئی
وت نہ کاری آوے توڑے، سو مت دیوے کوئی
111
شاہزادے دے عشق پری نوں، دتیاں آن دعائیں
بندگی تے تعظیم بی بی جی، خالی پرت نہ جائیں
112
برخورداری دے اسانوں، ہُن آئے گھر تیرے
مساں مساں اج لبھئیں واندی، کر کر بہتے پھیرے
113
نِکی اتے لڈکی بن کے، بُہتی عمر لنگھائی آ
پیہنا بھا پیا ہن کُڑئیے، بادشہاں دا پائی آ
114
مگر تیرے ہن اسیں پیادے، مشکل ستریں وڑنا
والی شہر مصر دے اگے، بنھ کے تینوں کھڑنا
115
شاہ پری فرماندی اگوں، برخورداری دے کے
پردے نال اکوار بندی نوں،جاون دیویں پیکے
116
میں بیٹی شاہپال شاہے دی، پریاں دی شہزادی
بنھ کھڑن دا آکھیں مینوں، نہ کر گل زیادی
117
عشق کہیا میں بنھ بنھ کھڑیاں، تدھ تھیں بھلیاں بھلیاں
مائی بابل پِٹ پِٹ تھکے، واہاں مول نہ چلیاں
118
مغرب دی شاہزادی اگے، بی بی نام زلیخا
بنھ کھڑی تاں کس چھڈائی، تُدھ بھی اوہو لیکھا
119
سُکی نہ ہُن جاسیں ایتھوں، آ دکھ جھولی پالَے
پالے رب پریتاں اگوں، نیونہہ سجن دا لالَے
120
دینا ہے محصول عمر دا، جنسوں روک وٹالَے
ترسی کول صراف محمد، کھوٹا کھرا وکھالَے
121
کھوٹے کھڑسیں، تروٹے کھاسیں، سوٹے پیسن نالے
سونا تراما کرسن جس دن، پا کٹھیالی گالے
122
گھت زنجیر کرن گے قیدی، شاہ عدالت والے
ڈاہڈے کول محمد بخشا، کون کرے اپرالے
123
ٹر دی ٹردی گل محمد، چھوڑ چلی اوہ رستہ
تنگ پیا دل دس کہانی، مکدا ہووے فستہ
124
جے سبھ گلاں لکھن لگیں، جوجو ہادی گھلدا
ہوروں ہور پون وچ رمزاں، قصہ صاف نہ چلدا
125
عشق بدیع جمال پری نوں، آ پایا ہتھ پکا
جس نوں پھڑدا ہے بنھ کھڑدا، نہیں کسے دا سکا
126
مان گمان گئے بھج سارے، دل ارمان نہ رتی
سڑ دی گل نہ کر دی موہوں، وانگ دیے دی بتی
127
وِک گیا جی چِھک سجن دی، ہِک اندر ہتھ پایا
کُنڈی لگی مچھلی والا، حال پری پر آیا
128
صبر قرار آرام نہ رہیا، شام ڈٹھا جس ویلے
شام تلک دل جردا ناہیں، آکھے ہُن کوئی میلے
129
ہاتھی عشق مہاوت سوہنا، مڑ مڑ کے پھر پیلے
اچن چیت محمد لگے، سے برچھے سے سیلے
130
ظالم عشق شزادے والے، بِن تلواروں کُٹھیّ
آن پئی ازغیبوں گولی، مارنمانی مُٹھی
131
دُکھ دی دائی پکڑ منائی، پھر دی سی جو رُٹھی
بیدن جانے کون محمد، لگی مرض اَپُٹھی
132
اوڑک جاں جی رہ نہ سکیوس، کہیوس ملکہ تائیں
آ اگیرے چلیے بھینے، تکیئے ایہہ بھی جائیں
133
ملکہ نے فرمایا اگوں، بسم اللّٰہ بسم اللّٰہ
لگی آس ہویاں دل خوشیاں، شکر الحمدُ للّٰہ
134
اوہلے اوہلے ٹریاں دوئے، آ کھلیاں پھر نیڑے
شاہزادے نوں خبر نہ کوئی، تار غماں دی چھیڑے
135
پھر اوہ مورت شاہ پری دی، کڈھ کے باہر حجابوں
چُم اکھیں منہ متھے لاوے، رووے ودھ حسابوں
136
مورت دے دو پیر چمیندا، پھیر اکھیں تے ملدا
آہیں درد النبے نکلن، ہنجوں پانی چلدا
137
دھواں دھاری دُکھ غباری، سوز فراق قہاری
بھڑکن بھاہیں واہو واہی، نالے دین نہ واری
138
وانگ کباب بھُجے تن سارا، سیخ لگایا بیرا
پانی چوندا ہنجوں روندا، آتش وچ وسیرا
139
سیف ملوک شہزادہ درداں، گھیر کیتا دُکھیارا
گن گن موتیں دے عشق نوں، سُولاں دا بنجارا
140
شاہ پری تے ملکہ خاتوں، چھپ نیڑے ونج کھلیاں
پری درست ڈٹھا شاہزادہ، رکھ نگاہاں بھلیاں
141
سوہنی صورت نظری آئی، جاں ڈٹھا ول نقشاں
ویکھ بے آب ہوون شرمندے، مانک لعل بدخشاں
142
جیوں کاغذ کشمیری اُتے، خوشخط حرف قرآنی
تیویں سی مس ہُردی کالی، یا سبزہ بُستانی
143
نویں جوانی حسن ارزانی، ہر ہر نقش گمانی
سندر روپ دئے چمکارے، جیونکر چن اسمانی
144
بدن شریف اوہدے وچ دِسدی، جو تعریف انسانی
سرو ازاد بہشتی باغوں، نازک قد نورانی
شہزادے دا جمال کمال تے بدیع الجمال دا اوہدے تے عاشق ہو جانا
1
چہرے اُتّے تاب حسن دا، ودھ آہا مہتابوں
جُثے تھیں خوشبوئی ہُلےّ، وافر عطر گلابوں
2
کنڈلاں والی سوبھے سر تے، جھنڈ معنبر کالی
ہر ہر وال دلاں دی پھاہی، دُدھ دہی گھت پالی
3
لاہ لاہ کرے شعاع متھے دا، جوبن جوت متابی
مِرگ جنگل دے ہار سنگارے، گوڑھے نین شرابی
4
متھا صاف سمند حسن دا، جوبن چڑھیاں لہراں
تاب بیتاب کرے جیوں سورج، روشن وقت دوپہراں
5
طاق بہشتی دو بھروٹے، یا محراب مسیتوں
خونی نین دِسن متوارے، گُوڑھے رنگ پریتوں
6
ابرو مثل ہلال درخشاں، یا اوہ سخت کماناں
پلکاں تیر خدنگ نشانی، سل جاون دل جاناں
7
تیز کٹار سوار بہادر، ظالم نین سپاہی
نک کھنا فولادی ترکھا، دھار سنواری آہی
8
کھنے تیر کمال کٹاراں، چمک کڈھی ہتھیاراں
پریاں حوراں ویکھ شزادہ، جان کرن سرواراں
9
یوسف ثانی چن اسمانی، لعل مثل رخسارے
روپ اوہدے تھیں باغے اندر، نور بھرے رُکھ سارے
10
چہرے تے چمکار حُسن دا، تابش ودھ انگاروں
سندر بدن پُھلاں دا دستہ، دانہ سُرخ اناروں
11
صورت سیف ملوکے والی، اُجلی باغ بہاروں
ویکھن سات کھڑے دل کھس کے، شاہ جمال ہزاروں
12
سوہنا ویکھ جوان فرشتے، ہو حیران کھلوندے
تکدے رہن اسمانی تارے، ساری رات نہ سوندے
13
ہر ہر نقش شکل دے وچوں، لاٹ شمع دی بلدی
جلدی حور پری دی تک کے، جند نمانی جلدی
14
نونہال حسن دے باغوں، گلبدن سی سادہ
بدر منیر چمکدا چہرہ، بے نظیر شاہزادہ
15
سر اُتے کستوری بھنی، جھنڈ لوی خشخاسی
نین متّے بیمار عشق دے، نرگس مست اُداسی
16
روپ انوپ بھرے رخسارے، جیوں گل وقت بہاراں
نوری ناری خاکی بادی، تک تک ڈھہن ہزاراں
17
دند سفید ہیرے دیاں کنیاں، دُر یتیموں لڑیاں
سُرخ عقیق اندر دند لہراں، خوب کریگر جڑیاں
18
سُوہنے اوٹھ مِٹھی گل والے، مثل اُچے یاقوتوں
عاشق بھُکھے لاغر رکھے، قوّت پان اس قُوتوں
19
بازو لوہڑے چاندی خاصوں، گرد کریگر ڈولے
پِیہنڈے تے زور اور سوہنے، شیراں وانگر ڈولے
20
جیوں چاندی دی آرن ہوندی، موہنڈے گوڑے بھارے
چِترے وانگن گردن دسدی، لِنگ زور آور سارے
21
لک مہین عجائب گردا، چَیڑی چھات جنے دی
دل وچ پری کہے جس جایا، دھن اوہ ماء جنیندی
22
کُولے پٹ دوپٹ سُہائے، جندر قدرت چڑھ کے
موگریاں استاد بنایاں، چنن رُکھوں گھڑکے
23
گوڈے شےشے گرد لاہوری، کاری گر چمکائے
پنیاں سن روں دار عجائب، گل نہ کیتی جائے
24
نازک پیر ابریشم لچھے، بہت مہین انگُشتاں
سوہنے ویکھ کرن ول چا کر، دھو دھو پین انگشتاں
25
نازک سوہنا بدن گلابوں، رنگ رس بھریا بنّا
حسن جمال کمال اوہدے دا، نہ کوئی حدنہ بناّ
26
جاں منہ طرف زمیں دی کردا، ہوندی دھرت نورانی
جاں سِر اُچّا کر کے ویکھے، لاٹاں چڑھن اسمانی
27
صورت ویکھ ہووے چن داغی، غیرت کھا حُسن دی
لگے تیر عطارد تائیں، چُھٹے قلم لکھن دی
28
زُہرہ نوں تک زہر پرم دا، وچ کلیجے دھاوے
ہاروتے ماروتے وانگن، لہ اسمانوں آوے
29
گلناری مکھ تک کے سورج، آن چھپاوے رسماں
یاری لاوے پگ وٹاوے، دوست بنے کھا قسماں
30
دھاڑ پوے مریخے تائیں، کالے کجل کٹک دی
ہو حیران بہے وچ خانے، چوکی چھوڑ فلک دی
31
مشتری اکھر ویکھ حُسن دے، شاہزادے دے ورقوں
چھوڑ قضا دیوان عشق دا، کرے مطالعہ سبقوں
32
روپ سچے دا عشق کماوے، عین سعادت پاوے
سعداں نال کرے اشنائی، اکبر سعد کہاوے
33
کالا چور زحل اسمانی، گورا ویکھ شاہزادہ
بنے غلام حلالی حبشی، ثابت رکھ ارادہ
34
سوہنی بنھنی سوہنی صورت، سوہنا قد رنگیلا
سوہنا خط اتے جھنڈ سوہنی، خوش آواز رسیلا
35
بن بن پئے پوشاکی ساری، روپ چڑھے ہر دیسوں
خوشبوئی کستوری، ہُلے آون، کالے کیسوں
36
بنّھ ہتھیار سوار ہووے جاں، چڑھدا طرف شکارے
گولی کھا بِندی دی ڈھہندے، مرگ جنگل دے سارے
37
صورت ویکھ شہزادے والی، وگدا وہن کھلووے
ڈر سنسار لگے تھر کنبا، جاں ہتھیار وہووے
38
شاہ پری دی نظری آئے، نین ایانے روندے
ہر پِمن دے والوں موتیں، ہنجوں ہار پروندے
39
چہرے تے پرسیئوں قطرے، جوش بخارالم دے
جیونکر پھُل گلاباں اُتے، سے موتی شبنم دے
40
سیؤ بیہی جیہی ٹھوڈی، ہوئی گرد الودی
دردوں درد رسیلا، نکلے آوازہ داؤدی
41
چِکڑی سرو جیہا قد بانکا، سوہنا ہریا بھریا
جھُکھ غماں دے مار اُڑایا، سر دھرتی پر دھریا
42
جس ویلے کوئی غزل رُباعی، دوہڑا بیت الائے
اُڈدے پنکھی ڈھہن اسمانوں، ہوش وجودوں جائے
43
سیف ملوک پری دی مورت، رکھی آہی اگے
جیؤں جیؤں تکےّ اگ بھڑکےّ، نیر اکھیں تھیں وگے
44
اپنا آپ نہ یاد شزادے، مورت وچ سمانا
سر ورتی تاں ایہ گل جاپی، ہے کے سمجھ ایانا
45
ہویا فنا فی الشیخ ایہ طالب، مرشد وچ سمایا
لاَ اِلٰہ دی پھیر بُہاری، اِلّاَ اللّہ گھر آیا
46
توں کے جانیں رمز فقر دی، بے علما ! نادانا!
قصہ دس شزادے والا، بھیت چھپا حیوانا
47
شاہ پری دی مورت اندر، شاہزادہ سی رچیا
حال اہدا تک دلبر تائیں، اندر بھانبڑ مچیا
48
صورت ویکھ ہوئی دل گھائل، شاہ پری مستانی
دل وچ داغ ،موہیں پر لالی، جیوں لالہ بُستانی
50
دوزخ بھاہ پرم دی سینے، بھڑک لگی بھڑکارے
دھوآں دھاری انت غباری، پائی عشق ہتیارے
51
سڑ گئے تھم تحمل والے، ڈھٹھے صبر چُبارے
سوہنیاں کول محمدبخشا، کس نہیں پِڑ ہارے
52
شاہزادے ول ویکھ نہ سکی، مُڑ ڈیرے نوں چلی
تابش کھا حسن دی نٹھی، جھال نہ گئیوس جھَلیّ
53
جا اگیرے ملکہ تائیں، کہیا بدیع جمالے
مینوں بھی اوہ مورت کیویں، سیف ملوک دسالے
54
جا ملکہ ونج آکھ شزادے، جے اوہ مورت دسے
پل جھل تک کے موڑ دیاں گی، قدر نہیں کوئی کھسے
55
ویکھ اسیں بھی معلم کرئیے، ہے ایہ مورت کس دی
ایسی جوبن متی کوئی، دُھم پئی جگ جس دی
56
ملکہ کہندی سُن نی بَھینے، محبوباّں وچ اُچی
شاہزادے دے جُثے اندر، جان اوہ مورت سُچی
57
جند اوہدی نوں ملیا لوڑیں، کیوں نکھیڑیں تن نوں
جندوتنے سمیت بلالے، عاشق بے وطن نوں
58
شاہ پری نے کہیا ملکہ، میں منساں گل تیری
پر توں اجے نہیں کر کھہڑا، ہووے حرص گھنیری
59
ویکھ ربے دیاں کماں ولوں، کرسی کیہڑے کر کھاں
اس نوں بی مت سد ملاں گی، ہور کوئی دن جر کھاں
60 ملکہ سُن کے گل خوشی دی، جھبدے جھبدے آئی
جو گُذری شاہزادے اگے، ساری کھول سنائی
61
اہ پری دا آون جاون، جے کجھ بولی ہسیّ
نالے مورت منگن والی، خواہش بھاری دسی
62
شاہزادے فرمایا ملکہ، مورت تیرے بھانے
اک اک وال اوہدے مُل جانیں، میں بِن قدر نہ جانے
63
جے اکھیں تھیں اوہلے ہووے، نیر نہ ٹھلن دیدے
وانگ اٹک دے اٹک نہ رہندے، ہنجو درد رسیلے
64
اوہ ڈاہڈی میں لِساّ جیکر، مورت موڑ نہ دیوے
گھڑی نہ جرساں تے سڑ مرساں، جیوں تیلے بِن دیوے
65
صورت تے ہتھ لگے ناہیں، مورت کیوںکھڑاواں
جے اک وال اوہدا کوئی تروڑے، ویکھدیاں مر جاواں
66
ہور کسے نوں ہے کے صرفہ، دُکھیے جیو میرے دا
جے نقصان ہووے اک ذرہ، کے پَھلکھڑے تیرے دا
67
ملکہ خاتوں کہندی ویرا، خطرہ رکھ نہ بھورا
کون کھسے ایہ مورت تیں تھیں، نہیں کسے دا زورا
68
مطلب تیرے کارن میں بھی، مڑ مڑ عرضاں کر دی
مت مورت تک شاہ پری نوں، جاگے حرص اندر دی
69
وال اوہدا کوئی ڈِنگا چاہے، تاں میں کرساں دنگا
نال ادب دے مورت تائیں، تدھ تھیں رکھساں چنگا
70
ان شاء اللہ مورت تائیں، کجھ ارگاہ نہ لگسی
شاہ مہرے دی جوڑی تک کے، کر دپری دل وگسی
71
دوئے شکلاں ویکھ برابر، حُب اوہدے تن رسسی
میں بھی قولوں سچی ہوساں، مت تینوں منہ دسسی
72
القصہّ شاہزادے تائیں، ملکہ گل منائی
حرص امید ملن دی اْتے، مورت ہتھ پھڑائی
73
کر لاچاری گریہ زاری، کہیا ملکہ تائیں
کیویں جلدی اس جانی نوں، میرے کول پُچائیں
74
ملکہ خاتوں نے لے مورت، جا پری نوں دسیّ
ویکھ ہوئی حیران پری بھی، تاب شکل دی جھسیّ
75
کرکر نظر پچھاتی مورت، ہر ہر جا سنبھالی
اپنی صورت نظری آئی، ہور شہزادے والی
76
حسن جمال کمال دوہاں تے، انَت حساب نہ آوے
اونویں اکھیں ٹڈیاں رہیاں، نہ کجھ آوے جاوے
77
کنب گیا جی جُثہ جامہ، مغز سرے دا پھریا
ہوش طبیعت تھاں نہ رہیوس، آن کلیجہ کِریا
78
عطر گلاب لگے چھنکاون، تاں پھر ہوش سنبھالی
ملکہ نوں فرماندی بھینے، دے گل مورت والی
79
کس ایہ نقش نگار سُہائے، صورت رنگ صفائی کیونکر لعلاں دی ایہ جوڑی، شہزادے ہتھ آئی
80
ملکہ خاتوں کہندی بھینے، مورت دی گل ساری
سیف ملوک شزادے مینوں، دسی سی اک واری
81
جیونکر سنی زبانی اس دی، تیویں آکھ سناواں
اک دن نبی سلیماںہوراں، پچھیا سبھ امراواں
82
پریاں دیواں آدمیاں دے، حاضر سن سرکردے
جے کجھ حکم پیغمبرکردا، سر اکھیں پر دھردے
83
کہیوس یارو دسو مینوں، سچو سچ زبانوں
مہتر یوسف بھائی میرا، جو ہے سی کِنعانوں
84
اوس جیہا کوئی صورت والا، دنیا اُتے ہوسی
اکھیں ڈٹھیاں کنیں سنیاں، دسو پنڈت جوسی
85
سبھناں عرض گزاری حضرت، کوئی نہ ڈٹھا اگے
پر جے ہن کوئی مہلت بخشو، ہر کوئی لوڑن لگے
86
کے جاپے مت ہووے کوئی، اس صورت دا ثانی
بھلی بھلیری ہے خلق اللہ، کہندے لوگ زبانی
87
چالیھ روز ہوئی تد مہلت، ڈ ھونڈو زمیں زمن نوں
پریاں دیو تکیندے پھردے، ہر جنے ہر زن نوں
88
محبوباں مقبولاں والے، ڈٹھے حسن بتیرے
گزرگیاں دے روپ جمالوں، قصے سنے گھنیرے
89
ساری دھرتی پھرکے، تھکے آبادی ویرانی
مہتر یوسف جیہا نہ لدھا، سوہنا مرد زنانی
90
جا سلیماں اگے سبھناں، چُمی زمیں ادب دی
دین دعائیں شاہ پر ہووے، دائم رحمت رب دی
91
اسیں تساڈے حکمے اُتے، پھر آئے سبھ عالم
اس صورت دا ثانی کدھرے، نہ کوئی جن نہ آدم
92
ہور عجائب سندر سوہنے، ڈِٹھے سُنے گھنیرے
یوسف ثانی مرد زنانی، نہ کوئی جگ چوپھیرے
93
پر کوئی لکھی ڈٹھی آیت، وچ کلام الٰہی
وَعَلَّمْنٰہُ مِنْ لَّدُنّا عِلْمًا، ایہ سنیندی آہی
94
وچ زبور داؤد نبی دی، جوہے نور لپیٹی
لکھیا ڈٹھا نسل تیری تھیں، پیدا ہوسی بیٹی
95
جوبن حُسن ادا صفائی، نقش نگار شکل دے
شوخی تے مرغوبی خوبی، بشیئر زلف کنڈل دے
96
مہتر یوسف نال برابر، یا اس تھیں کُجھ کسےّ
وچ کلام الٰہی ایہو، پتے اسانوں دسے
97
نبی سلیماں پچھیا اگوں، دسو کھاں گل ساری
بیٹی کس دی کس نگر وچ، کے ناواں اُس ناری؟
98
دانشمند پری پھر بولی، پکا پتہ دسالے
نام بدیع جمال کڑی دا، بیٹی شاہ شہپالے
99
اوہ اگوں شاہ رخ دا جایا، اوہ اولاد تساڈی
اگوں آپ سیانے صاحب، حاجت کے اساڈی
100
دتا حکم نبی نے اگوں، صورت نقش بناؤ
تاں میرے دل ہووے تسلی، کر تصویر دکھاؤ
101
پری عجائز مورت کارن، کیتا فکر اندردا
ترے سے ہور حکیم سیانا، ہر اک اہل ہنردا
102
ہور کئی تاریخاں والے، دین جو غیبوں خبراں
کرن لگے تدبیر شکل دی، تک تک زیراں زبراں
103
کر تدبیر عجائز ہوراں، اک تصویر بنائی
اطلس لے بہتّر رنگا، اس پر خوب سُہائی
104
زینت زیب ہزاراں کیتے، وانگن باغ بہاراں
لے گئی پھر پاس نبی دے، مورت نقش نگاراں
105
دیکھ رہیا حیران پیغمبر، ست دن تے ست راتاں
واہ خالق جس بندے کیتے، صاحب ایڈ صفاتاں
106
اٹھویں روز مصوّر تائیں، نالے ہور حکیماں
خلعت تے زر دولت بخشی، وافر مال نعیماں
107
اک انگوٹھی ہتھ اپنے دی، نالے ایہ دو نقشے
شاہزادے دے دادے تائیں، نبی سلیماں بخشے
108
اُس تھیں بعد لئے شاہ عاصم، پھیر اس نوں ہتھ لگے
ویکھن سات ہویا ایہ عاشق، آ پُہتا تُدھ اگے
109
جدوں بدیع جمال پری نے، سُنی حقیقت ساری
شیشہ لے لگی منہ ویکھن، سنگ مورت کر داری
110
اپنا آپ تکے وچ شیشے، نالے مورت ویکھے
تل بھر فرق نہ کدھرے، آوے ہر جائی ہر لیکھے
111
شاہ پری نے معلم کیتا ہے، ایہ مورت میری
پر شاہزادے دی تک مورت، لگی چِھک گھنیری
112
نال محبت مڑ مڑ ویکھے، تکدی مول نہ رجے
چڑھیا لشکر عشق نقارے، آن اندر وچ وجے
113
گُجھیاں آہیں توپاں دھریاں، صبروں واڑ اُڈائے
مارے کوٹ تحمل والے، فوج پرہیز نسائے
114
سُکھاں دے لُٹ لئے ذخیرے، دُکھ دی کوٹھی پائی
عشقے دے سلطان محمد، پھیری شہر دُہائی
115
درداں زرد کیتے رخسارے، دیہی ہویا رنگ پیلا
باہروں چَت مرتّا کُوڑا، بُرا اندر دا حیلہ
116
وچو وچ کلیجہ کٹے، ڈائن درد پرم دی
لاوے سیخ پکاوے بیرے، بال انگیٹھی غم دی
117
تروڑے طاقت تران وجودوں، دہشت تیغ الم دی
صُمٌ بکمٌ ہوئی محمد، صورت ویکھ صنم دی
118
گُجھّی سانگ اندر وچ رڑکے، تاہنگ سچی دلبردی
بھل گئے سبھ باغ ارم دے، لگی چھِک مصر دی
119
ماپیو بھیناں بھایاں نالوں، حرص چڑھی آ ور دی
ترٹے زور محمد بخشا، نہ جیوے نہ مردی
120
منہ بولے تاں ٹُرن وچاراں، شرم نہ رہندا رتی
عالم سارا کھاون بھاوے، کِت ول جاوے تتی
121
سڑدی رہندی گل نہ کہندی، وانگ دیوے دی بتی
درداں ماری چنڈ محمد، اُگھڑی نیندر متّی
122
بال ایانی درد رنجانی، پگڑی قہر نزولاں
دل نوں طلب سجن دی ساڑے، جیونکر اگ بنبولاں
123
پھُرنے گھُٹ تے ہول دلے سی، پائے سوُل ڈنڈولاں
کھُلے وال بیحال محمد، دِسے وانگ رنجولاں
124
موہوں ہس ہس گلاں کردی، اندر گریہ زاری
باہروں نابر نال سیاں دے، دلوں لگائے یاری
125
اکھ سجن دی رکھ کلیجے، ماری چھُری کٹاری
کُٹھی مُٹھی فوج اُپُٹھی، جیوں کر مِرگ شکاری
126
مٹھی کس اندر ہڈ بھنے، تن من اچویں پالا
کھاون پیون نیندر تائیں، ملیا دیس نکالا
127
بھیت نہ دسدی تے جند جھسدی، کر دی اجے سنبھالا
ظالم عشق محمدبخشا، پڑدے پاڑن والا
128
آلی بھولی نوں از غیبوں، چِنگ پئی وچ جھولی
گُڈییں کھیڈدڑی سُکھ سوندی، آدکھاںہُن رولی
129
کیکر نال سجن دے ملساں، کر کر چنتا ڈولے
درد ابال نہ مٹے محمد،ایہ ماری جے بولے
130
آپے پھیر تحمل کر دی، دل نوں دے دلیری
کدی تے رب ملاسی سانوں، رکھ اوسے دی ڈھیری
131
صورت ویکھ شزادے والی، کردی صفت ودھیری
ویکھو بھیناں کیسی صورت، روشن کرے ہنیری
132
اوّل جس دم باغے اند،ر شہزادہ سی ڈٹھا
وکیا جیؤ کیتا دل سودا، کھول دتا غم چِٹھا
133
مغز اندر سوداء عشق دا، وڑیا سی اس ویلے
مورت ویکھ دوبارے پائیوس، بلدی اوپر تیلے
134
باز عشق دے پنجے مارے، عاجز کیتی پھڑ کے
پکڑن سات نہ طاقت چھڈی، بولے یا مُڑ پھڑکے
135
شاہزادے دے تل دانے تے، مرغ دلے دا آیا
کنڈلاں والی جھنڈ شتابی، پھاہیاں لا پھہایا
136
سُنبل وال پریشاں آہے، سیف ملوک جوانے
ویکھ پری چت ہویا پریشاں، جیوں قیدی بند خانے
137
درداں مار نمانی کیتی، بھج گئے سبھ چارے
چارے طرفاں کھاون ڈُھکیاں، اگ لگی جگ سارے
138
اندرو اندر جردی آہی، گھُٹ لہودے بھردی
دردی سیاں بیدن پچھن، بھیت نہ دسے ڈردی
139
وچو وچ افسوس کریندی، ہئے ہئے میں کے کیتا
محبوبے دا حسن ڈٹھا سی، جیؤ عشقے کھس لیتا
140
اوہو اس دا رام پیارا، لگّن جس دی آہی
رام ڈِٹھا آرام گوایا، وُڑھی کلام الٰہی
141
آخر تیک نہ چھٹن جو گا، جو پھا تھا اس پھاہی
دھاڑو عشق محمد بخشا، لْٹے پاہندی راہی
142
واہ واہ بھاگ نصیب تنہاں دے، یار جیہناں تے وِکیا
سچے عشق عاشق دے دل نوں، پا مہاراں چھِکیا
143
عاشق اُتے عاشق ہووے، جو محبوب ہتیارا
اوڑک بدلہ لئے محمد، پر جے کرے سہارا
144
عاشق کہندے عشق محبت، شیشہ ہے روحانی
حال عاشق دیوں دلبر تائیں، دسدا کھول نشانی
145
عاشق نوں از غیبوں دسدا، سندر روپ گمانی
کون مجاز محمد بخشا، ہر اک سرحقانی
146
جاں جاں توڑی دھرتی انبر، کُرسی عرش مُنارے
لوح قلم تے جنت دوزخ، حور فرشتے سارے
147
تاں تاں تیک نکاح عشق دے، نہیں ترٹن ہارے
عاشق تے معشوق محمد، دائم نویں پیارے
148
بدرہ خاتوں ملکہ خاتوں، کے ویکھن مُڑ سیاّں
کیسر ورگا رنگ پری دا، زلفاں گل وچ پیاّں
149
منہ کُملانا حال پریشاں، شوخیاں بھج گیاں
محرم بید محمد مرضاں، ویکھدیاں لبھ لیاں
150
شایت عشق شزادے والا، چڑھیا گھٹاں بناکے
لُٹ لیوس دل شاہ پری دا، بدھوس سنگل پاکے
151
ہولیں ہولیں ملکہ خاتوں، پچھن لگی جا کے
بھینے روگ طبیباں کولوں، رکھیے نہیں چھپاکے
152
جے مرضوں چھٹکارا چاہیں، دے بیداں ہتھ باہاں
بیدن دس اندر دی ساری، دردوں منگ پناہاں
153
دارو تلخ سیانا دیوے، نہ کر وات پچھاہاں
شالہ پھُری علاج محمد، خیر تیری میں چاہاں
154
پیر طبیب اسیں سبھ روگی، غفلت مرض لِٹائے
اوسے دے ہتھ دیئیے باہاں، ویکھ نبض دُکھ پائے
155
نشتر مار محبت والی، ہفت اندام چھُڈائے
کڈھے لہو غلیظ بدن تھیں، شربت صاف پلائے
156
کام کرو دھوں لوبھ ہنکاروں، مِٹھیوں رکھ کرائے
پُھلکا دال غذا الونی، اوہ بھی گھٹ کھلائے
157
نامرادی دی پَھک پھکی، کرنا جو فرمائے
ملیاں کامل بید محمد، خیر ہوئے دُکھ جائے
158
ملکہ خاتوں ایس طرح دے، جتن کئیںکر تھکی
شاہ پری نے بھیت نہ دسیا، مار چھڈی جپھ پکی
159
عذر بہانے بھیکھ زنانے، کر کے گل بھُلائی
اتنے وچ نماشاں ہویاں، رات پَون تے آئی
160
ہر کوئی آپو اپنی جائی، جا ارامی ہویا
صاعد چن کھلوتا پاہرو، شاہ سورج گُف سویا
161
کر کٹیاں دے ترنجن نکلے، جیوں رل گاون کُڑیاں
کھِڑ کھِڑ ہسّن تے دل کھسن، چلن جُڑیاں جُڑیاں
162
ڈولی تُری چنے دی بن کے، گاوندیاں سنگ چلیاں
تر نگڑ بنھ قطار کھلوتے، دف بجاون ٹلیاں
163
قطب مہراج کھلوتا قائم، دام درم ورتاون
دو قطبین دوارے اتے، گِن گِن خیر دواون 164
تُرٹے تارا دے چمکارا، خوب کرے پشکارا
شابش دیون ہور محمد،واہ واہ چُست سوارا
165
داج کھلار دتا اسمانے، پیڑھا پلہنگ کُنھادا
ایہو جیہے دان اینہاں دے، کردا گھاٹا وادھا
166
آب حیات خضر دا چشمہ، چڑھیا چن نورانی
گرد بگردے سبزہ سوہنا، نیلا رنگ اسمانی
167
تُر تُر تکدے ہسدے روندے، اسماناں دے تارے
شبنم دے لا موتی جیونکر، ساوے کھیت سنوارے
168
نرم ہوا معطر جھُلدی، ہر اک کان سُکھائی
چوکیداراں شب بیداراں، نیندر مٹھی آئی
169
با آرام سُتا ہر کوئی، آپو اپنے ڈیرے
مست پیالا لے ہر مجلس، نیندر پھری چوپھیرے
170
لگن بِناں کد جاگے کوئی، مستی چڑھی دماغاں
آئی موت پتنگاں والی، کڈھی لاٹ چراغاں
171
گھُگیاں تے کلچٹیاں بولن، سنواں لگا وچ باغاں
رُکھ دی چھاویں شیشے لائے، چاننیاں دے داغاں
172
لٹ لٹ کر دی لاٹ شمع دی، نور بھری کافوری
ڈولھے عطر گلاب کھلارے، خوش نافے کستوری
173
شاہ پری دے ہیٹھ وچھائی، نازک سیج پھلاں دی
سیاّں دایاں بستر لائے، مل پواند سراندی
174
سِر دائی دی جھولی دھرکے، شاہپری ہُنگلائی
سُتی ویکھ تمامی ستیاں، نالے سُتی دائی
175
سیاّں سنگ تمامی سُتا، مرگ جنگل دے سُتے
آہلنیاں وچ پنکھی سُتے، گلیاں اندر کتے
176
جوڑے نال سُتاّ رل جوڑا، انسانی ،حیوانی
ہر اک سنگ سہاگ سُکھایا، مانی عیش جوانی
177
بے آرامی تے غمناکی، ہوئی دُور جہانوں
جمل جہان ہویا خوش وقتی، بِن عاشق دی جانوں
178
رات برات خوشی دی آہی، بہتر سی شب قدروں
رونق تے رُشنائی وافر، چوہدیں دے چن بدروں
179
نیندر مست پئی ہر زندے، خوشبودار ہواؤں
جیوںچھجلپ ہووے مستانہ، نرم پُرے دی واؤں
180
سنگ سہیلی کوئی نہ جاگی، بے سُدھ ہویاں خوابوں
شاہپری دی اکھ نہ لگدی، برہوں بُرے عذابوں
181
گُجھا سول کلیجے وڑیا، ڈنگی ناگ ایانے
لوں لوں بِس پرم دی رچی، کون اندر دی جانے
182
خارو خار ہویاں دَبھّ سولاں، ریشم سیج پھُلاں دی
کدے سراندی کدے پواندی، بے سُدھ ہو جھٹلاندی
183
نیند حرام ارام نہ رتی، شام پئی بِن شاموں
من کا منکا ہویا شکستہ، کد جُڑے بِن شاموں
184
عشق زوراور تے منہ تانا، گھوڑا باجھ لگاموں
راہ کُراہ نہ ویکھ محمد، بھجدا جا مقاموں
185
شاہ پری دل چاہ سجن دی، کیتا گھاء بھلیرا
پرتے پاس اوساس مریندی، چت اُداس ودھیرا
186
چِھک پیا دی سون نہ دیندی، پئی کلیجے کُنڈی
شاہزادے ول جایا لوڑے ،لاہ دلے دی گھُنڈی
187
جیونکر سسیّ کیچ نگر ول، سِکدی تھل وچ دھائی
یار ملے بن صبر نہ آوے، مشکل سہن جدائی
188
نرم سراندوسیج پھلاں دی، روڑاں وانگر پُڑدی
سول نزول اندر وچ چِھکاں، ہر گز اکھ نہ جڑُدی
189
پلنگھ پلنگ تے سیروں شیروں، دسّن کھاون والے
پاوے راکش کھلے چوگٹھے، باہیاں ناگ ڈنگالے
190
دانوں تھیں غم دھاون، بہتے اُٹھے ہو اکٹھے
کر دے کم اٹھوہیاں والا، دُکھ آئے سُکھ نٹھے
191
سینے اُتے زلف پریشاں، ناگنیان جیؤں ڈنگدی
ہار سنگار نہ بھاوے کوئی، خوشی نہ رہیوس انگ دی
192
ظالم چِھک اندر وچ لگی، پلک ارام نہ دیندی
شرم حیا بتیرا ٹھاکے، پر حُب زور کریندی
193
کاری سانگ سجن نے ماری، گُجھی رڑک مریندی
ڈل ڈل کر دے نین محمد، سرد اوساس بھریندی
194
اوڑک سیجوں چِھک اُٹھائی، عشقے پکڑ بُلاقوں
لے مہار چمن ول ٹریا، نکل گیا جیؤ باکوں
195
ظالم عشق بے ترس قصائی، رحم نہیں اس آوے
نازک بدناں مار رُلاندا، سم نہیں اس آوے
196
نازک پیر رکابوں دُکھدے، بادشہاں دے بیٹے
جنگل باریں پھرن اواہنے، مارے عشق لپیٹے
197
یوسف نال کیہی اس کیتی، جانے سبھ لوکائی
پھیر زلیخا نام شہزادی، تختوں سٹ رلائی
198
بارھاں کوہ گھراں تھیں باہر، یوسف دا بند خانہ
پیر پیادی راتو راتیں، کھڑدا عشق دیوانہ
199
کیچ نگر دا راج بھلایا، لے کے دیس نکالے
کپڑ پنڈ پُنوں سر چاندا، دھوندے پَیندے چھالے
200
سسیّ نازک بدن شزادی، تھل مارو وچ وڑدی
اس ظالم نوں ترس نہ آیا، ویکھ پیاسی سڑدی
201
کام کنور نوں تخت چھڈایوس، ہویا جنگل دا واسی
سر پیراں تک حال شکستہ، اجے بھی چِت اُداسی
202
بے نظیر وطن تھیں کھڑیا، قید دیواں دی پایا
نجم نساء بناکے جوگی، جنگل قاف کُہایا
203
نونہال حسن دے باغوں، خوب جوان پٹوئی
منگدا خیر سجّن دے نگروں، لاہ شرم دی لوئی
204
پورن بھگت مُلک دا راجہ، بھوہرے اندر پلیا
لِنگ کپائے کن پڑائے، بِھیکھ منگیندا چلیا
205
گوپی چند گیا چھڈ دولت، مایا مال خزانے
پکڑ رومال گدا کریندا، ہر بوہے ہر خانے
206
خوب شکل فرہاد شہزادہ، والی چین شہر دا
تیشہ پکڑ پہاڑ کپیندا، دھن اوئے عشقا مردا
207
عزّت بیگ سوداگرلاکھی، دانشمند وزیروں
مال چُگاندا بالن چاندا، کرے کباب سریروں
208
اک اکلّی نار بچاری، سوہنی تری چنہاواں
رُڑھدی ویکھ اس رحم نہ آیا، پھڑکے بنےّ لاواں
209
رانجھا تخت ہزارے والا، مائی باپ لڈکاّ
بھائیاں دا سردار پیارا، چودھریاں دا ٹِکاّ
210
جا سیالیں چاک سدایا، چالیا دُکھ کھارا
دُھپاّں پالے کپرّ جالے، کر دا سخت سہارا
211
ہِیر سیالیں لاڈیں پالی، چوچک باپ امیرے
راتیں کالی ماہی بھالے، بن جنگل جھل چیرے
212
ریشم پیر سلّن دبھّ سوُلاں، جیوں سوُئی پٹ لیرے
رانجھے پاڑے کن محمد، ناگ لڑایا ہیرے
213
اوراں دی کے گنتر کرنی، سیف ملوکے ہوندے
کے کُجھ عشق سہایا اس نوں،پتھر بھی سُن روندے
214
اوہو عشق پری ول آیا، لے ہتھیار تمامی
کیکر سیج اُتے انگ لائے، چائی بے ارامی
215
چوری اٹھ ٹری ول باغے، کیڑ نہ کیتی کسے
عشقے صبرچلایا کہندی، کیویں دلبر دِسّے
216
پیر پیادی چُپ چپاتی، باغے اندر آئی
چُھپ نظارہ کرے حسن دا، چوری دی اشنائی
217
کے تکدی شاہزادہ اگے، بیٹھا اک اکلاّ
بلدی شمع پتنگ جلیندے، عشق کھڑی کر ہلاّ
218
پیندا بیٹھ شراب شہزادہ، پھڑیاہتھ پیالا
لوہو دل دے وانگر سوُہا، صاف شراب اُجالا
219
کاسہ مست تلی پر رکھے، کر بھر پور شرابوں
گاوے گاون درد فراقوں، تار ہلا ربابوں
220
لمیّ رات وچھوڑے والی، پل جھل سکھیاں بھانے
جے کوئی قید عشق دے اندر، قدر اوہو کجھ جانے
221
کدے کدے ایہہ دوہڑے آکھے، درد و چھوڑے چایا
شاہزادے دے مونہوں ہو کے، چاہیے سخن سنایا
222
میں پردیسی نوں اج آئے، شالہ رات کرم دی
یار سجن دے کوچے اندر، جال ہوئے ہر دم دی
223
دل وچ چاہ نگاہ کر ویکھاں، صورت اصل صنم دی
دلبر نوں جا کہے محمد، کون خبر اس غم دی
224
زلفاں منہ اوہدے دی حرصوں، ایہ جیوڑا بے چارہ
کفروں فارغ تے اسلاموں، بیٹھا پکڑ کنارا
225
دل آرام ارام دلے دا، کھڑیائے لُٹ سارا
شالہ کدے ارام دیوے گا، مِل کے یار پیارا
226
باغ بہاراں تے گلزاراں، بن یاراں کس کاری
یار ملے دُکھ جان ہزاراں، شُکر کہاں لکھ واری
227
اُچی جائی نیونہہ لگایا، بنی مصیبت بھاری
یاراں باجھ محمد بخشا کون کرے غمخواری
228
غم بہتے غمخوار نہ کوئی، گِن گِن دسّاں کیں نوں
جس دے پچھے جرم گُمایا، مکھ نہ دسیوس میں نوں
229
جے کجھ باب میرے دُکھ کر دے، ہے کے خبر کُسے نوں
سوئیو جانے قدر محمد، تن من لگدی جے نوں
230
ڈٹھے باجھ پریت لگائی، ہو گیا جس ہونا
ہسن کھیڈن یاد نہ مینوں، پیا عمردا رونا
231
دلبر مکھ وکھاندا ناہیں، داغ میرا کس دھونا
ساجن دا در چھوڑ محمد، کیں در جا کھلونا
232
اپنے آپ لگائی یاری، یار کہاں دلبر نوں
بے پرواہ تراما گِندے، ایس اساڈے زر نوں
233
سورج دی اشنائیوں کے کُجھ، لدھا نیلو فر نوں
اُڈ اُڈ موئے چکور محمد، سار نہ یار قمر نوں
234
شاہ پری دی چاہ میرے دل، راہ تکاں ہر ویلے
مت رب سچا مہریں آوے، یار میرے سنگ میلے
235
پاشطرنج محبت والا، سِر سِر بازی کھیلے
ویکھ دیدار محمد، سردھڑ واردئیے اُس ویلے
236
ایسے طرح شہزادہ کردا، درد منداں دے جھیڑے
کاسہ لے شرابوں بھریا، جاں کھڑدا منہ نیڑے
237
کہندا شاہ پری اج ہوندی، ایہ کاسہ اوہ پیندی
میرے نال کریندی گلاں، جاں مستانی تھیندی
238
ایہ پیالا دارو والا، پی دُکھیارا تھیساں
کر کر یاد بدیع جمالے، پیساں جاں جاں جیساں
239
ایسے طرح پیالے پیتے، مغز چڑھی آ گرمی
تپ تندور ہویا اندرونہ، جاگی آتش جرمی
240
سوئیو نیونہہ لگاندا اس دا، شامت آئی جسدی
ہر بھرتے دا بھُرتا کیتوس، بنی محمد کس دی
241
ہو ہو گئے تخت دے سائیں، تاج سراں پر دھرکے
مہراجے سلطان کہائے، شان اُچیرا کر کے
242
ننگیں پیریں گئے بے دیسیں، خاک رلے سبھ مر کے
کہو کے مان محمدبخشا، رہو نمانے ڈر کے
243
ماتم سوگ سنسار تمامی، جاء خوشی دی ناہیں، سمجھ کداہیں
اک اک قدم شہاں دے سر تے، خلق ٹرے جو راہیں، ویہڑے پاہیں
244
پھیر نہیں مڑ آون لگے، نیر گئے وگ واہیں، بوکے لاہیں
جو کرئیے سو اج محمد، بھلک نہ ہوگ اتھائیں، بھرسیں آہیں
245
پینگھاں بہت ہلارے چڑھیاں، ترٹ زمیں پر جھڑیاں
کُڑیاں پھیر نہ مُڑیاں پیکے، ساہوریاں چِھک کھڑیاں
246
موتیں کدے ملے مڑ سپاّں، ونج پئے وچ لڑیاں
ڈگیاں پھلیاں خاکو رلیاں، پھیر رکھیں کد چڑھیاں
247
جت ول ویکھو فکر جدائی، کتے ملاپ نہ سُکھ دا
لنب انگار نہ کٹھے رہسن، ات غم دھؤاں دُھکھدا
248
سُن مُرلی دی لکڑ کولوں، درد وچھوڑا رُکھ دا
سبھناں دا ایہہ حال محمد، کہو کے حال منکھ دا
249
مٹی گھٹے رُلدا جاندا، جو کوئی سندر مُکھ سی
گھاٹ ملے دل رلیا نہیں، تاں کُس کُسے دی بھُکھ سی
250
دُکھ دِکھا گئے ٹُر اگے، جہناں اساڈا دُکھ سی
مطلب دے افسوس محمد، کون اسانوں جُھکھ سی
251
کتھے گل گئیوں اُٹھ کِتھے، کر کجھ سُرت فقیرا
قصہّ چھوڑ وڑیں وچ حالاں، بھج بھج تُرت فقیرا
252
ہو رضا قضاء مَنیّ سی، جے کجھ رب ارادہ
ماتم فاتحہ خیر درودوں، فارغ ہویا شزادہ
253
ٹھپ کتاب غماں دی رکھی، شادی دفتر پھولے
جیؤں کے تیؤں اقبال حکومت، پین نہ دِتے رولے
254
نویں لئے سروپا وزیراں، صدر چڑھے مُڑ صدرے
فوج رعیت اندر ورتے، خلعت قدر بقدرے
255
کردا عدل انصاف شزادہ، خلق مراداں تکے
سخت سزا تنبیہاں لیندے، ظالم چور اُچکےّ
256
میلی نظرے ویکھ نہ سکے، باز کبوتر تائیں
پتن تے رل پانی پیندے، شیر ببر تے گائیں
257
پھڑ قانون الاپن لگا، خوب سرود عراقی
عجمی تازی اتے حجازی، ہندی رہے نہ باقی
258
غزلاں دوہڑے ریختیاں دی، لذت خوب بنائی
راگاں راگنیاں دے بچے، گاوے نال صفائی
259
سُن آواز ملائک نوری، لہہ آون اسمانوں
حوراں چِت اوداسی ہوون، شاہزادے دی تانوں
260
نیک انیک سُراں کر گاوے، پَیندا حال اماماں
سرد دلاں نوں گرمی آوے، جاں وچ پئے گراماں
261
تیز روی چھڈ نیر ندی دا، سن کے اٹک کھلوندا
جگر کباب مچھاں دا سن کے، دریاواں وچ ہوندا
262
ہو حیران پشیماں بیٹھے، سبھ پنکھی چُپ کر کے
راگ و راگ ہجر دے سُن کے، روندے آہیں بھر کے
263
ہر پتر ہر ڈال چمن دی، حالت مستاں والی
سر منہ پرنے ہو ہو ڈھہندی، گلبن چنبے ڈالی
264
بدھیں ہتھیں سرو کھلوتے، غیروں پکڑ ازادی
سر تے ہتھ کھجوراں شُوکن، رب اگے فریادی
265
سبزہ زارو زاری روندا، شبنم ہنجوں بھرکے
بیدے نوں تھرکنبا لگا، خوف خدا دیوں ڈر کے
266
حرص ہوا چنار ڈولائے، پٹن جاں گُل جاتی
منہ پٹاں پر مارن پنجے، کدے لگاون چھاتی
268
کیلے دوہرے ہو ہو جھولن، حال پوے جیوں چشتی
دنیا تھیںدل کھٹا ہویا، ننبو گلگل کِشتی
268
نرگس مست دیوانہ ہویا، نین گئے وچ خواباں
پاڑ سٹے پیراہن گل دے، جاگے شوق گلاباں
269
ست برگے مُکھ زردی آئی، داغ لگا گل لالے
کے کُجھ آکھاں داکھاں شاخاں، سر دھرتی پر ڈالے
270
سیف ملوک شرابی ہویا، آیا وچ خیالاں
دوہڑے غزلاں بیت محمد، آ کجھ لِکھ دسالاں
271
آ سجنا! منہ دس کدائیں، جان تیرے توں واری
توں ہیں جان ایمان دلے دا، تُدھ بِن میں کس کاری
272
حوراں تے غلمان بہشتی، چاہے خلقت ساری
تیرے باجھ محمد مینوں، نہ کوئی چیز پیاری
273
سرو برابر قد تیرے دے، مُول کھلو نہ سکدا
پھُل گلاب تے باغ ارم دا، صورت تک تک جھکدا
274
یاسمین ہووے شرمندہ، بدن صفائی تکدا
ارغوان ڈُبا وچ لوہو، چہرہ ویکھ چمکدا
275
کستوری نے زلف تیری تھیں، بو عجائب پائی
منہ تیرے تھیں پھُل گلاباں، لدھا رنگ صفائی
276
مہر تیری دی گرمی کولوں، سورج تریلی آئی
لِسّا ہویا چن محمد، حسن محبت لائی
277
دم دم جان لباں پر آوے، چھوڑ حویلی تن دی
کھلی اُڈیکے مت ہن آوے، کدھروں واؤ سجن دی
278
آویں آویں نہ چر لاویں، دسیں جھات حُسن دی
آئے بھور محمدبخشا، کر کے آس چمن دی
279
طلب تیری تھیں مُڑساں ناہیں، جب لگ مطلب ہوندا
یاتن نال تساڈے ملسی، یا روح ٹُرسی روندا
280
قبر میری پٹ ویکھیں سجنا!، جاں مر چُکوس بھوندا
کولے ہوسی کفن محمد، عشق ہوسی اگ دھوندا
281
لمیّ رات وچھوڑے والی، عاشق دُکھیے بھانے
قیمت جانن نین اساڈے، سُکھیا قدر نہ جانے
282
جے ہن دلبر نظری آوے، دھمیں صبح دھگانے
وچھڑے یار محمدبخشا، رب کویں اج آنے
283
ہے محبوب میرے مطلوبا توں سردار کہایا
میں فریادی تیں تے آیا، درد فراق ستایا
284
اک دیدار تیرے نوں سِکدا، رُوح لباں پر آیا
آ مِل یار محمد تائیں، جاندا وقت وہایا
285
اک تگادا عشق تیرے دا، دوجی بُری جدائی
دور وسیندیاں سجناں مینوں، سخت مصیبت پائی
286
وس نہیں ہُن رہیا جیوڑا، درداں ہوش بھلائی
ہتھوں چھٹی ڈورمحمد، گُڈی واؤ اُڈائی
287
درد فراق تیرے دا مینوں، تاپ رہے نت چڑھیا
اوہو درد دوا اساڈا، ہور نہیں کوئی اڑیا
288
منجی نامرادی والی، جس دن دا میں چڑھیا
شربت تیرا نام محمد، پیتا جاں جی سڑیا
289
گل میری ہتھ تیرے سجنا!، اُچاّ ساہ نہ بھرناں
جو کجھ چاہیں سویو چنگا، جو آکھیں سو کرناں
290
نہ مصلاحت اپنی کوئی، نہ کوئی تکیہ پرنا
دین عشق دے کفر محمد، آپے نُوں چِت دھرنا
291
سدا نہ روپ گلاباں اُتے، سدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ بھج بھج پھیرے کرسن، طوطے بھور ' ہزاراں
292
چار دہاڑے حسن جوانی، مان کہیا دلداراں
سکدے اسیں محمد بخشا، کیوں پرواہ نہ یاراں
293
ربّا کس نوں پھول سناواں، درد دلے دا سارا
کون ہووے اج ساتھی میرا، دُکھ ونڈاون ہارا
294
جس دے نال محبت لائی، چالیا غم کھارا
سو منہ دسدا نہیں محمد، کے میرا ہن چارہ
غزل 1
دلبر دے وچھوڑے اندر، اجے رہیا میں زندہ
ایس گناہوں آخر توڑی، سدا رِہاں شرمندہ
2
اک واری دیدار نہ ڈِٹھا، لئے پیار نہ مُونہوں
توڑے طلب اوسے دی اندر، ہوچکا بے جِندا
3
گھر تیرے کئیں نوکر چاکر، در تیرے سے کُتےّ
نفراں دا میں گولا سجنا!، کُتیاں دا پھر بندہ
4
درد فراق تیرے دی لذت، جس دن دی میں چَکھی
خوشیاں کر دی ویکھ لوکائی، من وچ آوے خندہ
5
زیور زیب پوشاکی توڑے ناہیں بادشہانے
گودڑیاں سروپا اسانوں، ایہو لباس پسندہ
6
چاہ میری پئی چاہ محمد، گل میری گل گئی آ
من لئے میں بول سجن دے، جے لکھ آکھے مندا 5114
دوہڑا 1
کر کر یاد سجن نوں روواں، مول ارام نہ ہوئے
ڈھونڈ تھکا جگ دیس تمامی، رہیا مقام نہ کوئے
2
رُٹھا یار مناوے میرا، کون وسیلہ ڈھوئے
لاء صبون محبت والا، داغ غماں دے دھوئے
3
جگ پر جیون باجھ پیارے، ہویا محال اسانوں
بھُل گئی سُدھ بُدھ لگا جاں، عشق کمال اسانوں
4
باغ تماشے ہسن کھیڈن، خواب خیال اسانوں
جاون دُکھ محمد جس دن، ہوئے جمال اسانوں
5
کے گل آکھ سناواں سجنا!، درد فراق ستم دی
آیا حرف لباں پر جس دم، پھٹ گئی جِبھ قلم دی
6
چٹا کاغذ داغی ہویا، پھری سیاہی غم دی
دُکھاں کیتا زور محمد، لئیں خبر اس دم دی
7
پریئے خوف خدادیوں ڈرئیے، کرئیے مان نہ ماسا
جوبن حسن نہ توڑ نباہُو، کے اس دا بھرواسا
8
ایہناں موہاں تے مٹی پوسی، خاک نمانی واسا
میں مر چکا تیرے بھانے، اجے محمد ہاسا 5122
غزلاں 1
کے کجھ گل سجن دِل بیٹھی، چِت میرے تھیں چایا
کے گستاخی نظری آئی، تختوں سٹ رُلایا
2
حدوں بہت جدائی گذری، یار نہ مکھ وکھایا
ربّا میرا یار ملن دا، وقت نہیں کیوں آیا
3
اگے اس دے مرن شہادت، جے دِسے اک واریں
نہیں تاں گلیاں وچ مراں گا، چاء ایہو دل چایا
4
کے ہوندا جے دلبر میرا، ہس کے مُکھ وکھاندا
دردی بن کے پُچھدا اک دن، کے کُجھ حال دہایا
5
راہ تَکیندیاں اکھیں پکیاں، کن پیغام سُنیندے
توں فارغ تے میں افسوسیں، ہر دن رین لنگھایا
6
رات دہاں تدھ پچھیا ناہیں، درد منداں دا حیلہ
کیکر رات دہاڑ گزارن، عشق جیہناں دُکھ لایا
7
جے کوئی سوہنی ہور زمیں تے، ناہیں حُب کسے دی
قبلہ جان میری دا توہیں، تدھ ول سیس نوایا
8
نہ میں لائق وصل تیرے دے، نہیں فراق جھلیندا
نہ اس راہوں مڑاں پچھاہاں، نہ تدھ پاس بلایا
9
دکھ قضئیے میرے سُن کے، ہر اک دا دل سڑدا
تدھ نہ لگا سَیک محمد، میں تن عشق جلایا
10
عِشق محبت تیری اندر، میں مشہور جہانیں
راتیں جاگاں تے سِر ساڑاں، وانگ چراغ نورانی
11
نیندر پلک نہ لاون دیندے، نین جدوکے لائے
آتش بھریاں ہنجوں برسن، روشن شمع نشانی
12
بِن روشن دیدار تیرے تھیں، جگ ہنیرا مینوں
نال کمال محبت تیری، ہو چُکیوس نقصانی
13
کالی رات ہجر دی اندر، نہ کوئی سُکھ سُنیہا
نہ قاصد، نہ کاغذ رقعہ، نہ کوئی گل زبانی
14
بے قراری تے غمخواری، سُول فراق تیرے دا
رحم کریں منہ دس پیارے، ضائع چلی جوانی
15
دل پر بھار پہاڑ غماں دے، سینے داغ ہجر دا
بے وفائی تیری تریجی، کر دی مینوں فانی
16
جاندی چلی بہار خوشی دی، برم رہے گا بھوراں
سدا نہ رہسی رنگ گلابی، سدا نہ چال دیوانی
17
حرص ہوا تیری دی آتش، تن من پھوک جلایا
بھر مَشکاں دو نین بہشتی، ڈوہل رہے نت پانی
18
کالی رات جوانی والی، لو ہوون پر آئی
مُکھ دسیں تاں مِثل چراغاں، جان کراں قربانی
19
ہوئے موم پہاڑ صبر دے، ہتھ غماں جد پایا
اگ پانی وچ گلدا جیوڑا، شمع جیویں مستانی
20
جے ہن کریں غریب نوازی، عیب نہیں کجھ تینوں
میں ول آویں مُکھ دکھاویں، سیج سُہاویں جانی
21
صادق صبح مِنند میرا بھی، رہ گیا دم باقی
دے دیدار محمد تاں پھر، دیئیے جان آسانی
22
ہے معشوقا میں مرچکا، اگوں دیر نہ لاویں
آیا سخت نزع دا ویلا، مِہر دلے وچ پاویں
23
بہت جرے دکھ رہی نہ طاقت، اگوں ہور جرن دی
آسیں آسے عمر گذاری، آس میری درلیاویں
24
آپ رہیں خوشحال ہمیشہ، نہ تُدھ دکھ نہ جھورا
سانوں بھی بے درد پچھانیں، اس تھیں چِت نہ چاویں
25
قدم تیرے پھڑ سوجندواراں، پھر بھی عذر منیساں
خدمت تیری میں تھی سجنا!، ہوئی نہ ماسے ساویں
26
تلخ جواب تیرے نیں مِٹھے، نہ ہوساں دل کھٹا
شور عشق دے پِھکی کیتی، غیروں جند نتھاویں
27
من وچ وسیں، تے دل کھسّیں، کیوں منہ دسیں ناہیں
درد رنجانا، میں نمانا، نہ ہُن ہور ستاویں
28
بھلی میرے سنگ کیتی سجنا!، جمدڑیاں دکھ لائے
ہویا انت فراق محمد، کدے تے پُچھن آویں
29
بُرے نچھتر جرم لیاسی، میں دُکھیارا جمدا
درد وچھوڑا تے سُکھ تھوڑا، جوڑا میرا دم دا
30
نہ دل وس نہ دلبر ملدا، ہائے ربّا کے کرساں
کس سنگ پھولاں بیدن دل دی، کون بھنجال اس غم دا
31
پہلے دن دی سُجھدی آہی، جدوں پریت لگائی
شیریں جان مثل فرہادے، صدقہ ہوگ پرم دا
32
شاہ پری دا نیونہہ لگایا، خاکی بندہ ہو کے
کد میرے سنگ الفت کرسی، کے میں اسدے کم دا
33
وطنوں چھوڑ ہوئیوس پردیسی، پاڑن پاڑ اولّے
دُکھ سہے سُکھ پایا ناہیں، سڑیا میں کرم دا
34
جس دی یاری تے جند واری، نہ کر دی دلداری
کس اگے فریادی جائیے، کرے نیاں ستم دا
35
نگری میری حکم سجن دا، حاکم آپ انیائیں
بے دوسے نوں سولی دے کے، ہسدا ویکھ پلمدا
36
ہائے افسوس نہ دوس کسے تے، کیہے کرم کر آیا
آکھ محمد کون مٹاوے، لکھیا لوح قلم دا
37
اسیں تسانوں سِکدے سجنا!، تدھ نہیں دل سِکدا
آن کھلے در تیرے اُتے، کیوں خالی مُڑ چِکدا
38
جے تلوار میرے سر ماریں، ڈھال نہ رکھساں اگے
مت تیرے اعمالنامے وچ، نام میرا بھی لگے
39
جس دے عشق لتاڑ گُمایا، خاکو نال رلایا
قدم چُماں گا عُذر کراں گا، جے اوہ نظری آیا
40
میں اوہ عاشق کچا ناہیں، ظلم تکاں بھج جاواں
جان منگیں تاں حاضر کرساں، نہ کجھ عذر لیاواں
41
خوش بخوش رہاں جے رکھیں، کدی بیزار نہ تھیندا
در تیرے دی خاک نمانا، پیراں ہِیٹھ ملیندا
42
اسدا بھی نت فکر اندیشہ، مت کوئی بُرا ولوہنا
چا ایتھوں کھڑسُٹے کدھرے، پھیر اس دا کے کھوہنا
43
عشق نہیں ہو چکا تھوڑا، سہیا وچھوڑا لما
دے دیدار تے پال بندے نوں، چاکر ہاں بِن دمّاں
44
ہر کوئی عیش عمر دی کردا، آپو اپنی جائی
میں دکھیارا دُکھاں جوگا، دائم بھاء جدائی
45
جاں ایہ بول غماندے بولے، سیف ملوک بتیرے
شاہ پری نوں رہی نہ طاقت، پرت ٹُری ول ڈیرے
46
پھُرنا کِریا تے سر پھریا، جوش طبیعت چایا
پرت ٹری گھر پہنچاں کیویں، رکھیں شرم خدایا
47
کھا گئے اوہ بول کلیجہ، ڈولی مُول نہ بولی
شاہزادے دی صورت مُٹھی، آ دُکھاں جند رولی
48
طاقت تران نہ رہی آ جُثے، مُٹھی مُٹھی نٹھی
اوڑک گِردی کھا اگیرے، باغ اوسے وچ ڈھہٹھی
49
ساس اُداس اُڈن پر آئے، ہوش گئی اُڈ ساری
اکھیں تاڑے لگیاں رہیاں، نظر سجن ول دھاری
50
دھوڑ و دھوڑ ہوئے رخسارے، نین بھرے سنگ مٹی
ساوی پیلی ہوئی آ دیہی، چنبے کلیوں چٹیّ
51
کالی زلف رُلی وچ گھٹے، ناگ جویں ادھ مویا
لوہو پانی رلیا ملیا، نیراکھیں تھیں چویا
52
کُٹھے وانگ کبوتر پئی، آسرت سنبھال نہ کوئی
نازک دیہی تڑف تڑف کے، زخمی زخمی ہوئی
53
بھُل گئے اوہ شان تکبّر، جان چلی ہو راہی
وانگ شہید رہے وچ پِڑدے، تیغ عشق تن واہی
54
آب گئی کجھ تاب نہ رہیوس، زرد ہویا رنگ پیلا
شاہزادے نوں خبر پچاون، آیا عشق وسیلہ
55
عاشق کامل مرد اللہ دے، خاصے لوک حضوری
ظاہرآکھ سناندے بھائی، ایہہ گل پکی پوری
56
دل مومن دا شیشہ بنیا، اک دوئے دے کارن
پرجے سان عشق دی دھرکے، خوب زنگاراُتارن
57
نور یقینوں روشن ہووے، چمکے نال صفائی
صِقل ہوئے تاں سبھ کجھ دِسے، نظر کرے ہر جائی
58
گگن پتال نہ چھپن دیندا، چیز تکے ہر ول دی
دُور بین انگریزی لاکھاں، اس اک نال نہ رلدی
59
دلبر نوں کوئی تنگی پہنچے، عاشق دا دل کھُسدا
توڑے سے کوہاں پرہووے، پتہ نی اوے اُس دا
60
حضرت مہتر یوسف تائیں، جاں کھوہ سُٹیا بھائیاں
مصرے وچ زلیخا بی بی، پِیڑاں عشق ہلائیاں
61
چیر سریر کباب بنایا، مہینوال چنگیرا
سوہنی نے بِن دسیاں جاتا، ایہ عاشق دا بیرا
62
سسیّ موئی تھلاں وچ تسیّ، بھاہ غماں دی سڑکے
پُنوں موڑ لیاندا عشقے، کیچم کولوں پھڑکے
63
رانجھے نے جد کن پڑائے، جَھلیّ دُکھ قہاری
رنگ پورے وچ ہیر سیالے، لگ گئی بیماری
64
لیلاں لہو چھڈایا گھر وچ، یار نہ ڈٹھا وگدا
وچ پہاڑاں مجنوں تائیں، لہو چُھٹا اُس رگ دا
65
سیف ملوک پری دے عشقے، کیتا سی مستانہ
اُتوں پیتے مدھ پیالے، ہویا مثل دیوانہ
66
گاؤندیاں چِت ہویا اُداسی، لگی چِھک سجن دی
کاہلا پے کے اُٹھ کھلوتا، لین ہوا چمن دی
67
اکھیں بلن چراغاں وانگر، پھردا مست دیوانہ
جھُلی واء سجن دے پاروں، آن دتوس پروانہ
68
ہر ہر چوک عراق تکیندا، پھردا سی شاہزادہ
مغز چڑھی خوشبو پری دی، لگی چِھک زیادہ
69
زلف پری دی مشک خُتن دی، دُھم گئی ہر پاسے
گل پھُل باغ بغیچے سارے، مل لئے اس باسے
70
وقت بہار چمن وچ رونق، ہر بُوٹے ہر گُل دی
نرم نسیم محبت والی، خُوب معّطر جھُلدی
71
سبزہ تیز زبان تریلوں، کردا دُر فشانی
نعمت کولوں ہریا بھریا، کہندا حمد رباّنی
72
رُکھ تونگر نال دِرم دے، چھتر چڑھے فیروزے
حمد ثناء الٰہی آکھن، آہلنیاں وچ بوزے
73
بوٹا ویل تمامی ہریا، پھُلاں رنگ ہزاراں
گاون بھور سنواں لگاون، مثل طنبور ستاراں
74
چنوں چودھیں رات نورانی، چن سرے پر آیا
روشن عید دہاڑے نالوں، جُمل جہان سُہایا
75
ہر جائی کستوری ہُلّے، ہر گوشے پھُل کھیلی
چاننیوںتے چھائیوں چنبے، دھرتی وانگ چنبیلی
76
حُسن الٰہی چن سُہایا، سگل جہان نورانی
پاک لقا جنے نوں ہویا، واہ رحمت سُبحانی
77
خوشیاں دے دروازے کُھلے، طاق غماندے مارے
آدم جِن جناور وحشی، چَین کریندے سارے
78
شیراں ہرناں صلح بنائی، بھیڈاں تے بگھیاڑاں
تتر باز بٹیرے باشے، رل بیٹھے وچ جاڑاں
79
دند سپاں دے کھُنڈے ہوئے، نکلی وس زبانوں
دھرتی نگھر گئے اٹھوئیں، پؤلے کھا جہانوں
80
دور ہویا کُل عالم اُتّوں، غم اندوہ حیرانی
شمعاں نال ملے پروانے، ہر جانی نوں جانی
81
بھیناں دے گھر آندے مولیٰ، ویر گئے پردیسیں
نوشہ کنت مِلے سن ناریں، عطر ملائے کیسیں
82
بھائیاں نال ملے سن بھائی، عُمراں پاوچھنے
شکر گذار ہوئے پھراول، گل باہاں گھت رُنے
83
یاراں یار ملے اس راتیں، بھوراں نوں گلزاراں
کامل مرشد ملے مریداں، کر محرم اسراراں
84
علم یقینوں حاصل ہویا، رُتبہ عین یقینوں
غفلت ہوئی دُور محمد، عالم زمن زمینوں
85
جیوں کر مہتر موسیٰ ڈٹھا، طور اُتے چمکارا
تیویں سیف ملوکے لگا، اک پاسوں لشکارا
86
آتش چمک لگی ازغیبوں، ہویا اُتے ول راہی
کے تکدا اک نار پئی ہے، صورت صفت الٰہی
87
سورج وانگ چمکدا چہرہ، چنوں جوت نورانی
گل لعلاں دے ہار لٹکدے، جیوں تارے اسمانی
88
دُر یتیم کناں وچ لڑیاں، سونے تار پروتے
واؤ نال پریشاں ہوئے، وال معنبر دھوتے
89
زلف سیاہ کستوری بِھنی، گل وچ پئی لٹکدی
زیور زیب پوشاکی ساری، جھلمل کرے چمکدی
90
روپ انوپ حسابوں باہر، صفت نہ کیتی جاوے
اس دریا حسن دے وچوں، قطرہ چن دِکھاوے
91
آب حیات لباں وچ چشمہ، گُجھا سر حقانی
خِضر الیاس ہوون دل گھائل، ویکھ حسن نورانی
92
ہیرے موتیں لعل جواہر، ہور سُچے فیروزے
گلما دامن کنھّے پلےّ، جڑت ہوئی زردوزے
93
صورت تاب وڈا مہتابوں، جھلک لگی اسماناں
انت حساب نہ آوے کوئی، زیور زیب شہانہ
94
لاہ لاہ کرے شعاع حسن دا، ہر پاسے ہر جائی
ہر پتر ہر ڈالی اُتے، اوسے دی رُشنائی
95
ہر مینڈھی سنگ لٹکن سُچیاں، مرواریدوں لڑیاں
ہتھیں چھاپاں باہیں کڑیاں، سبھ زمرد جڑیاں
96
شاہزادے نوں نظری آئی، جاں اوہ صورت والی
مورت وانگوں پئی ہکلی، ہوش سنبھالوں خالی
97
ویکھدیاں شاہزادے تائیں، ہوئی خوشی نہایت
روح بدن وچ میوے ناہیں، وافر ویکھ عنایت
98
موجیں آئی ندی خوشی دی، روح لہر وچ تردا
بھُل گیا جیؤ جُثہّ اپنا، روپ ڈٹھا دلبردا
99
دھرت اسمان نہ دسدا کدھرے، جان جہان نہ سُجھے
کے کجھ ظاہر کہاں محمد، سِرّ عشق دے گُجھے
100
دوزخ جنت یاد نہ رہیوس، دنیا دین پسارے
بھُلےّ علم کلام کتاباں، ورد وظیفے سارے
101
وہم خیال گمان نہ رہیا، اوس جمال کمالوں
جیونکر اگے کہیا سیانے، چُھٹی ہیر جنجالوں
102
لوں لوں وچوں حمد الٰہی، نکلے شکر ہزاراں
گئی خزاں وچھوڑے والی، آئی وصل بہاراں
103
بلبل ونجھ گلاں تے بیٹھی، بھور لدھے گل لالے
شمع پتنگ اکٹھے ہوئے، چن چکورا نالے
104
عاشق نوں محبوب پیارا، آیا نظر اکلاّ
ہر ذرّے نوں سورج کردا، اس در نور تجلاّ
105
باغ اندر جو پانی آہے، نہراں کھُوہ پھوہارے
ہر ہر بوند محمدبخشا، ندیاں دا دم مارے
106
سُکے ککھ نچیزے جیہڑے، پیراں ہیٹھ ملیندے
چنبے تے گل لالے وانگر، روشن سبھ دسیندے
107
روشن رات دسے ہر پاسے، کے گل کہاں زبانی
موسیٰ دے کوہ طورے والی، ہویا باغ نشانی
108
جل تھل مشرق مغرب توڑی، ہور نہیں کجھ دِسدا
جِت ول ویکھے اوہو صورت، جلوہ سارا تس دا
109
شاہزادہ شکرانہ پڑھ کے، گیا پری دے کولے
ترے واری چوگردے پھر کے، طوف کرے جند گھولے
110
جلوے روپ گھنے دے کولوں، طاقت تران نہ رہیا
صوُرت نقش صحیح پچھاتی، چور میری ہے ایہا
111
کر سلام طواف چوپھیرے، پھر دو پیر پکڑ کے
تلیاں چُم ملے سر اکھیں، قدماں اندر جھڑکے
112
خوشیاں کردا میوے ناہیں، دونا ہو ہو بہندا
تاں اس ویلے اس مضمونوں، بیت زبانوں کہندا
113
واہ واہ وقت سُتا جس ویلے، یار شرابی ہوکے
عاشق چوری پیر چمیندے، ہنجوں پانی دھوکے
114
ہس ہس بلبل ویکھے گُل نوں،لدھا سُو رو رو کے
ساؤن شرابی یار محمد، عاشق کے گھٹ سوکے
115
شاہزادے نے بیٹھ سرہاندی، سر جھولی وچ دھریا
لئے پیار پری دے موہوں، پوہنجے جُثہّ بھریا
116
شاہزادے تن چٹی آہی، کافوری پوشاکی
چندر بدن پری دی چھنڈے، دھوڑ غباری خاکی
117
مڑ مڑ لئے پیار موہیں توں، ہنجوں بھر بھر رووے
خوشی کمالوں ہنجو وگن، بہت ایہی گل ہووے
118
جیوں کر خواجہ صاحب، حافظ کہیا وچ دیوانے
اک بلبل میں روندی ڈِٹھی، پھڑیا پھُل دہانے
119
میں پچھیا کیوں روویں بی بی، یار تیرا رل مِلیا
درد فراق رہیا پھر کیکر، جس سجن گل ملیا
120
بلبل بولی حافظ صاحب، کے گل پچھیں میں نوں
اس روون دی حال حقیقت، ہے کجھ معلم تیں نوں
121
محبوباں دے جلوے اگے، اساں غلامی چائی
روون پٹن کار ہمیشہ، اس سانوں فرمائی
122
جیہناں دے دل عشق سمانا، روون کم اُنھاہاں
وچھڑے روندے، مِلدے روندے، روندے ٹُردے راہاں
123
وصل فراق نہیں چِت آنن، کامل عشق سنگارے
محبوباں دا راضی نامہ، لوڑن سدا بے چارے
124
سِک سِکیندیاں عمر گزاری، مولیٰ یار ملایا
تکدا تکدا رجدا ناہیں، صورت دا بھرمایا
125
بوسے لیندا بل بل پیندا، سر پیراں تک تکدا
شاہ پری دے چہرے ولوں، اکھیں جھمک نہ سکدا
126
گُل پھل جیسے جُثےّ جامے، دوہاں نازک یاراں
کِر کِر پین پوشاکے اُتے، ہنجوں مینہ بہاراں
127
روندے روندے دا اک قطرہ، اتھرؤاں دا پانی
شاہ پری دے مکھ پر ڈھٹھا، گرم لگا اس رانی
128
نالے بو شزادے والی، اس دے مغز گئی سی
موئی گئی نوں نویں سرے تھیں، آ پھر جند پئی سی
129
روح نکھٹے قوت پائی، آئی ہوش ٹکانے
اکھ اُگھاڑ ڈٹھا کے تکدی، بیٹھا یار سرہانے
130
سوہنی صورت مثل فرشتہ، چنوں روپ زیادہ
سر جھولی وچ دھرکے بیٹھا، سیف ملوک شزادہ
131
لے پیار پری دے موہوں، سبھ جُثےّ ہتھ پھیرے
منہ اوہدے ول تک تک روندا، ہنجوں بھربھر کیرے
132
شاہزادے ول ویکھدیاں ایں، شاہ پری شرمائی
منہ پر پلاّ لے شتابی، صورت پاک چھپائی
133
سر پیراں تک چادر تانی، انگل رہی نہ باندی
شرم کنوں پس پردے ہوکے، عاشق نوں فرماندی
134
کون کوئی توں، کتھوں آئیوں، صورت مند جوانا
شیر، دلیر، بہادر سوہنا، دسیں روپ یگانہ
135
کے اشنائی تیری میری، بیٹھوں آن سرہاندی
نا محرم نوں ہتھ لگاویں، انت کہی تدھ آندی
136
لئیں پیار پری دے موہوں، ہوکے آدم زادہ
کتھوں شوخی تے گستاخی، ِسکھی آ ایڈ زیادہ
137
سر میرا تُدھ جھولی دھریا، لئیں کلاوے دیہی
انگ ملاندا سنگیں ناہیں، ایڈ بے شرمی کیہی
138
نہ تدھ خوف خدا دا آوے، نہ کجھ سہم شہاں دا
باپ میرا سلطان دیواں دا، شاہنشاہ کہاندا
139
جے اک ذرہ خبر اس گل دی، دیو پری کوئی پاوے
بوٹی بوٹی کرکے تینوں، وانگ کباباں کھاوے
140
جھڑک پری دی سُن شہزادہ، عرض کریندا روکے
بہت نمانا درد رنجانا، ہینا جیہا ہوکے
141
ہے محبوب میرے دل جانی، اکھیں دی رُشنائی
دل جانی دا جان دلے دی، تدھ بن ہور نہ کائی
142
امن قرار دلے دا تو ہیں، عمر حیاتی میری
تو ہیں موج جوانی والی، عیش خوشی سبھ تیری
143
توہیں دین ایمان بندے دا، توہیں لطف الٰہی
تو ہیں طاقت نین پراناں، توہیں دنیا شاہی
144
ہوش سنبھالا عقل دانائی، فہم طبعیت میری
صورت پاک تیری ہے بی بی، سخن جمعیت میری
145
گھُنڈ اُتاریں درسن دسیں، مکھ توں پلا لاہیں
تاں میں نال تیرے دوباتاں کرساں، جے اوہ چاہیں
146
شاہ پری نے کہیا اگوں، نہ کر ایڈ دلیری
میں پری توں آدم زادہ ،کے گل میری تیری
147
نا محرم نوں منہ نہ دساں، ہوش سنبھالے ہوندے
نال میرے کے مطلب تیرا، نین دسالیں روندے
148
جنس رلی رل گلاں کر دی، نا جنساں کے گلاں
میں ناری توں خاکی بندہ، نال تیرے کیوں رلاں
149
سیف ملوک کہیا نہیں کیتی، میں کوئی مفت دلیری
جس دم جان لباں پر آئی، نال محبت تیری
150
شرم حیا پرہیز نہ رہیم، نہ کوئی خوف کہیندا
سرورتی تاں جانے بی بی، کیونکر دُکھ سہیندا
151
آدم پریاں کس بنائے، ہکو سِرجنہارا
حسن عشق دا نام لکھائیوس، نور اِکو مُنڈھ سارا
152
محبوباں دی صورت اُتے، اوسے دا چمکارا
عاشق دے دل عشق محمد، اوہو سِرّ نیارا
153
جو باطن اس نام محبت، ظاہر حسن کہاوے
حسن محبت محرم توڑوں، کیوں محرم شرماوے
154
محرم نال ملے جد محرم، انگ نسنگ لگاوے
حسن عشق اک ذات محمد، توڑے کوئی سداوے
155
کون کہے ناجنس ایہناں نوں، اکسے ماپیو جائے
اکو ذات ایہناں دی توڑوں، اگوں رنگ وٹائے
156
اک کالے، اک سبز کبوتر، اک چٹے بن آئے
چٹے کالے ملن محمد، نہ بن بہن پرائے
157
حُسن محبت سبھ ذاتیں تھیں، اُچی ذات نیاری
نہ ایہ آبی، نہ ایہ بادی، نہ خاکی، نہ ناری
158
حسن محبت نور الٰہی، کیا چِبھ کیا چمیاری
عشق بے شرم محمدبخشا، پُچھ نہ لاندا یاری
159
جنس کُجنس محبت میلے، نہیں سیانپ کر دی
سُورج نال لگائی یاری، کِت گُن نیلوفر دی
160
چن چکوراں دی کے یاری، تک تک ہوندے دلخوش
شمع پتنگاں دی کے نسبت، اوہ کیڑے اوہ آتش
161
بلبل نال لگے اشنائی، خاروں مول نہ ڈردی
جنس کُجنس محمد کیہی، عاشق تے دلبردی
162
حسن عشق دا قول پکیرا، ہویا روز اوّل دے
آدم پریاں کے تفاوت، اکو جیہے شکل دے
163
گُھنڈ اتار دیدار دکھائیں، عشق نہ پُچھدا ذاتاں
روبرو سجن دے ہوکے، کر لئے دو باتاں
164
اوہ فرماندی کیوں منہ دساں، توں راہی راہ جاندا
میں شاہزادی ستراں والی، تقدیرے پھڑ آندا
165
سیف ملوک کہیا میں راہی، اس وچ کُوڑ نہ ذرہ
پر وچ راہ عِشق دے ٹُریا، عاشق ملے مقرہ
166
سِتر ہووے نامحرم کولوں، محرم تھیں کے پڑدا
میں محرم اس دن دا، جس دن، ناہا لہندا چڑھدا
167
پری کہے میں ڈٹھوں ناہیں، محرم بنیوں کِتھے
خبر نہیں کس وقت قضیےّ، آن پُچائیوں اِتھے
168
سیف ملوک کہے تدھ اوّل، آپے نیونہہ لگایا
رہسیں نہیں اکلی میرا، نقشہ نال لکھایا
169
آپے باغ ارم دا چھڈکے، مصر شہر وچ گئی ایں
تاں میں گھر تیرے ول ٹُریا، اِس جائی لبھ لئی ایں
170
پری کہے میں کنج کواری، دامن پاک گناہوں
کیکر منہ مرداویں لگاں، شرم تروڑاں راہوں
171
شاہ کہے منہ لگن والا، ایہو ویلا تیرا
دامن پاک سجن سنگ مِلئیے لگے نیونہہ پکیرا
172
پری کہے نیونہہ لاون اوکھا، پریاں نال تسانوں
اُڈ جائیے پھر ہتھ نہ آئیے، کون ملے مُڑ سانوں
173
شاہ کہے نیوں اُچی جائی، لاندے نہ شرمائیے
جے ملیا تاں واہ بھلیرا، نہیں سِکدے مر جائیے
174
پری کہے چھڈ کھہڑا میرا، اُٹھ جا جدھروں آئیوں
پردہ سِتر اُٹھایا لوڑیں، کس شامت نے چائیوں
175
شامت عشق تیرے دی چایا، تاں اس جائی آیا
کِت ول جاواں تیرے پچھے، پچھلا جرم گُمایا
176
جو ملکہ دی مائی تینوں، مِٹھا ددّھ پلایا
قسم تینوں اس دُدّھے بی بی، سُن میرا فرمایا
177
گل میری سن ساری پوری، کن دلے دے دھرکے
نہیں رہیا ہن زور جرن دا، بول پیا تد مر کے
178
کہیا بدیع جمال پری نے، قسم کیتی تدھ بھاری
دس اسانوں کے گل تیری، چاسُن ساں اک واری
179
شاہزادے پھر حال حقیقت، مڈھوں پکڑ کہانی
آخر توڑی سبھ سنائی، جو اس نال وہانی
180
سُن کیفیت شاہ پری نے، صاف جواب سنایا
تیرا میرا ملنا مشکل، کس روا فرمایا
181
میں پری توں آدم زادہ، کد ایہ نسبت ہوئی
اگلی مدت وچ اوہناں دے، ساک نہ ہویا کوئی
182
جیہڑے ساک نہ ہوے اگے، اج کوئی کد کردا
قوموں باہر نہ ناتا دیندا، خواہ ہوے کوئی مردا
183
لنگ لو کیک سبھی کوئی رکھدا، چوہڑا موچی باتل
رہی گئی نوں ہر کوئی جانے، سبھ لوڑے حق باطل
184
کمیں اتے کنگال کمینے، ایہ گل کہیں نہ بھاوے
دھی چوہڑے دی سید منگے، پھر دیندا شرماوے
185
نیچاں دے گھر اُوچ وڈیرے، ناتے کیتے لوڑن
وس لگدے کد دیندے میاں، توڑے گھر در چھوڑن
186
آدمیاں تھیں اوچ کہاون، پریاں ٹبر ناری
ناری دی اشنائی جا کر، چھوڑ پری دی یاری
187
پریاں تھیں کے حاصل تینوں، جو ہتھ آون ناہیں
بے وفا کمینہ آدم، چِت لیاون ناہیں
188
بے وفائی کم تساڈا، پریاں لوک وفائی
بے قدراں دی اُلفت مندی، نیچاں دی اشنائی
189
نیچاں دی اشنائی وچوں، کسے نہیں پھل پایا
کِکّر تے انگور چڑھایا، ہر گُچھا زخمایا 190 واؤ جُھلّے تاں پتر پاٹے، نالے سَلے دانے
چوئی رس زمیں پر ڈھٹھی، کِت گُن کٹھے لانے
191
کالے بھور اشنائی کر دے، مِلن پھُلاں دے تائیں
اک ڈِٹھا پھر دوجے تریجے، لیندے پھرن ہوائیں
192
یاری سچ پتنگاں والی، شمع بلی آ چُکے
پھیر نہ کدھرے جاون جوگے، لاٹ اندر سڑ مکے
193
آدم بے وفا ہمیشہ، اوّل نیونہہ لگاون
زُور کماون دلبر پاون، جھبدے ہی رج جاون
194
اِک چکھن دل نال نہ رکھن، پھر اس نوں سٹ پاندے
دوجا ہور پسندے کر کے، مگر اوہدے اُٹھ دھاندے
195
جاں اوہ ملے محبت کر کے، لنگھے کوئی دیہاڑا
بیہا کر کے منوں اُتارن، پان ہوری نوں بھاڑا
196
سَے سختی سَے رنج مصیبت، جھاگ مِلن دلبر نوں
وِس پوے تاں رجن جلدی، جانن نہیں قدر نوں
197
آدمیاں دی یاری ایسی، میں ایتھوں کے لینا
کاہنوں لا پریت دھنگانے، جال مچھی ونج پینا
198
دوجا مائی بابل میرا، کد ایہہ گل منیندے
آدم زاد بے دیسی تائیں، بیٹی اپنی دیندے
199
جے اک ذرہ خبر اس گل دی، پہنچے کن اوہناں دے
پل وچ مار گواون مینوں، ڈاہڈے ظن اُنہاں دے
200
دوجی جو گل تدھ فرمائی، عشق محبت والی
رنج مصیبت دسیں جیہڑی، مشکل سخت محالی
201
اوہ بھی مینوں خبر نہ کوئی، جھوٹھ کہیں یا سچی
کجھ اعتبار یقین نہ آوے، پکی یا گل کچی
202
تریجا ایہ بھی معلم ناہیں، بے وفائی کرسیں
یا میں نال ہوویں گا چنگا، عشق کماندا مرسیں
203
آدمیاں دا عشق محبت، قول اقرار زبانی
اِچرک توڑی نال نباہو، جاں جاں نویں جوانی
204
جاں کوئی روز گزارن کٹھے، کرن پریت پُرانی
جوش وڈا تے گھاٹا وہلا، جیوں کر ہڑھ دا پانی
205
شاہپری ایہ گلاں کر کے، عاشق نوں تمچائے
چلدے گھوڑے نوں جڑ چابک، تا اوہدا ازمائے
206
اندر عشق شزادے والا، پیا وگاوے چھُریاں
عشق اوہدا ازمایا لوڑے، کر کر رمزاں بُریاں
207
دل وچ صبر قرار نہ آپوں، شاہزادے پر مردی
عشق چھپائے یار ازمائے، دھن ناری دی مردی
208
کئیں طرح دے بولی طعنے، شاہزادے نوں مارے
شربت نیونہہ پکایا لوڑے، ماری عشق ازارے 209 چاٹ سلونی عشق چٹائے، دلوں شہزادہ مِٹھا
تلخ جواب ترش رو کردی، پِھکا جاوے ڈِٹھا
210
شاہپری ایہ گلاں کر دی، سیف ملوک حیرانی
نموّں جھان زمیںول ویکھے، فکر پیا دل جانی
211
دھرت پھرولے موہوں نہ بولے، ہنجوں بھر بھر رووے
اکھ چُرا پری ول تکے، جاں کوئی ویلا ہووے
212
دیدے گِریاں تے دل بِریاں، منہ پلچھی جِبھ سُکی
شایئت جیہڑی سُجھدی آہی، آن اوہو گل ڈُھکی
213
دلبر مینوں مُنہ نہ لاندا، عشق پسند نہ کردا
کھُوہ پئی سبھ کیتی کرتی، سکہّ بنیا زر دا
214
آپ دلوں میں پورے کیتے، حق محبت والے
لکھ میری اک ککھ نہ لتھی، لعل بنے وٹ کالے
215
آسے آسے عمر گذاری، جھلےّ خار ہزاراں
مالی باغ نہ ویکھن دیندا، آئیاں جدوں بہاراں
216
روڑا قہر کلور سرے تے، سڑدے بیج رلایا
گڑے گُمایا کھیت محمد، جس دن ساون آیا
217
ایہ دلیلاں کر شاہزادے، اوڑک آسر چایا
نا امید جہانوں ہو کے، مرن اُتے دل لایا
218
شاہپری نوں آکھن لگا، رتو بھر بھر رو کے
ہو بے آس اوساس چلاکے، جیون توں ہتھ دھو کے
219
ہے محبوب میرے دل جانی ، نہ کر ایڈ بے ترسی
اجے محبت میری نِندیں، رب عدالت کرسی
220
میں عاجز نا طاقت بندہ، وانگن حال خراباں
ڈاہڈے نال سلوتر کیہی، لائق نہیں جواباں
221
مورت ویکھ اندر وچ تپیا، عشق تیرے دا آرن
چوداں برس ہوئے گھر چھڈے، صورت ویکھن کارن
222
دولت مال خزانے چھڈے، تاج تخت سلطانی
ماپے لشکر بھیناں بھائی، دوست یار جہانی
223
عشق تیرے دے رستے اُتّے، ثابت قدم ٹکایا
دنیا تے مَا فِیہَا کولوں، چِت چروکا چایا
224
بِن دیدار تیرے تھیں مینوں، حرص نہیں کوئی آہی
شمع جمال تیری پر پُہتا، مثل پتنگ سپاہی
225
شکر الحمد شماروں باہر، پاک خداوند تائیں
صورت تیری دَسےّ باجھوں، جان نہ کڈھی سائیں
226
رُڑھے جہاز سمندر اندر، ڈُبّا میرا ڈیرا
اوتھوں بھی رب رکھیا مینوں، تکنا سی منہ تیرا
227
پھر زنگیاں دی قیدوں کڈھیا، آپ خداوند سچے
سگساراں دی شامت کولوں، صحیح سلامت بچے 228 پانی وچوں کتنی واری، رُڑھدا بنے لائیوس
بھُکھا تسا تے ترہایا، رحمت نال بچائیوس
229
یاراں سنے ٹلے پر بیٹھا، جاں آفت چاء کھڑیا
اچن چیت ہوائیوں اڈدا، پھیر ندی وچ جھڑیا
230
پھیر جتھے سن مچھ نگلدے، راتیں باہر نکل کے
اس جائے کجھ سنگی مارے، آپوںبچیوس چل کے
231
مارے گئے تمامی اوتھے، ہور میرے ہمراہی
اوس مصیبت بھاری وچوں، رکھیا آپ الٰہی
232
پھر جو باشک ناگ پہاڑوں، پانی اُتے آیا
دنب اُس دا پھڑ چڑھیا اُتّے، پھر بھی رب بچایا
233
پھر جو اوتھوں کیڑے نکلے، وڈے کھاون ہارے
میں بچیا اک ہور جناور، اوہ کیڑے چُن مارے
234
جاں اوہ پنکھی اُڈن لگا، پیر اوہدے میں پکڑے
سے کوہاں دے پینڈے توڑی، ہتھ رکھے کر تکڑے
235
اس تھیں بچیوس تاں اک آفت، ہور وڈیری آئی
باشک ناگ اجیہا جس نے، جنگل جُوہ جلائی
236
اس تھیں بھی رب ثابت رکھیا، سیک نہ لگا ماسا
پھیر بلائیں شیراں اندر، رہیا جنگل دا واسا
237
ہر درندے تھیں رب رکھیا، ہر سپوں ہر شیروں
کتنی جائیں مارن والے، کتنے ملے پکھیروں
238
پھیر ہک جُوہے واسا آیا، گرم مثل کربل دے
پانی چھاں نہ لبھے لوڑی، وانگ سسی دے تھل دے
239
ظالم بھُکھ پیاس ستایا، جان لباں پر آئی
نہ جیواں نہ مراں پیاسا، تنگ پیوس اُس جائی
240
نہ کوئی دس نہ بُجھ تساڈی، نہ سُجھے کوئی پاسا
کھا کٹاری مرن لگا ساں، جاں ہو یا بے آسا
241
اوتھوں بھی رب رکھ لیاسی، آس ملن دی لاکے
ہاتف آن پلایا پانی، اعظم اسم پڑھاکے
242
پھر ملکہ دی قیدے والے، کوٹ اندر ونج وڑیوس
قادر پاک دِتی سی قوت، نال دیوے دے لڑیوس
243
ظالم دیو مریلے کولوں، آپ بچایا سائیں
ملکہ سنے ندی وچ ٹھلیوس، کانگ پئی دریائیں
244
نہ رُڑھیوس نہ ڈبیوس اوتھے، رہیوس وچ امانے
پھر سنسار لگا جد کھاون، جُڑیا تیر کمانے
245
ہر ہر جا مرن دی آہی، کوئی نہ جیون والی
ہور بغیر ایہناں تھیں کِتنے، وقت کٹائے والی
246
جان بندے دی لئیوس ناہیں، بِن دیدار دسالے
ہُن دیدار سجن دا ڈِٹھا، سخن کیتے کجھ نالے 247 جے سجنا! توں ہس ہس ملدوں، ہو جاندوں اتفاقی
تاں مینوں بھی چنگا لگدا، جگ پر جیون باقی
248
توں مُنہ کج اساں تھیں سُتوں، نسیں پرے پریتوں
مینوں مرن بھلا اس عمروں، شالہ جُگ جُگ جی توں
249
ناقص عشق بندے دا تینوں، ذرا پسند نہ آیا
بے اعتبارا نام دھرایا، بے وفا کہایا
250
اساں جیہاں دے منہ لگن، تھیں تینوں شہرت آوے
ایہو جیہا رب بنایا، چنگا کون بناوے
251
مورت ویکھ وفایرانہ، ایہہ کجھ میں تھیں ہویا
صورت ویکھ نہ کِرساںاگوں، کے تدھ ہُٹّرڈھویا
252
دنیا اُتےّ جیون میرا، ہرگز کسے نہ کاری
توں مطلوب دلے دا ہے سیں، تدھ نہ کیتی یاری
253
یاری عمر سنواری میری، آپ پریت نہ ہاری
جس نیتی سنگ نیتی آہی، اوہو نماز گذاری
254
لے لیا جو لینا آہا، لِکھیا وچ نصیباں
بے پرواہاں نال محمد، زور نہ اساں غریباں
255
دنیا اُتے آون میرا، یاری کارن تیری
جس کم آئیوس ہوندا ناہیں، اس تھیں قبربھلیری
256
یاری اندر عمر گذاری، ویکھ لئیں اک واری
اینہیںاکھیں تینوں ڈِٹھا، ہور نہ ویکھن کاری
257
درسن لے کے جان وُچھ نے پُنے آس ہماری
تیرے کول محمدبخش، مرساں کھا کٹاری
258
آخر تیک نہ ٹٹ سی، تاں بھی عشق میرے دا رشتہ
دفتر تیرے وچ لکھے گا، گردن خون فرشتہ
259
جاں رب سچا قاضی ہوسی، آپ عدالت کرسی
اس دن اُٹھ تیرا لڑ پھڑساں، عشق میرا تَد تَر سی
260
جمل جہان سنے گا قصہ، عشق ہووے گا ثابت
شاہنشاہ عدالت والا، کرسی آپ عدالت
261
اس دنیا پر چار دہاڑے، کوئی ہس سی کوئی روسی
اوس جہان اساڈی یاری، اللہ بھاوے ہوسی
262
ایہہ گلاں کر کھچ کٹاری، مارن اُتےّ ہویا
شاہ پری نے معلم کیتا، ایہہ مویا کہ مویا
263
وال اوہدا نقصانی ہویا، جان میری ٹُٹ جاسی
میرے کارن جھاگ قضیئے، آیا ہو اُداسی
264
ظالم عشق میرے تک آندا، مِتے کٹاری کھاسی
عاشق باجھ محمدبخشا، کیکر حُسن سُہاسی
265
ایہ مویا تاں میرے بھانے، پیسی جگ ہنیرا
اس تھیں باجھ اک پلک جگت تے، مشکل رہنا میرا 266
شاہ پری نے معلم کیتا، ہے ایہ یار موافق روئے زمیں تے اس دے جیہا، نہ کوئی دوجا عاشق
267
عشق محبت میری اندر، صادق مرد بھلیرا
ایسا سوہنا یارمویا تاں، پیسی جگ ہنیرا
268
شاہپری نے نال شتابی، ہتھوں خنجر پھڑیا
کہن لگی شاہزادے تائیں، گل سُنیں اک اڑیا
269
جس جھگڑے دا شاہد نہ ہووے، قسموں سچا کِردا
کرتوں قسم یقین لیاواں، خون کریں کیوں سردا
270
سچا کُوڑا معلم ہووے، قسموں دانشمنداں
مسلمان یقین لیاون، کرن جدوں سو گنداں
271
جے کوئی کُوڑی قسم اٹھاوے، سو ایمان کھڑاندا
قسم کرا جو منے ناہیں، دین اوہدا بھی جاندا
272
آدمیاں تے جِناّں سبھ نوں، دین ایمان خزانہ
جو ہارے سو خوار ہمیشہ، اندر دوہاں جہاناں
273
جے تدھ سچ دلے وچ ایہو،جے کجھ کہے زبانوں
کر کے قسم منامن میرا، مرنا ہیں کیوں جانوں
274
جے توں سچا عاشق نکلیں، تاں مینوں بھی بھانویں
مویا ہویا مُڑ جیویں ناہیں، داغ میرے دل لاویں
275
ایہ کوئی شرط ِعشق دی ناہیں، مرنا کھا کٹاراں
کر کے ضد کرن کم ایسے، بھدر'یاں چھُری ماراں
276
سیف ملوکے کہیا بی بی، توں ہیں بہت پیاری
تیری قسم اساڈے بھانے، سبھ قسماں تھیں بھاری
277
پر جے ہور کرا ویں قسماں، تاں اوہ بھی میں کرساں
سچ کہساں تے قدم تیرے پر، ہتھ دوئے چادھرساں
278
دھوڑ مبارک قدم تیرے دی، جو ہے سرمہ میرا
پہلاں قسم اِسے دی بی بی، عشق کماساں تیرا
279
نبیاں ولیاں دی جو بیعت، قسم اوہدی پھر چاواں
پھیر پیو دا متھا بی بی، عاصم شاہ جس نانواں
280
پھیر کہاں میں قسم ربے دی، جس سبھ عالم پایا
واحد لاشریک ہمیشہ، نہ جمیا نہ جایا
281
دینھ چن جس نے روشن کیتے، آ پنیوں خود نوروں
حسن محبت تینوں مینوں، کیتی بخش حضوروں
282
بے پرواہی لاڈ تکبّر، محبوباں سنگ لایا
منت داری گریہ زاری، عاشق دے بھ پایا
283
جو میں حال حقیقت اپنی، تینوں آکھ سنائی
سچو سچ ایویں ہی گزری، نہ وچ ذرا خطائی
284
سفر قضیئ جتنے جھاگے، سبھ جھاگے تدھ کارن
درد فراق تیرے دا سینے، ہر دم تپدا آرن 285
تیرے ملنے باجھوں دوئی، غرض مراد نہ آہی چایا غم دا بھار سرے تے، سٹ دنیا دی شاہی
286
اس گلے وچ جیکر ہووے، شک شبہ اک ذرہ
حیف مینوں ایہ پگ مرداں دی، سر پردھرن مقرہ
287
پاکاں مرداں دا جو قبضہ، ہتھ میرے وچ پھڑیا
نا مردی وچ گِنیئں بی بی، جس دن کوئی لڑیا
288
گاتر گل دا کمر لکے دی، جو بدھے دل جانوں
مرداںاندر لکھن ہووے، ہاسی تے نادانوں
289
جب لگ جان جُثےّ وچ میرے، ایہ امیداں آساں
قدم تیرے پر صدقے کرساں، پکا عشق کماساں
290
نالے جو دُدّھ ماؤ مینوں، کُچھڑ وچ پلایا
اس دی بھی سو گند اٹھاواں، چاہساں عشق کمایا
291
جد تک ہوگ حیاتی باقی، تُدھ ول کنڈ نہ پھیراں
چاہ محبت گھٹ نہ کرساں، نویاں نِت ہوسیراں
292
مفت نعامت جس نوں لبھے، اوہ نہ قدر پچھانے
مر مر کے ہتھ آوے جس نوں، دائم قیمت جانے
293
دوزخ تھیں جو جنت جاوے، تارک نہیں شُکردا
دوزخ بھاہ وچھوڑے والی، یاد کرے نت ڈردا
294
سیف ملوکے قسماں چایاں، شاہپری دل لایاں
پکی ہوئی پریت پیاری، اس بھی قسماں چایاں
295
آکھن لگی اے محبوبا، توں مقصود جہانی
دلبر تے آرام روحے دا، خاصہ دل دا جانی
296
یار اتے غم خوار غماں دا، ہیں دلدار پیارا
دارو درد دلے دا توہیں، دُکھ ونڈاون ہارا
297
میں بھی آکھاں قسم اُٹھاکے، قادر جل جلالوں
ظاہر باطن دا جو سائیں، واقف ہر ہر حالوں
298
سبھ خلقت دے معلم اس نوں، گلاں کم دلیلاں
سکھیاں تائیں دُکھ سہاوے، پاوے وخت اصیلاں
299
باغ بہار کتابوں پڑھ کھاں، بادشہاندے جائے
لاکے داغ محبت والا، چا درویش بنائے
300
جس دا کم غریب نوازی، نالے بے پرواہی
معشوقاں تھیں عاشق کردا، ہیر ڈھونڈیندی ماہی
301
تن حویلی توں وچ بیلی، جان مکان تمھارا
میں مر چکیاں سچ کر منیں، سیف ملوکا یارا
302
سختی رنج مصیبت جانی، دُکھ قضیے بھارے
سفر عشق دے اندر جھلے، بہتے تُدھ بے چارے
303
اگے کسے نہ جھلے ہوسن، اتنے ظلم پرم دے
توڑے ہو ہو گئے بتیرے، صاحب درد الم دے 304
شاہ پری پھر رہ نہ سکی، عشقے صبر تروڑے سیف ملوکے دے گل لگی، مُنہ میلے انگ جوڑے
305
شاہزادے دے موہیں اُتوں، لے پیار نہ رجدی
مل مل یارے شکر گزارے، گھڑی غنیمت اج دی
306
پھیر پری فرماون لگی، قسم مینوں اُس ذاتوں
جس وچ غلط نہیں اک ذرہ، قدرت اسم صفاتوں
307
جتنی تدھ ظہیری کٹی، نال محبت میری
اس نالوں بھی بہت اسانوں، طلب محبت تیری
308
لوں لُوں اندر تو ہیں تو ہیں، دل بھی تیرا خانہ
جس دم دا توں ملیا بیلی، کیتا لکھ شکرانہ
309
جو دن باجھ تیرے تھیں گزرے، یاد جدوں اوہ آون
سے افسوس ایہناں دا مینوں، تدھ بِن کیوں وہاون
310
اگلے روز حیاتی والے، مشکل دِسدے مینوں
شالہ یار نباہو ہوویں، میں ور پاواں تینوں
311
ایسے طرح کریندی باتاں، دردوں لاڈ پیاروں
اکدوجے دا سر منہ چمن، کرن غماں دا داروں
312
غم اندرو جو گزرے آہے، کڈھن باہر ضمیروں
کُس کُسے نوں دیہن دلاسے، دکھ ونڈن دلگیروں
313
حرص محبت بہت ودھائی، ہتھ مارے دل کھچوں
بعضے ہور محابے بھائی، دور ہوئے سن وچوں
314
سیف ملوک کریندا رمزاں، کیسے بول عجائب
جاں اوہ موہوں کڈھن لگیے، دل وچ ہوندے غائب
315
شاہپری بھی کرے مزاخاں، عاشق دا دل لیندی
کہندی بہتیاں ناریں وچوں، حرص گھنی تدھ کیندی
316
شہر زناں دی بی بی جیہڑی، اوہ بھی بیگم تیری
ہور زنگن شاہزادی نالے، رکھدی حرص گھنیری
317
ہور جِنھاں توں ڈٹھوں اکھیں، نام تیرا لے جیون
سبھو مدھ محبت والا، یاد تینوں کر پیون
318
اک تھیں اک چڑھندیاں سبھو، صورت مند جواناں
حرص اونہاں دی تروڑ کریں گا، میں اک نال یرانہ
319
سیف ملوکے ہس کے کہیا، سُن بی بی شاہ پریئے
حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی، جے جگ کٹھا کریے
320
جے ہر جُون ہزار اٹھاراں، خوب شکل بن آون
سبھ ہوون محبوباں ناریں، حوراں وانگ وکھاون
321
ہار سنگار پوشاکاں سُچیاں، بنت بنا بنا کے
سبھو مینوں بخشے سائیں، حاضر ہوون آ کے
322
قسم ربے دی وال تیرے توں، سبھو گھول گھماواں
تیرے باجھ نہ ہور کسے ول، پلک اک اکھ لگاواں
324
سچ پچھیں تاں دسّاں تینوں، اصلی گل اندر دی
حال میرے دی جِبھ ہمیشہ، ایہ دعائیں کر دی 325
ربا وعدہ نال اساڈے، تدھ دیدار دسّن دا
یار میرے دی صورت بن کے، دسیں تاں من مندا
326
ایہناں گلاں نال شزادے، ٹھگیا جیؤ پری دا
حُبّ محبت ہوئی زیادہ، کد ہُن عشق جریدا
327
اس ویلے فرماون لگی، اے دلبر شہزادہ
میں اک گل کراں جے بجھیں، دل دا رکھ ارادہ
328
شاہزادے فرمایا بی بی، کھول دسو گل کر کے
کون ہوواں جے سنساں ناہیں، کن دلے دے دھرکے
329
میرے نال کریں توں گلاں، ہور اِس تھیں کے لوڑاں
ایس مراد لئی میں مردا، جھلاّں دُکھ کروڑاں
330
اوہناں گلاں دا بھُکھا تسا، رُڑھیا اندر نیراں
بادشاہی دی دولت سٹ کے، رلیا وچ فقیراں
331
آب حیات برابر مینوں، بات تساڈی مِٹھی
تھکن ڈھونڈ سکندر جیہے، کد مِلے بِن چٹھی
332
کیتا رب نصیبا میرا، وانگ الیاس خضر دے
اچن چیت لدھا ایہ چشمہ، بھُلےّ رنج سفر دے
333
بات کہو اج رات خوشی دی، جھات تساں جد پائی
داد دتی فریاد میری دی، رب مراد پچائی
334
شاہ پَری فرماندی لالا، توں جانی دا جانی
اکھیں دی رُشنائی نالے، جوبن دی زندگانی
335
جو تدھ چودھاں برساں اندر، رنج مصیبت پائی
مینوں اک دیدار تیرے وچ، ساری دینی آئی
336
صورت سخن آواز تیرے نے، نال میرے جو کیتی
چودھاں برساں وچ نہ تساں، اتنی ہوسی بیتی
337
بِسْمِ اللّٰہ و الْحَمدُ لِلّٰہ، کہیا سیف ملوکے
آتش شوق میرے دی تدھ دل، بھخ پئی سنگ پھوکے
338
عشق میرے دا آرن بھخیا، چنگ اٹھی وچکاروں
اچن چیت تیرے گھر اندر، جا پئی وچ داروں
339
یاری تے لگ گئی اساڈی، پکی کھری پیاری
پر ہُن کر کجھ حیلہ سازی، ملے سُہاگ کواری
340
میں تیرا توں میری ہوویں، جان چھٹے اس غموّں
میں عاجز پردیسی ایتھے، عاری ایسے کموں
341
دیواں پریاں نال نہ چلدا، میں آدم دا چارہ
جت ول جائیے چھپن نہ دیندے، ڈھونڈ لیئن جگ سارا
342
شاہ پری نے کہیا میاں، کے چارہ میں کرساں
جے کجھ پتہ دیواں نوں لگا، بدی تیری لے مرساں
343
ترے لکھ پری میرے سنگ آئی، نہ میں اک اِکلیّ
جے کجھ معلم ہووے اوہناں نوں، ایہ آدم سنگ رلیّ
344
تیرا میرا ایہ رَل بہنا، جے اک ذرہ جانن
دوہاں تائیں مار گُماون، رَتی رحم نہ آنن
345
یا ماں باپ میرے نوں دَسن، تاں اوہ غصہ کھاون
بی بی لیلاں وانگر مینوں، گھر وچ قید کراون
346
آون دین نہ ایتھے مینوں، وت نہ ہووے میلا
مجنوں ہار اُجاڑاں اندر، مرسَیں اک اکیلا
347
میتھوں داغ فراق تیرے دا، دھوتا مول نہ جاسی
میرا تیرا محرم ہو کے، کون پیغام پُچاسی
348
سیف ملوک کہیا سن بی بی، اکِھّیں دی رُشنائی
پھر بھی ہتھ تیرے تدبیراں، میرے وس نہ کائی
349
آدمیاں دے کم نہ چِھپدے، ہوندے باندے باہر
پریاں جنّ کرن کم جیہڑے، کوئی نہ تکدا ظاہر
350
سیف ملوکے دا منہ چُم کے، شاہ پری فرماوے
اک تدبیر میرے دل آئی، جے اوہ تینوں بھاوے
351
شارستانے سیمیں اندر، رَہندی پھُپھی میری
سرو بانو اس نام میرے تے، کردی حرص گھنیری
352
دوراوی فرماندے پھُپھی، اک کہندا سی دادی
شہر ستان کہن اس جائی، لُعبت باز اوہ وادی
353
مہر افروز اوہدا ہے ناواں، ایہ راوی فرماندا
کس دی گل تے پہرا دیئیے، دل فکراں وچ جاندا
354
اوہ دو راوی ایہہ اکلّا، کس دی کراں حمایت
بھلا اکلّے دا اُپرالا، اس دی لاں روایت
355
کہیا پری نے پتے پھڑاواں سیف ملوکا مردا
شارستان ملک نوں کہندے، ناؤں دم غول شہر دا
356
رہندے ہین ہمیشہ اوتھے، غول وڈے دو بھارے
پانی وانگن پیون اگے، آدم مارن ہارے
357
راکس آدم کھاون والے، ہور عفریت بلائیں
رستہ مارو دوزخ وانگر، آتش گرم ہوائیں
358
پِینڈا دُور دراز مصیبت، مشکل راہ اجاڑاں
آتشین پہاڑ راہے وچ، کردا ساڑاںساڑاں
359
دریا جوشاں نالے اگے، شہر گلیم گوشاں دا
ایسا پندھ نہ چلیا جاوے، مارے تخم ہوشاں دا
360
جے ایہ رستہ پندھ چلیں تے، پہنچیں اوس مکانے
جا کر دادی میری اگے، عرض اپنی گذرانے
361
رستم ' سام ' سکندر والی، جے توں کریں دلیری
زال مثال بے حال نہ ہوویں، ویکھ زوال ہنیری
362
دیو سفید سیاہ تک رتےّ، خوف نہ لگی رتی
آتشین پہاڑوں لنگھیں دیہی غموں کر تتی
363
سیف ملوک کہیا ایہ رستہ، مشکل پندھ سُنیندا
بِن ساتھی ہمراہ بندے تھیں، کیونکر آساں تھیندا
364
کہیا پھیر بدیع جمالے، نہ کر خطرہ جھورا
نال تیرے عفریت دیاں گی، چاء کھڑسی کر زورا
365
اللہ بھاوے ونج پُچاسی، صحیح سلامت تینوں
دادی میری خاطر کرسی، ہے توقع مینوں
366
اگے دانشمند اکابر، عاقل سُگھڑ سیانی
آدم بچیاں نال محبت ،بہت کرے اوہ رانی
367
آپوں بھی اوہ آدم زادی، بھاوس آدم زادہ
تیرے نال ہتھوں کُجھ کرسی، حُب احسان زیادہ
368
تدھ جے ایڈ قضیےّ جھاگے، سفر مصیبت تکے
عشق میرے دے مارے ہوئے، در در کھادے دھکے
369
صورت سیرت تیری تکسی، سُنسی ذات صفاتاں
بُجھ کشالے مہریں آوے، جاں تُدھ کہیاں باتاں
370
ایہ مشکل رب اس دے پَیروں، متے آسان کریسی
ماں پیو میرا من سن اُس دی، جو فرمان کریسی
371
شاہ شاہپال اوہدی گل مندا، نالے میری مائی
مت تیرے پر راضی ہوکے، چاکرے کُڑمائی
372
پھیر بدیع جمالے کہیا سُن، توں پیارے میتا
کتنے تھاں ڈٹھے تُدھ اگے، سیر عجائب کیتا
373
پر جے سارے عالم لوڑیں، تک مُڑیں سبھ جائیں
شارستان جیہیاں کد لبھسن، تھاں مکان ہوائیں
374
لیکن رستہ خطرے والا، سختوں سخت مہیماں
کے کجھ حد سناواں مونہوں، مشکل پندھ عظیماں
375
دریا جوشاں ٹھاٹھاں مارے، حال اوہدا کے آکھاں
کالے پربت روئے زمیں دے، اس وچ پین جے لاکھاں
376
موج طوفان اوہدے وچ ڈُبّن، کدھرے نظر نہ آون
سارے گل کے مٹی ہوون، ریت مِثل رُڑھ جاون
377
آتشین پہاڑ جو اگے، اس دی حدّ نہ کائی
جے سی مُرغ اُڈے ہو اُچا، نال اسماناں جائی
378
تابش سخت اوہدی تھیں سڑ کے، ہوندا مثل کباباں
اُچےّ ہو لنگھن اس راہوں، نہیں مجال عقاباں
379
کے گل کراں گلیم گوشاں دی، اوہ ولایت بھاری
ذوالقرنین سکندر نے بی، کر کر زور نہ ماری
380
جو کوئی اوس ولایت وسدے، سبھ ڈراون والے
وڈے قد حسابوں باہر، بہت زوراوَر نالے
381
سو قلاچ اُچے قد بعضے، دو دوسے قلاچاں
بُہتا چھوٹا قد ایہناں دا، چالیھ گز میں جاچاں
382
نہ کو ئی کپڑا لیڑا اُتے، نہ کوئی پلنگ چٹائی
اِک کن ہیٹھ گھتن ،اِک اُتےّ سوندے نیندر آئی
383
اوہ اوہناں دا شہر ولایت، چالیھ دن دا رستہ
کون کوئی لنگھ سکدا اوتھوں، مارن کرن شکستہ
384
آتشیں پہاڑ اگے،رے پِینڈا اک مہینہ
جِت ول تکیے اوہو دِسدا، نظر نہ پَون زمیناں
385
تر یہیں ماہاں دا پینڈا اگے جو دریا جو شندہ
جو حیوان اوہدے وچ آوے، کوئی نہ رِہندا زندہ
386
غول اجاڑی دیو مریلے، راکس بشےرئ کالے
ویکھن سات نہ رہندی باقی، دہشت جند نکالے
387
جے سو مرد زوراور ہووے، بہت دلیر بہادر
ہیبت کھا رہے مڑ ثابت، نہیں کسے دا بادر
388
سیف ملوک ہویا سُن حیراں، بہت اندیشہ کردا
سپ دا ڈنگیا آکھ محمد، سیلھی کولوں ڈرایا
389
اگے بھی میں ڈھیر بلائیں، گاہ ایتھے تک آیا
پراگوں دس پائیوئی جیہڑی، اس نے بہت ڈرایا
390
کے علاج ہووے اس کم دا، بُری مہم ایہ آئی
آخر منزل سخت محمد، بچ کے نکلے کائی
391
سادھن کام پہاڑ اگے دا، غصہّ دریا جوشاں
حرص ہوا ہمیشہ ننگے، وانگ گلیمے گوشاں
392
بھُکھ نیندر دو غول وڈیرے، آتش پیون ہارے
ہور بلائیں شر نفسانی، سمجھو رمز پیارے
393
جے سبھناں دے سرتوں لنگھے، چڑھ دیوے دے کاندھے
دیو مطیع ہووے جس ویلے، کھُل ونجن سبھ باندھے
394
دستاویز سجن دی لے کے، پہنچے کول وسیلے
واصل کرے محمد بخشا، تاں اوہ کر کر حیلے
395
پھیر پری نے کہیا اگوں، چنتا نہ کر شاہا
جو عفریت تیرے سنگ لاساں، اس اگے کے راہا
396
اوہ بی اِکس پری پر عاشق، دیساں اس دا لارا
چائیں چائیں کھڑسی تینوں، پندھ سُکھالا سارا
397
دادی بی نہیں ایسی اگے، کوڑی پھِکی کھٹی
مِٹھی اُتے سلونی ہوسی، جاں دسیں رنج کٹی
398
میں بی چٹھی اپنی تینوں، لکھ بنھاساں پلے
کول اوسے دے جا پیارے، مت واہ کوئی چلے
399
سیف ملوک کہیا سُن بی بی، جے جگ دشمن ہووے
توں سجن تاں خوف نہ کوئی، عاشق اُٹھ کھلووے
400
آکھے باجھ سمندر گاہے، جنگل پربت کالے
ہُن تدھ آپ زبانوں کہیا، ٹُرسن یار سُکھالے
401
اِک اِک قدم اُتے جے ہووے، سو سو بِشیرئ کالا
جِت ول یار کہے میں ٹُرساں، مُول نہ کرساں ٹالا
402
عاشق موتوں ڈردے ناہیں، پتہ اوہناں نوں لگا
موت نہیں اکوار مویاں نوں، جھل آفت دا اگا
403
کہیا پھیر پری نے شاہا، کراں ضروراں تینوں
چیتا چیتا بھیت اساڈا، دسیں نہیں کسے نوں
404
ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، اگے کتنی ویری
میرے اگے کر کر تھکیاں، بہت سپارش تیری
405
خوبی ،صفت، ثنا تیری تے، نالے عشق تیرے دی
درد کہانی دس دس رہیاں، کامل صدق تیرے دی
406
پان سوال عرضوئی ایہو، کر کر منت داری
سیف ملوکے نوں شاہ پرئیے، دے دیدار اک واری
407
گل اوہناں دی اجے نہ منی، موہوں نہ کیتی آرے
نہ نہ کر دی ہاں اج توڑی، بھار گھتاں نت بھارے
408
توں بھی پھیر اوہناں نوں آکھیں، کیویں پری دسالو
جانی نال ملاؤ جانی، قول زبانی پالو
409
جیؤں جیؤں توں کریسیں تنگی، تیوں تیوں منتاں کرسن
چاڑھ احسان اوہناں تے دس ساں، ظاہر ہوکے درسن
410
مت کوئی بھیت انہاں نوں دسیں، میرا بھار نہ رہندا
میں شرمندی ہوساں توں بھی، پچھو تاسیں کہندا
411
ہلا ہلا شاہزادے کہیا، بھیت نہ کڈھاں ذرّہ
جو تساں فرمایا اس تے، کرساں عمل مقرہ
412
قول قرار کیتے پھڑ پنجے، قسماں عہد پکائے
شاہ پری تے سیف ملوکے، پکے نیونہہ لگائے
413
ڈیرے نالوں وکھرا تنبو، شاہزادے سی لایا
ہو الگ اوتھے سی بہندا، درد فراق ستایا
414
اس تنبو وچ دوہاں جیاں، کٹھیاں رات گذاری
غم دی تھاں ملّی سُکھ صاداں، رحم ہویا سرکاری
415
قول قرار یرانے والے، کیتی خاص تسلی
صادق صبح دھمن پر آئی، شاہ پری اُٹھ چلیّ
416
گل باہاں گھت ملے پیارے، مڑ مڑ وداع کریندے
منہ متھے ہتھ چُمن دوئے، دل وٹے دھر دیندے
417
جھبدے جھبدے پھیر ملن دی، آس دوہاں دل آہی
تاں کجھ رہیا لفافہ اوتھے، صبر نہ ہویا راہی
418
شاہ پری مُڑ چوری چوری، سیج اُتے آ سوئی
دل وچ یار موہیں پر پلا، نیند کے جانے کوئی
419
وچوں وچ کلیجا کھائے، اُچّا ساہ نہ بھردی
اکّھیں مِیٹ دراز ہوئی سی، ایہ مردی کہ مردی
420 پلاتان ہَنجو بھر روئے، نظر کریندی سارے
جاں اوہ دلبر نظر نہ آوے، بھڑکے بھاہ دوبارے
421
لوکاں بھانے نیندرمِٹھی، ہوئی بے ہوش اوہ تتی
غیراں تھیں منہ کجیا ہویا، دلوں آرام نہ رَتی
422
طاقت تران نہ رہیوس ماسا، جے چُک پرتے پاسا
جان لباں پر بھج بھج آوے، موڑ کھڑے مُڑ آسا
423
بُکّل اندر کرے نگاہاں، تکے گرد چوپھیرے
یار رتوکا نظر نہ آوے، چھپ گئے نین لٹیرے
424
آکھّیں مِیٹ سویں مت میرا، مِیت دِسے وچ خُوابے
نینیں نیند نہ آوے مُولے، پکڑی جِند عذابے
425
نہ اوہ دِسّے، نہ دل وِسےّ، خبر نہ دوجے کسے
ہنجو مینھ وسن پر دل دا، بھانبڑ مول نہ ہِسےّ
426
قہر کلور نزول اندر وچ، سول ڈنڈول وچھوڑا
نویں محبت ہڑھ دا پانی، زور نہ کردا تھوڑا
427
ثابت نیت پریت لگائی، موج گھڑی دی مانی
چُھپیا مُکھ، لگے دُکھ بھارے، نازک بال ایانی
428
منہ پر پلاّ محرم اللہ، اندر درد اولاّ
ایہ تن نال سجن دے آہا، ہن کیوں پیا اکلاّ
429
ساری رین پیا سنگ گزری، کر دی چین وسوئی
مِیٹے نین ہن وین کریندی، ایہ کے غرقی ہوئی
430
رباّ یار ملائیوئی مینوں، صورت چن اسمانی
صدق وفا محبت والا، عاشق مرد حقانی
431
سوہنا متھا رج نہ ڈِٹھا، پیا فراق شتابی
خبر نہیں پھر کد ملاسیں، رہسی جِند عذابی
432
ساعت سال برابر ہوئی، لنگھ سی کد دہاڑی
جِند نمانی درد وچھوڑے، سُولی اُتے چاڑھی
433
روشن روز جگت دے بھانے، مینوں مول نہ بھاوے
کیویں رات پوے اس روزوں، شوہ ول تتی جاوے
434
کدی حیا کھلن پر آوے، کدی کرے ستاری
سیف ملوک ملے جِند چھُٹے، جاوے درد قہاری
435
موہوں چُپ اکھیں پر پردہ، بے طاقت تن سارا
لوں لوں اگ پرم دی بھڑکے، دل وچ یاد پیارا
436
کھُلے وال بے حال پئی سی، سخت غماں دی ماری
بیدل دا کس ویدن پایا، بِریوں بُری بیماری
437
سیاّں بھانے سیج خوشی دی، سُتی سُکھ کواری
باہروں باآرام محمد، اندر چڑھی غُباری
438
عاشق نِیند بھرے کد سوئے، نیونہہ جنہاں دے پکے
میٹے نین موہیں پر پلاّ ،کے ہویا جَگ تکےّ 439
فجرے نین خمار الودے، ڈورے بھورے ہوئے
کھول ڈِٹھے تاں یار نہ ڈِٹھا، اندر و اندر روئے
440
ہنجوں ڈھلکے اکّھیں مَل کے، بیٹھی کر ہشیاری
موہوں ہاسا خوشی نہ ماسا، دِل دِی دل وچ ساری
441
مُونہوں ہسےّ، بھیت نہ دسےّ، پون کلیجے چھُریاں
نال سیاّں دے کرے زبانوں، جو کجھ گلاں ٹُریاں
442
اودھر سیف ملوک شہزادہ، رو رو آہیں بھردا
اکثر آس ربے دی اُتے، پھیر تحمل کردا
443
کیتا وضو شزادے اُٹھ کے، لگا پڑھن دوگانہ
آکھے بانگ نماز گذارے، پھیر پڑھے شُکرانہ
444
طاعت رب دی زور سرے دے، خوب بجا لیاندی
جتھے ورد وظیفے کردا، دھرتی پئی سُہاندی
445
ورداں تھیں جاں فارغ ہویا، دُھپ لگی نورانی
مشرق دا شہزادہ چڑھیا، تخت اُپر سلطانی
446
سیف ملوک تخت تے بیٹھا، صاعد کول بہایا
جُثےّ تاب تران زیادہ، چہرہ روپ سوایا
447
اچراں توڑی باہر باغوں، لتھی آن سواری
دھومو دھام مچی نرگجے، چمکی فیل عماری
448
ہر دروازے کرن آوازے، کوتل تُرکی تازی
پوشو پوش نقیب کریندے، ساز وجاون سازی
449
سراندیپ شہر دا والی، ملکہ دا پیو راجا
شاہزادے دے ڈیرے آیا، نال وَجے ہر باجا
450
چھتر نشان سرے پر جھُلدے، نال اکابر خاصے
شاطر ٹوپ جڑاؤ سر پر، ہتھ سنہری عاصے
451
میر وزیر کبیر شاہزادے، راء امراء تمامی
آئے نال شاہزادہ ویکھن، کیا خاصی کیا عامی
452
سیف ملوک شہزادے اگے، سارے حاضر ہوئے
جس جس جائی بہنا آہا، بیٹھے کُجھ کھلوئے
453
شاہزادے فرمایا جلدی، حاضر ہوون کھانے
لے کے حکم ببرچی سارے، اُٹھ لنگر ول دھانے
454
آن رکاب ٹکائے اگے، قِسم قِسم دا کھانا
جو جو طلب کسے نوں آہی، کھا لیا من بھانا
455
شاہزادہ تے شاہ نگردا تخت، اِکی پر آہے
رل کے کھانا کھادا دوہاں، نال دِلے دی چاہے
456
کھانا کھا ہوئے جد ویہلے، حکم ہویا درگاہوں
بھر بھر دیون ساقی سوہنے، پین پیالے چاہوں
457
ساعت گھڑی گذار خوشی دی، اُٹھیا شاہ نگردا
سیف ملوک اگیرے آیا، رخصت کردا کردا
458
رخصت کر کے پھیر شاہزادہ، ڈیرے اپنے آیا
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، آمُڑ پھیرا پایا
459
شاہزادہ تعظیماں کر کے، نیوں نیوں ہویا سلامی
مُنہ بکل وچ لے کے بیٹھا، جیوں غمناک تمامی
460
ملکہ نے فرمایا شاہا، جاء نہیں ایہ غم دی
گئی ہجر دی رات ہُن ایہ تک، صبح وصل دی دھمدی
461
ایہہ جاگہ خوشحالی والی، چھڈ اندیشہ بھارا
تھوڑا جیسا صبر کریں تاں، مِلسی یار پیارا
462
چوداں برساں اندر جو تُدھ، پیتے زہر پیالے
صبر کریں تاں وٹن ہوسن ،شربت شہدے والے
463
آہو راہ عشق دے اندر، ناہیں نا امیدی
کالی راتے وچوں نکلے، اوڑک روز سفیدی
464
شاہزادے نے بیدل ہوکے، کر کے منہ کرمانا
ملکہ نوں فرمایا بی بی، قول تیرے کے جاناں
465
کے تکرار میرے سنگ کر کے، دیو تساں مروایا
دن دن صبر دسالو اگوں، جاں اوہ ویلا آیا
466
کچرک توڑی جھوٹھ مدارا ،کچرک تُرسی ٹھگی
اوڑک تسیں جواب دیو گے، پری نہ آکھے لگی
467
اج کل پری تساڈے گھر وچ، پھر بھی قول نہ پالو
جاں اُڈ باغ ارم وچ جاسی، کیکر مینوں دسالو
468
پھیر تسیں ہو بہسو سچیاں، صبر کراسو میں نوں
مڑ آون دے شاہ پری نوں، درسن دیسی تیں نوں
469
بس میرا کجھ وس نہ چلدا، کے تُساڈا کھوہنا
لِسّے دا کے زور محمد، نس جانا یا رونا
470
اُٹھ کھلیاں اوہ سبھو جنیاں، کر کے گرم تیاری
جا بدیع جمال پری نوں، آکھن وارو واری
471
ملکہ بدرہ منت زاری، ترلے بے شمارے
کرکر تھکیاں شاہ پری نے، مول نہ کیتی آرے
472
ماں اوہناں دی سڑ کے بولی، ہے دھیئے شاہ پرئیے
ایڈا مان گُمان نہ کرئیے، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے
473
رب تکبر بھاوے ناہیں، چُور کرے مغروراں
جادوگر اسمان چروکا، لاہ چکا کئی اُوہراں
474
جس ول نال حقارت تکیے، کر کے کِبر اندر دا
چاہے تاں وس پاوے اُسدے، لاڈ کے زور اور دا
475
اوڑک دُدّھ میرا تدھ پیتا، حد دُدّھاں دی بھاری
میری بی اک گل نہ منیّ، لوک تسیں ہتیاری
476
سانوں ایہ جوان شزادہ، بہتا ہے دل پُڑیا
شالہ تیرا اُس دا ہووے، لیکھ دُھراؤں جُڑیا
477
پری کہیا کے ہویا مائی، جے چِت تیرے لگا
پر میرے ایہ لائق ناہیں، نہ کوئی پِچھا اگا
478
راہیاں راہ چلیندیاں تائیں، مفت دیدار نہ دیساں
ہور کوئی فرمائش کرسو، سر بر چشم منیساں
479
سبھناں کہیا ساڈے پچھے، دے دیدار اک واری
رکھ امید اتے پت ساڈی، کریں مروّت بھاری
480
ملکہ خاتوں منت کردی، مُڑ ٹھوڈی ہتھ لائے
من سوال اساڈا بھینے، فکر دلے دا جائے
481
قسم تینوں اس دُدھ دی جیہڑا، پیتو ما ں میری دا
دے دیدار اوہنوں اوہ پکا ،عاشق شکل تیری دا
482
سختی سفر مصیبت بھاری، محض جھلی تدھ کارن
نا امید ہویا مر جاسی، بھلا نہ عاجز مارن
483
شاہ پری منہ پکا کر کے، مَتھے نوں وٹ پایا
نا محرم نوں منہ نہ دِساں، کیوں تدھ جی اکایا
484
ملکہ خاتوں روون لگی ،میں ہن جھوٹھی ہوئی
ایتھے اوتھے ہاں شرمندی، کسے جہان نہ ڈھوئی
485
اس گھر آون نالوں مینوں، قید آہی اوہ چنگی
یا دریا اندر ڈُب مردی ،موت لبھے اج منگی
486
گل اساڈی تدھ نہ مَنیّ، قیمت قدر نہ پایا
''ٹر ٹر کرو تُسیں ہم سُنتے''، اوہو لیکھا آیا
487
شان تیرے دا کے گھٹ جاندا، صورت دا کے گھسدا
جوبن حسن تیرے نوں بی بی، کوئی نہ آہا کھسدا
488
کے ہویا اک واری توں بھی، ساڈی گل منیندی
مائی بی تدھ راضی ہوندی، جے اِک درسن دیندی
489
غصے ہو پری بھی کہندی، لوک تسیں ہتیارے
مرد بیگانہ دیہو کواری، ایہو بھائی چارے؟
490
ایسے کارن مائی مینوں، بن کے ماں دھرم دی
گھر اپنے سدواندی رہندی، خبر نہ ایس بھرم دی
491
مائی بھلی اساڈی مائی، بدرہ بھلی سہیلی
گھر وچ سد کرو ایہ ول چھل، خوب تساں گل میلی
492
جے کر ماں پیو میرے جانن، ایہ منسوبہ بازی
پھیر ضرور تساں ول ٹورن، نال محبت تازی
493
جے اکواری پردے کجّے، باغ ارم وچ جاواں
ایس تساڈی نیتی پچھے، کاہنوں مڑ کے آواں
494
لاجواب ہویاں اس سخنوں، ماواں دھیاں ترائے
مدّت دی گل رکھی جا گہے، تروڑ نہ رب کرائے
495
ملکہ روندی ویکھ مائی نوں، بہت لگا دل مندا
غصہّ گچ اندر وچ آیا، ہو چکا ہن دھندا
496
اکھیں لال رتو بھر آیاں، مارے نیر اُچھلے
غضب النبے تن من کنبے، رُس گھرے ول چلے
497
دل وچ کہیا بدیع جمالے، انت نہیں ایہ چنگی
ماں کہیا دُدھ پیتا اس دا، رُس چلی کر تنگی
498
راتیں اوہ دنے ایہ کارن، ویکھو مکر زناں دے
مایاں دایاں سنگ سیاں نوں، دین نہ بھیت مناں دے
499
خوب کہیا دانا کسے نے، سچ اکھان پرانا
دوجے بحر وچوں اُلٹاکے، آیا بیت سنانا
500
رناں چنچل ہار ہمیشہ، چنچل کم کریہن
دیہیں ڈرن پچھاویں کولوں، راتیں ندی تریہن
501
وچ قرآن کہے رب سچے، مکر زناں دے بھارے
گِن گِن کے لِکھ دسے ناہیں، میں بھی ڈردے مارے
502
مت کوئی نار سنے کھا غصہ، کرے چلترکائی
گھمن گھیر کسے وچ پاوے، ڈوب دئے دانائی
503
ہور نہیں کوئی زور اوہناں سنگ، ہادی دئے پناہاں
چھڈ مکراں دی گل محمدؒ، جھبدے چل اگاہاں
504
ویکھ بدیع جمال اوہناں ول، آکھن لگی ہس کے
مائے بھینوں خفا نہ ہوؤ، چاجاساں منہ دس کے
505
کے کراں میں کت ول جاواں، تُسّاں واڑچِھکائی
جو گل تساں نکالی موہوں، سرپر مننی آئی
506
اُلٹی سدھی تساں منائی، میں راضی ہو منیّ
پر جے میں بھی پکڑی کوئی، ہون نہ دیساں کنیّ
507
خاطر بہت تساڈی آہی، وڈی زمیں اسمانوں
خواہ مخواہ منیّ گل تاہیں، جانوں دلوں زبانوں
508
مائی نے فرمایا دھیئے، جیوں توں راضی رہسیں
کون تیرے تھیں چنگا سانوں، کرساں جے کجھ کہسیں
509
ایہ گل شاہ پری دی سُن کے، سبھناں ہوئی شادی
جھبدے جا شاہزادے تائیں، دین مبارکبادی
510
خوشیئں خوشیںئ چائیں چائیں، ملکہ آئی بھنی
سیف ملوکا ہووی مبارک، شاہ پری گل منی
511
درسن تینوں دینا کیتوس، کر احسان اساں تے
دُکھ گئے سُکھ بخشے مولیٰ، کیتے کرم تساں تے
512
اس گلے وِچھ بل بل پوون، پچھلی خبر نہ کائی
ساری راتیں رہے اکٹھے، یاری پریت پکائی
513
اس ویلے پھر ملکہ خاتوں، بہت دلوں خوش ہو کے
شاہزادے نوں جوڑا آندا، لایا سر منہ دھوکے
514
خوب لباس نفیس پوشاکی، مشک معطر رنگی
جے لکھ کراں بیان صفت دا، پھر بھی اس تھیں چنگی
515
لال جڑاؤ تاج سرے دے، گوہر قیمت داراں
دل دے دیدے بی تک ساہنواں، جھلن نہ چمکاراں
516
موتی مروارید زمرد لعلاں نال لپیٹی
شاہزادے دے لک بنھائی، خوب جڑاؤ پیٹی
517
کیتا زیور زیب شہانہ، جے کجھ ہوندا سارا
زینت حُسن اوہنوں بس آہی، نہ کر بہت ککارا
518
عقل علم ادراک صفائی، صفتاں سبھ کمالاں
خوب پوشاک نورانی صورت، ہویا شاہ جمالاں
519
بیٹھی پری اکلی جائی، کر کے تھاں امادہ
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، نال لیا شاہزادہ
520
جیہڑے رنگ محل اندر سی، دلبر پلنگ دچھایا
سیف ملوکے نوں اس جائی، ونج حضور پہنچایا
521
کر تسلیماں تے تعظیماں، جو کجھ حد ادب دی
عاشق جاء سلامی ہویا، آس لگی مطلب دی
522
جھلیا اُٹھ سلام پری نے، کر عزّت تے پایہ
بِسْمِ اللّٰہ بِسْمِ اللّٰہ کہندی، جیؤ آیا جیؤ آیا
523
میں صدقے میں صدقے کیتی، نال تواضع بولی
جس رستے توں ٹُرکے آئیوں، اس راہے توں گھولی
524
نہ ملیے تاں ملیے ناہیں، جے ملیے تاں ہس کے
مٹھا بول اندر وڑ لیے ،عاشق دا دل کھس کے
525
پچھوں جے کجھ کرنا ہووے، کرئیے اپنا کر کے
اوّل نال محبت رہیے، اگے اس دے مرکے
526
نال تواضع کر اشنائی، جیو جدوں وس کرئیے
لاڈ مخول تکبرّ جھلے ،جو اس دے سر دھرئیے
527
جاں اس روز شاہزادے ڈٹھی، سندر شکل پری دی
چودھیں دا چن پھل گلابی، اصلوں نقل پری دی
528
خوبی حسن شماروں باہر، گل نہ کیتی جاوے
جوبن روپ ادایوں بھریا ،ہر ہر نقش سُہاوے
529
کڑی کواری نظری آئی، نازک پھُل گلابوں
عمر اوائل شکل شمائل، وافر انت حسابوں
530
چہرہ سورج ہار نورانی، ابرو مثل ہلالاں
دو رُخسارے رب سنوارے، چمکن وانگر لعلاں
531
آب حیات موہیں دا چشمہ، ظلمت زلفوں سایا
خال مثال خضر دی سوبھے، سبز پیراہن لایا
532
دند سفید چنبے دیاں کلیاں، سُچے موتی لڑیاں
ندی سمند حقانی وچوں ،جوبن کانگاں چڑھیاں
533
ظالم نین کٹاراں والے، مار گواون جانوں
نک کھناّ سی سان چڑھایا، دھریا باہر میانوں
534
پلکاں تیر کماناں ابرو، غمزہ وانگ بندوقے
گولی وانگر خال محمد، لگدا سیف ملوکے
535
شاہزادے جد نین پری دے، ڈٹھے نین لگا کے
بیدل کیتا جوش حُسن دے، ڈھیہن لگا غش کھا کے
536
پھیر دلیری ہمت کر کے، ہوش رکھی وچ جائی
نال عشق دی برکت بچیا، ہور مجال نہ کائی
537
جاں اوہ شکل شہزادے ڈٹھی، حسن بھری متوالی
بہت پسندی آئی کہندا، بخشے آپ دوالی
538
جوبن دی اک پُتلی سوہنی، وانگر پُھل بہاری
کالے وال معنبر سوہنے، جیونکر مُشک تتاری
539
سرو ازاد سفیدا نازک، نال لگے انب پکے
صورت گر کوئی چین چگل دا، نقش نہیں کر سکے
540
صورت تک کے دونا ترینا، مائل ہویا شہزادہ
دس حصے اس راتی نالوں، آہا حسن زیادہ
541
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بہت ہوئی دلشادی
قولوں پاک کیتا رب سچے، مشکل ہوئی کُشادی
542
اس ویلے پھر مجلس تازی، کیتی خاص شرابوں
پین پیالے تھین سُکھالے، چھیڑن تار ربابوں
543
پر شاہزادے نوں حیرانی، ویکھ جمال سجن دا
صورت حسن اندر گم ہویا، نہ چِت چیتا تن دا
544
ہنجوں رووے کرے دلیلاں، اوہو میں نمانا
نال پری دے ہانہہ رل بیٹھا، عیش وصل دی ماناں
545
مت ایہ خواب خیالوں ہووے، یا مرجنت آیا
میں دکھیارے نے سُکھ ایسا، جیوندیاںکد پایا
546
دس حصےّ شاہزادے نالوں، ودھیاعشق پری نوں
چوری چوری تکدی آہی، اس دی شکل کھری نوں
547
مشکل مشکل گلاں پُچھے، عقل اوہدا ازمائے
شاہزادہ سی مستی اندر، پھر بی دسدا جائے
548
دس دس طرح جواب سناوے، اکس سوال اوہدے دا
کیتا انت حساب نہ جاوے، عقل کمال اوہدے دا
549
شاہ پری نے کہیا بھینوں، سیف ملوک شہزادہ
اج مہمان میرا میں کرساں، خدمت حُب زیادہ
550
خدمت اس دی لازم مینوں، ہتھیں دیاں پیالے
ٹر آئے دی کرن تواضع ،ایہ بھلیاں دے چالے
551
جے سو نوکر چاکر ہووے، خدمت والا اگے
ہتھیں خدمت کرئیے آپوں ،جاں ساجن ہتھ لگے
552
اپنی خدمت بیشک کہیے، خدمتگاراں تائیں
خدمت گار رہیے بن آپوں، پاس پیارے سائیں
553
جائز ہووے دوئے دی ہتھیں، جے خدمت دلبر دی
بادشہاں دے بدلے سبھو، خلق نمازاں کردی
554
توڑے سینکڑیاں دے سرتے، حاکم صاحب ہوئیے
آپ سجن دی خدمت اندر، بدھے لک کھلوئیے
555
دلبر دے گھر بے پرواہی، کرے غریب نوازی
جس پر پاوے نظر محمد، جِت جاوے اوہ بازی
556
پُر کر کاسہ ہتھ وچ پھڑیا، تختوں اُٹھ کھلوئی
اول آپ اوہدا گھُٹ بھریا، پھر عاشق ول ہوئی
557
شاہزادہ بی اُٹھ کھلوتا، کیتی شرط ادب دی
نیڑے آ دوزانو بیٹھا، خاطر حرص طلب دی
558
بسم اللہ کر پھڑیا ہتھوں، صاف بلوری کاسہ
جاں پیتا جند پئی نویں سر، سُستی رہی نہ ماسا
559
خالی کر کے ترت پیالا، خدمتیاں ہتھ پایا
دلبر نے پھر ہور شتابی، اوویں وت پلایا
560
دوجا تیجا کاسہ دتا، ہتھیں آپ پیارے
عاشق تے معشوق محمد، پی ہوے متوارے
561
پچھوں اس تھیں صاعد تائیں، پُر کر دتے کاسے
نالے مجلسیاں نوں دتے، جو جو آہے خاصے
562
سیف ملوک پری رل بیٹھے، نال محبت دل دی
جس چیزے نوں لوڑن چڑھیے، اوڑک اک دن ملدی
563
لوڑن والا رہیا نہ خالی، لوڑ کیتی جس سچی
لوڑ کریندا جو مُڑ آیا، لوڑ اوہدی گِن کچی
564
سیف ملوک جہیا بن لوڑے، لوڑ اوہدی تد پکے
اللہ چاہے مڑے نہ خالی، مطلب دا منہ تکے
565
شاہ پری نے شارت کیتی، بدرہ خاتوں تائیں
بدرہ اُٹھی نال گماناں، کے گل آکھ سنائیں
566
جیونکر مور کریندا پائل، سوہنے پر ہلائے
گردن کلغی راس بنا کے، گِن گِن پب اُٹھائے
567
جلوہ حسن گھنے دا دسدا، ہر وچ ہر دا پھیرا
اینویں نہیں محمد بخشا، دل دا حُسن لٹیرا
568
جے کر صورت وچ نہ ہوندا، مالک آپ دلاں دا
غیبوں چِھک مہار دلاں دی، کیہڑا جیو ملاندا
569
ہر ہر وچ نہ ہوون جیکر، ہر دے روپ سمانے
دانشمنداں دا دل ٹھگن، کد معشوق ایانے
570
کر تعظیماں بدرہ خاتوں، لٹک لٹکدی آئی
کاسہ ہور پری دے ہتھوں، شاہزادے ول لیائی
571
اوہ بی سیف ملوکے پیتا، منہ تھیں آکھ سنایا
شکر الحمد خداوند تائیں، جس ایہ کرم کمایا
572
مدّت ویہہ ورس میں گزری، مدھ عشق دا پیواں
آئی اج نشے دی مستی، شکر کراں جد جیواں
573
سُکےّ سر ہوئے مُڑ تارو، مینہ کرم دا وُٹھاّ
پُنیّ آس مراد دلے دی، میں پررب ترُٹھّا
574
پی شراب ہوئے جد تازے، پائی خوشی تماماں
نال اشارت شاہ پری نے، کیتا حکم غلاماں
575
ہن قانون لیاؤ بنیا، جو لکڑ شمشادوں
سیف ملوک وجاوے گاوے، سُنیے عیش مرادوں
576
قانوں دھریا آن غلاماں، چکڑی دا سی بنیا
شاہزادے نے حکم سجن دا، سر اکّھیں پر منیا
577
لے قانون کیتا سُر تاروں، جھولی اندر دھریا
کگن نال وجاون لگا، تار سُراں دا بھریا
578
کر تحریر حزین وجایا، لحن کیتا خرگاہے
اس مضمونوں غزل محمد، عاشق گاوے آہے 5699
غزل 01 اوّل شکر خدا دا کرئیے، دلبر مُکھ وکھایا
مِٹھّی منہ تیرے تھیں سجنا!، قُوت میری جِند پایا
02
کر کے پندھ سفردا آئیوں،دھوڑ پئی مت ہوئی
چاکر ہو دہی دا چشمہ، چاہیے منہ دھوایا
03
پیچ بہ پیچ کمند زلف دے، جے گل ڈالیں ایویں
ہر اک گردن کش مُلک دا، ہوسی قید کرایا
04
ڈیرے تیرے دے چو پھیرے، کے کم چوکیداراں
آہ میری دے بلن النبے، رکھن چانن لایا
05
توڑے سورج وانگر مینوں، اندر جاء نہ لبھے
در دیوار تیرے دی پیریں، ڈھہساں جیونکر سایا
06
شُکر ہزار خداوند تائیں، پھری بہار چمن دی
حاصل ہوئی مراد محمد، دلبر کول بہایا
07
خیر القصہ اوس دہاڑے، شام تلک مدھ پیتا
گاون گائے ساز وجائے، جشن خوشی دا کیتا
08
سورج ہار کیتی زر بخشی، جاں پیاں ترکالاں
بل اُٹھیاں کافوری شمعاں، نالے ہور مشالاں
09
سیف ملوکے خوشیئں خوشیئں، سارا دن مدھ پیتا
نالے راگ خیال الاپے، مُول نہ سی چپ کیتا
10
خوب آواز ہویا سی سوہنا، ستاں سُراں صفائی
تین گرام محمد بخشا، رسے جا بجائی 11 حدوں بہت اگے بھی آہی، چہرے تے رُشنائی
نال تراوت مدھ دی ہوئی، اگلیوں ہور سوائی
12
ہور کوئی مدھ پیوے جیوں جیوں، کھڑدا ہوش دماغوں
عاشق دا بھیں ہووے زیادہ، روشن عقل چراغوں
13
دلبر کول تے مہریں آیا، نالے نشہ شرابوں
ساقی سجن دئے پیالے، ہتھیں نُقل کبابوں
14
مجلس خالی نا محرم تھیں، نغمے چنگ ربابوں
سُچی سیج محمدبخشا، رنگی عطر گلابوں
15
صاعد بدرہ بی سن اوتھے، عشق کماندے چوری
نیویں نظر تکن اک دوجے، ساورڑا تے گوری
16
صاعد بدرہ دے ول تک کے، جھکھڑ آہیں بھردا
پتر رُکھ صبر دے والے، زیر زبر سی کردا
17
کہندا سی شاہزادہ اس نوں، نہ کر بے قراری
رکھ تحمل صاعد بھائی، پکن دے کھاں یاری
18
اگ سلگی نوں مارنہ پھُوکاں، مت دیوے بھڑکارے
لگی اگے مینہ نہ برہدے، پیش نہ جاون چارے
19
عشق بُپار سُکھلا ناہیں، ہُن کھیوں بنجارا اس سودے وچ عمر ونجاندا، جس نے سود پیارا 20
سودا کر کے سودا کرئیے، سودا ہے کے لیکھا
لکھ سودا لئیے دے ہوشاں، سردی بھی کر ریکھا
21
سجن کول نہ دور کوہاں تے، کے ایسی بے صبری
حِرص تیری دا اثر اوہنوں بی، نہ بدرہ بے خبری
22
صاعد کہندا سُن شہزادہ، توں ایہ کم ازمائے
ترہائے نوں پانی تک کے، صبر نہ کیتا جائے
23
پھیر جواب شہزادے دتا، نال حلیمی نرمی
سُتاّ جاگے تردا آوے، جُثّے ہووس گرمی
24
جلدی جان ندی تک جل دی، جلدی پیوے نہاوے
مغز زکام اندامے سُستی، تن دُرستی جاوے
25
بھارا مغز اتے سردردی، نک اکھیں جل وگدا
چِردا سنگھ آواز نہ پھردا، اچمی پالا لگدا
26
نِچھاں کھنگ ہلاوے چھاتی، چیرے جیونکر آری
بورے وانگ کھنگار نکلدے، رنگ کیتے نسواری
27
سینڈھ کھنگھا ر چوپھیرے، کردے ہر جائی ترکیرا
منہ کھُر اَتے کنارے وانگر، رلیوں مارے ویرا
28
منہ پر ہتھ مریندے تھکن، مکھیاں دے بھنکاروں
گوشت پوست دا ایہ دشمن، ایہو اس دا داروں
29
شربت مٹھے دین نہ لذت، نہیں سواد طعاموں
عطراں دی خوشبو نہ آوے، رکھے رب زکاموں 30 رحمت تھیں نامید نہ ہوئیے، تتے تاء نہ کرئیے
عشق خزانہ دوہاں جہاناں، جے لبھے تاں جریے
31
شاہزادے دے نال ولا ہے، صاعد ہویا ارامی
مجلس خاص رہی کجھ تھوڑی، اُٹھ گیاں سبھ عامی
32
سیف ملوکے دے دل آیا، ویکھاں حُب پری دی
ہے اس سہل جدائی میری، یا کہ نہیں جریدی
33
ملکہ ول اشارت کیتی، رخصت لے دے مینوں
گستاخی دی طاقت ناہیں، قدر اس گل دا تینوں
34
ملکہ ماں اپنی نوں کہیا ،عرض پری ول کر کھاں
ماں اوہناں دی کہیا پرئیے ،دھئیے توں کن دھر کھاں
35
سیف ملوک منگیندا رخصت، جا کر تخت سُہاوے
کے کجھ حکم اوہنوں فرمانا، کول رہے کہ جاوے
36
پری پیاری کُڑی کواری، عشق کٹاری کُٹھی
سمجھ گئی اس رمز گِجھی نوں، کہندی ہائے میں مُٹھی
37
اج مہمان میرا شاہزادہ، کولوں ہِلن نہ دیساں
خبر نہیں پھر کدوں محمد، نال نصیب ملیساں
38
شاہزادہ اس گلوں ہویا، ایسا خوش نہایت
گویا لبھ گئی سبھ اس نوں، شاہی ست ولایت
39
مَسند ملی فریدوں والی، جھنڈا چھتر تمامی
حکم لدھا جمشیدے والا، عیش لدھی بہرامی
40
مہر انگوٹھی حاصل ہوئی، تخت لدھا سلیمانی
ذوالقرنین سکندر والی، لبھ گئی سلطانی
41
جام لبھا کی خسرو والا، سر عالم دا پایا
رستم بہمن سام جیہاں دا، زور تمام ہتھ آیا
42
پھر اک ہو رہے رل بیٹھے، سُچی سیج سُکھائی
شاہ پری نوں نال لذت دے، نیندر مِٹھی آئی
43
سیاں سنگ سبھو جا سُتے، آپو اپنے ڈیرے
صاعد تے شاہزادہ نالے، بدرہ رہے پچھیرے
44
شاہزادے نے بدرہ تائیں، سد نیڑے فرمایا
صاعد نوں اج رات تسیں بی، رکھو کول سوایا
45
بدرہ کہندی سر تے منیا، جو تیرا فرمانا
خواہ مخواہ کراں گی اوہو، ذرہ عذر نہ آناں
46
بدرہ خاتوں صاعد تائیں، ڈیرے اپنے کھڑیا
اوہ بی جا اِک بھوہرے اندر، سیج سجن دی چڑھیا
47
عاشق تے معشوق اکلےّ، بیٹھے نال پیاراں
پین شراب کریندے موجاں، یار ملے گل یاراں
48
صاعد بدرہ دا منہ تکے، بدرہ اس ول ویکھے
لین پیار کرن جو باتاں، کد آون وچ لیکھے 49 سوہنی صورت حسن نرالا، جوبن دے متوارے
دُونا روپ دئیے وی لوئے، کجلا لہراں مارے
50
چودھیں دا چن رہیا کھلوتا، بدرہ دا منہ تک کے
دھرتی ہیٹھ گیا چھپ سورج، صاعد توں شرمک کے
51
راتیں لو دیئے دی اندر، روپ زیادہ دِسدا
دیہیں نالوں ودھ صفائی، ویکھو سوہنے جِس دا
52
ناگ ڈنگالے زلفاں والے، بہت دِسن کٹ کالے
بن پیتے متوارے دیدے، اوٹھیں سرخی نالے
53
نہ گورا نہ کالا چہرہ، دِسدا رنگ گلابی
راتیں دا رل بہنا یاراں، نعمت بے حسابی
54
وانگ کبوتر چوگ وٹاون، پِھرپِھر صدقے ہوندے
مِٹھیاں گلاں سنبھن ناہیں، کر دے خوشی نہ سوندے
55
لاڈ پیار محبت کر کے، پاون ٹھنڈ جگر نوں
کرن دعائیں جے اج سائیں، رکھے دفع فجر نوں
56
سیف ملوک اکلا رہیا، مجلس اُٹھ کھلوئی
سر عاشق دی جھولی دھر کے، شاہ پری بھی سوئی
57
عاشق وہلا کرے نظارہ، تکدا حسن پری دا
نال ادب دے لئے نہ بوسہ، نہ جو لاڈ کریدا
58
باغ بہار حسن دی اندر، ہرن نیناں دے چردے
رجن کد محمدبخشا ،بھُکھے سان عمر دے
59
اچن چیت بدیع جمالے، نین متے نندرائے
نیند مٹھی تھیں باہر آندے، عاشق نال بھڑائے
60
ڈٹھا یار سرہاندی بیٹھا، کردا روپ نظارا
حُسن اندر حیران پشیماں، روندا زار بے چارہ
61
ناز نیاز رلے اس ویلے، رنگ عجائب بنیا
جیونکر وقت بہار چمن تے، بدل نِکا کنیا
62
مِثل گلاب پری دا چہرہ، بھنےّ وال پھلیلوں
آنسو نال شزادے کیتا ،جیونکر پھُل تریلوں
63
جدوں بدیع جمال پری نے، حال ڈٹھا دُکھیارا
عاشق تائیں دے دلاسے، ہے جانی دلدارا
64
سینے ٹھنڈ مینوں تدھ ڈٹھیاں، سِکدے جیوں ملیدا
توں میرا تعویذ گلے دا، منکا ہول دلی دا
65
قسم کراں میں روح نبی دی، نام سلیماں جس دا
پھر سوگند پیو دی چاواں ،جے توں گھڑی نہ دِسدا
66
جان کندن دی تلخی وانگر، روح رہی وچ تنگی
دو جگ اندر چیز تیرے تھیں ،کوئی نہ دِسدی چنگی
67
دل اندر وسواس نہ رکھیں، نہ کجھ خفگی تنگی
جے میں پریاں دے وس آئی، کار ہوسی کد چنگی 68 نہ کر غم اندیشہ کوئی، جے چاہیا رب والی
ہوگ مہم آسان ملاں گے، کر عشرت خوشحالی
69
خواہش طلب مراد دلے دی، مقصد ہوسی حاصل
جاسی فکر وچھوڑے والا، جاں رب کرسی واصل
70
کرو سواس ہر اس نہ کائی، آس سائیں ورلیا سی
لنگھی عمر وچھوڑے والی، جھب ہن رب ملاسی
71
پُر کر پھیر شراب پیالا، کجھ پری نے پیتا
کجھ شاہزادے دے منہ لایا، کہندی پی لے میتا
72
عاشق تے معشوق دوہاں نے، نال پیار اتفاقے
ساری رات لنگھائی خوشئیں، چڑھیا روہ فراقے
73
عاشق ہو کے خوشیاں کر دے، مانو موج وصل دی
سخت سزا تسانوں دیساں، کڑک مینوں اس گل دی
74
دھّمی صبح ہویا خوش ویلا، جھُلیّ واؤ صبا دی
نیندر مست جواناں لذت، پیراں ذکر دعادی
75
باغیں پنکھی محلیں کُکڑ، کردے کوکاں چانگاں
گجی نوبت بادشہانی، مسجد مِلیاں بانگاں
76
کمراں کس پدھانو اُٹھے، راہ نپے کرواناں
کالی رات گئی لو لگی، سوہیا جگت زمانہ
77
زاہد صوفی پاک نمازی، خوش ہو ڈاہن مصلے
شکر عبادت پوری کر کے، اسی گھراں ول چلے
78
عاشق دا دل کھُسدا جاندا، رو رو کرن نیازاں
پل جھل گذری رات وصل دی، اگے سان درازاں
79
کیویں رات گھڑی کوئی ودھے، دن ہو جائے تھوڑا
لوکاں لو لگی تے ایہناں، پیا ہنیر وچھوڑا
80
خبر نہیں پھر کد ملے گی، رات اجوکی بیتی
ہئے ہئے ربا صبح نکاری، کاہنوں پیدا کیتی
81
اس صادق تھیں کاذب ہوندی، ہور ہوندا رل بہنا
جس سچوں دل جانی وچھڑن، بھٹھ پیا اوہ کہنا
82
سِک سِکیندیاں یاراں تائیں، دئے وچھوڑ ملاکے
صبح نہیں ایہ ظالم آیا ،لاء سفید پوشاک اے
83
چھوٹی رات نہ پھولن دتے، لمےّ بھیت دلاں دے
عاشق ودعا ہوئے محمد،صبح ہوئی جدباندے
84
شاہ پری نے ودعا کیتا، سیف ملوک شہزادہ
گل لگے تے سر منہ چمےّ، لاھیا برم زیادہ
85
لین پیار سجن دے موہوں، اس ویلے کے لاہا
ملدا ہی چا رخصت کیتا، برم نہ لتھا آہا
86
ڈیرے آ ڈٹھا شاہزادے، صاعد بیٹھا اگے
آہ چلاوے تے دُکھ گاوے، ہنجو بھربھر وگے 87 طاقت تاب تے آب نہ دیہی، ہویا بے ترانا
سیف ملوکے پُچھیا بھائی، کے تدھ حال وہانا
88
دس مینوں کے ہویا تینوں، کس تھیں گریہ زاری
راتیں خیریں مہریں گھلیوں، ہن دِسیں آزاری
89
صاعد نے فرمایا اگوں، اے صاحب شاہزادہ
ساری رات پیاّ سنگ گزری، الفت نال زیادہ
90
یار سنگوں ایہ ہن ساں کِریا، وچھڑن دی حیرانی
صبح نہیں کوئی ظالم آیا، کیتوس شہر ویرانی
91
صاعد درد رنجانے تائیں، شاہ دتیاں دلبریاں
رکھ دھیان میرے ول بھائی، جس سودا سنگ پریاں
92
اوہ جے ناری لوک نیارے، آدم نال نہ مِلدے
آس ربے دی سفر سدھاواں، رکھ تحمل دل دے
93
یاری تیری نال انسانے، جنس جنس نوں چاہے
نالے گھر سجن دے بیٹھوں، مل رہسی ہر راہے
94
میں جس بھاری مشکل سر تے، اوہ بھی جھٹ گزاراں
اج بھلکے اُڈ جا سن پریاں، جا لہسن گھر باراں
95
کیونکر میرا پُہچن اوتھے، کیکر پھیر ملیساں
باجھ دلیری سادھن اوکھا، دیو پریاں دے دیساں
96
صاعد نوں پکڑائی دلیری، کر کے خوب تسلی
کیتا وضو شہزادے سوہنے، جاء نماز اُٹھ ملیّ!
97
آکھی بانگ نماز گزاری، دوہاں یاراں رل کے
ورد وظیفے پورے کیتے، مسند تسبیح مل کے
98
ملکہ خاتوں، بدرہ خاتوں، نالے ماں اوہناں دی
اوہ بی بہت حدوں خوش ہویاں، لج پت رہی اساں دی
99
سُرخرو کیتا رب سانوں، سیف ملوکے ولّوں
قول قرار ہن پورا ہویا، سچیاں اپنی گلوں
100
شاہزادے دی شرموں چھُٹیاں، تاں دنیا پر آیاں
واصل ہویا روح محمد، دل نے خوشیاں پایاں
101
جانوں دلوں بہوں خوش ہویا، شاہ پری دے ملنوں
دم دم حمد ثنا گذارے، دے دِلاہیاں دل نوں
102
ست دن گذر رہے جد پورے، کیتی پری تیاری
باغ ارم ول تُرنا آیا، بنی مصیبت بھاری
103
ہوئے تغیئر خوشی دے تھانے، کوٹ دلے دا سٹ کے
مارے دھونسے ڈھول وچھوڑے، چڑھ آیا لے کٹکے
104
پری شہزادہ کول بلایا ،خبر نہ ہووے پریاں
غور دلاسا کرے مدارا، دین لگی دلبریاں
105
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، اوہ بھی سد بہایاں
نا محرم کوئی رہیا نہ اوتھے، سنگ سیاں تے دایاں 106 چارے رل مصلاحت بیٹھے، پری پُچھے ہے ماتاں
اے ملکہ ،اے بدرہ خاتوں ،تساں سُنا کے باتاں
107
سیف ملوک شزادے تائیں، میرے نال ملایا
صورت سیرت ذات صفاتوں، بہت پسندے آیا
108
عقلوں، عِلموں ،ہر ہر ہُنروں، خوب طرح ازمایا
عشق وفا شرافت تک کے، نیونہہ ایہدا میں لایا
109
رات دِہاڑ اکٹھیاں گزری ،جی ایسا ہن رلیا
موتوں برا وچھوڑا سجُھدا، کیکر جاسی جھلیا
110
میرے آن ہوئے دن پورے، کوچ کریساں اِتُھوں
چھاتی داغ سجن دا لگسی پوسن لمیاں وتھوں
111
عشقے جوڑ دوئے دل سِیتے لے قُدرت دی سوئی
اکو جند اکو دل بنیا ،دور ہوئی سب دوئی
112
اک پل سیف ملوکے باجھوں، جیون مشکل ہویا
ایدھروں دھونسے مار وچھوڑا، سر پر آن کھلویا
113
میرے نال نہ جاون اس دا، نہیں چھپا یا پچدا
کیویں میل اساڈے ہوندے ،جیؤ عذابوں بچدا
114
سُکھاں نال لگائی یاری، کر کے پریت پیاری
فوج دُکھاں دی بن تن آئی، ماری جان بے چاری
115
ست دہاڑے ایتھے گذرے، اوہ بھی موج نہ مانی
درداں آن وکھالی دتی، وچھڑن لگا ہانی
116
اتنے دن اِک گھر وچ وُٹھےّ، سینے لاء نہ سُتیّ
یار نکھیڑ پیا ہن جانا، کاہنوں آء بُگتی
117
لاون سوکھی پالن اوکھی، آ فکراں جند گھیری
ملنے ساتھ وچھڑنا آیا ،ہوئی تیاری میری
118
عقل فکر دے لشکر نٹھے، مارے ڈھول وچھوڑے
پورا ہویا قرار رہن دا ،کون چھڈے دن تھوڑے
119
سیف ملوکے باجھوں مینوں، دوزخ باغ ارم دا
ایتھے بھی کوئی رہن نہ دیندا ،مشکل بنی محمدا
120
کیونکر پیر اگیرے رکھاں، چھوڑ وچھوڑ پیارا
مڑ آون وچ وِتھ مہینہ، ایڈا نہیں سہارا
121
توں مائی ایہ بھیناں دوئے، سجن کون اجیہا
بنو طبیب کرو کوئی کاری، روگ اپنا میں کہیا
122
سیف ملوکے باجھ نہ لنگھدی، ساعت اک سُکھلی
پیا وچھوڑا دل دا چوڑا ،میں ہن گھر نوں چلیّ
123
کرو کوئی تدبیر اجیہی، ملے اساڈا جوڑا
ساری عمر اکٹھے رہیے، مول نہ پوے وچھوڑا
124
سبھناں ہتھ کناں پر رکھے، کے مقدور اساڈا اس تدبیروں عقل بے چارہ، ہیگا دور اساڈاسِ
125
تیری کجھ صلاح ٹُرے گی، توں واقف اسراروں
دیو پریاں دی مرضے اتے، تدھ معلم کوئی داروں
126
خو مزاج طریقہ چالا، بھاکھا تدھ اوہناں دا
عقل ہنر کجھ آدمیان دا، ایتھے پیش نہ جاندا
127
جے کجھ عقل تیری وچ آوے، کھول دسال اسانوں
جو کم ساڈے وساّ ہوسی، کرساں دین ایمانوں
128
توڑے کم تساڈے لگن ،جانی سر گھرساڈے
والے جتنا عذر نہ کر دے، مطلب ہون تساڈے
129
ایہ صلاح میرے دل آئی، شاہ پری فرماندی
کرساں عمل اسے پر جیکر، تساں پسند لیاندی
130
سیمیں شار ستانے اندر، رہندی دادی میری
شفقت اتے محبت میں پر، کر دی بہت ودھیری
131
پاس اوہدے شاہزادہ جائے، کر ہمت ہوشیاری
میں دادی ول عرضی لکھساں، کر کر منت زاری
132
عرضی پڑھ کے معلم کرسی، خواہش میری ساری
نالے صورت سیرت اس دی، لگسی ویکھ پیاری
133
ہے امید مینوں رب سچا ،مہر اوہدے دل پائے
باپ میرا گل مندا اس دی، جو مونہوں فرمائے
134
دادی ول فریادی گھلاں، داد مراد پُچائے
عاشق تے معشوق دوہاں دی ،جوڑی راس بنائے
135
ہے توقع بہتی ساری، آکھ نہیں کجھ سکدی
اللہ بھاوے آہر کرے گی، عرضی میری تکدی
136
ایت سبب ہوویگا مطلب، ہور صلاح نہ پھبدی
سیف ملوک روانہ کرئیے، آس پکی کر رب دی
137
اک عفریت اعتباری اپنا، نیت جس دی بھلیّ
حکم اوہدے دی تابع کرساں، لے کے قسم تسلی
138
ایتھوں چا اوتھے کھڑ لہسی، امن امان سُکھالا
اگوں بھی اوہ مولیٰ حافظ، پچھوں آنن والا
139
رکھ توکّل آس ربے دی، بھیج دَیے شاہزادہ
اگوں قسمت وَیہہ ملے گی ،جے کجھ رب ارادہ
140
ایہ صلاح پسندی آئی، سبھناں جیاں تائیں
اِسّے اُتے ختم کیتونیں، کہہ کے خیر دعائیں
141
پھیر پری فرماون لگی، سیف ملوک صنم نوں
لے سجنا! میں ودعا منگدی، چلی باغ ارم نوں
142
تینوں رب سُکھالا رکھے، روگ میرے تن لائیو
اچن چیت پرم دا بھانبڑ، سینے بال جلائیو
143
گھڑی ارام نہ تیرے باجھوں، روندی دھوندی رہساں
وانگ زلیخا طلب یوسف دی، ہو سووائن بہساں
144
پل پل دے وچ سے برساں دے، لنگھسن آہیں ڈھائیں
توں بھی یاد اسانوں رکھیں، منوں دساریں ناہیں
145
دم دم نام تیرا میں لیساں، صورت حاضر کر کے
کرکے سانگ ہجر دی سینے، تُری نمانی مرکے
146
اُچےّ چڑھ کر ودعا مینوں، رہیں میدان کھلویا
پچھوں مڑ مڑ تکدی جاساں ،جے دم باقی ہویا
147
اے جانی روحانی میرے، اکھیں دی رُشنائی
نال ضرورت اساں تساں وچ، لگی پون جدائی
148
تیرا میرا اللہ بیلی ،سونپ دتوں اس تائیں
صحیح سلامت مینوں تینوں، پھیر ملاوے سائیں
149
رکھ دلیری کریں نہ جھورا، مت قوت گھٹ جائے
مرداں دے سر بنن قضیےّ، اوڑک پہُچن جائے
150
جھورا فکر گھٹاندا قوت، نالے نور عقل دا
تدھ پر کم اجے کئی بھارے، ہار نہ جاویں چلدا
151
باز ہوائے اُڈن والا ،جدوں پٹی وچ اڑدا
سے کوہاں دی تاری کردا، آن منجی تے چڑھدا
152
باہاں جنگھاں بنھن نالے، شاہپر سارے سِیڑن
سیڑ اکھیں گل پان جگولی، بُھکھاں نال نِپیڑن
153
دے جگر اتے نو دس ساتے، پلک نہ لاون دیندے
کڈھن تراہ نگاہ نہ آون، ہَکاّں سخت مریندے
154
رہے دلیر نہ ہمت ہارے، نابر نہیں شکاروں
بادشاہاں دے ہتھ پر بہندا، بعد رنجوں بسیاروں
155
پیریں گھنگرو گل حمائل، سر پرتاج شہانہ
گوشت کھاوے پٹ ہنڈاوے، بیٹھ کرے شکرانہ
156
مرداں دا کر جگرا دائیا، ہُسّڑ مول نہ جائیں
عِشقوں لکھ بلائیں پیارے، ہر گز خوف نہ کھائیں
157
شاہزادے فرمایا روکے، اوّل تورو مینوں
پچھوں آپ ترو نہیں ویکھاں، میں تر جاندی تینوں
158
ہور بلائیں سر پر سہیاں، خطرہ نہیں کسے دا
اک وچھوڑا جھلن اوکھا، دائم خوف اسے دا
159
جس دا خوف میرے دل آہا، اوہو دشمن آیا
کرم کریں تے پھیر ملاویں، رکھیں شرم خدایا
160
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بابل شاہ نگر دا
شاہزادے نوں ٹورن لگے، کر سامان سفر دا
161
صاعد دی پھڑ بانہہ شہزادے، ہتھ اوہناں دے پائی
کیتی بہت سپرد تسانوں، ہے ایہہ میری جائی
162
اکھیں دی رُشنائی وانگر، رکھنا بہت پیارا
خسخس جتنی خار نہ پُہنچے، تاں احسان تمہارا
163
ایہ وزیر میرا دل جانی، دوست بھائی چارہ
کسے گلوں دلگیر نہ ہووے، کرنا بہت مدارا
164
بہت اصیل شریف سیانا، صاحب علم دانائی
اوّل رب کراوس ناہیں، اس تھیں عیب خطائی
165
پر ویکھو بے عیب خدا ہے، بندہ اوگنہارا
جے کوئی عیب تکو تاں پھر بی، کرنا لطف سہارا
166
میرے تھیں کجھ گھٹ نہ جانو، ہے ایہ میرا بھائی
خاطر داری خدمت اس دی، کرنی میری جائی
167
مال اسباب ملازم سارے، نقد جنس جو آہی
صاعد دے حوالے کیتی، آپ ہویا اُٹھ راہی
168
اک دوجے گل لا وچھُنّے، صاعد تے شاہزادہ
آہیں ڈھائیں روون نالے، ہویا شور زیادہ
169
روندا ودعا ہویا جانی، لے کے دیس نکالے
گِریہ زاری بے شماری، چُھٹے آہیں نالے
170
سیتے مول نہ سیتے جاون، گھاہ وچھوڑے والے
سجناں باجھوں پِینے آہے، بھر بھر زہر پیالے
171
اک وچھوڑا ماں پیؤ والا ،ہور افسوس وطن دا
پندھ برا اوس دیس پرائے، خطرہ راہ چلن دا
172
دوجا پری وچھنی مل کے، ملنوں بعد جدائی
جس سرورتے سوئیو جانے، سب درداں دی مائی
173
وچ کلیجے رڑکے سُنبا، جڑی وچھوڑے کانی
پھیر وچھنا توڑوں ساتھی، صاعد دل دا جانی
174
ملکہ بدرہ سبھ وچھُنیاں، تُریا اک اکلا
ستھ بیگانی کوئی نہ محرم، نہ کجھُ خرچے اے پلاّ
175
لنگھنے پئے پہاڑ اگے دے، چایاں سخت مہیماں
عاجز بندہ وس پیاسی، راکس دیو غنیماں
176
سبھ دُکھاں دی سر پر چائی، عاشق نے بھر کھاری
یار ملے بن بہن نچلے، کے اوہناں دی یاری؟
177
اتنے روگ مٹائے جتنے، نہ مٹدے وچ طباں
لوں لوں چھلن تِیر محمد ،دھن سریر محباں
178
اس ملاپ سجن دی اُتّے، ذرہ ہر اس نہ کردے
سپاّں شیراں دے منہ اندر،پیر دھگانے دھردے
179
صاعد بھائی نوں فرماندا ،پھیر شاہزادہ روکے
حق میرے وچ کریں دعائیں، پنجے وقت کھلوکے
180
پریاں دیواں دے وس پیوس، خبر نہیں کے کرسن
جیوندیاں مڑ آون دیون یا ،کدھرے کھڑ دھرسن
181
آدمیاں دے دشمن دائم، پریاں دیو مریلے
یا ہن جان گئی اُس منزل، یا جانی رب میلے
182
اک دوجے نوں روپِٹ بیٹھے، آکھ دردد دعائیں
جیؤندڑے ساں آن ملائے، پھیر میلے اوہ سائیں
183
صاعد نالوں رخصت ہویا ،جاں سردار مصر دا
اوہ دن دوہاں دلاں دے سِرتے، آیا روز حشر دا
184
صاعد ڈھائیں دے دے رُناّ، لاہ شرم دا پلاّ
ہئے ہئے ایہ کے کیتو شاہا، ٹریوں چھوڑ اکلاّ
185
اس پردیس وطن وچ میرا، تدھ بِن کے کم آہا
اوکھی گھاٹی منزل اندر، پیوں اکلا شاہا
186
میں ہاں تیری خدمت والا، نال نہیں کیوں کھڑدا
اگ فراق تیری دے اندر، کچرک جالاں سڑدا
187
جمےّ پلے اکٹھے آہے، مصروں ٹُرے اکٹھے
کیویں موت اکٹھیاں ہوندی، چھوڑ تسی کیوں نٹھے
188
میں ہن مجلس کس دی بہساں، سنگ کِسدے مدھ پیساں
تدھ بِن سیف ملوک پیارے، کس نوں تک تک جیساں
189
کون میری دلداری کرسی، کون لئے گا خبراں
کس نوں دُکھڑے پھول سناساں، پڑھ پڑھ زِیراں زَبراں
190
کس دی انگل پھڑ کے ٹُرساں، کون سنا سی باتاں
روز قیامت نالوں مینوں، آیاں لمیاں راتاں
191
کس اگے احوال کہاں گا ،کون کرے غم خواری
کون کریسی صرفے میرے، شفقت خدمت گاری
192
جوڑی ساڈی رب تروڑی، دوس دیاں سرکِس دے
ٹریا گھت فراق عمر دا، جس بِن گھڑی نہ وِسدے
193
اکھیں وچ بنبول ہجر دے، سوئیاں وانگر پُڑسن
چت اُداس تیرے ول رہسی، پلکاں پلک نہ جُڑسن
194
کے احوال بندے دا ہوسی، باجھ تیرے دلدارا
رکھیں یاد محمدبخشا، چلیوں چھوڑ بے چارہ
195
سنگ بناں دل تنگ ہووے گا، وانگ کلنگ اکلے
سیف ملوک نہ کوک سُنے گا، پھاتھی جان کولےّ
196
کس پیغام اساڈے کھڑنے، کون لیاسی تیرے
سیف ملوک پیارا ٹُریا، بھاگ ڈُبے اج میرے
197
صاعد دے سُن ہاڑے ترلے، شاہزادے دل سڑیا
دوہاں ولاں تھیں مشکل ڈھکی، جیؤ غضب نوں پھڑیا
198
ٹُرنا خواہ مخواہ سفر نوں ،ہرگز رہن نہ ہوندا
لوں لوں لنب غماں دی لگی، ویکھ پیارا روندا
199
صاعد نوں فرماندا بھائی، جلیاں نوں کیوں جالیں
چھُرئیں چھلیں گھاء اندر دے، لون پھٹاں پر ڈالیں
200
اک مینوں بھا پیا وچھوڑا، دوجا سفر اولاّ
تریجا رو رو تسیں ستاؤ، کرن لگے کیوں جھلاّ
201
مشکل سخت میرے سر آئی، سفر پیا جس بھارا
نہ ہمراہ نہ محرم اگےّ، ٹریا اِک اکارا
202
ہر کوئی جان میری دا ویری، کوئی نہ چاہون ہارا
دُکھیے لکھ محمدبخشا، ساجن اک پیارا
203
اک سجنوت اسے دی اُتے، ٹریوس رکھ دلیری
نہیں تاں اوس مکان پُجنّ دی، کے ہے قدرت میری
204
ملکہ بدرہ رو رو دیون، رونق چلی اساڈی
شاہزادے بن سُنجی دِس سی، کوچہ گلی اساڈی
205
کون رہول اساڈی ہوسی، کس سنگ جیوں بَھلاساں
کس آسے تے باغے اندر، خوشئیں خوشئیں جاساں
206
خارو خار تساں بن ہوئی، اج گلزار اساڈی
دل وچ لکھ افسوس ہزاراں، چلی بہار اساڈی
207
نال تساڈے دِہیں عیداں، راتیں سن شب قدراں
لاء افسوس چلے لد سوہنے، مُول نہ لتھیاں سدھّراں
208
شاہ پری شاہزادہ چلے، سانوں چھوڑ اکلیاں
ہئے ہئے عیش خوشی دیاں جائیں، آن غماں ہن ملیاں
209
ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، نالے شاہ نگر دا
رکھ رومال اکھیں پر روون، بھانڈابھن صبر دا
210
جان توں آئیوں سیف ملوکا، خوشی کیتوئی آکے
اج اساں تھیں کوئی نہ پچھدا، ٹُریوں برم لگا کے
211
سر اندیپ ہویا تدھ آیاں، سارا گہماں گہماں
تیرے باجھ اجاڑ دسے گا، سُٹ چلیوں بے رحما!
212
عاصم شاہ مصر دے تائیں، آئیوں تخت چھڈا کے
سانوں بھی ہن اوہو جیہا، ٹریوں داغ لگا کے
213
اوہلے بیٹھ بدیع جمالے ،رو رو نین سجاُئے
کانگ لہو دی اندر ڈُبے، اوہ معصوم سُجائے
214
ٹریا شاہ سجن دے آکھے، سنگ وسار تمامی
خاص سجن دے خانے اندر، نال نہ جاندے عامی
215
سنگ وسیلے رہن اُریرے، جاں نزدیک بلاندا
صاعد جیسا محرم جانی، سو بھی نال نہ جاندا
216
سیف ملوک بدیع جمالے، بار دوئی گل لایا
لئے پیار موہوں اک دوجے، الوداع بلایا
217
شاہ پری نے سر اپنے دے، وال پٹے کجھ کالے
نالے جیبوں منکے کڈھے، دوہاں رنگاں والے
218
اوہناں والاں وچ پروتےّ، پوہنچی وانگر کر کے
شاہزادے دے ڈولے بدھے، اپنی ہتھیں دھرکے
219
تاں عفریت تے غول کسے دے، شرّ مکر نوں ٹالے
اے شاہا ایہ پوہنچی میری، رکھیں نال سنبھالے
220
پھر اک قسم دیواں دی وچوں، سد عفریت وڈیرا
دے انعام اس نوں فرمایا، کم کریں اک میرا
221
بہتی دولت دنیا دتی ،خلعت تے وڈیائی
نالے اگوں ہور دیون دی، آس اوہدے دل لائی
222
عفریتے ہتھ بدّھے کردا، بندگیاں تعظیماں
عرض کرے فرماؤ خدمت ،کرساں سر مہیماں
223
جے کر حکم خدا دا ہویا، نبیاں مدد پہنچائی
مشرق مغرب توڑی پجساں ،آکھو جیہڑی جائی
224
شاہ پری نے کہیا اس نوں، سن فرمان اساڈا
بہت مِٹھا ایہ آدم زادہ، ہے مہمان اساڈا
225
ہر ہر وال اوہدے وچ میری، ہے جند جان پروئی
درسن اس دے جیہی میرے، دل ہورمراد نہ کوئی
226
خیر خواہی دا ظن تیرے، تے توں جاتوں اعتباری
تاں ایہ کم تیرے پر سُٹیا، چھوڑ لوکائی ساری
227
نبی سلیماں جی دی تینوں، قسم گھتاں سو واری
دغا فریب نہ کرنا کوئی، کرنی خدمت داری
228
والے جتنا فرق نہ کرنا، میں جے کجھ فرماواں
شاہزادے نوں پیارا جانِیں، سکیاں وانگ بھراواں
229
اٹھے پہر حکم وچ رہنا، وانگ غلام حلالی
آپوں اوکھا ہوکے رکھیں ،اس دی جان سُکھالی
230
سیمیں شارستانے اندر، چا اس نوں لے جانا
دادی میری کول شتابی، امن امان پُچانا
231
جاں جاں پھیر میرے تک پجُدا، ایہ آدم دا جایا
خدمت اس دی حاضر رہنا، بن کے گولا دایا
232
بدھاّ لک حکم وچ رہنا، درد اس دا بہوں کرنا
دیوں پریاں دے شراں کولوں، راکھی کرنی ڈرنا
233
جاں ایہ پھیر میرے سنگ ملیا، صحیح سلامت خیری
اس خدمت دا بدلہ تیرے، دور کریساں ویری
234
جس پری پر توں ہیں عاشق، نہیں تینوں ہتھ لگدی
اوہ حوالے تیرے کرساں، جلدی وہندی وگدی
235
ایہو شرط اساڈی تیری، ایہو عہد مسلّم
آنیں کھڑیں سکھلاّ رکھیں، ایہ اساڈا آدم
236
عفریتے ایہ گلاں سُن کے، لگی آس مرادوں
دھرتی اتے بل بل پوندا ،خوشیوں تے دلشادوں
237
شاہ پری ول سیس نماوے، آکھے'' حکم قبولے''
شاہزادے دی خدمت اندر، فرق نہ کرساں مولے
238
ساہ وساہ نہ بھناں بی بی، کیتے قول نہ ہاراں
اِک اک وال اوہدے دی جائی، توڑے سرد ھڑواراں
239
جاں جاں ساس بدن وچ ہوسن، خاص غلام رہاں گا
جے ایہ کھلا سُکائے سُکساں، حکمے نال بہاں گا
240
دیوے قسم تسلی دے کے، کیتی دل جمائی
اس ویلے پھر شاہ پری نے، کاغذ قلم منگائی
241
عاماں وچوں بیٹھ کنارے، خط دادی ول کیتا
سیف ملوکے دے ہتھ دتا ،دیویں جا چُپیتا
242
آہو خاطف نام دیوے دا ،نال کیتا ہمراہی
عفرتیاں پر کرے سواری، عشق دلیر سپاہی
243
دیوے شاہ کندھاڑے چایا، کہیوس میٹ دو اکھیں
سر میرے دے وال ہتھاں وچ، محکم کر پھڑ رکھیں
244
پک توکّل رب دی رکھیں، سوریں نام الٰہی
شاہزادے نے اوہو کیتی، جو اس دسی آہی
245
اُڈ پیا دیو آہو خاطف، شاہزادے نوں چاکے
نظروں اوہلے ہویاشتابی، زور پراں دا لاکے
246
جاں جاں پہنچ نظردا آہا، نین رہے سن لٹکے
شاہ پری دے اُت ول اٹکے ،مول نہ رہندے ہٹکے
247
کوکن کونجاں وانگ کھلوتے، پچھے سبھ پیارے
گردن اُچی کر کر ویکھن، درد وچھوڑے مارے
248
ہائے ہائے باز قضا قدر دے، اجلی کونج اڈاروں
اچن چیت محمدبخشا، پکڑ کھڑی وچکاروں
249
جدوں شاہزادہ اوہلے ہویا، پری گئی مڑ ڈیرے
جت ول ویکھے یار نہ دسے، پیا غبار چوپھیرے
250
محل چبارے دوزخ دسّن، گہنے ڈنگن والے
سپ اٹھوئیں ہار حمیلاں، کن کرلاں جیؤں والے
251
باغ ہوئے سبھ داغ برابر، چشم چراغ نہ دِسدا
جس باغوں دلدار سدھاون، چت لگے پھر کس دا
252
داروں اُپر پین مہوٹے، تک تک تھاں ٹکانے
سیجاں سیخاں ہون محمد، درد منداں دے بھانے
253
بلبل بھور اُداسی ہوئے، پھل گئے جد باغوں
کد پتنگ رہے پھر جتھوں، بُجھی لاٹ چراغوں
254
کوئی دن موجاں وچ گزارے، کر خوشیاں جس جائی
اوہ جائیں ہُن دلبر باجھوں، کھاون آون بھائی
255
جیہناں گھراں وچ عیش کیتے سن، رل کے نال پیارے
اوہ گھر خالی کیونکر بھاون، کھاون طرفاں چارے
256
جتھوں کوچ کریندے سوہنے، لُگیاں چھوڑ سرائیں
عاشق تائیں نظری آون، بھریاں نال بلائیں
257
شاہ پری شاہ پیا وچھوڑا، زیر کیتی رل دُکھاں
اپنے آپ پیارے تائیں، سونپ دتے پندھ مُکھاں
258
جیہنیں جائیں دسدا آہا، پھردا سیر کریندا
جاں اوہ جائیں سُنجیاں دِسن، غم اُبال مریندا
259
تخت تکے غم سخت مریندا، اُلٹی رخت صبر دی
ڈیرا ویکھ ہنیرا اکھیں، تاب نہ رہس نظردی
260
جت ول ویکھے نظر نہ آوے، محرم یار یگانہ
سر اندیپ پری دے بھانے، ہویا بندی خانہ
261
سنگ سیاں دی گل نہ بھاوے، تنگ پئی گھبرائے
خفا ہووے جس ویلے کوئی، لوڑے گل کرائے
262
چت دھیان آرام خوشی نوں، گھلیا مگر سجن دے
لے کے داغ محمدبخشا، آئی وچ وطن دے
263
باغ ارم وچ آکے لتھی، بہ کے سیج سُہائی
باہروں مِل مِل گلاں کردی، اندر دے دہائی
264
اکھیں مٹ شراباں والے، جگرا مثل کباباں
دل عاجز پردیسی پچھے، بیٹھی وانگ نواباں
265
مائی ویکھ لگی فرماون، ہائے لوکا میں پٹی
رنگ پتنگ ہویا دس دھیئے، کے کر آئییں کھٹی
266
لاٹ حسن دی مات ہوئی ہے، چاٹ لگی کے تینوں
ڈل ڈل نین کرن ڈل ڈُبے، دل دی کہو کھاں مینوں
267
پھل گلاب گھلی سیں ایتھوں، آئییں کیسر ہو کے
ریشم بدن کیتا جیوں پونی ،کس دھوبی نے دھوکے
268
کھُلےّ وال سنبھال نہ رکھیں، چال تیری کوئی وٹی
چڑھیا چرخ دماغ دسیوے، ہوئی طبیعت کھٹی
269
نہ ہتھ تیرے مہندی رنگے، نہ سرمہ وچ نیناں
سجرا سیس نہیں گند گھلیا، ملکہ بدرہ بھیناں
270
مائی نہ کر کھہڑا میرا ،کہیا بدیع جمالے
میں تاں آپ پیاں سر بھارے، یاد رہے کس چالے
271
مہندی لاون سرمہ پاون ،سجرے سیس گنداون
سُکھاں اندر ہوندے مائے، دکھاں وچ نہ بھاون
272
حال میرا اج پُچھ نہ مائے، ہون دیو گل بیہی
پاج اساڈے کجیں ناہیں، تاں توں ماں کویہی
273
جو ہونا سو ہویا مائے، جو ہوسی سو دِس سی
توں ہیں درد میرے دی ضامن، تُدھ بن صرفہ کس سی
274
بیٹی دی سن گل نمانی، چُپ رہی کرمائی
جا گھراں وچ داخل ہویاں ،بھید نہ لبھا کائی
275
چت اُداس پری دا رہندا ،نین حیران ڈولانے
اٹھے پہر دھیان سجن ول، ہوسی کس ٹکانے
276
سنگ سیاّں دے ہسّن کھیڈن، چین گئے بُھل سارے
گھڑیاں گِن دِی دا دن گزرے، رات گنیندیاں تارے
277
کھاون تھیں ہتھ چاون لگی، چھُٹ گیا سُکھ سونا
سونا چاندی چاہندی ناہیں، چاہندی چُھپ کے رونا
278
نیلی پیلی تِیلی ہوئی ،دن دن سُکدی جاندی
پایا عشق پچھاواں ڈاڈھا، رہن لگی نت ماندی
279
چپ چپاتی وانگر باتی، راتی سڑدی رہندی
دیہیں گھت بھلاوا کُوڑا، وچ سیاں رل بہندی
280
نیند حرام اکھیں نوں ہوئی، چِت آرام نہ اُکاّ
وچوں وچ سڑن ہڈ بھیجے، جیوں کر بالن سُکاّ
281
دُھکھن دُھوں نہ دِسّن باندے، اندر بھانبڑ سُلکے
خوشیاں سکھ سواد وچھوڑے، ساڑے پہلے جھُلکے
282
زیور گہنا کُجھ نہ بھاوے، رہندی سادمرادی
بیٹھ اکلی فالاں پاوے، وِن دن چِھک زیادی
283
جاں دل غم دے غوطے جاوے، عشق اُچھلے مارے
کسے بہانے رخصت لے کے، ڈھہندی جا کنارے
284
اینویں گھت موہیں پر پلا، سیج اُتے چڑھ سوندی
سُتی ویکھ ونجن سبھ سیّاں، تاں رتو بھر روندی
285
نہ اوہ رنگ نہ روپ رہیا، سی نہ اوہ سوہا بانا
جھُلی خزاں وچھوڑے والی، باغ حسن کُملانا
286
والیں تیل پھلیل نہ لایا، وٹنا انگ نہ ملیا
سُکی رت محمدبخشا، زور وجودوں چلیا
287
دھرے بہانہ ماندگیاں دا ،اندر مرض پرم دی
لیکن بھیت چھپائی رکھدی، گل نہ دسّے غم دی
288
توڑے ہے غمناک پری بھی، نال دکھاں دے ماندی
ماندی نوں چھڈ جان نہ چنگا، بہتر رہن سرہاندی
289
نالے سیف ملوک بے چارہ، اودھر گیا اکلّا
خبر ضرور اوہدی بی لینی، بیٹھن کدوں سوکھلا
290
اُٹھ شتاب محمدبخشا ،شاہزادے ول چلیئے
توڑوں نالو نال لیائے، ہن کیوں پچھا ملیئے
291
اوکھی منزل ایہو بھاری، نہیں بھلاہٹ رہنا
ہوسی گرم اُڈیک شہزادے، لازم کجھ نہ بہنا
292
نالے ایسے داروں کنوں، مرض پری دی جاندی
پھیر لیا شاہزادے تائیں، ول ہووے ایہ ماندی
293
سیف ملوک وچھُنا سنگوں، چا لیا عفریتے
دیوے کار بیگار نہ جاتی، ٹریا نال پریتے
294
ہویا بہت زمینوں اُچاّ ،پُہتا کول اسماناں
شاہزادے نوں دِسنو رہیا، ایہ سنسار زمانہ
295
گرمی سورج دی سر ساڑے، جیوں نیزے پر ہوندا
آہو خاطف دے پر سڑدے، جے اک پلک کھلوندا
296
اپر گرمی سورج والی، ہیٹھ پہاڑ اگی دا
دوئے جھلدے جان محمد، صدقہ چِٹک لگی دا
297
آہو خاطف اوس دہاڑے، زور تمامی لایا
یار ملن دی آسے اُتے، کیتا قصد سوایا
298
آتشین پہاڑوں اُچا، دور گیا سی بُہتا
نازک بدن شہزادہ مرسی، سیک ذرہ جے پُہتا
299
نہ کوہ قاف سمندر دسدے، نہ کوئی دھرت نشانی
کن آواز پئے جیؤں پڑھدی، خلق اللہ اسمانی
300
تسبیحاں تہلیلاں سُندے، جو کجھ کہن فرشتے
کتھوں چا پچاوے کتھے، عشقے عجب سرشتے
301
ملکاں کول پُہچایا کھڑکے، خاکی آدم زادہ
عاشق اجے نہ سر چے لوڑے، رتبہ ہور زیادہ
302
ملک عبادت خاصی اندر، دائم رہن کھلوتے
پر عشقے دی لہرے اندر، مار نہ سکدے غوطے
303
بھار عشق دا کسے نہ چایا، ہر ہر عذر بہانے
آکھ بَلٰی بلا سہیڑی، انسانے نادانے
304
شان انسان جوان بھلے دا ،ملکاں نالوں اگے
کھول نہیں ایہ گل محمد، مت کوئی جھگڑا لگے
305
جدوں پیارا مہریں آوے، آپ آپے ول چِھکےّ
ویری بھی تد گولے بندے، ہر اک دا دل وِکےّ
306
نفس عفریت کندھاڑے چائے، بن بے عذر اگھوڑا
فرماں دار چلے ہو دردی، پندھ نہ کردا تھوڑا
307
آتشین پہاڑ غصے دا ،شہوت دریا جوشاں
حرص ہوا گلیم گوشاں تھیں، لنگھے کر کے ہوشاں
308
مارو غول شہر دے درتے، استریاں تے مایا
بازو بند پناہ سجن دی، ہون نہ دیندی ضائعا
309
سمجھن والے سمجھ لئین گے، سِرّ گُجھّا وچ پُتلی
پھول نہ رمز محمدبخشا، دس حقیقت اُتلی
310
آتشین پہاڑوں لنگھے، شہر گلیم گوشاں توں
برکت نال عشق دی گزرے، بھیں دریا جوشاں توں
311
سیمیں شارستانے اندر، جا پُہتا جس ویلے
مہر افروز دے شہر بغیچے، لتھا دیو سویلے
312
شاہزادے نوں کہیوس شاہا، اکھیں کھول شتابی
لعبت باز جگہ وچ پہتے، ویکھ زمین جوشابی
313
اکھیں کھول ڈٹھا شاہزادے، شہر زمین دیواراں
چاندی خالص دا سبھ نبیا، باغ تلاء کناراں
314
مرجاں تے یاقوت، زمُرد، گھر کوٹھے ہٹ سارے
چکڑی چنن، عود، صندل، سن سبھو رُکھ سنگارے 315
ہریاں شاخاں رنگ برنگی، میوے مُشک معطر
ہر ڈالی تے پنکھی سوہنے، بہت عجائب شاہپر
316
بولن خوش آواز تمامی، اک تھیں اک نیارا
ویکھ ہویا حیران شزادہ، واہ واہ سِرجنہارا
317
ٹھنڈیاں چھاواں ہیٹھ درختاں، پانی وگن نالوں
دُدّھوں چٹے شہدوں مٹھے، دِسن صاف زلالوں
318
اس گردے دی ساری جُوہے، نہراں باغ کنارے
خوشبودار چنگے تھیں چنگے، گھاہ عجائب سارے
319
کیسر تے گلبرگ بنفشہ، ریحاں نسریں سُنبل
ایہ سبھ گھاہ محمدبخشا، ہور ہزاراں گُل پُھل
320
تنبو وچ قماش نفیسوں، ریشم سُچاّ رسےّ
چوباں کلےّ سبھ سنہری، تھاں عجب رب دسےّ
321
تنبو نالے خوب قناتاں، تھاں بنے سلطانی
ایڈ تجمل ویکھ شزادے، لگی بہت حیرانی
322
دل وچ فکر دلیلاں کردا، ایہ بہشت پسارا
موئے باجھ نہ حاصل ہوندا، سُرگ مکان نیارا
323
مت دنیا توں مویا ہوواں، تاں اس جائی آیا
خبر نہیں کس سِرّ الٰہی، جنت وچ پُچایا
324
پھیر دلیل کرے اج راتیں، سراندیپ اندرساں
میں تے پری اکٹھے آہے، خبر ہوسی جد مرساں
325
حکم پری دے نال عفریتے، اُس جائیوں چا آندا
نہ ایہ خواب خیال نہ موئیوس، سُرگ نہ نام اس تھاں دا
326
پرت ڈٹھا عفریتے ولّوں، پر اس دے کُجھ بھجےّ
سے کوہاں دے پینڈے اُتے، آن لتھا ایہ اجے
327
کجھ ثابت ،کجھ پھٹیا ہویا ،تھکا تے کملایا
شاہزادے نوں آکھن لگا، ''ہے آدم دا جایا''
328
شاہ پری دے حکمے اُتےّ، کیتی تیز اڈاری
شہر کئیں کوہ قاف سمندر، لنگھ آئیوس اک واری
329
شاہپر بہت میرے سڑتُرٹے، کھا سورج دی گرمی
بہتے زخم ہوئے وچ جُثے، آگئی ہن نرمی
330
مطلب اپنے پچھے جھلی، جو گذری سو چنگی
پر ہن مڑکے پہنچن اوکھا ،بہت ایہو دل تنگی
331
لیکن آء اگیرے چلیئے، مِلیئے جس ول آئے
مطلب اپنے دی گل کریئے، جے اُس رب کرائے
332
جاں باغے وچ گئے اگیرے، بنگلہ نظری آیا
بنگلے اندر بنگلہ سوہنا، انت نہ جاندا پایا
333
لاجوردوں تے یاقوتوں، اِٹ وٹے سبھ لگے
رنگا رنگ جڑاؤ ایسا، نظر نہ آیا اگے
334
اندر اس دے ویکھ لیؤ نیں، سندر تخت شہانہ
آتشینوں لعلوں گھڑیا، گوہر سی یک دانہ
335
ہور جواہر نال لٹکدے، شب چراغ نورانی
تخت اتے اک پری پراتم، شان رکھے سلطانی
336
سیف ملوک کھلوتا باہر، دیو اندر ونج وڑیا
جاپری ول ہویا سلامی، سجدے اندر جھڑیا
337
شاہ پری جو دتے آہے، سُکھ سنہیے سارے
مہر افروزاگے عفریتے، سبھے ونج گذارے
338
شاہزادے دی لائق داری، قوت سپہ سلاری
اشرفائی تے وڈیائی، دانش بے شماری
339
حسن جوانی عقل نورانی، خوئیں نیک انسانی
عالی ہمت بھلیاں صفتاں ،پچھلے گھر سلطانی
340
علم اداب جواب سچاویں ،خوب آواز صفائی
صفت ثناء سپاہ گری دی، رستم نال پُچائی
341
ہتھ سخاوت مغز تراوت، شیری زور دلیری
مہر افروز اگے اس دَسی، کر کے صفت بتیری
342
ایڈ سپورن مرد جگت تے، لوڑن گیاں نہ لبھدا
ایسا کِتے نہ ڈٹھا جیسا، کرم اوہدے پر رب دا
343
سیف ملوک تے شاہ پری دی، کھری محبت یاری
آہو خاطف نے سبھ دسی، سن بی بی گل ساری
344
اینویں حکم پری نے کیتا، نہیں خطااساں تھیں
آدم زادہ ہے اک آیا، لین مراد تساں تھیں
345
نال بدیع جمال پری دے، اس نے نیونہہ لگایا
گھلیا اس دا تدھ ول آیا ،چاہے مطلب پایا
346
مینوں بھی فرمایا اس نے، تاں میں چاء لیاندا
ایلچی کون مریندا بی بی، کاں رسوئی پاندا
347
بی بی غصے ہو کے بولی، اے بدماش پلیتا
ایسے سخن اولےّ کرنوں، ڈردا نہیں عفریتا
348
آدمیاں دی قدرت ناہیں، پَیر اس پاسے پاون
دم پیواں تے مار گماواں ،جس دم نظری آون
349
مہر افروز گئی تد مہروں، غضب النبا بلیا
پٹاں تے ہتھ مارن لگی، ہائے نصیبا جلیا
350
ناجنساں دی پریت لگائی، ہائے بدیع جمالے
ایہ کے کیتو تت پلیتئے، نام اساڈے گالے
351
بے باکی بے شرمی شوخی، ایسی بے حیائی
ماں بابل دا شرم نہ آئیوس، نہیں لوکیک لوکائی
352
ناجنساں سنگ آپ مہاری، لاندی پھرے یرانے
کنج کواری کیوں اوہ ڈاری، ویکھے مرد بیگانے
353
جے اس ایڈ قیامت چائی، باجھ وروں نہیں رہندی
جنس اپنی وچ لوُہیئے جلدی، چا اسانوں کہندی
354
آدمیاں دے کرے یرانے، ویکھ جوان توانے
ننگ ناموس نہ تکدی تتی، نج جمیّ اِس خانے
355
باپ اوہدا شاہپال بہادر، افسر بادشہاں دا
اج سلیماں نبی دی جائے، شاہنشاہ کہاندا
356
نہ ڈٹھیوس پگ داڑھی اس دی، ایسی نِارتھی چائی
پَرَیاں چھوڑ کریندی پھر دی، آدم دی اشنائی
357
ہر گز کوئی نہ سُجھدا اس نوں، آپ پھرے خود طوری
خیر نہ منگدی مول نہ سنگدی، نیونہہ لگاندی چوری
358
دُور گئے جے نیڑے ہوندے، اوہ لونڈا ایہ لٹی
ایسی کراں جیہی جگ جانے، کھان عشق دی کھٹی
359
عشقے دا کوئی ناؤں نہ گھنے، نہ کوئی نیونہہ لگائے
دور گئی ہن وس نہ چلدا، کے سردوس پرائے
360
پُت بیگانہ کاہنوں ماراں، بیٹی اپنی بِگڑی
چور کسے نوں کہیے ناہیں، سانبھی رکھیئے تِھگڑی
361
کر کے ادب سلام تمامی، دیوے عرض گذاری
ہووے معاف بے ادبی میری، سچ کہاں اس واری
362
ڈٹھے باجھ کریں چترائی، سُن توں بی بی رانی
اچھل اچھل بہو نہ اتنی، بن کے بیٹھ سیانی
363
نہ اوہ آدم ایسا ویسا، جھبدے مار گواسیں
جس ویلے تدھ اکھیں ڈٹھا، صدقے صدقے جاسیں
364
خاطر خدمت لکھ لکھ واری، اپنے آپ کریسیں
پھیر بدیع جمالے تائیں، طعنہ مول نہ دیسیں
365
گلّوں بند زبان ہوئے گی، ٹُرسی نہ چترائی
ویکھن سات مٹی گا غصہّ، بھُلسی عیب خطائی
366
لاڈ گمان جھلیں گی اس دے، کرسیں آپ لڈکاّ
ترت تساڈے اندر وڑسی، جیوں کر بیٹا اکاّ
367
جیکر بیٹھ لتاڑے اکھیں، مول نہ لگسی مندا
جیؤ جیؤ کر دی رجسیں ناہیں، فرزندا! فرزندا!
368
مہر افروزے نوں سن گلاں، حُبّ محبت اُٹھی
کیویں نظر پوے اوہ بندہ، شاہ پری جس کُٹھی
369
بی بی کہیا ہے اوہ کیسا، ایڈ کرامت والا
حاضر کر کھاں ویکھ لواں گی، ایہ دلیری چالا
370
آہو خاطف نے آء کہیا، سیف ملوکے تائیں
حاضر ہو بلائیوں بی بی، تگڑا ہو کے جائیں
371
سیف ملوک دلیری کرکے، کول بی بی دے آیا
کیتے ادب سلام تمامی، دیکھ قدر تے پایہ
372
باجھ بلائے بولن ناہیں، مجلس وچ سیانے
ناہیں قُرب اوہناں نوں جیہڑے، سخن کرن ان بھانے
373
کر تعظیم چُپیتا بیٹھا، نہ کوئی گل زبانی
مہر افروز شزادہ ڈٹھا، صورت چن اسمانی
374
سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ تعجب ہوئی
سوہنی بنھنّنی نقش شکل دے، جوبن انت نہ کوئی
375
چہرے اُتےّ اقبالاں دا، نور دئے چمکارے
مجلس اُتے سایہ پھریا، کوئی نہیں دم مارے
376
نیویں نظر سبھس دی ہوئی، کوئی نہ ساہواں ویکھے
عجب سرشتے مِثل فرشتے، سُچا سی ہر لیکھے
377
ویکھدیاں ہی مہر افروزے، مہر پئی وچ سینے
ایسا آدم زادہ ہوسی، گھٹ گھٹ وچ زمینے
378
جھل سلام لگی فرماون، نال زبان رسیلی
کون کوئی سچ کہو کھاں میاں، جائیوں کس اصیلی
379
پریاں دا ایہ ملک تمامی، سے کوہاں دے توڑی
آدم زاد نہیں اس دھرتی، ہرگز لبھدے لوڑی
380
نبی سلیماں جی تھیں پچھوں، اندر ایہناں مکاناں
آدم زاد نہ آیا کوئی، تیرے باجھ جوانا
381
کتھوں ہیں توں مرد سپاہی، کس مطلب نوں آئیوں
کس آفت نے چاء لیاندوں، ایس مکان پچائیوں
382
سیف ملوک رہیا چُپ کیتا، پوند نہ ہویا جوابی
مہر افروز اگے چادھریا، رقعہ کھول شتابی
383
کمر بند لفافے اتے، لکھیا نام پری دا
دادی دے ول پوتی لکھیا، جو جو ادب کریدا
384
منشی کھول رقعہ ہتھ پھڑیا، پڑھ بیان سناوے
میں گھٹ جاناں کم خطاں دا، مولیٰ راس لیاوے 6083
بدیع الجمال دا خط 01
سر نامے دا نام اسے دا، جو دیندا انعاماں
روز بروز پُچاوے روزی، کیا خاصاں کیا عاماں
02
جے کجھ رزق خلق دا کیتوس، انّوں ماسوں کاہوں
ہر ہر جائی آپ پُچاندا، بند نہ ہوندا راہوں
03
قسمت جوڑ بناندا آپوں، جو جوڑی اس جوڑی
توڑے لکھ کرے چترائی، ہرگز کسے نہ توڑی
04
نور ظہور گُلاں دا کر کے، رونق دے بہاراں
مست محبت نال کریندا، طوطے بھور ہزاراں
05
دِیوے تائیں دیوے راتیں، اگی دی رُشنائی
سوز پتنگاں دے دل پاندا ،ملدے کر کر دھائی
06
چوہاں طبعاں دی تون گنھائی ،وکھ کیتے پھر پیڑے
مڈھوں اکو جنس محمد ،اگوں فرق نکھیڑے
07
اکناں ناری نام دھرایا، اک سدّے کر خاکی
آل سمیت درود انہاں تے، شرف جنھاں لولاکی
08
جس دی خاطر پیدا کیتا، آدم تے سبھ پریاں
عاشق تے معشوق بنائے، دُکھ پَنڈاں سر دھریاں
09
خوب حسن محبوباں تائیں، دِتوس اپنے نوروں
عاشق دے دل چھک لگائیوس، بھج بھج آون دوروں
10
سچے عشق اوہناں دے اند،ر پا دِتیاں تاثیراں
معشوقاں دے پتھر دل نوں، چُور کرن سنگ تیراں
11
جس نے قدرت دی پھڑ کانی، لیکھ لکھے ہریک دے
ہور کسے تھیں ہور نہ ہوندے، اکثر اوہو پکدے
12
بادشاہاں نوں تختوں سٹے، دیندا تاج غلاماں
معشوقاں تھیں عاشق کردا، لکھن ہار کلاماں
13
بعد اس دے ہُن عرض گزاراں، دادی دی درگاہے
دانشمند اقبالاں والی، روشن وانگر ماہے
14
پردے دار عفیفہ دائم، دامن پاک آلودوں
شرف اقبال اسانوں لدھا، اوس شریف وجودوں
15
اے دادی فریادے جوگی ،جاء نہیں کوئی میں نوں
سر میرے تے جو دُکھ ورتے، تدھ بِن آکھاں کیں نوں
16
تدھ اے میرا صرفہ دادی، توںدُکھ ٹالن والی
سر میرے تے ہے ہتھ تیرا، تدھ لِڈکی پالی
17
طُوبیٰ رُکھ تیرے دی چھاویں، رہیوس مَیں بہشتی
ہن بی ندی غماں دی اندر، توں نہیں میری کشتی
18
جس دن دی میں پیدا ہوئی، تتی واء نہ لگی
ہن ازغیبوں بھانبڑ بلیا، ساڑسٹی اس اگیّ
19
ایہ جوان شہزادہ سُچا ،مصر شہر دا والی
صورت میری دی تک مورت، چائیوس خستہ حالی
20
کئیں قضیے سر پر سہہ کے، آن میرے تک پُہتا
مینوں بھی تک صورت اس دی، عشق لگا دل بہتا
21
مت اس گلوں غیرت آوے، غصہّ چڑھے تسانوں
کرنی رب سچے دی ہوئی، دوس نہیں کجھ سانوں
22
بھاری مرض محبت والی، لگی مئ نال قضائے
اتوں ضرباں مار وچھوڑا، دم دم ہرج پہنچائے
23
لوں لوں گھاؤ تتی نوں ہویا، بنی مصیبت ڈاڈھی
مرہم ہے ہتھ تیرے دادی، توں میری چھلیا ہڈی
24
جیکر حال اندر دا ویکھیں، جو میرے پر ہوندا
ہووی محبت اگلی میں تے، پِٹیں کھول پروندا
25
جے کجھ جال بے چارہ تکدا، جال اندر وچ جاندا
جال سٹے غم ماچھی تائیں، جے اوہ تکے واندا
26
شاہزادے دے درد وچھوڑے، کیتی جان اضاعیں
نک وچ آئے ساس پیارے، جھبدے پھیر ملائیں
27
کُٹھی وانگ کبوتر پھٹکاں، طاقت تاب نہ ریہا
تدھ ہوندے میں کیوں دکھ روندی، حال خراب اجیہا
28
توں بلائیں لیندی آہئییں، جدوں بلا نہ آہی
ہُن بلا لگی بن دردی، کر میری ہمراہی
29
اک اک وال میرے دا صرفہ، کر دی سیں توں اگے
اج نہیں آ تکدی مینوں، اگ بلی وچ جھگےّ
30
ماواں والی مہر محبت، جے توں اج نہ کرسیں
میں مر جاساں نال افسوساں، رورو آہیں بھرسیں
31
اج علاج کریں کجھ میرا، دیساں سدا دعائیں
ہور نہیں کوئی دارو چلدا، سیف ملوک ملائیں
32
درد دھیاں ماں ماسی ونڈے، یا پھر نانی دادی
تاں میں درد ہجر دی ماری، تدھ ول ہاں فریادی
33
چیتا چیتا بھل نہ جائیں، کریں ملاپ اساڈا
نہیں تاں کھا کٹاری مرساں، لہسی لنگ تساڈا
34
چٹی چادر داغ لگے گا، شہرت تے بدنائیں
گھر گھر اندر قصہّ پوسی، مُلکیں شہر گرائیں
35
پیؤ دادے دا نام گُمےّ گا، دشمن خوشیاں کرسن
ساک شریک مریسن تاڑی، خوفوں مول نہ ڈرسن
36
وکیا چت رہاں نت ماندی، وس نہیں کجھ میرا
رکھ امید توقع بہتی، پھڑیا پلا تیرا
37
جنس نا جنس نکھیڑیں ناہیں، کُفو ناکفو نہ جانی
مذہب پاک عشق دے اندر، کیا چُوہڑا کیا رانی
38
نامحرم اغیار نہ جانیں، سیف ملوکے تائیں
نال حقارت ویکھیں ناہیں، ڈاڈھا ہے رب سائیں
39
مینوں نک نکیل اجیہی، عشق اوہدے نے پائی
سے برساں دی قیدے وانگر، دِسدی پلک جدائی
40
ایہو عرض سوال بندی دا، ایہو خواہش شادی
آس مراد نہ تروڑیں میری، دئیں ایہو ور دادی
41
نہیں تاں بہت افسوس کریسیں، روسیں تلیاں ملسیں
ایہ ویلا پھر لبھسی ناہیں، پچھو تاندی چلسیں
42
مہر افروزے رقعے وچوں، جاں سُنیا ایہ قصہ
دل وچ کہندی نال عشق دے، پیش نہ جاندا غصہ
43
حیدر عشق زوراور سبھ تھیں ،قتل کریندا اڑیاں
جے کوئی صلح کرے سو چھُٹے، کوئی نہ بَچدا لڑیاَں
44
چھپن نسن جان نہ دیندا، ہرگز اگے چڑھیاں
من رضا محمدبخشا،بچئے قدمیں جھڑیاں
45
عذر بہانہ تر دا ناہیں، جو آکھے سو کرئیے
ڈیگر نوں جے ڈھہنا ہووے، کاہنوں گھل گھُل مرئیے
46
جے اوہ جان منگے تاں جلدی، سر اگے چا دھرئیے
سو سیانا تے مت اکو، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے
47
عشق بہادر کسے نہ ولیا، نہ بچیا کوئی لڑ کے
شاہ منصور انا الحق کہنوں، رہیا نہ سولی چڑھ کے
48
عشقے دا پیوند نہ ٹُٹدا، جے جگ چِھکے پھڑکے
ڈاڈھے نال محمدبخشا، کیں پھل پایا لڑ کے
49
کرئیے چھیڑ کھہیڑ کریندا، عشقے چامل چڑھدا
پڑدہ پائیے یار ملائیے، مت رہ آوے پڑدہ
50
مہر افروزے سد شاہزادہ، اپنے پاس بہایا
خلعت تے وڈیائی بخشی، قرب عزت تے پایہ
51
نرمی نال پُچھی گل ساری ،دس بچہ کے ورتی
کس حیلے سنگ پہتوں ایتھے، کتھے تیری دھرتی
52
شاہزادے نے حال حقیقت، اوّل آخر توڑی
بی بی اگے آکھ سنائی، پڑدے وچ نہ چھوڑی
53
بی بی پچھیا ہے اوہ مورت، پاس تیرے اس جائی
کہیوس کول رکھاں ہر ویلے، اک دم نہیں جدائی
54
بی بی کہیا دس اسانوں، اکھیں ویکھ سیہاپے
جھوٹھا سچا معلم ہووے، عشق تیرا تد جاپے
55
سیف ملوک حمائل وچوں، مورت باہر نکالی
مہر افروزے اگے رکھی، ظاہر کھول دسالی
56
ویکھ ہوئی حیران پریشان، بہت شعاع حسن دا
دل وچ کہندی نقش اجیہا، اینویں کدے نہ بندا
57
معجزات نبی دے وچوں، ایہ بھی ہے کوئی کارا
مورت اُتّے کد اجیہا، قدرت دا چمکارا؟
58
سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ لگی حیرانی
کے تکدی اک پاسے لکھے، خوشخط حرف نورانی
59
شاہزادے نوں کہندی، بیٹا دانشمند سیانے
علم کلام ہووے گا پڑھیا، ایہ اکھر پڑھ جانے
60
سیف ملوک کہیا پڑھ دس ساں، جے کُجھ لکھیا ہووے
ہر بولی ہر خط دا اکھر، میں تھیں اُٹھ کھلووے
61
بی بی نے فرمایا بیٹا ،آ پڑھ کھاں ایہ نانویں
شاہزادہ ونج بیٹھا اگے، پڑھدا حرف سچاویں
62
کہیوس ایہو لکھیا ایتھے، جس دی ہے ایہ مورت
نام بدیع جمال پری دا، ہوسی سُندر صورت
63
شاہپالے دی بیٹی ہوسی، اوہ شاہرخ دا جایا
شاہ رُخ دا پیو نبی سلیماں، ایہو لکھیا آیا
64
تخت بدیع جمال پری دا، باغ ارم وچ ہوسی
اک شاہزادہ عاشق ہوکے، لوڑے چڑھ کھلوسی
65
دوجی مورت جو مرداویں ،اس دے حرف سناواں
عاصم شاہ دا بیٹا ہوسی، سیف ملوک اس نا نواں
66
عاصم بن صفوان ہووے گا، والی تخت مصر دا
چار اک سے شہزادہ ہوسی، اگے اُس دے بردہ
67
جاں ایہ گل سُنی اس بی بی، کیتوس ہتھ اُتیرے
سر اتے کوئی جا بنی سی، اس اندر ہتھ پھیرے
68
اوتھوں اک کتاب مُزخّم ،کڈھ بی بی نے پھولی
سیف ملوکے دے ہتھ دتی، پڑھ سمجھائیں بولی
69
سیف ملوکے سی اوہ اگے، یاد صحیح زبانی
پھولدیاں ہی نکلی اگوں، صفت ثناء نورانی
70
احمد مرسل ختم نبیاں دو، جگ دی جس شاہی
صلی اللہ علیہ وسلم، ہوگ حبیب الٰہی
71
مکی، مدنی، قرشی، جیلی، باعث خلق تماماں
آل اولاد سمیت اُوہناں تے، ہون درود سلاماں
72
نبیاں دا سرتاج ہووے گا، آخر وچ زمانے
نام محمد عربی جم سی، عبداللہ دے خانے
73
جاں دنیا تے پیدا ہوسی، بھج سی کفر کفاراں
کسریٰ دے گھر کسر پوے گی، کنب سن کوہ دیواراں
74
عالم تے رُشنائی ہوسی، نور ہدایت کولوں
جُمل جہان ہووے گا تازہ، عدل رعایت کولوں
75
غفلت جہل ہنیرے جاسن، شمس شریعت چڑھسی
کھُلسن راہ طریقت والے، ہر کوئی اندر وڑسی
76
وس سی شہر حقیقت والا، جاسی ظلم مجازی
عرِفٰت بازار محمد، رونق لاسی تازی
77
دو جہاناں وچ دھروئی، اوس نبی دی پھر سی
جو کوئی اس دا کلمہ پڑھ سی، دوزخیاں تھیں کِرسی
78
مائی جی دے شکمے اندر، ہوگ اجے پس پردہ
دین اپنے نوں ظاہر کرسی، زور تروڑ کفردا
79
اجے وجود شریف اوہناں دا، پیٹوں ہوگ نہ ظاہر
مائی دائی نام اوہدے دا، پڑھ سن کلمہ طاہر
80
اوہ محبوب الٰہی خاصہ، سر افسر لولاکی
قدم مبارک اس دے چم سن، نوری ناری خاکی
81
سائے اس دے ہیٹھ ہوون گے، دھرت انبر جگ سارے
سایہ ئ نال شریک نہ ہوسی، نوری بدن پیارے
82
لکھ یوسف اس وال نہ جیہا، ہوگ جوان اجیہا
دن دن روپ زیادہ چڑھ سی، کدے نہ تھِی سی بیہا
83
حور فرشتے عاشق ہوسن، صورت ویکھ پیاری
سبھ تھیں بے پرواہ ہوویگا، نال ربے دی یاری
84
سورج ساہواں مول نہ تک سی، سیس نماکے چل سی
بدلی وچ رہے گا چھپیا، ہرگز جھال نہ جھل سی
85
اللہ اس نوں کول بلاسی، عرشوں چاڑھ اگیرے
یاراں ہار کلام کرے گا ،تم میرے ہم تیرے
86
متھے داغ غلامی والا، چودھیں دا چن لاسی
آء ملسی دو ٹکڑے لے کے، خدمتگار کہاسی
87
دوہیں جہانیں خوشیاں ہوسن، حوراں منگل گاسن
کرسن ملک مبارک بادی، صدقے ہو ہو جاسن
88
باغ بہار ہوسی کل عالم ،وس سی رحمت باراں
سبھ پیدائش اس نعمت دا، کرسن شکر ہزاراں
89
جو کوئی تابعداری کرسی ،سو مقبول ہووے گا
جو مُنکر اس پاک جنابوں، سو مقتول ہووے گا
90
دوہیں جہانیں نامی کرسی، چارے یارپیارے
پنج جُثّے اک جندوں ہوسن، رحمت نال سنگارے
91
اک صدیق اک عادل ہوسی، اک سخی لکھ داتا
چوتھا شاہ مرداں دا ہوسی، نال عشق مدھ ماتا
92
غالب شیر اللہ دا ہوسی، بھائی پاک نبی دا
گِنتر وچ نہ آوے ہرگز، رتبہ شاہ علی دا
93
نام اوہدا سن زور گھٹے گا، دیوتیاں عفریتاں
نعرہ سُن کے کوٹ گرن گے، پوسی بھانج پلیتاں
94
دُلدُل دا اسوار ہووے گا، خیبر دلدل کرسی
دَل دَل سٹ سی لکھ کفاراں، جت پاسے مُنہ دھرسی
95
چوٹ اوہدی کوئی کوٹ نہ جھل سی، دشمن مَل سن منجا
سے رستم لکھ بہ من ثانی، جھل نہ سکن پنجہ
96
زور اوہدا کوئی ہور نہ جھل سی، فتحیا ہر میدانوں
دین اسلام کریگا پکا، کڈھ سی کُفر جہانوں
97
حیدر صفدر شیر بہادر، ' شاہ دلیر سپاہی
سے سورج تھیں روشن ہوسی، کرسی دور سیاہی
98
زمیاں تے اسماناں اُتے، نوبت اس دی گھُرسی
حوراں ملک نقیب ہوون گے، جس پاسے اُٹھ ٹرُسی
99
نوکر جس دے ایسے ہوسن، واہ سلطان اُوہناں دا
نوری بدن مبارک ہوسی ،سرور شاہ شہاں دا
100
آدم جن ملائک حوراں، سبھ طفیل اوہناں دے
اوہ سلطان نبیاں سندا، ہور پٹیل اوہناں دے
101
آدم اجے نہ ہویا آہا، جان اس نبی کہایا
انبر دھرتی دوزخ جنت ،خاطر اس دے پایہ
102
مہتر نوح، سلیمان ،موسیٰ، جھنڈا اسدا چاندے
اوس عزیز اگے ہو بردے، یوسف جیہے وکاندے
103
کرسی عرش نہ لوح قلم سی، نہ سورج چن تارے
تاں بھی نور محمد والا، دیندا سی چمکارے
104
کُل نبی محتاج اوہناں دے، اوہ سرتاج تماماں
آل سمیت محمدبخشا، ہون درود سلاماں
105
آفری نش حضرت جی دا، کھلا ذکر کتابوں
خوش آوازے نال شہزادہ، پڑھدا جگر کبابوں
106
خوب آوازہ تن من صافی، عشقوں روشن چھاتی
نالے دُکھیا پڑھنے والا، ہور عنایت ذاتی
107
سبھ صفتاں تھیں صفت وڈیری، ہویا فضل حضوروں
کھُلیّ عالی صفت مبارک، پاک نبی دے نوروں
108
جیؤں جیؤں پڑھے شہزادہ اُچا، نال ادا صفائی
یُمن نبی دا اثر کریندا، ہر سینے ہر جائی
109
ہر پتر ہر ڈالی کمبے، ہر ہر محل چبارے
ہر ذرے نوں رقص عشق دا، چمکن وانگ ستارے
110
شاہزادے دے سر تے کیتا، لکھ پریاں آ سایہ
جتھے تیک آوازہ پُہتا، جیؤ جنتر ٹُر آیا
111
مِرگاں مَرگاں دا غم چھڈیا، شیراں زورا وریاں
تتر باز سبھو رل آئے، کٹھیاں ہویاں پریاں
112
سُن کلام کڈھے سر باہر، مچھ سنسار ندی دا
مجلس اندر ظاہر ہویا، معجز پاک نبی دا
113
شور شہر وچ ظاہر ہویا، اُٹھیا شعلہ نوروں
تڑ فڑاٹ پیاوچ خلقاں، کیا نیڑے، کیا دوروں
114
حالت وچ بیہوش ہوئے سن، پیر جوان ایانے
اک دوجے پرڈھہندے اٹھدے، جیوں بھٹھی وچ دانے
115
حوراں دوڑ بہشتوں آیاں، جیوں ڈولی ول سیّاں
صفت نبی دی سُن سُن روون، آکھن صدقے گیاں
116
چھوڑ اسمان فرشتے آئے، سُن سُن ہوئے دیوانے
شاہزادے پر ڈھہندے جیونکر، شمع اُتے پروانے
117
کوہ قافاں دے پنکھی آئے، ہور حیوان چرندے
سنن کلام زمیں تھیں باہر، نکلے سبھ خزندے
118
روون تے کرلاون سارے، شوق کنوں دل تپے
پڑھن درود شہزادہ جس دم، نام نبی دا جپےّ
119
جن دیواں عفریتاں مَلیّ، کئی کوہاں تک دھرتی
ہوئے ہجوم اجیہے گویا، روز قیامت ورتی
120
وچ ہوا نہ مِٹدے پنکھی ،تڑف تڑف کئی مردے
جنت دے دروازے کھلے، دوزخ ہوئے سردے
121
غل پیا اسماناں توڑی، دُھر دَھر کجھ نہ رہیا
حضرت دی سُن صفت مبارک ،ہر کوئی آکھے ایہا
122
اوّل آخر تیک جِنھاں دا، شان نہ تھیندا بیہا
صلی اللہ علیہ وسلم، دھن حبیب اجیہا
123
جیؤں جیوںئ پڑھدا نام نبی دا، سیف ملوک شہزادہ
تیؤں تیؤں ہووے آواز صفائی، جوش خروش زیادہ
124
جیؤں جیؤں کرے آواز اُچیرا ،تیوں تیوں سنگھ صفائی
دم دم نال نبی دی برکت، ہووے کلام سوائی
125
صفت نبی دی پڑھے شہزادہ، دھر کے خاص ارادہ
ہوندے جاون بول رسیلے، روشن صاف زیادہ
126
پریاں جنّ پکھیرو وحشی، سب اکٹھے ہوئے
کیتا اثر کلام تماماں، ہنجو بھر بھر روئے
127
چھجیں کھاریں رُنیّ بی بی، ہنجوں جھولیں بھریاں
ہئے ہئے کر کے رُنیاں اوتھے، ہور تمامی پریاں
128
جاں پھر سیف ملوک شہزادے، کیتی چُپ کلاموں
ہر اک دا جیؤ جائی آیا، کیا خاصوں کیا عاموں
129
بی بی نے فرمایا بیٹا ،غرض تیری ہن ایہا
شاہ پری ہتھ لگے کیویں، بنے سبب اجیہا
130
ایہ مہم نہیں سر ہوندی، ہے کم مشکل بھارا
توں آدم اوہ پری شہزادی، وڈی بلند ستارا
131
پریاں ناری لوک نیارے، پورے قول قراروں
بے وفا تسانوں گِندے، بھج ونجو تکراروں
132
مکر فریب بہانے کر کے، پری کسے نوں ٹھگو
ہتھ لگے تا اینویں کیویں، چھوڑ کسے ول وگوّ
133
صاف جواب شہزادے سُنیا، لگ گیا غم کاری
دند کن وٹ ڈھہٹھا کھا گردی، ہوش گئی بُھل ساری
134
راوی کہندا مہر افروزے، عشق اوہدا ازمایا
اگے ہی پیغام اس گل دا، بی بی ول سی آیا
135
ہور عفریت بدیع جمالے، گھلیا آہا اگیرے
سبھ حقیقت لِکھ پُچائیوس، کم دادی ہتھ تیرے
136
حال احوال شہزادے والا، نالے اپنا سارا
دادی اگے ظاہر کیتا، کریں اساڈا چارہ
137
ایس میرے پر عاشق ہو کے، جھلے قہر نزولاں
مینوں بھی ہن عشق اس دے نے، کیتا وانگ رنجولاں
138
جوڑی ساڈی جھب رلائیں، میں مردی وچ سولاں
جے ایہ ور' نہ دیہو مینوں، ہتھوں موت قبولاں
139
چیتا دئیں جواب نہ اس نوں، جے توں دادی میری
جے اک وار جواب دتوئی، مر کے ہوسی ڈھیری
140
اگے ہی ایہ ہے دُکھیارا، پُر پُر سلّیا درداں
اندر اس دا پُرزے پُرزے، باہر داعیا مرداں
145
اتوں تُوں نہ بلدی اُتے، پائیں تیل جوابوں
ساعت ڈھل نہ لگسی اونویں، مرسی ایس عذابوں
146
ایہ مویا تاں میں بھی مرساں، گھڑی نہ پچھے رہساں
جے تدھ ایہ احسان نہ کیتا ،مہر تیری کے کہساں
147
کر کے آس تیرے درگھلیا، موڑیں نہیں نراسا
بِیدل نوں دلبری بنھائیں، دے کے غور دلاسا
148
جاں جاں جان میرے تن ایہو، خاصہ دل داجانی
جے جھڑکیں مر جاسی عاشق ،میں بھی ہوساں فانی
149
اکھیں ڈٹھے باجھوں اس نے، کیتی ایڈ اشنائی
دنیا اُتے کوئی کوئی ہوسی، ایسا مرد وفائی
150
آدم جِنّ پری وچ کیہڑا، اتنی ہمت والا
جو اس سفر قضیے کٹے، پَین پرنگت شالہ
151
نام نشان مقام ذُرّیت ،صورت رنگ جوانی
گھلیاں لِکھ بدیع جمالے، صفتاں نیک انسانی
152
بی بی سبھ حقیقت سمجھی، گل نہیں ایہ کچی
شاہ پری دے سخن آزمائیوس، کُوڑ لکھے یا سچی
153
جیؤں جیؤں شاہ پری نے لکھی، تیویں ڈِٹھی ساری
فکر پیوس ہن جے مر جائے، ہوسی وڈی قہاری
154
جے اس غش بے ہوشی وچوں، بچ کے باہر آوے
دیاں دلاسا لاواں آسا ،ساک کراں رب بھاوے
155
عنبر اشہب آن شتابی، مغز اوہدے تے ملیا
سیف ملوکے ہوش سنبھالی، اُٹھیا خاکو رلیا
156
شکر گذار ہوئی اوہ بی بی، کرن لگی دلداری
غور دلاسا بے وسواسا ،خاطر بے شماری
157
آکھن لگی اے شہزادہ ،نہ کر غم نہ جھورا
کم تیرے وچ ہمت کرساں، قسمت نال نہ زورا
158
نال عنایت رب سچے دی، مشکل حل کراساں
مطلب تیرے کارن ہُنیں، باغ ارم وچ جاساں
159
جے کجھ زور میرے وچ ہوسی، لاساں جاں جاں سرساں
اللہ بھاوے ناتا تیرا، شاہپالے گھر کرساں
160
سیف ملوک ایہ گلاں سن کے، ہتھ بنھ اُٹھ کھلویا
جھُک کے ست سلام کریندا، جیؤ پیا سی مویا
161
بی بی تائیں دئے دعائیں، دیوی رب جزائیں
جے توں بھلا میرے سنگ کرسیں، اجر دئی گا سائیں
162
بی بی نے فرمایا لیاؤ، جھب ببرچی کھانے
پُور رکاب ٹکاندے جاندے، خدمتگار سیانے
163
کھادا کجھ طعام شہزادے، لائق قدر طلب دے
رکھ امید پیالے پیتے، فضل نیارے رب دے
164
جاں کجھ ہویا اسودہ راہی، پچھدی بی بی رانی
دس زبانی اپنی سانوں، ساری سفر کہانی
165
سیف ملوکے مجلس اندر، پھول دتی سبھ ورتی
دریاواں وچ جو کجھ ورتی، جو گذری وچ دھرتی
166
بہرامے دے مارن والا، ملکہ دا چھٹکارا
واسط سراندیپ ٹکن دا، حال سنایا سارا
167
صاعد یار ملن دا قصہ، ہور مصیبت اُس دی
سبھو راس براس سنائی، مجلس سن سن کُسدی
168
زارو زار رُنا سب کوئی، نالے بی بی روئی
تَتیاں دی سُن گل محمد، مجلس تتی ہوئی
169
خدمتیاں نوں کہیا بی بی، جھب جھب کرو تیاری
باغ ارم ول ٹرے شہزادہ، خرچ دیو جو کاری
170
ہویا تیار اسباب تمامی، پھیر عفریت بُلایا
اوہو آہو خاطف جیہڑا، اگے چاء لیایا
171
بی بی حکم کیتا عفریتے، شاہزادے دے تائیں
صحیح سلامت باغ ارم وچ، اگے چل پُہچائیں
172
میں بھی ایہ تک آئی جانوں، ڈھل نہ لاساں مولے
عفریتے شاہ کاندھے چایا، سرپر حکم قبولے
173
اُڈیا دیو محبت چایا، اک پل کتے نہ اڑیا
سیف ملوک اس پہرے اندر، باغ ارم تک کھڑیا
174
باغوں باہر سی اک چشم،ہ آ لتھا اس اُتے
ساعت گھڑی آرام کیتو نیں، بیٹھ رہے یا سُتےّ
175
تاہییئں جے پھر آیا پچھوں، اس بی بی دا ڈیرا
لشکر فوج نشان نقارے، شوکت شان وڈیرا
176
باغ ارم دے گِرد چوپھیرے، ہو گئے ڈیرے ڈیرے
شارستان سنہری اندر، فوجاں پائے گھیرے
177
پریاں زیور گہنے بھریاں، جیونکر ہریاں شاخاں
سیف ملوکے نال محمد، ہس ہس کرن مزاخاں
178
آون سات لگائے تنبو، باغ ارم وچ لتھے
مِلن چلے شاہپال شاہے نوں، دھو کپڑے منہ متھے
179
سُچا سائبان شتابی، شاہزادے پرلایا
بستر لدتے گاؤ تکیے، عزّت نال بہایا
180
شاہپالے دے میلے کارن، ہور گئے اُٹھ سارے
آوے جدوں قضا محمد، داناواں مت مارے
181
خاطر جمع تسلیّ کر کے، آہو خاطف آیا
دیواں خبر پری نوں خیری، سیف ملوک پچایا
182
اس جائی کجھ پریاں آہیاں، ہور کئی طرفینی
گئے شزادہ سونپ اوہناں نو،ں سبھو واقف عینی
183
کہہ کے گئے اوہناں نوں چیتا، ویکھ آدم دا جایا
شرّمکر کجھ کرئیو ناہیں، ایہ گھر ساڈے آیا
184
اوہناں نوں کے صرفہ آہا، گیاں جت ول جانا
خوف خطر دی جائی رہیا، سُتّا بال ایانا
185
سیف ملوک اکلاّ رہیا، پاس نہ رہیوس کائی
بستر توں اُٹھ سیر کریندا، باغ اندر ہر جائی
186
گل پھل رنگا رنگ دے تکدا، پنکھی خوب ہزاراں
بھلے بھلیرے رُکھ نورانی، انت نہ میوے داراں
187
دم دم شکر ربانا آکھے، حمد ثنا کروڑاں
جیوندیاں وچ جنت آندوس، پُگ گیاں سبھ لوڑاں
188
پر ماں باپ میرے دکھیارے، چھم چھم ہوسن روندے
لوُں لوُں ٹھنڈ اوہناں نوں پوندی، جے اج تکدے ہوندے
189
پر میری کے خبر اوہناں نوں، جا پُہتا کس جائی
کروا سیر بہشتاں اندر، مولیٰ آس پُچائی
190
اوہناں ہکھی لاہی ہوسی، ہوگ کتے مر رہیا
اتنی مدّت پاء نہ آیا ،نہ کوئی خیر سُنیہا
191
بابل میرا روندا ہوسی، وانگ نبی کنعانی
نہ معلم اس یوسف والی، پُت لدھی سلطانی
192
میں اج باغ ارم وچ پھردا ،بن پریاں دا لاڑا
ناری لوک میرا تن خاکی، چاون رکھ کندہاڑا
193
ماپے غم میرے وچ ہوسن ،کر دے نت سیاپے
خاکو اندر سوندے ہوسن، جیونکر ہالی تاپے
194
رورو کے ہُن ہویا ہوسی، پیو میرا نابینا
آتش غم میری دی اس دا، ہوگ جلایا سینہ
195
اس دی ونڈے دامیں ہوساں، مر کے خاکو رلیا
یا وچ وخت قضیےّ بھارے، پا کڑاہی تلیا
196
مینوں رب دتی وڈیائی، موج بہشتیں ماناں
پیؤ بہار میری ہن ویکھے، سبز ہووے کُملانا
197
ایہناں خوشیاں اندر آہا، خوشی نہ پچدی کسےّ
توڑے کول سجن دے پہتا ،توڑ چڑھے تاں دِسےّ
198
بہتے سالک راہ چلیندے، خوشیاں مانن لگے
ہوئے بند نہ پُہتے کدھرے، نہ پچھے نہ اگےّ
199
خوشیئں خوشیئں سیر کریندا، نظر چوطرفے پھیرے
دریا تے کوہ قاف اس تھائیوں، دسدے آہے نیڑے
200
لکھ ہزار درخت پہاڑی، بہت بلند شماروں
نال اسمان جِنھاں دی چوٹی، دسن قاف کناروں
201
سبز شعاع اوہناں دی کیتا، انبر دا رنگ نیلا
رنگ برنگی میوے دِسن، کوئی سُوہا کوئی پیلا
202
بنگلے محل چبارے دھولر ،باغ اندر خوش جائیں
روضے ' مدرس ' مجلس خانے ' مسجد ہٹ سرائیں
203
نقش نگار عجائب سوہنے، ہر ہر طرح نیارے
ویکھ نقاش خیال اوہدے دے، ہوش گئے بھُل سارے
204
تک معمار ادراکے والا، کُند ہویا تدبیروں
حکمت کاریگر دی دِسے، چترّ کار منیروں
205
ہر حیوان انسان پری دی، صورت نقش بنائی
بہت کمال نہایت سوہنی، زیور لاء سُہائی
206
ہر پاسے خوشبو پھلاں دی، مغز معطر کردی
ہر میوے تھیں باس بہشتی، قُوت دے جگر دی
207
شاہزادہ تک باغ ارم دا، ہو تعجب رہیا
دل وچ کہے بہشت اصلیا، ہوسی کد اجیہا
208
بندر تے کوہ قافاں اندر، باغیں تے صحرائیں
ایہہ عجائب رُکھ نہ ڈِٹھے، نہ خوش آب ہوائیں
209
جنت اعلیٰ کہندے جس نوں، ہوگ متے اوہ ایہا
دنیا اُتے کتھوں ہووے، سُندر باغ اجیہا
210
کر کے سیر بہار چمن دا ،پھر چشمے پر آیا
جس پر آہو خاطف آہا ،اوّل آن بہایا
211
خوش ہوا نہایت مٹھی، بہت سکھاون والی
سے برساں دا ماندہ ماڑا، کرے نروآ حالی
212
وگن نہراں لہر بہ لہراں، سچے تھاں کنارے
ٹھنڈیاں چھاواں کولے کولے، سبزے فرش کھلارے
213
نارونی دا رُکھ گھنیرا، چشمے اُتے ہے سی
دریائی دی چھتری ساوی، ہوگ نہ سوہنی ایسی
214
جھُلیّ واء ہلن وچ شاخاں، کرن اشارت راہیاں
آہو ہین تساڈے کارن، خوب وچھائیاں ڈاہیاں
215
چشمے وچوں آ پیاسے، ٹھنڈا پانی پیو
چھام گھنی آرام کرو تے، گھڑی اسودہ تھیؤ
216
نارونی دی چھانویں جا کے، ہویا دراز شہزادہ
باغ ارم دی واؤ سُکھائی، مستی چڑھی زیادہ
217
مدت دا نندرایا آہا، نیندر گھُل مل آئی
سُتا ہو بے ہوش شہزادہ، دشمن وار چلائی 218
سے برساں دی زُہدی کر کے، جاں روح منزل پہتا
اک گھڑی دی غفلت خوشیوں، دور ہٹے مُڑ بُہتا
219
نفس موئے دا سنگی شیطاں، آن کرے اُپرالے
باغ حقیقی وچوں پھڑکے، قید مجازی ڈالے
220
سٹوں سخت ہوون بِھڑہٹاں، کہن حکیم سیانے
اس قیدوں چھٹکارا اوکھا، کڈھے یار دھگانے
221
ویری دشمن موئے گئے دا، ساہ وساہ نہ کرئیے
سپ موئے دا کنڈا چُبھےّ، پھر بھی دردیں مریئے
222
کر کر زہد ریاضت بھائی، جاں میلے پر آیا
خوشی غرورت غفلت کیتی، روح بندی مُڑ پایا
223
تنگ پیا دل آ ہُن ساقی، بھر کے دے پیالا
دشمن دے وس پیوس اکلاّ، ہے تیرا اپرالا
224
قیدے اندر رہاں امیدی، پی کے جام صبر دا
من رضا محمد ڈاڈھا، جو چاہے سو کردا 6303
دیواں نوں بہرام دیو مارے جاون تے اسفند باش قلعے دے فتح
ہو جاون دی خبر ہونا اوہناں دا سیف الملوک نوں لبھنا تے لبھ کے قید کردینا 01
راوی ایس قصے دے مینوں، ہور صلاح دسالی
پھر پِچھوں چل پکڑ محمد، گل شہزادے والی
02
قلزم دا شاہزادہ جس دن، کُٹھا سیف ملوکے
چالیھ روز گذشتہ ہوئے، بِن فریادے کوکے
03
بعد اس تھیں ماں باپ دیو دے، خبر ہوئی اس گل دی
اسفند باش قلعے وچ کُٹھا، بیٹا تیغ اجل دی
04
ماتم بہت کیتا بے حدّا، سوگ وڈا وچ دھرتی
اوہ مہینہ قلزم اندر، روز قیامت ورتی
05
بوہے بوہے ہوئے سیاپے، ہائے شیرا اے شیرا
مائی باپ پُٹن سر داڑھی، منہ نہ ڈٹھا تیرا
06
کون بجگ پئی اسمانوں، کر گئی ایہ کارا
دیو پری کوئی مار نہ سکدا، ساڈا لال پیارا
07
روندے دھوندے تے کُرلاندے، لُٹے اسیں جہانا
کوئی نہ سُجھدا مارن والا، ایڈ دلیر جوانا
08
جاں اس سوگوں باہر آیا، کہندا شاہ دیواں نا
کر کے دغا دیواں نوں مارن، ہے ایہہ کم انساناں
09
آدمیاں بِن کِسے نہ کُٹھا، میرا شیر رنگیلا
مشرق مغرب توڑی لوڑو،کر کے وڈا حیلہ
10
ایسا دیو زوراور مارے، آدم دی کے طاقت؟
عرض کیتی امراواں شاہا، پئی اسمانی آفت
11
اسفند باش قلعے وچ کیکر، آدم ہے جا سکدا
سو عفریت بہادر اُت ول، جاون کولوں جھکدا
12
پھر بہرام تساڈا بیٹا، جو مویا اُس جائی
اس دا ثانی ہور زورا، ور کیہڑا وچ لوکائی
13
آدم شُوہدے دی کے طاقت، نہ کوئی دیو اُجالا
اس بہرام بہادر اگے، ہتھ اٹھاون والا
14
اینویں نال غمی دے تیرا، فکر ہویا سودائی
آدم عاجز مُٹھ مٹی دی، کرسی کے کمائی
15
ہاشم آہا نام اس دیوے، قلزم دی جس شاہی
اُمراواں نوں آکھن لگا، خبر مینوں ایہ آہی
16
پکا پتہ کتابوں آہا، لکھیا وچ کلامے
آدمیاں دے ہتھوں ہوسی، موت میرے بہرامے
17
آدمیئ بِن کسے نہ کُٹھا، لوڑو چا جگ سارا
سخت سزا دیاں جد لبھے، اوہ دشمن ہتیارا
18
پریاں دیو اکابر دانے، عاقل سگھڑ سیانے
چھ ہزار روانے کیتے، ہر پاسے ہر تھانے
19
اُس آدم نوں لوڑ لیاؤ، خون کیتا جِن میرا
لہندے چڑھدے دکھن پربت، لوڑن چڑھے چوپھیرا
20
ٹاپو تے کوہ قاف سمندر، جنگل بار اُجاڑاں
ندیان بیلے خیبر غاراں، وچ پنجال پہاڑاں
21
لوڑ رہے ویرانے سبھے، خونی ہتھ نہ آیا
پھیر آبادی بھالن لگے، مُلکیں پھیرا پایا
22
شہر ولایت جوہ جوہیرے، چشمے حوض سرائیں
رُکھ بغیچے کھوہ بنھوڑے، ڈھوکاں کھیت گرائیں
23
جس جس جائی سُجھدا آہا، آدمیاں دا واسا
پریاں دیو لگے سبھ لوڑن، مل لیا ہر پاسا
24
کوئی کدھرے کوئی کدھرے لوڑے، کِڑک دیواںنوں بھاری
اوس دہاڑے چالیھ پریاں، آیاں وچ اڈاری
25
باغ ارم دے اتوں لنگھیاں، نال قضاء الٰہی
ہیٹھ درخت ڈٹھو نیں سُتاّ، آدم زاد سپاہی
26
اوس درخت اُتے لہہ آیاں، گوء مگوء مچائی
ویہہ وسوسے ایہ خونی ساڈا، ہور نہ ہوسی کائی
27
کن آواز اوہناں دا آیا، جاگ پیا اوہ راہی
سبھو پریاں دبکا دے کے، پچھن اوئے سپاہی
28
کون کوئی توں کتھوں آئیوں، تُدھ معلوم نہ ہویا
پریاں دیواں دے ایہ تھانے، کیوں اس جائی سویا
29
احمق ہیں یا جھلاّ خفتی، یا مغرور جوانی
کیہڑی جائی آکے سُتوں، مار کرے کوئی فانی
30
سیف ملوک دلیر جوانے، خوب جواب سنایا
باجھ رضا ربے دی کیہڑا، مارن والا جایا
31
جدوں قضا الٰہی آسی، مُول نہ رہسی ڈَکیّ
حُکمے باجھ نہ مراں کسے تھیں، معلم ہے گل پکی
32
بے گناہ میرے ول جیہڑے، بُریاں اکھیں کرسن
ہتھوں ہوگ جنہاں دی آئی، میرے ہتھوں مرسن
33
پریاں نے تد معلم کیتا، ایڈ دلیری جس دی
قلزم رنڈی اِسےّ کیتی، سچ ایہو گل دسدی
34
شاہزادے تھیں پچھن لگیاں، بن کے وانگ حلیماں
اسفند باش جزیرے تدھے، کیتیاں سر مہیماں؟
35
قلزم دا شاہزادہ اوتھے، تدھ ہی مار گُمایا
سراندیپے دی شاہزادی، توں چُھڑکا لیایا
36
جے اوہ شیر بہادر توں ہیں، سندر شکل سپاہی
تاں سو شکر اساں بھی ڈِٹھیوں، چاہ تکن دی آہی
37
سیف ملوکے ایہ گل سُجھی، ہین ایہ پریاں ایتھوں
سراندیپوں سُنیاں گلاں، رہ رہ آئیاں جتھوں
38
جیکوئی دور ملک تھیں ہوون، کد واقف دستانوں
باغ ارم وچ آیاں ہوسن، زریں شارستانوں
39
آہو مہیّیں کُٹھا آہا، شاہزادے فرمایا
ملکہ خاتوں قیدوں کڈھی، جاں رب کرم کمایا
40
اوسے دل نوں ہمت دتی، اوسے یاری کیتی
نہیں تاں اینویں کد مریندا، ایسا دیو جمعیتی
41
پریاں کہیا دس اسانوں، کیکر کُٹھا آہی
جیؤں جیؤں گذری سبھ دسالی، سیف ملوک سپاہی
42
ویکھ اقبال دلیری اس دی، ہتھ نہ پاون پریاں
ایڈ بہادر دیواں مارے، زور اوہدا سُن ڈریاں
43
حکمت مکر فریبیں کر کے، قلزم کھڑیا لوڑن
سیف ملوک بھلاون کارن، جُھوٹھ مَسَبدا جوڑن
44
شارستان سنہری وچوں، کہن اسیں ہن آئیاں
شاہ شاہپال تیرے ول گھلّیاں، خوشیئں خوشیئں دھائیاں
45
شاہزادے نوں چا لیاؤ، حکم دتا شاہپالے
جے آکھیں تاں چاء لے چلیئے، کول بدیع جمالے
46
شاہزادے شکرانہ پڑھیا ،بہت دلوں خوش ہویا
پہن لئے ہتھیار پوشاکی، اوّل منہ ہتھ دھویا
47
پریاں نوں فرمائیوس جھبدے، چاء لے چلو مینوں
نال شتابی چایا پریاں، ایہہ ہُن کھڑساں تینوں
48
ست دن تے ست راتیں اُڈیاں، کرکے تیزا ڈاری
اکس پہاڑ اُچے تے لتھیاں، کِلک اوہناں نے ماری
49
آن ہجوم اکٹھے ہوئے، پریاں دیو مریلے
آکھن نس ڈٹھوئی شخصا، اگے ہی بہوں ویلے
50
ہن جاسیں تاں پُچھساں ایتھوں، آئی شامت تیری
مدّت ہوئی اساں بھی چڑھیاں، کیتی لوڑ بتیری
51
قلزم دے درباروں آئے، اسیں لوڑاؤ تیرے
اس سلطانے گھلیا سانوں، پکڑو دشمن میرے
52
ڈھونڈھ تھکے کل عالم تینوں، مساں مساں ہتھ آئیوں
چڑھیا خون اکھیں وچ تینوں، اوسے آن بہائیوں
53
بے گناہ شاہزادہ ساڈا، کیوں تدھ مار گُمایا
مار اضاعیں کرساں تینوں، اج بدلہ ہتھ آیا
54
سُن گلاں شاہزادے تائیں، بہت آئی غمناکی
کہندا ہے کے مارن میرا، عاجز بندہ خاکی
55
کے ہویا مرویساں شوہدا ،کے جیون داجھورا
دو افسوس رہے دل اندر، ڈاڈھے نال نہ زورا
56
اک تے مائی بابل سنگیاں، مردیاں منہ نہ ڈٹھا
دوجا چھیکڑ وار نہ ملیا، یار پیارا مِٹھاّ
57
اوڑک اک دن مرنا بندے، کیا پچھے کیا اگے
نیت پریت تیری وچ مویا، پتہ سجن نوں لگے
58
جان ہووے قربان سجن توں، عشق ایمان نہ ہاراں
اپنی توڑ نباہ محمد، کجھ پرواہ نہ یاراں
59
سیف ملوک ایہناں بنھ کھڑیا، سنگلدیپ شہر وچ
پریاں دیو عفریت بتیرے، ویکھن آئے در وچ
60
جو ویکھن سو ہئے ہئے کردے، ہتھ مروڑن سارے
ایہ جوان نہ مارن جوگا، کے کرسن ہتیارے
61
اوڑک کوٹ اندر پھڑ کھڑیا، وچ حضور شہانے
سیف ملوکے ڈٹھے اگے، بادشاہی سمیانے
62
سُچے فرش فروش وچھائے، کرسی سے سنہری
تخت جڑاؤ تے شاہ بیٹھا، دیواں بھری کچہری
63
سیف ملوکے نظری آیا، تخت اُتے اک تودہ
سٹھ گز لّماقد دیوے دا، چہرہ غضب الودہ
64
سیف ملوک سلام پُچایا، جیونکر رسم شہانی
جھل سلام تخت پر گجیا، کہندا ہے نقصانی
65
توہیں میرا بیٹا کُٹھا، اسفند باش جزیرے
گھائل کریں جوان اجیہے، چایا سئیں تقصیرے
66
تینوں کُجھ نہ سُجھدا آہا، اس دا بھی کوئی ہوسی
جیونکر میں اوہدے غم رُناّ، باپ تیرا ہن روسی
67
سیف ملوکے جھڑکاں سن کے، رت گئی سُک ساری
نال دلیری اٹھ سلامی، کردا دوجی واری
68
دے دعائیں کرے ثنائیں، دل وچ اوٹ اِلہ دی
نال فصاحت عقل بلاغت، صفت کیتی اُس شاہ دی
69
پھیر اس اگے چھویا قصہ، اپنے حال احوالوں
اس جامے اس مورت والا، عشق بدیع جمالوں
70
سفر سمندر فوج ڈُبن دا، ذکر زنگی دا آندا
بوزنیاں تے سگساراں دا، قصہ شہر زناندا
71
ہور قضیےّ جانواراں دے، بِھیں گل تتےّ تھل دی
اسفند باش جزیرے والی، گل دسی پل پل دی
72
ملکہ دی بے ہوشی والی، ساری گل سنائی
موت دسی بہرام دیوے دی، جیوں مویا سنگ آئی
73
واسط سر اندیپ وڑن دا، سارا حال سنایا
ہور بدیع جمال پری دا، جیوں جیوں درسن پایا
74
شفقت الفت شاہ پری دی، قول قرار زبانی
مہر افروزے دے گھر در دی، دسی کُل نشانی
75
مہر افروزے دا نال لے جانا، باغ ارم وچ جانا
پھر پریاں دا نال بہانے، سنگلادیپ پُچانا
76
سچوّ سچ سنائیوس سارا، جھوٹھ نہ کہیوس ماسا
سچے ناہیں آنچ محمد، کُہہ سچ بے وسواسا
77
شاہزادے تھیں پچھن لگا، ہاشم شاہ غم بھریا
متھے وٹ اکھیں پر لالی، ڈھیر بیچارا جریا
78
بھیڈاں وانگ حلیم دکھاویں، نیت دے بگھیاڑا
مثل فرشتے صورت دِسے، باطن دیو اواڑا
79
ناحق خون کیتا تدھ کاہنوں، بیگناہاں ماریں
روز قیامت پچھ ہووی گی، من وچ خوف نہ دھاریں
80
سیف ملوکے کہیا اگوں، آکھ سلام دوبارے
لکھن ہار ازل دے شاہا، جو جو نقش اتارے
81
متھے میرے جو اس لکھے، عیب گناہ خطائی
کد تدبیروں دھوون ہوندے، پکے لیکھ خدائی
82
ایہ منہ کالکھ لگنی آہی، لکھی دُھردرگاہوں
دوس دیو کے مینوں شاہا، وُڑھی قضاء الہٰوں
83
توڑے لکھ افسوس بندے نوں، لگے کم وہایاں
تُرٹا لعل نہ جڑیا مُڑکے، ہر گز پچھوتایاں
84
صورت شیر جوان تیرے دی، ویکھ لگا غم مینوں
ہونی ہوئی نہ مڑدی آہی، کے ہُن آکھاں تینوں
85
ہتھوں چھُٹا باز نہ مُڑیا، نال افسوساں گھنیاں
کجھ نہ حاصل ہویا شاہا، پٹ پٹ مُنہ سر بھنیاں
86
کیتے اپنے دا دل اندر، بہت افسوس کیتا میں
ظلم بُرا ایہ متھےّ لگا، ہتھیں زہر پیتا میں
87
ہائے ہائے ڈب مراں وچ ندیاں، نج آیا اس رستے
ٹُٹا شیشہ پھیر نہ جڑیا، نال کچے بند بستے
88
ڈاڈھی ہے تقدیر الٰہی، منہ مارے تدبیراں
کس سر دوس محمد، پھڑیوس اپنیاں تقصیراں
89
کیتا عذر خطائی منیّ، سیف ملوک شہزادے
ہاشم دا کجھ غصہ گھٹیا، رہیا کمی زیادے
90
گنتریاں وچ آیا کہندا، مارسٹاں کہ چھڈاں
اوڑک ورم پتر دا آکھے، بہتر جے سر وڈھاں
91
کدی کہے چا قید کرائیے، کدی کہے جے ماراں
کدی کہے بہرام نہ مُڑدا، نال اجیہاں کاراں
92
لِلّٰہ خون پتر دا بخشاں، مت میں بھی بخشیواں
گرم پیالا غصےّ والا ،اندر و اندر پیواں
93
رہ رہ کے پھر رہ نہ سکیا، کیتوس حکم قتل دا
گچ پچاوے کون غصے دا، اُچاّبھانبڑ بلدا
94
ہاشم شاہ فرمایا اوڑک، معلم ہویا مینوں
توں دلبند اساڈا کُٹھا، قتل کراواں تینوں
95
جلاّدے ول شارت کیتی، ترت اوہ حاضر ہویا
جیوں بدکاراں دے سر آکے، ملک الموت کھلویا
96
بلّیاں اکھیں تے منہ کالا، ککیاں داڑھی مچھّاں
چٹے دند لباں تھیں باہر، وال موہیں پر لُچھّاں
97
پھِکی خوء ترشرو دِسے، تلخ زبان رنجانی
کَپّوں کھاؤں کردا سُجھے، چہرہ مثل سوہانی
98
رنگ دیدار زُحلّے والا، وانگ مریخ صلابت
ویکھن سات دلیری بھجے، کھاون آئی آفت
99
خونی سُرخ پُشاک لگائی، باہر تیغ میانوں
تیز اتے خوں ریز زیادہ، باشک ناگ زبانوں
6403
مریخی دل ہوئے شکستہ، تیغ اوہدی تھیں ڈرکے
جوز ابُرج کرے دو پھاڑاں، سر نیزے تے دھرکے
100
دہشت دس البرز کنباوے، پئے پہاڑ تریلی
لرزہ پوے زمیناں تائیں، جاں اس نوں شاہ پیلی
101
توبرہ ریتو بھریا گل وچ، خونی نطع بغل وچ
سینکڑیاں نوں ذبح کریندا، وانگ قصائیاں پل وچ
102
رتی رحم تے سہم دلے نوں، ترس نہ وچ سرشتے
خونی کم ہمیشہ وانگر، ملک الموت فرشتے
103
اوّل نطع زمیں پر دھریا، اُپر ریت کھلاری
پریاں دیو وڈیرے نٹھے، ویکھ اوہدی ہتیاری
104
شاہزادے نوں باہوں پھڑکے، ریتے وچ بہایا
اُگر تیغ سرے تے آندی، مارن اُتے آیا
105
قدرت ویکھ خداوند والی، کردا کیڈ تماشے
پنجے وچوں تتر چھڈے، رحم کیتے جد باشے
106
مارن لگے شیر دنبے نوں، گُرگ کرے اپرالا
بہے چڑی دا راکھا بن کے، باشک ناگ ڈنگالا
107
کھاون لگا باز کبوتر، پنجہ مار غضب دا
لگڑ اس تھیں چھڑکاکے رکھے، فضل پچھانوں رب دا
108
ہاشم شاہ اگے جلادے، اس دم عرض پکاری
شاہا تیز تیرے اقبالوں، واڈھ میری تلواری
109
ہمت تیری نال نروآ، زور مینوں وچ باہاں
دوجا دم نہ لیندے مڑ کے، تیغ جیہناں تے واہاں
110
اج دن تیک نہ بچیا کوئی، جو میرے تک پُہتے
کرگ شفاعت کون بندے دی، پاپ کمائے بہتے
111
شالہ خیر تساڈی دائم، مانوں خوشیاں لاکھاں
دو تن سخن میرے دل آئے، جند بخشو تاں آکھاں
112
ہاشم کہیاکہہ توں بیشک، جو تیرے دل آئی
نیک صلاح سبھس دی سُنیے، کھائیے نہیں خطائی
113
نیک نصیحت ہر دی منیے، عار نہ کرئیے ماسا
جو آمناّ دے گھر آیا ،ہویا بے وسواسا
114
ہاشم شاہ اگے جلادے، عرض بنا سنائی
شاہ وڈا شاہپال اُچیرا، نبی سلیماں جائی
115
خویش قبیلے اس دے سارے، میر وزیر تمامی
بھیناں بھائی ساک اشنایاں، کیا خاصی کیا عامی
116
سبھناں رل صلاح پکائی، ایہ شاہزادہ کائی
شاہپالے دی بیٹی دے کے، کرنا خاص جمائی
117
سرو بانو ہمشیرہ شاہ دی، مائی مہر افروزے
ویکھ پسند کیتا ایہ لڑکا، اندر پہلے روزے
118
ناتا کرن اوہدا اوہ گیاں، شاہپالے دے گھر نوں
نبی سلیماں ایہ کُڑمائی، کیتی ویکھ امرنوں
119
ڈرکھاں روح نبی دے کولوں، مت کو غیرت آوے
اُٹھے فتنہ شر اجیہا، ایہ کم مشکل پاوے
120
تیرے تے شاہپالے اندر، ویر پویگا بھارا
ایہناں معاملیاں تھیں پچھوں، ڈُھکدا مندا کارا
121
خون اُدھالے کیکر پچدے، ایڈ جنہاں اپرالے
شہر ولایت اندر شاہا، بہ سو نہیں سُکھالے
122
تدھ جمائی اس دا کُٹھا، کد اوہ کرسی تھوڑی
ایہ کم کر کے چھپ سیں کتھے، ہے کوئی جاگہ لوڑی؟
123
آدمیاں دے مُلکے اندر، باپ اوہدے دی شاہی
چاراک سے شہزادہ اس دا، خدمتگار سپاہی
124
دیو پریاں دے مُلکے اندر، کد بَچسیں شاہپالوں
ادھر نٹھوں اوہ مریسی، ڈاڈھا اے تیرے نالوں
125
ایس جوانے خون تساڈا، کیتا نال نادانی
عشقے سی مت ماری اس دی، کر بیٹھا دیوانی
126
زوری خون کرایا اس تھیں، چا چُکا زنانی
موت اوہدی سی اس دے ہتھوں، لکھی قلم ربانی
127
جٹ فقیر مقدم ہویا، موضع وچ پلاکے
کہندے بھینو قتل کرایا، ویری چا چُکاکے
128
ویری کولوں ویر کوہاون، بُرے رناں دے کارے
ہتھیں زہر پلا کھپاون، خاوند یار پیارے
129
کد کسے دی سکیّ ہوئی، جس نے نار سدایا
سے برساں اگ پُوجے کوئی، پھر ساڑے ہتھ لایا
130
نور حیا ہدایت والا، بُرقع گرد جِنھاں دے
سو کیوں ناریں گنئیے بھائی، مرد ایمان تنہاں دے
13ً1
کے ہویا جے چہرہ ساڈا، ہو گیا مرداواں
جس دی نیت مرداں والی، سوئیو مرد سچاواں
132
ناریں سو جو شہوت بھریاں، تاڑن ڈنڈ جواناں
اک چکھن پھر دوجا رکھن، لکھّن بُرا پُرانا
133
کھیکھن تھیں کر خوف محمد، باہر نکل اس گلیوں
بُریاں تھیں بریائی نکلے، ہے بھلیائی بھلیوں
134
اینھاں گلاں تھیں ہے کے لبھدا، عیب کسے دا کرنا
اپنا آپ سنبھال محمد، جو کرنا سو بھرنا
135
عرض کرے جلاد بے چارہ، مُڑ مُڑ نال تاکیداں
نام جلاد تے کم شفاعت، راہ دسے بے دیداں
136
کہندا آہی خبر تسانوں، بِھیں بہرام جوانے
آدمیاں دے ہتھوں مرنا ،اوڑک اکس زمانے
137
جیونکر توڑوں لکھی آہی، سرپر اوہو ہوئی
نہیں تاں اس بہادر دیوے، مار نہ سکدا کوئی
138
ایسا رستم دستاں آہا، دیو پریاں وچ نادر
جیؤں اجڑ وچ شیر تیویں سی، لشکر وچ بہادر
139
دس ہزار نرہ دیو جنگی، چہل ہزار عفریتے
اکسے حملے نال ہلائے، مار گُما پِڑ جیتے
140
ایہ کمزور جوان بے چارہ، کے آہا اس اگے
پر جاں گھڑی برابر ہووے، ساعت ڈِھل نہ لگے
141
کرو قیاس دلے وچ آپے، کے کجھ اس دا بادر
نال اوہدے کے قدرت دھردا، توڑے لکھ بہادر
