اوداں تے اتھے بابا کوئی نئیں سارے
جوان جہان ،
منڈے کھنڈے لوگ نیں، پر فیر وی جدوں کدے ویلا آو گا، تے تسی وی حقے دے شوقین بن جاو گے، ایہ نظم اوس ویلے لئی۔ مینوں ایہ نظم ڈاڈھی پسند اے، امید اے توانوں وی چنگی لگے گی
میں بابے دا مِحرم حُقّہ
میتھوں جَجّا قسم چَوا لے
میں بابے دا قاتل نئیں
میں بابے دا کَلہا یار
جہڑا بابا مَرَن دے ویلے بَھکدا نئیں سی
جے ایہہ مُلزم بَھکدا ہوندا
گُڑ گُڑ کر کے گَلّاں لا کے
اے بابے نُوں مَرَن ناں دیندا
سَچ پُچّھیں تے
اس بابے نُوں پہلی کھنگ اودوں آئی سی
جد بابے طِیفے دی ماں نُوں
نوہ دے ہتھ کُٹِیندا ڈِٹّھا
ہاں وے جَجّا
اس بابے دا پہلا اَتھرُو اودوں ڈِگیا
جد بابے دی بابی مر گئی
تے سُن جَجّا
اس بابے نُوں پہلا دورا اودوں ہویا
جد بابے دا منجی بِستر
تے بابے دا نان پیالہ وَکھرا ہویا
بابا مارَن والے قاتل او نے جہڑے
اپنی کھیڈ کھڈارن دے لئی
بُڈھا بابا وَکھرا کر کے
تیرے دَر تے آ جاندے نیں
میں بابے دا مِحرم حُقّہ
میتھوں جَجّا قسم چَوا لے
میں بابے دا قاتل نئیں
محمد صابرؔ