پنجابی "بال شاعری" کتاب "بات بتولی"شاعرہ:منزّہ شاہد

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات نُوں لگے پَھل
لالچ بُری بلا ہے بَچیو
گوہ نال سن لو گل

گوہ نال :غور سے
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات اے بڑی مہان
اَٹی دے مُل وِکدے یوسف
حُسن تے کیہ گمان

اَٹی : سوتر دی اَٹی ، کم قیمت کی چیز
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات نہ میری ٹالو
ہاویہ دوزخ وچ ٹھکانہ
حسد نہ کرنا بالو
ہاویہ دوزخ : سب سے نچلے درجے کی دوزخ
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات نُوں پے گئے وٹ
تلواراں توں گہرے ہوندے
جِیبھ دے لگے پَھٹ

وٹ : شکن
جیبھ :زبان
پھٹ: زخم
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات نُوں چڑھیا تاپ
دُوجے لئی نہ ٹویا کڈو
ڈِگ جاؤ گے آپ

ٹویا: گھڈا
کڈو: نکالو، بناؤ
ڈگ جاؤ گے: گر جاؤ گے
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات کراں میں پُوری
محنت دے وچ عار کوئی نہ
محنت مِٹھی چُوری

عار: شرم،مہنا
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات نہ جاوئے مَوڑی
علم دا بُوہا کدی نہ چَھڈنا
آخری ساہواں توڑی

مَوڑی :واپس
بُوہا:دروازہ
ساہواں توڑی: سانسوں تک
 

یوسف سلطان

محفلین
بات پاواں بتولی پاواں
بات پائے پواڑے
دُنیا دُنیا نہ کر بِیبا
دنیا چار دیہاڑے

پواڑے : جھیڑے ، گڑ بڑھ (جھگڑے)
 
Top