ایک فارسی کلام پیش خدمت ہے:
چنان سوخت در آتش ہند و دمشق
کہ یاران نوشتند رودادِ عشق
سفر بود بی رنج ولی ہمسفر
برایم نشد کمتر از درد سر
صبا آمد و بوی او پخش شد
دوبارہ رخش بر دلم نقش شد
نہ پرسید از من، کہ من عاشقم
ھمانا سیاہ اند روز و شبم
چرا آمدی ای جوانی چرا؟
ربودی ز من خندہ ھای مرا...