قفقازی آذربائجانی شاعر «سیّد عظیم شیروانی» کے ایک تُرکی قصیدے کی ابتدائی پانچ ابیات:
جهان مُلکۆندا زر مشکلگُشادېر
نه مطلب ایستهسهن اۏندان روادېر
اگر بیر کسده اۏلسا مالِ دُنیا
تماماً خلق اۏنییله آشنادېر
گدانې زر قېلېر عالَمده سُلطان
اگر سُلطان اۏلا بیزر، گدادېر
بو سؤز شرعاً اگر کُفر اۏلماسایدې
دئیهردیم فیالحقیقت زر خُدادېر
دئسهم گر قاضیُالحاجات، حقدیر
دئسهم گر کاشِفُالغمدیر، روادېر
(سیّد عظیم شیروانی)
مُلکِ جہاں میں «زر» مُشکِلکُشا ہے۔۔۔ تم جو بھی مقصود و آرزو چاہو، وہ اُس [کے ذریعے] سے روا و برآوردہ ہے۔۔۔ اگر کسی شخص کے پاس مالِ دُنیا ہو تو مردُم تماماً اُس کے ساتھ آشنا [و دوست] ہیں۔۔۔ «زر» گدا کو عالَم میں سُلطان کر دیتا ہے۔۔۔ [اور] اگر سُلطان بےزر ہو [جائے] تو وہ گدا ہے۔۔۔ اگر یہ سُخن شرعاً کُفر نہ ہوتا تو میں کہتا کہ: در حقیقت «زر» خُدا ہے۔۔۔۔ اگر میں [«زر» کو] برآورندۂ حاجات کہوں تو برحق ہے۔۔۔ اگر میں کہوں کہ [«زر»] برطَرَفکُنندۂ غم ہے، تو روا و جائز ہے۔۔۔
Cahan mülkündə zər müşkülgüşadır,
Nə mətləb istəsən ondan rəvadır.
Əgər bir kəsdə olsa mali-dünya,
Təmamən xəlq oniylə aşinadır.
Gədani zər qılır aləmdə sultan,
Əgər sultan ola bizər, gədadır.
Bu söz şər'ən əgər küfr olmasaydı,
Deyərdim filhəqiqət zər Xudadır.
Desəm gər qaziyül-hacat, həqdir,
Desəm gər kaşifül-qəmdir, rəvadır.