پنجابی ٹپے

[رومانہ چوہدری]

کسے بنے اتے منہ پیندے
گلاں یاد رہ جاندیاں ویلے اکو جئے نئیں ریندے

کوئی بھور پتاسے دا
سارے رل دعا کرو
بندہ ملے سجنا پاسے دا

کوئی باجرے پھل جایندن
او کدوں بھل ویندن جہیڑے لٹ کے ٹر جایندن

بہت خوب

 

[کامران عاشر]

کوئی سرخ گلاب ہوندا
ہک ڈھولا نال ہوندا دوجھا شہر خوشاب ہوندا

 

[ہارون اعجاز]

کوئی باغے وچ مور ہوندے۔
غرضاں مُک جاون تے رنگ سجناں دے ہور ہوندے۔۔۔۔

 

[ہارون اعجاز]

بہت خوب

تہاڈی مہربانی

 

[یوسف سلطان]

کُکڑو کَڑوں ماہیا
پہلے تینو میں کُٹاں گی, پھر کُٹیں مینو تو ماہیا

 

[خالد محمود چوہدری]

کوئی سرخ گلاب ہوندا
ہک ڈھولا نال ہوندا دوجھا شہر خوشاب ہوندا

زبردست

 

[لاریب مرزا]

دو ہتھ وچ چھلے وے چھلے
سارا جگ سوہنا اے میرے ماہیے توں تھلے وے تھلے۔۔۔

 

[سید فصیح احمد]

میں ماہی دے کُھوہ توں پانی دا گھڑا جھول جھول کے بھرنی آں
مل ونجے آ ڈھولا لُگا کداہیں، دو گلاں ضروری کرنی آں

 

[عبدالقیوم چوہدری]

میں ماہی دے کُھوہ توں پانی دا گھڑا جھول جھول کے بھرنی آں
مل ونجے آ ڈھولا لُگا کداہیں، دو گلاں ضروری کرنی آں

ایتھے ویکھو

 

[کامران عاشر]

ڈھولا کچاوے لٹ ویندن
ہنجو میری اکھیاں دے پنچھی پی پی اڈ ویندن

 

[کامران عاشر]

کوئی ریشمی گوٹا اے

بڑا آزمایا اے

ڈھولا نیت دا کھوٹا اے۔۔۔

 

[جاسمن]

میں ماہی دے کُھوہ توں پانی دا گھڑا جھول جھول کے بھرنی آں
مل ونجے آ ڈھولا لُگا کداہیں، دو گلاں ضروری کرنی آں

فصیح! یہ ٹپّہ نہیں لگتا۔

 

[سید فصیح احمد]

فصیح! یہ ٹپّہ نہیں لگتا۔

اپیا، مجھے ایسا لگا۔ بہر حال کیوں کہ میں خود پر اعتماد نہیں ہوں تو کیا کہہ سکتا ہوں

 

[عبدالقیوم چوہدری]

گھڑا وکھی نالوں چو پیندا
نکا دل ماہئیے دا وے
گلاں گلاں نال رو پیندا

 

[عبدالقیوم چوہدری]

کوئی مندری تین ماشے
وے اک پاسے رکھ یاری
نہیں نبھنی دو پاسے

 

[غدیر زھرا]

عورت

بدلاں وچ چن ہسدا
میریاں اکھیاں وچوں
میرے ماہیئے دا بتّ وسدا

مرد

کوئی کنیاں وسیاں نے
سجنا دے باغاں وچ
ہن انبیاں رسیاں نے

عورت

آ ماہیا مل ہسیئے
دنیاں نہیں چھڈدی
کتے اوہلے چل وسیئے

مرد

پروانہ سڑ گیا نی
سجناں دا خط پڑھ کے
چا سجناں نوں چڑھ گیا نی

عورت

گھنڈ کلیاں نے کھولھ دتے
اکھیاں نے ماہی تکیا
اگے موتی ڈولھ دتے

مرد

دل دندے دہائیاں نے
توڑ نہ دئیں وے ربا
اساں مر مر لائیاں نے

عورت

میری چرخی دے تند لڑ پئے
ہسدی نے گھنڈ چکیا
کل دنیاں تے چن چڑھ پئے

مرد

گانے بنھ بنھ توڑ دتے
سجناں نے ہاں کرکے
ساڈے دل کیوں موڑ دتے

عورت

سوہے چوڑے ویاہیاں دے
ماہی پردیس وسے
ساڈے حالَ سدائیاں دے

مرد

کالے کپڑے رنگا لئے نے
حسن دے قیدی نے
ڈیرے جنگلیں لا لئے نے

عورت

مینوں ہسدے پھل لے دے
جے ماہی وکدا اے
مینوں مائیں نی مل لے دے

مرد

لوکی عید منوندے نے
سجناں دے گھنڈ دے وچوں
چند نظریں اؤندے نے

عورت

وائیں ٹھنڈھیاں گھلیاں نے
سجناں نے بلھ کھولھے
وچوں کلیاں ڈلھیاں نے

مرد

رت آ گئی اے ساون دی
اکھیاں نوں تانگھ لگی
گھر سجناں دے آون دی

عورت

ہتھیں رنگلی مہندی اے
ماہی میرا چند ورگا
مینوں خلقت کہندی اے

(نند لال نور پوری)

 

[عبدالقیوم چوہدری]

بہت خوب جی۔

سوہے چوڑے ویاہیاں دے
ماہی پردیس وسے
ساڈے حالَ سدائیاں دے

 

[غدیر زھرا]

دو پتیاں گلاب دیاں
اکھراں چوں اگّ سمدی
آئیاں خبراں پنجاب دیاں


پرھاں رکھدے کتاباں نوں
کلیاں نوں چھاں کر دے
پانی چھڑک گلاباں نوں


پانی ندیاں دے چڑھے ہوئے آ
اساں پردیسیاں دے
دل دکھاں نال بھرے ہوئے آ


دیوے چاہیدے بنیرے نوں
ہتھ وچ کانی والیا
سنھ لا دے ہنھیرے نوں


کوئی خبر نہیں کل دی
بیٹھ کے پرو لے منکے
دھپّ جنا چر نہیں ڈھلدی


اوکھا عشقَ دا ٹھانا وے
چکی پھریں ہتھ-کڑیاں
دل پھڑیا نہ جانا وے


جندے وجگے مکاناں نوں
جے دو دل نہ ملدے
پیندا وخت نہ جاناں نوں


اک جوڑا گھگیاں دا
وچے وچ کھا وے گیا
سانوں دکھ انپگیاں دا


کھوہی وچ ڈول پیا
تنّ دن رہا رسیا
اج ماہیا بول پیا


بانے کیسری رنگائے ہوئے آ
خیر ہووے عاشقاں دی
اج آئی اتے آئے ہوئے آ


طوطا اڈّ گیا کانیاں توں
ساڈے نال لا کے اکھیاں
پانی منگدا بگانیاں توں


قبراں 'تے اکّ اگیا
مٹی دیئے نی مورتے
تیرا دعوہ نہ پگیا

(سکھوندر امرت)

 

[عبدالقیوم چوہدری]

دو پتیاں گلاب دیاں
اکھراں چوں اگّ سمدی
آئیاں خبراں پنجاب دیاں

زبردست۔

کھوہی وچ ڈول پیا
تنّ دن رہا رسیا
اج ماہیا بول پیا

ترے دیہاڑیاں دی تے اجازت اے نا

طوطا اڈّ گیا کانیاں توں
ساڈے نال لا کے اکھیاں
پانی منگدا بگانیاں توں

 

[رومانہ چوہدری]

عورت

بدلاں وچ چن ہسدا
میریاں اکھیاں وچوں
میرے ماہیئے دا بتّ وسدا

مرد

کوئی کنیاں وسیاں نے
سجنا دے باغاں وچ
ہن انبیاں رسیاں نے

عورت

آ ماہیا مل ہسیئے
دنیاں نہیں چھڈدی
کتے اوہلے چل وسیئے

مرد

پروانہ سڑ گیا نی
سجناں دا خط پڑھ کے
چا سجناں نوں چڑھ گیا نی

عورت

گھنڈ کلیاں نے کھولھ دتے
اکھیاں نے ماہی تکیا
اگے موتی ڈولھ دتے

مرد

دل دندے دہائیاں نے
توڑ نہ دئیں وے ربا
اساں مر مر لائیاں نے

عورت

میری چرخی دے تند لڑ پئے
ہسدی نے گھنڈ چکیا
کل دنیاں تے چن چڑھ پئے

مرد

گانے بنھ بنھ توڑ دتے
سجناں نے ہاں کرکے
ساڈے دل کیوں موڑ دتے

عورت

سوہے چوڑے ویاہیاں دے
ماہی پردیس وسے
ساڈے حالَ سدائیاں دے

مرد

کالے کپڑے رنگا لئے نے
حسن دے قیدی نے
ڈیرے جنگلیں لا لئے نے

عورت

مینوں ہسدے پھل لے دے
جے ماہی وکدا اے
مینوں مائیں نی مل لے دے

مرد

لوکی عید منوندے نے
سجناں دے گھنڈ دے وچوں
چند نظریں اؤندے نے

عورت

وائیں ٹھنڈھیاں گھلیاں نے
سجناں نے بلھ کھولھے
وچوں کلیاں ڈلھیاں نے

مرد

رت آ گئی اے ساون دی
اکھیاں نوں تانگھ لگی
گھر سجناں دے آون دی

عورت

ہتھیں رنگلی مہندی اے
ماہی میرا چند ورگا
مینوں خلقت کہندی اے

(نند لال نور پوری)

دو پتیاں گلاب دیاں
اکھراں چوں اگّ سمدی
آئیاں خبراں پنجاب دیاں


پرھاں رکھدے کتاباں نوں
کلیاں نوں چھاں کر دے
پانی چھڑک گلاباں نوں


پانی ندیاں دے چڑھے ہوئے آ
اساں پردیسیاں دے
دل دکھاں نال بھرے ہوئے آ


دیوے چاہیدے بنیرے نوں
ہتھ وچ کانی والیا
سنھ لا دے ہنھیرے نوں


کوئی خبر نہیں کل دی
بیٹھ کے پرو لے منکے
دھپّ جنا چر نہیں ڈھلدی


اوکھا عشقَ دا ٹھانا وے
چکی پھریں ہتھ-کڑیاں
دل پھڑیا نہ جانا وے


جندے وجگے مکاناں نوں
جے دو دل نہ ملدے
پیندا وخت نہ جاناں نوں


اک جوڑا گھگیاں دا
وچے وچ کھا وے گیا
سانوں دکھ انپگیاں دا


کھوہی وچ ڈول پیا
تنّ دن رہا رسیا
اج ماہیا بول پیا


بانے کیسری رنگائے ہوئے آ
خیر ہووے عاشقاں دی
اج آئی اتے آئے ہوئے آ


طوطا اڈّ گیا کانیاں توں
ساڈے نال لا کے اکھیاں
پانی منگدا بگانیاں توں


قبراں 'تے اکّ اگیا
مٹی دیئے نی مورتے
تیرا دعوہ نہ پگیا

(سکھوندر امرت)

بہت عمدہ