میرا دُنیا تے کوئی سجن تاں نہیں مجبور جیہا انسان ہاں تساں آون جاون چھوڑ دِتا اے اِسے گل توں بہوں پریشان ہاں بھاویں چھوڑ دِتا ہی حکم تاں کر تیری ہر گل توں قربان ہاں کھوٹا پیسہ وی کسے ویلے کم آ ویندا میں تاں وت وی یار انسان ہاں